COLLECTIVE MEMORY: Heaven Is A Place On Earth

Χρόνος: Τέλη καλοκαιριού 1996
Τόπος: Ο ακάλυπτος της πολυκατοικίας

Κρατούσα στα χέρια μου το X-MEN #67 της Μαμούθ (στο οποίο γίνεται της Πόπης, με τους X-Men στο διάστημα) και έχω μείνει να παρατηρώ τη διαφήμιση που υπήρχε στο οπισθόφυλλο.

Ώστε ένα βιβλιοπωλείο που – απ’ ότι φαίνεται – εξειδικεύεται στα comics. Αν και είχα δει και άλλες παρόμοιες διαφημίσεις (π.χ. για τη Σπηλιά των Comics), αυτή του Solaris (που φυσικά διάβαζα Σόλαρις, κατά τα πρότυπα της Μαρβέλ) μου κίνησε περισσότερο την περιέργεια. Όπως είδαμε στο προηγούμενο installment, είχα ήδη αρχίσει να συλλέγω αμερικανικά comics, ενώ η συλλογή με αντίστοιχα ελληνικά αυξανόταν με γοργούς ρυθμούς. Εκείνη τη στιγμή, ένα μαγαζί αποκλειστικά με comics φάνταζε ένα όνειρο και το επόμενο βήμα της εξέλιξής μου ως συλλέκτη.

Ήμουν, όμως, και λίγο προβληματισμένος. Το τεύχος μπορεί να το είχα μόλις αγοράσει, αλλά η ημερομηνία κυκλοφορίας του ήταν Νοέμβριος 1992 (ήταν οι ωραίες εποχές που έβρισκες πολλά παλαιότερα τεύχη στα περίπτερα/ψιλικατζίδικα). Άρα, το πρώτο ερώτημα που με απασχολούσε ήταν αν υπήρχε ακόμα το Solaris.

“Πού είναι η Μπόταση 6”; Αυτό το αμείλικτο ερώτημα κλήθηκε να απαντήσει ο πατέρας μου και ευτυχώς η απάντησή του με ικανοποίησε. Στο κέντρο της Αθήνας. Άρα, ήταν εύκολο να το βρούμε. Αυτό που απέμενε ήταν να επιβεβαιώσουμε την ύπαρξή του. Τη σημαντική αυτή αποστολή ανέλαβε και πάλι ο πατέρας (θυσία για το παιδί του), όταν λίγο καιρό αργότερα ανέβηκε στην Αθήνα για κάποια δουλειά. Όπως καταλαβαίνετε, το βράδυ που τον περίμενα να επιστρέψει, η αγωνία είχε ανέβει στο κατακόρυφο! Η πόρτα άνοιξε και, πριν καλά-καλά προλάβει να μπει στο σπίτι, όρμηξα φωνάζοντας: “Το βρήκες”; Η θετική απάντηση οδήγησε σε πανηγυρισμούς!

Το επόμενο στάδιο του σχεδίου δράσης ήταν φυσικά η επίσκεψη στο Solaris. Το γεγονός ότι η περιγραφή του μαγαζιού από τον πατέρα μου ήταν κάτι σε στιλ: “Ε, τι να σου πω, είχε πολλά περιοδικά και βιβλιοθήκες και… αυτά”, έκανε τη φαντασία μου να οργιάζει. Όχι για πολύ, όμως. Λίγες εβδομάδες αργότερα, το πολυπόθητο ταξίδι ήταν γεγονός.

Πολύ πρωινό σαββατιάτικο ξύπνημα, πρωινό στα γρήγορα και φύγαμε για Αθήνα. Η διαδρομή μπορεί να ήταν σύντομη (σκάρτη μιάμιση ώρα), αλλά μου φαινόταν αιώνες. Παρκάρισμα στο κέντρο και ξεκίνημα για Solaris. Φτάνουμε στην Ομόνοια, περνάμε την Κάνιγγος, ανεβαίνουμε την Πατούσα και… Lo and behold! Μπόταση 6.

