MONSTER AND MADMAN #1

Writer: Steve Niles
Artist: Damien Worm
IDW

Πρόσφατα, και με αφορμή αυτό το comic, άρχισα να αναρωτιέμαι αν πρέπει να γράφονται αρνητικές κριτικές. (Το γνωστό, χριστιανικότατο: “μην κρίνεις…”) Περιττό να πω πως δεν έχω καταλήξει ακόμη κάπου με αυτή τη μεγάλη ερώτηση της ζωής. Παρ’ όλα αυτά, ελλείψει αυτής, και πολλών άλλων απαντήσεων, αποφάσισα να το προσπαθήσω και να είμαι και αντικειμενική, στα πλαίσια του εφικτού.

Το θέμα του νέου δημιουργήματος του Niles, είναι η επιστροφή του τέρατος του Frankenstein από την παγωμένη του εξορία, και η γνωριμία του με τον Jack the Ripper. Το πρώτο τεύχος εστιάζει στο τέρας και την ψυχοσύνθεση του, την πάλη της ανθρώπινης φύσης του με τις ιδιαίτερες συνθήκες της ύπαρξής του, την αθανασία και την αποτρόπαιη εμφάνιση, καθώς και την απώλεια του δημιουργού και της συντρόφου του. Αυτό. Τίποτε άλλο. Λες και δεν το έχουμε ακούσει εκατομμύρια φορές αυτό το παραμύθι. (Συγκρατήσου κοπέλα μου, στην επόμενη παράγραφο αυτά…) Ο Jack the Ripper δεν εισάγεται στην ιστορία παρά μόνο την τελευταία στιγμή του πρώτου τεύχους, όταν εμφανίζεται για να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο τέρας, μια Joker-like, σκοτεινή φιγούρα από το πουθενά.

Καταλαβαίνω, αλήθεια, τη γοητεία της λογοτεχνίας ρομαντικού τρόμου, της Shelley και των σύγχρονων και φίλων της. Εν μέρει, έχουν, μέχρι και σήμερα, διατηρήσει την μαγεία τους, σε πείσμα των καιρών. Αλλά, δυστυχώς ή ευτυχώς, οι καιροί αυτοί έχουν αλλάξει και η επιστροφή, αναζητώντας κάτι καινούριο, στο ίδιο μοτίβο και στους ίδιους χαρακτήρες, ξανά και ξανά, είναι (κατά τη δική μου, ταπεινή, ομολογουμένως, γνώμη) αρκετά αδικαιολόγητη. Τί παραπάνω έχει να πει, τελικά, ο Niles για τον Jack the Ripper (αγνοώ το γεγονός ότι ο Jack είναι ιστορικό πρόσωπο και του αναγνωρίζω status μυθικού προσώπου της pop κουλτούρας, για να δείτε ότι δεν κολλάω σε ανούσιες λεπτομέρειες), ή για το τέρας του Frankenstein; Αν κρίνει κάνεις από το πρώτο τεύχος του MONSTER AND MADMAN, μάλλον τίποτα.

Για να το ισορροπήσω λίγο, θα αφήσω τον Niles παράμερα και θα ασχοληθώ λίγο με τον Damien Worm, για τον οποίο έχω να πω 3-4 καλά πράγματα, εκ των οποίων το ένα είναι ότι μου αρέσει το όνομά του και το δεύτερο είναι ότι τον προτιμώ από τον Templesmith. Πέρα από αυτά, ο Worm χρησιμοποιεί μια μίξη τεχνικών που του βγαίνει, ως επί το πλείστον (έχει και σημεία που με απογοήτευσε η απόδοση του, αλλά, σε γενικές γραμμές, μπορώ να πω ότι στεκόταν στα πόδια του καλά). Σίγουρα, κατέχει την ατμόσφαιρα του είδους που προσπαθεί να εκπροσωπήσει το MONSTER AND MADMAN. Ναι, εντάξει, o Worm κάνει μια καλή δουλειά, παρά τις αντίξοες συνθήκες, αλλά και πάλι, στα πλαίσια του – πολύ – υποκειμενικού.

Για όσους διαβάζουν μόνο λίγο από την τελευταία παράγραφο των reviews μας γιατί βιάζονται να πάνε στο κομιξάδικο της γειτονιάς τους για ψώνια: μην χάσετε το MONSTER AND MADMAN, θα εκπλαγείτε! Για όσους μπαίνουν στον πειρασμό να δουν αν είναι τόσο χάλια τα πράγματα όσο τα περιγράφω: μην χάσετε το MONSTER AND MADMAN, η συλλογή σας θα αποκτήσει νέο ενδιαφέρον. Για όλους τους υπόλοιπους: μην χάσετε το MONSTER AND MADMAN, στην τελική εγώ απλά μια γνώμη είπα.