COLLECTIVE MEMORY: American Dream

Όσο προετοίμαζα το σημερινό άρθρο, συνειδητοποίησα πόσο σχετικός είναι ο χρόνος. Μη φοβάστε, δε θα φιλοσοφήσουμε. Για comics θα μιλήσουμε, και συγκεκριμένα, για το πως ξεκίνησα να διαβάζω και να συλλέγω αυθεντικά αμερικανικά comics.

Όπως σας έχω ήδη αναφέρει, ξεκίνησα να διαβάζω comics, συστηματικά, το καλοκαίρι του 1992. Μόλις τέσσερα καλοκαίρια αργότερα, το 1996, αγόρασα το πρώτο μου αμερικανικόο comic. Μόλις τέσσερα χρόνια! Αν με ρωτήσετε για πριν τέσσερα χρόνια από σήμερα, μου φαίνεται σαν να ήταν χθες και το διάστημα που έχει περάσει από τότε, μια στιγμή. Και όμως, στο μυαλό μου, εκείνα τα τέσσερα χρόνια, με τα ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ, τους πολυσέλιδους τίτλους Disney τα καλοκαίρια, τα πρώτα ΣΠΑΪΝΤΕΡ-ΜΑΝ και ΚΑΠΤΑΙΝ ΑΜΕΡΙΚΑ, μου φαίνονται αιώνες!

Ήταν, σίγουρα, μια ολόκληρη ρομαντική εποχή, που κάθε τι ήταν καινούριο και συναρπαστικό. Όμως, μια νέα εποχή ερχόταν με χίλια, για να πάει τη συλλεκτική μου μανία στο επόμενο επίπεδο, και – σε αντίθεση με πριν – τα βήματα πλέον γίνονταν πολύ πιο μελετημένα. Η αναγνωστική “ενηλικίωση” έρχεται βήμα-βήμα, όταν συνειδητοποιείς κάτι καινούριο. Πρώτα, αντιλαμβάνεσαι ότι οι ιστορίες δεν έρχονται… ουρανοκατέβατες, αλλά τις δημιουργούν κάποιοι άνθρωποι. Μετά, διαπιστώνεις ότι δε δημιουργούνται στην Ελλάδα, αλλά μας έρχονται από κάπου αλλού. Και κατόπιν, φτάνεις να μαθαίνεις από που ακριβώς προέρχονται οι ιστορίες και ποιοι είναι οι καλλιτέχνες που τις δημιουργούν.

Στην περίπτωση των αγαπημένων μας superheroes, γενέθλιος τόπος ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες. Η πρώτη φορά που θυμάμαι να αναφέρονται, συγκεκριμένα, τα αμερικάνικα τεύχη, ήταν σε ένα διαγωνισμό της Καμπανάς (για να είμαι πιο ακριβής, είχα δει την ανακοίνωση στο ΣΠΑΪΝΤΕΡ-ΜΑΝ #524), στον οποίο το βραβείο ήταν ένα τεύχος, με κλήρωση μεταξύ των αναγνωστών που έστελναν γράμματα στη σύνταξη του περιοδικού. Από τότε, είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου τα αυθεντικά αμερικανικά τεύχη σαν να ήταν κάτι το εξωτικό, ένας κρυμμένος θησαυρός. Γιατί κρυμμένος; Μα, αφού δεν είχα δει ποτέ από κοντά ένα τέτοιο τεύχος! Πού θα μπορούσε να βρεθεί; Σίγουρα όχι στο περίπτερο της γειτονιάς μου.

Αυτή η απορία μου λύθηκε το καλοκαίρι του 1994, όταν, σε οικογενειακές διακοπές στη Ζάκυνθο, βρήκα ένα αμερικάνικο τεύχος του Spider-Man, σε ένα πρακτορείο ξένου Τύπου. Για άγνωστους, μέχρι σήμερα, λόγους, δεν το πήρα, όμως είχε μείνει χαραγμένο στη μνήμη μου. Fast forward δυο καλοκαίρια και, χωρίς μαθήματα, πλέον, μεγάλο μέρος της ημέρας μου ήταν αφιερωμένο στα comics. Κάποια στιγμή, θυμήθηκα εκείνο το πρακτορείο Τύπου. Και είπα μέσα μου “τουριστικό μέρος είμαστε (κατάγομαι από το Ναύπλιο), πρακτορεία ξένου τύπου έχει πάρει το μάτι μου, γιατί δεν ψάχνω μήπως έχουν αμερικανικά comics”;

Και πήγα, και έψαξα, και είχαν! Ω, ναι! Σε μια ακρίτσα στο πάτωμα, υπήρχε μια σεβαστή στοίβα αμερικανικών comics. Τα έψαξα, τα ξαναέψαξα και προσπάθησα να βρω το καλύτερο. Από τη μία, τα ήθελα όλα, αλλά από την άλλη, δεν έβλεπα κάποιον από τους γνωστούς μου τίτλους. Ούτε AMAZING SPIDER-MAN, ούτε X-MEN. Με τα πολλά, εμπιστεύτηκα το ένστικτό μου και επέλεξα το CABLE #33, δίνοντας 450 δραχμές.

