Post Con Σκέψεις
Από τη στιγμή που ο Δημήτρης ξεκίνησε να βάζει την Cotillard στα Random Thoughts, έψαχνα να βρω ευκαιρία για να προσθέσω εγώ την Peculia… Αφορμή δε βρήκα, οπότε απολαμβάνετε εδώ το σχέδιο του Sala άνευ αφορμής.
Διάβαζα τα Random Thoughts του Δημήτρη Σακαρίδη και προβληματίστηκα αρκετά με αυτό που γράφει σχετικά με τα “μπράβο” και τα “ευχαριστώ” που άκουσε για το φετινό Comicdom Con…
Γνώρισα την ομάδα του Comicdom στο πρώτο Con, το 2006 – το μοναδικό που έζησα ως επισκέπτης. Ο λόγος που αναζήτησα κάποιον από αυτούς ήταν για να τους πω αυτό το ευχαριστώ… Προσέγγισα, έτσι, τον Βασίλη Σάκκο και του είπα πόσο χαρούμενος ήμουν που βρισκόμουν εκεί και ότι γνώριζα πως αυτό το χρωστούσα στην τρέλα και στη δουλειά κάποιων ανθρωπων. Αυτός με ευχαρίστησε για τα καλά λόγια, μου είπε πως ο ίδιος δεν έχει κάνει παρά ελάχιστα και μου ζήτησε να τα πω και σε κάποιο από τα “παιδιά”. Βρήκα τον Ηλία Κατιρτζιγιανόγλου και αυτός, με ένα βλέμμα που δεν καταλάβαινα τότε πολύ (αργότερα, συνειδητοποίησα πως ήταν ένα μείγμα ευτυχίας, υπερέντασης και εξάντλησης), με ρώτησε αν θα ήθελα να γράψω κάποιο κείμενο για το site. Αnd the rest, as they say, is history…
Το παραπάνω ειναι ανακριβές στο εξής: Μπορεί να συνάντησα τους ανθρώπους του Comicdom για πρώτη φορά το 2007, αλλά δεν τους γνώρισα εκεί. Τους ήξερα από πολύ παλιότερα… Ήμουν αναγνώστης του fanzine και αργότερα του site, από το ξεκίνημά τους, και ένιωθα πως όσα είχα διαβάσει με είχαν βοηθήσει να εξελιχτώ σαν αναγνώστης. Ακόμα πιο σημαντικό ήταν πως, με τα χρόνια, ένιωθα πως αυτούς τους ανθρώπους τους είχα γνωρίσει. Ήξερα σε ποια πράγματα συμφωνούσαμε και σε ποια όχι. Ήξερα πως το κείμενο του Δημήτρη για τις αδικημένες μεγαλοφυίες αποτελούσε για μένα τον βασικό οδηγό στην αναζήτηση μου για καλά comics. Πως το κείμενο του Ηλία για τα 30 του χρόνια είναι ένα από τα πιο αγαπημένα πράγματα που έχω διαβάσει. Πως το top 20 των συντακτών ήταν η must read λίστα μου για μια μεγάλη περίοδο. Και (αν και δεν είχα ποτέ την επιθυμία να εκφραστώ γράφοντας ή και δεν ένιωθα πως έχω την ευχέρεια να το κάνω) ένιωθα πως χρωστούσα (και πως ακόμα χρωστάω) με αυτή την έννοια στο Comicdom. Στο να βάλω και εγώ το λιθαράκι μου και να προσπαθήσω να διευρύνω τον πλουραλισμό του.
Πολύ γρήγορα ένιωσα κομμάτι του Comicdom. Από εκεί και πέρα, μπορώ να θυμηθώ εκατοντάδες πράγματα: την προσμονή (σαν ερωτευμένος δεκαπεντάχρονος) μέχρι το επόμενο ραντεβού με την ομάδα, το να με παίρνει ο ύπνος στο πληκτρολόγιο, προσπαθώντας να ανεβάσω νέα ή να ετοιμάσω το κείμενο μου, το καμάρι που ένιωθα όταν άνθρωποι που εκτιμούσα με αποκαλούσαν (ακόμα και στα γραπτά τους) φίλο, τα νυχτερινά τηλέφωνα (νομίζω πως αυτά που είχα με τον Γιάννη Κουρουμπακάλη βρίσκονται στην κορυφή της λίστας μου), την ατέλειωτη αγωνία και την αφάνταστη κούραση για το Con (πού να ήμουν “μπλεγμένος” και με περισσότερα πράγματα…), τη χαρά του να μοιράζομαι τις κομιξοεπιλογές μου με ανθρώπους που εκτιμώ τόσο πολύ.
