THE WIND RISES

Director: Hayao Miyazaki
Producer: Toshio Suzuki
Based on: KAZE TACHINU (manga by Hayao Miyazaki)
Studio Ghibli

Ξεκινώ, ανακοινώνοντας πως δεν είμαι fan του Miyazaki. Φυσικά, ως φυσιολογικός άνθρωπος, θαυμάζω τις ιδέες, τα σκηνικά και γενικότερα τους κόσμους που δημιουργεί. Κάπου στο σενάριο είναι που τον χάνω, αλλά μη σας κουράζω: το point μου είναι ότι μπήκα στο σινεμά χωρίς αρνητικές ή θετικές προσδοκίες και οι εντυπώσεις που σας μεταφέρω είναι ελεύθερες από κάποιο πιθανό σεβασμό στο όνομα του σκηνοθέτη. Ιδού λοιπόν.

Το THE WIND RISES διηγείται την ιστορία του Jiro Hirokoshi (πρόκειται για ιστορικό πρόσωπο), ενός μηχανικού και σχεδιαστή αεροπλάνων που ζει στην Ιαπωνία στις αρχές του 20ού αιώνα. Ο θεατής παρακολουθεί το συγκινητικό πάθος του Jiro για την αεροπορία – που όλο και αυξάνεται μέχρι να γίνει σχεδόν εμμονή – τη φιλία του με το συνεργάτη του Honjo, τον έρωτα που ανθίζει μεταξύ αυτού και της γλυκιάς αλλά φιλάσθενης Nahoko. Μεγάλο μέρος της ταινίας βασίζεται σε αληθινά ιστορικά γεγονότα, όπως στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, την επιδημία φυματίωσης και το μεγάλο σεισμό του Kanto το 1923.

Και αυτή ήταν η καλύτερη περίληψη που μπορούσα να κάνω, μιας και δεν πρόκειται τόσο για μια ταινία που την παρακολουθεί κανείς όσο που την αισθάνεται. Παρά την έλλειψη σασπένς και δράσης, το THE WIND RISES με κέρδισε αρκετές φορές (αρκετές, όχι όμως συνέχεια) κατά τη διάρκεια της προβολής και με πήρε μέσα στους φανταστικούς κόσμους του Miyazaki.

Η ταινία έχει εξαιρετικό animation (όπως μας έχει συνηθίσει, άλλωστε, το Studio Ghibli) και είναι οπτικά πανέμορφη. Η βόλτα του Jiro σε μια γερμανική πόλη, ο κήπος ενός σανατορίου, η εξοχή της Ιαπωνίας… Είναι όλα τους σκηνικά που με μάγεψαν. Και μπορώ να πω ότι, μετά από τις σκηνές στο βραδινό, καλοκαιρινό σανατόριο, βγήκα από το σινεμά και περίμενα να ακούσω γρύλλους.

Αν και κατάφερε να χορτάσει τα μάτια μου, το THE WIND RISES δυσκολεύτηκε να με γεμίσει πλήρως. Υπήρξαν φορές που η ταινία κυλούσε τόσο αργά, που το μυαλό μου έφευγε από αυτήν και γυρνούσα πίσω στην καρέκλα του θεατή, πίσω στις δικές μου σκέψεις. Φυσικά, αν κανείς πάει με έγνοιες στο σινεμά, δε μπορεί να κατηγορήσει την ταινία που δεν κατάφερε να τον κάνει να ξεχαστεί, αλλά όπως και να ‘χει, το κατά πόσο μπορεί ένα φιλμ να σε ταξιδέψει είναι κι αυτό ένα κριτήριο – και εκεί, για εμένα, το THE WIND RISES δεν πήρε άριστα.

Περίπου αυτά είχα να πω. Δυσκολεύομαι να βαθμολογήσω την ταινία, μιας και όπως είπα, το THE WIND RISES είναι περισσότερο συνδεδεμένο με τις αισθήσεις, παρά με τις σκέψεις – αλλά σίγουρα σας προτείνω να τη δείτε. Να τη δείτε ξεκούραστοι, με πνεύμα ταξιδιάρικο και όσο το δυνατόν ξέγνοιαστο, ώστε να μπορέσετε να μπείτε μέσα στην ιστορία και να ακούσετε κι εσείς τους γρύλλους.

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=imtdgdGOB6Q[/youtube]