Ρίγος συγκίνησης!

Γύρισα σπίτι και παρά τα μέτρια, ακόμη, Αγγλικά μου, το ξεκοκάλισα. Το διάβασα, το ξαναδιάβασα, το ξεφύλλιζα κάθε τρεις και λίγο. Ήταν ο θησαυρός μου. Το κουβαλούσα παντού. Στην πλατεία με τα άλλα παιδιά (που, βέβαια, απαγορευόταν να το ακουμπήσουν), στις βόλτες με τους γονείς μου, παντού! Και όπως ήταν λογικό, από τα συνεχή ξεφυλλίσματα, το διέλυσα. (Το φυλάω, φυσικά, μέχρι σήμερα, ως μουσειακό είδος.)

Αυτό ήταν! Πλέον, το πρακτορείο ξένου Τύπου (κάποια στιγμή, υπήρχαν τουλάχιστον τρία σημεία με αμερικανικά comics στο Ναύπλιο, αλλά το συγκεκριμένο ήταν το κύριο) έγινε στέκι και για τα επόμενα τρία-τέσσερα χρόνια (μέχρι την Γ’ Λυκείου, που είναι η μόνη περίοδος κατά την οποία σχεδόν σταμάτησα να αγοράζω comics), σταθερό σημείο αναφοράς. Στην αρχή, όποτε μάζευα χαρτζιλίκι, έτρεχα να αγοράσω κάποιον τίτλο – διαφορετικό κάθε φορά, δε με ενδιέφερε ποιον. SPIDER-MAN 2099, UNCANNY X-MEN, X-FORCE, καταβροχθίζονταν με μανία. Ώσπου, μια μέρα, είπα να πάρω ένα τεύχος του Superman, αφού η ελληνική έκδοση της Πέργαμος είχε ήδη γίνει η αγαπημένη μου σειρά. Μπήκα στο πρακτορείο, έψαξα τη γνωστή στοίβα και βρήκα το SUPERMAN #115.

Πρώτο τεύχος και τον παρατάει η Lois; Κάποιος είναι γκαντέμης…

Με μιας, όλα τα υπόλοιπα comics εξαφανίστηκαν για μένα (δεν έφτανε και το χαρτζιλίκι για περισσότερα). Από εκεί και ύστερα, κάθε εβδομάδα, η ιεροτελεστία είχε ως εξής: Μόλις τελείωνα τα Αγγλικά βράδυ Παρασκευής, με περίμενε ο πατέρας μου να με πάει με το αυτοκίνητο στο πρακτορείο, να πάρω το Superman της εβδομάδας (ήταν η εποχή που οι τέσσερις τίτλοι, ACTION COMICS, ADVENTURES OF SUPERMAN, SUPERMAN, SUPERMAN: THE MAN OF STEEL, κυκλοφορούσαν εναλλάξ κάθε εβδομάδα, με την ιστορία να συνεχίζεται από τίτλο σε τίτλο, σαν να ήταν μια εβδομαδιαία σειρά). Φυσικά, δεν έλειπαν και τα απρόοπτα. Όταν λέμε ότι το πρακτορείο έφερνε comics, εννοείται ότι έφερνε ένα, άντε δύο, σε κάποιες περιπτώσεις, αντίτυπα από κάθε τίτλο. Άρα, κάποιες φορές, έφευγα με άδεια χέρια, αφού κάποιος άλλος (κατάρες!) είχε πάρει το τεύχος, ή μπορεί να μην είχε έρθει ούτε ένα αντίτυπο. (Δύο φορές κατάρες!)

Συνήθως, σε αυτό το σημείο, γίνεται μια αναφορά για το πως, παλιά, τα πράγματα ήταν καλύτερα και αγνότερα και πως σήμερα έχουμε αλλοτριωθεί. Κολοκύθια με τη ρίγανη! Εννοείται πως σήμερα τα πράγματα είναι καλύτερα και εννοείται πως προτιμώ να έχω πολύ περισσότερες επιλογές και την ασφάλεια ότι δε θα χάσω τεύχος της αγαπημένης μου σειράς. Όμως, δεν ξεχνώ, ίσα-ίσα πολλές φορές νοσταλγώ, εκείνες τις Παρασκευές, που θα έπαιρνα ένα νέο αμερικανικό comic και θα είχα ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο μπροστά μου να το χαρώ. Όταν κάθε τεύχος είχε τη δική του ιστορία.

Και σκεφτείτε ότι δεν ήξερα ακόμη, πως τα πράγματα θα γίνονταν – σύντομα – ακόμη καλύτερα. Αλλά αυτά θα τα δούμε την επόμενη φορά…