Άντε στου παράδεισου την πόρτα…

Το συναίσθημα που ένιωσα την πρώτη φορά που μπήκα στο Solaris δεν περιγράφεται με λέξεις. Ίσως μόνο δέος μπροστά στα περισσότερα, μαζεμένα σε ένα μέρος, comics που είχα δει ποτέ στη ζωή μου. Βιβλιοθήκες γεμάτες με τόμους, stands με δεκάδες νέες κυκλοφορίες, action figures, αφίσες με διάφορους ήρωες να καλύπτουν τους τοίχους. Το σπίτι φτιαγμένο από γλυκά υπήρχε και ήταν μπροστά μου.

Τα πράγματα που μου έκαναν τη μεγαλύτερη εντύπωση; Το ένα ήταν σίγουρα η πληθώρα των τίτλων και το πόσα πολλά αντίτυπα υπήρχαν διαθέσιμα για κάθε έναν από αυτούς. Ένα άλλο ήταν τα trades. Δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο μπροστά μου. Καμία σχέση με τους ελληνικούς τόμους, στους οποίους κολλούσαν απλά δύο-τρία τεύχη μαζί. Εδώ είχαμε να κάνουμε με πραγματικά βιβλία, ειδικά φτιαγμένα. Και, φυσικά, οι κούτες με παλιά τεύχη, τα οποία ήταν μέσα σε κάτι περίεργα σακουλάκια με ένα χαρτονάκι από πίσω. Με το απαραίτητο παρακαλετό στον πατέρα, για να στάξει το χρήμα, πήρα μερικά τεύχη (που διαπίστωσα ότι ήταν τουλάχιστον δύο μήνες μπροστά σε σχέση με τα τεύχη που υπήρχαν στο πρακτορείο ξένου Τύπου) και έφυγα με ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά.

Από τότε και πέντε με έξι φορές το χρόνο, καθιερώθηκε η επίσκεψη στο Solaris. Βέβαια, η προετοιμασία ξεκινούσε κάθε φορά πολύ νωρίτερα. Στην αρχή, με δήθεν αθώες ερωτήσεις του στιλ: “Πότε θα ανέβουμε για μια βόλτα στην Αθήνα;” και ύστερα, αφού προγραμματίζαμε την άνοδο, με τον προγραμματισμό των αγορών. Ψηλά στη λίστα ήταν κάποιο τεύχος Superman που μπορεί να μην είχα προλάβει στο πρακτορείο ξένου Τύπου. Από κοντά και κανένα τεύχος κάποιας σειράς που δεν ερχόταν καν (για παράδειγμα του JLA, που μου αρέσει πολύ). Και, φυσικά, το highlight ήταν το trade που θα αγόραζα. Κάθε φορά που έπαιρνα ένα, ζαχάρωνα και άλλα δέκα που έμπαιναν στη wish-list για την επόμενη: “Να πάρω το THE RETURN OF SUPERMAN, το WATCHMEN που έχω διαβάσει ότι είναι αριστούργημα ή μήπως το CAMELOT 3000, για να διαβάσω το τέλος, αφού μου λείπουν τα δύο τελευταία τεύχη της ελληνικής έκδοσης”;

Ταμείο: Το χειρότερο κομμάτι ενός comic store

Η ιεροτελεστία προέβλεπε πως, μετά την πρωινή επίσκεψη (πιστεύω ότι είμασταν κάθε φορά οι πρώτοι πελάτες, πάντα λίγο μετά τις εννέα), κάναμε μία βόλτα στο κέντρο (να δει και ο πατέρας τα μαγαζιά) και μετά καθόμασταν να φάμε στα Goody’s ή τα McDonalds (το Ναύπλιο πρέπει να είναι η τελευταία πόλη άνω των 10.000 κατοίκων στην Ελλάδα που άνοιξαν Goody’s, στα μέσα της δεκαετίας του 2000 – πόσα παιδικά τραύματα ρε γαμώτο)! Η μερακλίδικη –και αγαπημένη μου– κίνηση ήταν πως, πριν πάμε να πάρουμε το αυτοκίνητο για να φύγουμε, κάναμε άλλο ένα πέρασμα από το Solaris, όπου έπαιρνα ένα-δύο τεύχη ακόμη. Προσέξτε, όμως! Στη δεύτερη γύρα η επιλογή ήταν αυστηρά κάτι που δεν είχα ξαναδιαβάσει ή κάτι που δεν υπήρχε στο πρακτορείο Τύπου: για παράδειγμα ένα τεύχος SPAWN (μιλάμε για πολύ άγριες καταστάσεις)!

