COLLECTIVE MEMORY: Ο Μάγος Της Ενημέρωσης
Εσείς από που ενημερώνεστε για όλες τις τρέχουσες εξελίξεις γύρω από τα comics; Από που μαθαίνετε όλες τις νέες κυκλοφορίες και τις τάσεις της αγοράς; Από το Comicdom.gr; Μπράβο, έχετε πολύ καλό γούστο! Στα τέλη της δεκαετίας του ’90, όμως, που το Comicdom ήταν ένα fanzine, το οποίο έβρισκες σε κάποιο κομιξάδικο της Αθήνας, και το Internet – ειδικά στην επαρχία – ήταν ένα κακόγουστο αστείο (τόσο από πλευράς περιεχομένου, όσο και, κυρίως, από πλευράς προσβασιμότητας), ποιά ήταν η διέξοδος; Μα φυσικά το WIZARD: THE COMICS MAGAZINE!
Στη γνωστή στοίβα, στο πάτωμα του αγαπημένου μας πρακτορείου ξένου Τύπου, ανάμεσα στα διάφορα αμερικανικά comics, έβλεπα συχνά-πυκνά το WIZARD. Ήταν εύκολα αντιληπτό ότι επρόκειτο για ένα ειδησεογραφικό περιοδικό γύρω από τα comics. Αυτό που δεν ήταν καθόλου εύκολα αντιληπτό ήταν το περιεχόμενό του. Ο λόγος; Το γεγονός ότι κάθε τεύχος του ήταν ασφυκτικά τυλιγμένο από ζελατίνα, η οποία, μάλιστα, είχε σχέδια και κείμενα, για να εμποδίζει ακόμη περισσότερο την ανάγνωση του εξωφύλλου.
Το σημαντικότερο – όμως – εμπόδιο (για έναν δεκατετράχρονο) για την εξερεύνηση του WIZARD, δεν ήταν άλλο από την τιμή του. Κόστιζε περισσότερο από δύο comics, άρα η απόφαση ήταν σημαντική. Το χαρτζιλίκι προέβλεπε ένα αμερικανικό comic την εβδομάδα, πράγμα που σήμαινε ότι θα έπρεπε να το θυσιάσω και ίσως να κόψω και ένα-δύο ελληνικά comics. Ήμουν, όμως, αποφασισμένος να ανακαλύψω τι κρυβόταν μέσα σε εκείνο το σακουλάκι, και έτσι, σε μια καθιερωμένη εβδομαδιαία επίσκεψη στο πρακτορείο, η επιλογή ήταν το WIZARD #79 (Μάρτιος 1998) και ένας νέος κόσμος ανοιγόταν μπροστά μου!
Μέχρι την ανακάλυψη του WIZARD, όλες οι γνώσεις μου για τα comics προέρχονταν από την ανάγνωσή τους, ελάχιστα άρθρα σε κάποια εφημερίδα ή περιοδικό και κάποια εκπομπή στην τηλεόραση (πιο σπάνια και από near mint τεύχος του ACTION COMICS #1). Το WIZARD ήταν το μέρος όπου πρωτοδιάβασα για comics, όπως τα BONE, ASTRO CITY, ή STRANGERS IN PARADISE και άλλα πολλά (αρκετά από τα οποία αποτελούσαν αυτόματα μέρος της wish-list για την επόμενη επιδρομή στο Solaris), ή ακόμη και για τηλεοπτικές σειρές, όπως για παράδειγμα το SOUTH PARK.
Στο WIZARD, επίσης, διάβασα για πρώτη φορά, μέσω άρθρων και συνεντεύξεων, πληροφορίες για τους αγαπημένους μου δημιουργούς και τις δουλειές τους και ανακάλυψα άλλους, που δε γνώριζα καν. Και φυσικά, χάρη στο φωτογραφικό υλικό, συνέδεσα φάτσες με δημιουργούς. Έτσι, μου λύθηκε η απορία για το πως μοιάζει ο Stan Lee και ο Todd McFarlane, ενώ διαπίστωσα την αγάπη του George Perez για τα χαβανέζικα πουκάμισα!
