RANDOM THOUGHTS 13-04-14 (The CCA2014 Edition)

Το συγκεκριμένο installment της λιγότερο απαραίτητης στήλης στην ιστορία του Comicdom.gr, αλλά και του comics journalism/blogging γενικότερα, είναι ελαφρώς διαφορετικό από τα προηγούμενα (αλήθεια, πότε ήταν το τελευταίο;), τόσο στο format, με ως επί το πλείστον μικρότερα κειμενάκια, που μοιάζουν με πραγματικές σκόρπιες και τυχαίες σκέψεις (δε φαντάζομαι να πιστεύατε πως τα RANDOM THOUGHTS που έγραφα μέχρι τώρα ήταν πραγματικά “random” και όχι calculated μέχρι αηδίας; Ω, τί αφελείς που είστε!), όσο και στη θεματολογία, καθώς πρόκειται για σκέψεις που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σχετίζονται με το Con.

Επίσης, δεν θα έχει καθόλου εικόνες (εκτός από την απαραίτητη φωτογραφία της ωραιότερης γυναίκας από καταβολής κόσμου!), επειδή τις τελευταίες μέρες έχω δει και ξεσκαρτάρει τόσες πολλές φωτό από το Con, για να φτιάξουμε μαζί με τον Κατιρτζιγιανόγλου το φετινό Photo Extravaganza, που πραγματικά δεν την παλεύω άλλο!

Anyway, αν βαρεθήκατε να διαβάζετε οτιδήποτε έχει σχέση με το Con, μπορείτε να τσεκάρετε το COLLECTIVE MEMORY που έγραψε χθες ο Ξύδης για το WIZARD, ή να περιμένετε μερικές ώρες για να ανέβει το PHOTO EXTRAVAGANZA του Comicdom Cosplay 2014. (Ναι, και αυτό με το Con σχετίζεται, αλλά θα έχει ελάχιστα λόγια και κάμποσα γκομενάκια, οπότε respect.)

Let’s begin…

— Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που τους βλέπω μία φορά το χρόνο στο Comicdom Con Athens. Τουλάχιστον 10-15 διαφορετικοί άνθρωποι, τους οποίους δεν συναντώ ποτέ για τις υπόλοιπες 362 (ή 363, στα δίσεκτα) μέρες του χρόνου, και τους πετυχαίνω μία από τις τρεις μέρες του Con, μέσα στον πανικό. Και να πεις ότι είμαι ερημίτης σαν τον Alan Moore…

— Φέτος αντιπάθησα μόνο έναν άνθρωπο για τον οποίο δεν είχα αρνητικά αισθήματα πρωτύτερα. I must be getting old.

— Όσο ζω, ή έστω όσο είμαι μεταξύ των “decision makers” του Comicdom, δεν πρόκειται ποτέ να φέρουμε ως καλεσμένο κάποιον από τους Frank Cho, Gail Simone, ή Brian Michael Bendis. Εκτός και αν κάποιος από τους χορηγούς μας δώσει ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΛΕΦΤΑ υπό τον όρο να έρθει ένας από τους τρεις. (I didn’t say I’m not a whore. Just not a cheap one.)

— Το Con δεν έχει ούτε μια βδομάδα που τελείωσε, και έχουμε ήδη αρχίσει να συζητάμε ιδέες και σκέψεις για το επόμενο. Προφανώς δεν μπορώ να αποκαλύψω τίποτα ακόμη (ούτε καν την ημερομηνία, παρ’ όλο που είναι κατά 99% κλεισμένη), αλλά μπορώ να σας πω ότι ενδέχεται να υπάρξουν κάποιες αλλαγές. (Πόσο ασαφής μπορεί να γίνει κανείς;)

— Είναι πάρα πολύ σημαντικό να έχεις καλούς (και όχι πολλούς) φίλους. Είναι εξίσου σημαντικό να έχεις καλούς (και σχετικά πολλούς) συνεργάτες. Όταν οι δύο κατηγορίες τέμνονται, that’s bliss.

— Θα αντάλλαζα, χωρίς δεύτερη σκέψη, κάθε ένα από τα “μπράβο” που ακούμε αυτές τις μέρες προς 50 cents το καθένα (ίσως και λιγότερο). Αλλά δεν θα “πούλαγα” ούτε ένα από τα “ευχαριστώ”, ακόμη και για 500 ευρώ έκαστο! (Η πλάκα είναι πως αν υπολογίσεις τα “μπράβο” επί 0.50 και τα “ευχαριστώ” επί 500, βγάζουν περίπου το ίδιο αποτέλεσμα…)

— Είναι η πρώτη φορά που βρισκόμαστε μόλις μία βδομάδα μετά το Con και αισθάνομαι ότι υπάρχουν τόσο λίγες εκκρεμότητες. Σχετικές με το Con, εννοώ, γιατί τα υπόλοιπα projects τρέχουν και έχουν χιλιάδες απαιτήσεις!

