NEMO: ROSES OF BERLIN

Writer: Alan Moore
Artist: Kevin O’Neil
Top Shelf

Μπορεί να περνάει το περισσότερο χρόνο του θάβοντας μεγάλες εταιρείες, χάρη στις οποίες έχει το απαραίτητο κοινό για να τον ακούει να θάβει, ή απλά προσβάλλοντας την comic κοινότητα που τον ανέβασε στο βάθρο όπου στρογγυλοκάθεται τα τελευταία είκοσι-κάτι χρόνια, αλλά ως συγγραφέας ο Alan Moore αδιαμφισβήτητα ξέρει τι κάνει. Ή, τουλάχιστον, ήξερε. Δεν είμαι σίγουρος.

Το ROSES OF BERLIN συνεχίζει την ιστορία της Janni/Nemo, κόρης του αρχικού Captain Nemo και παράλληλα reference στην Pirate Jenny, χαρακτήρα από την ΟΠΕΡΑ ΤΗΣ ΠΕΝΤΑΡΑΣ του Brecht. Η Janni, λοιπόν, πάντρεψε την κόρη της με τον Robur (από το βιβλίο ΡΟΒΗΡΟΣ Ο ΚΑΤΑΚΤΗΤΗΣ του Jules Verne). Στην αρχή της ιστορίας, μαθαίνουμε ότι το ζευγάρι είναι αιχμάλωτο του δικτάτορα Adenoid Hynkel (καρικατούρα του Hitler, από το ΜΕΓΑΛΟ ΔΙΚΤΑΤΟΡΑ του Charlie Chaplin) και η Janni πηγαίνει να τους σώσει από το Βερολίνο, που στην ουσία είναι η πόλη της ταινίας METROPOLIS.

Too much; Συμφωνώ απόλυτα. Το δυνατό σημείο των πρώτων volumes του LOEG ήταν ότι, παρά τα άπειρα references, όλοι είχαμε μια οικειότητα με τους πρωταγωνιστές, έστω σε βασικό επίπεδο. Πλέον, ο Moore φαίνεται να μας κάνει απλά επίδειξη των γνώσεων του στη λογοτεχνία, το θέατρο και τον κινηματογράφο, τομείς που ναι μεν κατέχει, αλλά δεν αρκούν για να στηρίξουν από μόνοι τους ένα comic.

Φυσικά, δεν εννοώ ότι το ROSES OF BERLIN είναι κακό, αλλά ότι στην ουσία πρόκειται για μια πάρα πολύ απλή ιστορία, που οφείλει το ενδιαφέρον της σε χαρακτήρες και τοποθεσίας που ο Moore πολύ απλά δε δημιούργησε. Και μιλάμε για τον Alan Moore, τον άνθρωπο που με κάθε ευκαιρία μας υπενθυμίζει πως οι μεγάλες, κακές εταιρείες δε σέβονται τα δημιουργήματά του, οπότε φαντάζομαι αντιλαμβάνεστε την ειρωνεία.

Η εικονογράφηση του Kevin O’Neil, παρόλο που μοιάζει κάπως τραχιά και ακατέργαστη, μου αρέσει αρκετά, κυρίως λόγω του old-timey ύφους της και του απλοϊκού coloring.

Εν τέλει, νομίζω ότι το THE LEAGUE OF EXTRAORDINARY GENTLEMEN δεν πρόκειται ποτέ να ξεπεράσει το BLACK DOSSIER και από δω και πέρα ο Moore μας αφηγείται κάποιες ενδιάμεσες ιστορίες που απλά πρέπει να ειπωθούν. Και, παρόλο που φαίνεται να έχει ακόμη αρκετά να πει, προσωπικά έχω αρχίσει να βαριέμαι.