Ένιωθα και συνεχιζω να νιώθω πως το Comicdom είναι και κάτι δικό μου… Ή, καλύτερα, πως και εγώ είμαι ένα κομμάτι του. Ήξερα πως η ανταμοιβή για τη δουλειά που έδινα ήταν, από τη μια, ακόμα περισσότερη δουλειά και, από την άλλη, η εκτίμηση των ανθρώπων που πλέον ένιωθα φίλους – και αυτό αρκούσε και ακόμα αρκεί να με γέμιζει χαρά. Είχα την ευτυχία να νιώσω πόσο πολύτιμο είναι να νοιάζεσαι και να αγχώνεσαι για κάτι και να το βλέπεις να μεγαλώνει. Καταλαβαίνω απόλυτα αυτό που έγραφε ο Δημήτρης στον φετινό κατάλογο και, παραφράζοντάς το αρκετά, θα πω πως, ακόμα και αν η (συγκριτικά) μικρή μου συνεισφορά στο Comicdom ήταν το μοναδικό πράγμα για το οποίο με θυμούνται, θα μου ήταν αρκετό.
Και ναι… Έχω πάρει από το Comicdom πολλά (ακόμα και αν δε τα ζήτησα, μου τα πρόσφερε). Έλληνες δημιουργοί comics που εκτιμούσα πλέον με ξέρουν με το μικρό μου όνομα. Έχω γνωρίσει ανθρώπους και έχω μιλήσει με ανθρώπους που θαύμαζα και θαυμάζω και που ποτέ δεν είχα ονειρευτεί να γνωρίσω. Έχω νιώσει πίεση, έχω διαχειριστεί (έστω μικρές) δυσκολίες που μου φάνηκαν χρήσιμες εμπειρίες στην υπόλοιπη ζωή μου. Έχω κερδίσει φίλους και έχω μάθει πολλά-πολλά πράγματα για τα comics…
Η ζωή όμως έχει την τάση να προχωρά… Νιώθω πως πλέον είμαι απαραίτητος αλλού πολύ περισσότερο ενώ η συνεισφορά μου νιώθω πως ολοένα και μικραίνει. Ο χρόνος μου και τα όρια μου περιορίζονται συνεχώς και αν και θα ήθελα πολύ να έχουν οι μέρες μου 48 ή 72 ώρες, η πραγματικότητα δεν δείχνει ιδiαίτερη κατανόηση. Σαν αντίβαρο, υπάρχει η εικόνα νέων παιδιών-φίλων που γίνονται κομάτι του Comicdom. Tους βλέπω να δίνουν ό,τι καλύτερο έχουν σε αυτό και αυτό να τους κάνει χαρούμενους. Επίσης υπάρχει και η εικόνα του Comicdom να μεγαλώνει συνεχώς (με ετήσια κορύφωση το Con) και φουσκώνω με υπερηφάνια για το δικό μου μικρό λιθαράκι… Kαι είμαι ακόμα περισσότερο περήφανος για τους ανθρώπους που το έχουν κάνει πραγματικότητα (και για τους υπόλοιπους που βοηθούν σε αυτό). Και ακόμα περισσότερο που όλο αυτό γίνεται σε εντελώς εθελοντική βάση, με έναν τρόπο που (ήρθε η ώρα να το παραδεχτώ) ούτε στο όνειρο μου δε θα έμοιαζε ρεαλιστικός.
Από την πρώτη στιγμή που μπήκα στην ομάδα του Comicdom και που άρχισα να ψυλλιάζομαι τι γίνεται, ήθελα να γράψω ένα κείμενο σαν αυτό. Και είμαι σίγουρος πως, αν το είχα κάνει τότε, θα το είχα κάνει με πολύ μεγαλύτερη προσοχή (πιθανότατα καταλήγοντας κάπου). Βρήκα την ευκαιρία να το κάνω στην post Con παραζάλη και έχοντας κατά νου ότι μπορεί να χρειαστώ μια μικρή περίοδο “προσαρμογής” πριν ξαναπιάσω “πληκρολόγιο”. Τα μόνα που ξέρω είναι πως υπάρχουν στιγμές που εύχομαι η μέρα μου να είχε περισσότερες ώρες, ώστε να τις αφιερώσω στο Comicdom. Και πως χαίρομαι που ακόμα και για κάποιες (λίγες πλέον) ώρες μέσα στη χρονιά καταφέρνει και γίνεται ξανά όλος μου ο κόσμος. Και πως όταν φίλοι και γνωστοί με ρωτάνε γιατί αφιερώνω τον χρόνο σε κάτι, για το οποίο δεν έχω να περιμένω καποιες απολαβές, να ξέρετε πως γελάω μέσα μου και λέω: “Αν δε καταλαβαίνεις μεγάλε, σε λυπάμαι λίγο… γιατί μάλλον δε θα καταλάβεις ποτέ!”