— Για πρώτη φορά απέκτησα τόσο λίγα καινούργια comics και αυτό δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την ποιότητα των νέων κυκλοφοριών. Απλά δεν βρέθηκα καθόλου σε mode/mood να βολτάρω στα περίπτερα. Θα πρέπει τώρα να ψαχτώ στα κομιξάδικα ή να μιλήσω με φίλους εκδότες. Ευτυχώς, κανένα από τα δύο δεν είναι αγγαρεία.

— Τα μικρά, αθώα ψέματα είναι η μεγαλύτερη εφεύρεση στην ιστορία της ανθρώπινης επικοινωνίας. Ναι, δεν ακούγεται τρομερά ηθικό αυτό at first value, αλλά με τους ανθρώπους που νοιάζομαι προτιμώ να είμαι ευγενικός και καλωσυνάτος, παρά “ηθικός”. (BTW, τα μικρά, αθώα ψέματα είναι και τίτλος ταινίας που έχει σκηνοθετήσει ο τυχερότερος άνθρωπος στον κόσμο. Άσχετο. Το σχετικό θα ήταν να σας εξηγούσα πώς “δένει” το παραπάνω σχόλιο με το Con. But I won’t.)

— Φέτος παρακολούθησα για πρώτη φορά ένα ολόκληρο panel στο θέατρο. Ναι, μετά από εννιά διοργανώσεις, το Marvel Vs. DC, του Άκη Τριανταφύλλου και του Γιώργου Ξύδη, υπήρξε το πρώτο panel που πραγματικά ήθελα να το δω από την αρχή μέχρι το τέλος! Αυτό μάλλον λέει περισσότερα πράγματα για μένα, παρά για το συγκεκριμένο panel, ή όλα τα υπόλοιπα που έχουμε κάνει.

— Εδώ και μία βδομάδα, μου έχει κολλήσει στο μυαλό το “Mary Jane’s Last Dance” του Tom Petty. Αυτό δεν έχει άμεση σχέση με το Con (πέρα από το ότι μου κόλλησε κατά τη διάρκεια του Con), αλλά μας δίνει την ευκαιρία για ένα σύντομο μουσικό διάλειμμα…

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=aowSGxim_O8[/youtube]

— Κατά τη διάρκεια του τριημέρου, είδα πολλά (πάρα πολλά, για να είμαι πιο ακριβής) πράγματα που με έκαναν να ξεκαρδιστώ στα γέλια. Για διάφορους λόγους (όχι τους ίδιους κάθε φορά), στις περισσότερες περιπτώσεις το ξεκάρδισμα ήταν “εσωτερικό”.

— Μπούρτζι-Con!!! (Όσοι ξέρουν, καταλαβαίνουν!)

— Το επίπεδο των εξωφύλλων που δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια του φετινού sketch event ήταν απλά ΕΞΩΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΥΨΗΛΟ!!! (Το give credit where it’s due, το event ήταν δική μου ιδέα :P)

— Ορισμένοι άνθρωποι θα πρέπει να είναι πιο προσεκτικοί με το χιούμορ τους, καθώς ενδέχεται να προσβάλλουν κάποιους. Όχι εμένα – εγώ δεν προσβάλλομαι ποτέ με κανενός είδους χιούμορ. Άλλους.

— Ορισμένοι άλλοι άνθρωποι, πάλι, οι οποίοι υποτίθεται πως έχουν χιούμορ, θα έπρεπε να είναι λίγο λιγότερο εύθικτοι με το χιούμορ των άλλων, όταν αυτό αφορά τους ίδιους.

— Ναι, και οι δύο προαναφερθείσες περιπτώσεις σχετίζονται με το Con. Όχι, δεν σχετίζονται μεταξύ τους. Όχι, τα δύο “αποφθέγματά” μου δεν κοντράρουν το ένα το άλλο.

— Ένα από τα “staples” του Con, από το πρώτο event του 2006 μέχρι και το φετινό, είναι να πλησιάζει ο Κουρουμπακάλης εμένα, ή εγώ τον Κουρουμπακάλη, και να ακούγεται μια παραλλαγή των φράσεων “ξέρεις τί ξεχάσαμε;”, “ξέρεις τί μαλακία κάναμε;”, “ξέρεις τί πρέπει να κάνουμε άμεσα;”, ή κάτι αντίστοιχο. Είμαι 99.9% βέβαιος πως έγινε και φέτος, περισσότερες από μία φορές.

— Ως προσωπική εμπειρία, για μένα, δεν ήταν το καλύτερο Con (αυτή η τιμή πάει σίγουρα στο “αθώο και απονήρευτο” πρώτο), αλλά δεν ήταν και το χειρότερο (αύτη η “τιμή” πάει σε κάποιο άλλο, που δεν θα το αναφέρω για να μη σας χαλάσω τη διάθεση, καθώς μπορεί να είναι το αγαπημένο σας. OK, ήταν το 2010! There, I said it!). Νομίζω, όμως, ότι μπαίνει στο Top 5. Ίσως και Top 3.

— Θέλω ανταγωνισμό. Σοβαρό ανταγωνισμό. Τώρα.

Αυτά. Καλή ξεκούραση και “αποτοξίνωση” σε όλους. Τα ξαναλέμε (μάλλον) σε δύο εβδομάδες…