MR. HUBLOT

Για μια ακόμη χρονιά, ένα άρθρο για ένα από τα αγαπημένα μου πράγματα στον κόσμο. Τις μικρού μήκους κινουμένων σχεδίων ταινίες! Τι θα λέγατε να υιοθετήσουμε τον αγγλικό όρο short animated; Για συντομία. Τιμώντας και το θέμα. Ποιες, λοιπόν, διακρίθηκαν στα φετινά βραβεία Oscar;

Λοιπόν, αυτή τη χρονιά δεν είμαι ευχαριστημένη με την νικητήρια ταινία, το Mr.Hublot. Το λέω από την αρχή, για να είμαστε ξηγημένοι. Μπορεί να φταίει το ότι το περσινό PAPERMAN είχε ανεβάσει κατά πολύ τις προσδοκίες, αλλά γενικά οι παρουσίες σε αυτή την κατηγορία τα τελευταία χρόνια ήταν πολύ δυνατές. Δεν ισχύει το ίδιο για τη φετινή χρονιά, αλλά μπορεί και να έχω γίνει υπερβολικά γκρινιάρα.

Η ιστορία του Mr. Hublot είναι η ιστορία ενός μοναχικού άνδρα σε steampunk περιβάλλον, ίσως κάπου στο μέλλον. Το μοναχικός το εννοεί, μιας και δουλεύει στο σπίτι, πατώντας κάτι κουμπιά μπροστά σε μια οθόνη και σπανίως ξεμυτίζει από το σπίτι. Και είναι ψυχαναγκαστικός. Η ζωή του είναι μια καλοκουρδισμένη ρουτίνα που περιλαμβάνει ανοιγόκλειμα των διακοπτών καμπόσες φορές, ίσιωμα των κορνιζών και άλλα τοιαύτα. Μέχρι που στη ζωή του μπαίνει ένα ρομποτικό σκυλάκι.

Τι σας θυμίζει; Ω, ελάτε τώρα! Μια ταινία με έναν ψυχαναγκαστικό που η ζωή του άλλαξε ξεκινώντας από ένα σκυλάκι; Το σκυλάκι του γείτονα; Άντε γειά σου! Είναι μια steampunk εκδοχή του AS GOOD AS IT GETS, χωρίς το ερωτικό στοιχείο. Εντάξει, μπορεί να είμαι υπερβολική, αλλά δεν απέχω και πολύ από την αλήθεια.

Υπερ…βολική είναι και αυτή η ιστορία χωρίς λόγια ενός μοναχικού ανθρώπου που είναι δυστυχής, αλλά η ζωή του αλλάζει με έναν τρυφερό και μελοδραματικό τρόπο. Δε λέω ότι δε μου αρέσουν αυτές οι ιστορίες. Μου αρέσουν! Δεν είναι η απλότητα της πλοκής. Το έχω πει εκατομύρια φορές ότι η πρωτοτυπία στην πλοκή δεν είναι ζητούμενο για εμένα. Με ενοχλεί, όμως, όταν ένας δημιουργός παραβολεύεται στο κλισέ του, στρογγυλοκάθεται πάνω σε αυτό σα να είναι ένας αφράτος, αναπαυτικός καναπές και δε λέει να ξεκουνήσει τον κ#&* του από εκεί.

Αν με ρωτάτε, απο τις υπόλοιπες υποψήφιες προτιμούσα την ταινία του Shuhei Morita, POSSESSIONS, με βάσεις στην ιαπωνική παράδοση για την κατάληψη αντικειμένων από κακά πνεύματα. Γεμάτη κίνηση, όλη ξετυλίγεται σαν ένα τεράστιο, απαλό σα μετάξι χαρτί origami με φαντασμαγορικά χρώματα. Αλλά και αυτή την παράνοια των Γιαπωνέζων που είναι κάπως βαριά για το μέσο Αμερικανό.

Ίσως και να ξεχώριζα το FERAL, την ιστορία ενός αγοριού που μεγάλωσε με τους λύκους και που καλείται να προσαρμοστεί στην κοινωνία των ανθρώπων. Ωραία τεχνική και ένα ενδιαφέρον θέμα. Το ROOM ON THE BROOM είναι διασκευή ενός παιδικού βιβλίου, όλο με ρίμα, από τους δημιουργούς του Gruffalo. Από προσωπική πείρα, σας λέω ότι τα πιτσιρίκια λατρεύουν τις ρίμες, αν και οι Αγγλοσάξονες είναι πιο εξασκημένοι στο άθλημα από εμάς. Αλλά για τα γούστα μου είναι κομματάκι βαρετή. Όσο για το GET A HORSE! της Disney δεν το είδα και, από ό,τι διαβάζω, μάλλον είχε μεγάλο ενδιαφέρον να το δεις σε 3D, μιας και η βόλτα του Mickey – αυτού του πρώτου, του ασπρόμαυρου – με την παρέα του καταλήγει σε καυγά με το Μαύρο Πητ που βγαίνει από την οθόνη και συνεχίζεται μέσα στην κινηματογραφική αίθουσα. Έχω, όμως, μιαν αντιπάθεια στο ποντίκι αυτό.

Ευτυχώς που ανέβασε η απίθανη Ιλάειρα το JUNK HEAD 1 και χάρηκα κομματάκι φέτος που δεν έχω χρόνο να ψάξω μέσα στο πέλαγος των short animated!

Δείτε και μόνοι σας τον MR. HUBLOT για να κρίνετε και ιδίοις όμμασι.

[youtube]http://youtu.be/KT3C2kdMHOs[/youtube]