PARIAH #1

Writers: Aron Warner & Philip Gelatt
Artist: Brett Weldele
Dark Horse

Μετά την τραυματική εμπειρία του Gravity, η αλήθεια είναι πως ίσως χρειαζόμουν λίγο παραπάνω χρόνο, για να συνέλθω, πριν ασχοληθώ με οτιδήποτε space horror themed. Ευτυχώς, αντίθετα με την προαναφερθείσα ταινία, το PARIAH είχε αρκετές αδυναμίες, ώστε να με προσγειώνει κάθε λίγο στην ασφαλή αγκάλη της Γης, χωρίς όμως και να στερείται ενδιαφέροντος.

Ο Herman Toulane είναι στη χειρότερη δυνατή κατάσταση, αλλά δεν τον νοιάζει. Βρίσκεται κλεισμένος σε ένα διαστημόπλοιο υπό διάλυση, στην τροχιά της Γης, μαζί με αρκετούς άλλους, όμοιούς του νεαρούς, όταν συνειδητοποιούν ότι είναι εκεί γιατί κάποιος, στη Γη, ήθελε απλά να τους ξεφορτωθεί εύκολα, και να το κάνει να μοιάζει σαν ατύχημα. Αυτό, γιατί το πλήρωμα αυτού του διαστημοπλοίου είναι “Vitro”, κάποιου είδους γενετικά τροποποιημένοι άνθρωποι, που ίσως έχουν μεταξύ τους και τις απαραίτητες ικανότητες ώστε να βγουν από αυτή τη δεινή θέση. Ανάμεσα σε όλο το πλήρωμα, ο Herman δείχνει να είναι αυτός με τα λιγότερα να τον περιμένουν πίσω στη Γη, αφού η διαστημική αποστολή αποτέλεσε για αυτόν σανίδα σωτηρίας από μια κακή οικογενειακή ζωή.

Πολλά πράγματα δεν βγάζουν νόημα στο πρώτο τεύχος του PARIAH. Πρώτον, και χωρίς να θέλω να φανώ αναίσθητη, ένα διαζύγιο και τρεις καυγάδες (κάπως έτσι παρουσιάζεται η οικογενειακή ζωή του Herman), μάλλον δεν δικαιολογούν το να πηδήξει κανείς στο πρώτο διαστημόπλοιο για το – κοντινό έστω – διάστημα. Έπειτα,το θέμα των “Vitro” ατόμων και της πιθανής επικινδυνότητας τους, μάλλον, δεν εξηγείται επαρκώς. Μια χαρά παιδιά φαίνονται οι χαρακτήρες, και αν εξαιρέσεις μια συγκεκριμένη ομάδα τους, που παρουσιάζονται ως υπερφυσικά έξυπνοι, οι υπόλοιποι φαίνονται τρομερά συνηθισμένοι. Προφανώς κάπου το πάει, αλλά πού, ένας θεός (ή όποιος έχει διαβάσει παρακάτω) το ξέρει. Ακόμη, φαίνεται στο τεύχος πως, τουλάχιστον ο Herman, έχει ανέβει στο διαστημόπλοιο οικειοθελώς, αλλά το τι δικαιολογία χρησιμοποιήθηκε για να μαζέψει η κυβέρνηση, όπως εξηγείται ότι συνέβη, τους “Vitro” και να τους στείλει στο διάστημα, παραμένει αδιευκρίνιστο. Πέρα από τις αδυναμίες του, το PARIAH είχε και αρκετό ενδιαφέρον, σαν σπουδή χαρακτήρων τουλάχιστον. Οι επιβάτες του διαστημοπλοίου είναι, απ’ ότι φαίνεται, νέοι, έφηβοι κατά πάσα πιθανότητα, με ειδικές ικανότητες, που όμως αντιδρούν σαν φυσιολογικά άτομα σε μία κατάσταση κρίσης και απέναντι στην υπέρτατη προδοσία και τον επικείμενο, πιθανώς αναπόφευκτο, θάνατο.

Το σχέδιο του Weldele είναι περίεργα όμορφο. Είναι μουντό, καταθλιπτικό, και παρ’ όλα αυτά λειτουργεί, με το συγκεκριμένο σενάριο. Κάτι τα σκοτωμένα χρώματα με τις φωτεινές ανταύγειες από τα ηλεκτρονικά μηχανήματα, κάτι τα καθημερινά, πρόχειρα ρούχα των πρωταγωνιστών, που αμέριμνοι (καλά όχι αμέριμνοι, αλλά άνετοι) πλέουν σε μηδενική βαρύτητα, κάτι το ότι το space και το science fiction κομμάτι της ιστορίας μένει στο μεγαλύτερο μέρος του τεύχους στο πίσω μέρος του μυαλού του αναγνώστη, ενώ στο προσκήνιο βρίσκονται κυρίως οι χαρακτήρες, κάνουν το artwork του PARIAH πολύ ελκυστικό, αν και όχι παντού άνετο στην ανάγνωση.

Το PARIAH ανήκει σε αυτή την κατηγορία έργων που, ανεξαρτήτως περιβάλλοντος και σεναρίου, επιχειρούν να εστιάσουν στον ανθρώπινο παράγοντα. Αυτή η προσέγγιση είναι πάντα ενδιαφέρουσα και όλα τα κενά, που μπορούν εύκολα να κουράσουν, μπορούν το ίδιο εύκολα να κινήσουν το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Εν ολίγοις, είναι πώς θα το πάρει κανείς το PARIAH, και το μόνο σίγουρο είναι ότι, αν και δεν μπορώ να εγγυηθώ ότι θα αρέσει εύκολα, μπορώ με σχετική βεβαιότητα να πω ότι δεν θα περάσει αδιάφορο.