Οι τάσεις της αγοράς των comics καταλάμβαναν αρκετές σελίδες κάθε τεύχους, είτε με τρέχοντα Top 10, ανάλυση για περιζήτητα back issues και φυσικά τον Price Guide, που – ιδιαίτερα στα πρώτα τεύχη που απέκτησα – ήταν πολυσέλιδος. Αυτές οι σελίδες ήταν και από τις αγαπημένες μου, γιατί μου έδιναν την ευκαιρία να δω παλαιότερα τεύχη και να διαβάσω πληροφορίες γι’ αυτά, κάτι που αποτελεί την τροφή του συλλέκτη.
Σημαντικό μέρος κάθε τεύχους ήταν και οι δραστήριοι αναγνώστες του. Είτε στέλνοντας γράμματα σε φακέλους, σχεδιάζοντας στο εξωτερικό τους (το προσπάθησα κι εγώ με όχι και τόσο… μαγικά αποτελέσματα), και fan art, είτε δημιουργώντας custom-made action figures, είτε με το να φωτογραφίζονται ντυμένοι ως οι αγαπημένοι τους ήρωες (να δεις που στο μέλλον θα κάνουν και παρόμοιους διαγωνισμούς).
Ιδιαίτερο κεφάλαιο ήταν και τα περίφημα exclusive comics, που δίδονταν μαζί με το περιοδικό. Στην πλειονότητα τους, ήταν ολιγοσέλιδα comics, αλλά μερικές φορές ήταν sketchbooks, που αφορούσαν διάφορα επίκαιρα – τότε – events. Να πω την αμαρτία μου, εκείνα τα τεύχη, μου φαίνονταν ιδιαίτερα ελκυστικά και στα μάτια μου αποτελούσαν το απόλυτο συλλεκτικό είδος, γι’ αυτό και φρόντιζα να τα φυλάω στα λιγοστά σακουλάκια με χαρτονάκια που διέθετα. Σήμερα, βέβαια, βρίσκεις τρία μ’ ένα τάλιρο…
Η, σχετικά δίκαιη, κριτική που ασκούνταν στο WIZARD, ήταν ότι πολλές φορές αποτελούσε ένα διαφημιστικό έντυπο με δημοσιογραφικό μανδύα, αφού η κριτική του δεν ήταν ιδιαίτερα αιχμηρή, ενώ παρουσίαζε πάρα πολλά comics ως άξια ανάγνωσης. Η απάντησή των συντακτών ήταν, συνήθως, ότι προτιμούν να ασχολούνται με τα καλά comics. Το σίγουρο είναι ότι οι δεσμοί του περιοδικού με τους mainstream εκδότες, ήταν πολύ στενοί.
Από ένα σημείο και μετά, το WIZARD μετατράπηκε, σε μεγάλο βαθμό, σε διαφημιστικό έντυπο κινηματογραφικών μεταφορών comics (και όχι μόνο), αφού εκείνη η περίοδος συνοδεύτηκε από την έκρηξη παραγωγής τους. Έτσι, στην ύλη κάθε δεύτερου (σχεδόν) τεύχους, κυριαρχούσε preview ή review από μια ταινία. Αυτό, δυστυχώς, αφαίρεσε – για μένα – ένα μεγάλο μέρος από την έλξη που μου ασκούσε το περιοδικό.
Το ταξίδι του WIZARD έφτασε στο τέλος του το Μάρτιο του 2011, με το τεύχος #235, θύμα και αυτό της κρίσης των περιοδικών, που είναι τα μεγαλύτερα – ίσως – θύματα της ηλεκτρονικής δημοσιογραφίας. Εγώ το είχα εγκαταλείψει αρκετά νωρίτερα, αφού τα τελευταία πέντε-έξι χρόνια ήταν ζήτημα να είχα πάρει πέντε τεύχη (κυρίως κάποια επετειακά). Παρ’ όλα αυτά, δεν είναι λίγες οι φορές που ανατρέχω στην κούτα με τη στοίβα των τευχών του WIZARD και αναπολώ ευχάριστες στιγμές comics ενημέρωσης.