Κι έτσι, παίρναμε το δρόμο της επιστροφής, με εμένα φυσικά να ξεφυλλίζω τα τεύχη σε όλη τη διαδρομή και να κάθομαι στο δωμάτιό μου μέχρι αργά το βράδυ (σε παιδικά πλαίσια πάντα) με τα νέα μου αποκτήματα και δίπλα αραδιασμένα όλα τα comics που είχα μαζέψει.

Φυσικά, οι αναμνήσεις από εκείνη την εποχή δεν περιορίζονται στα comics. Σαν τώρα θυμάμαι πως ένα από τα πιο περίεργα περιστατικά που μου έχουν τύχει ήταν όταν, σε μια καθιερωμένη επίσκεψη στο Solaris, μία υπάλληλος σήκωσε το τηλέφωνο και άρχισε να μιλάει με έναν πελάτη. Αφού του απάντησε σε διάφορες ερωτήσεις για κάποιους τίτλους, στο τέλος τον ρωτάει το όνομά του και συνεχίζει: “Α, μάλιστα, Γιώργος Ξύδης”! Και, φυσικά, θυμάμαι πως, την ημέρα που αγόρασα το trade του KINGDOM COME, το θρυλικό SEAT Gredos μας έμεινε τρεις-τέσσερις φορές στο δρόμο και πήγε το σπρώξιμο σύννεφο!

Μεγάλος διαγωνισμός Comicdom! Βρείτε πριν πόσες χιλιάδες χρόνια βγήκε αυτή η φωτογραφία και κερδίστε πλούσια δώρα!
(editor’s note: no, not really…)

Μετά από όλα αυτά, θα περίμενε κανείς πως, όταν ανέβηκα για τις σπουδές μου στην Αθήνα (και έκατσα επτά χρόνια), το Solaris θα γινόταν το δεύτερο σπίτι μου. Και όμως, θα έπεφτε έξω. Αν και από το πρώτο έτος επανήλθα δυναμικά στα comics, που τα είχα ψιλοαφήσει στην Γ’ Λυκείου, το Solaris ήταν περιστασιακός προορισμός αγοράς comics και ποτέ δεν έγινα τακτικός πελάτης. Όταν μένεις στην Καλλιθέα και σπουδάζεις στο ΠΑ.ΠΕΙ., το Jemma είναι ο λογικός προορισμός.

Αυτή ήταν, λοιπόν, μια από τις πλέον αγαπημένες μου ιστορίες για τη σχέση μου με τα comics. Στην τελική, το Solaris είναι σαν έναν αξέχαστο εφηβικό έρωτα, ο οποίος δεν τελεσφόρησε, αλλά μείναμε αγαπημένοι φίλοι. Που κάθε τόσο τα λέμε και θυμόμαστε τα παλιά και κάποιες φορές εύχομαι να ήταν Παρασκευή να πήγαινα για ύπνο, μετά από μια εβδομάδα σχολείου, με την καρδιά μου να χτυπά δυνατά που το Σάββατο θα ξύπναγα στις επτά και θα ξεκινούσα το ταξίδι για ένα μέρος μαγικό κι ονειρεμένο!

Ευχαριστώ τον Άκη Τριανταφύλλου για τις φωτογραφίες του Solaris. Ηθικό δίδαγμα: Χωρίς μέσο δεν πας πουθενά!