SNAPSHOT REVIEWS 22-05-14

VERTIGO QUARTERLY #1: CYAN
Writers: Various
Artists: Various
DC Comics (Vertigo)

Το review του CYAN, του πρώτου τεύχους της νέας ανθολογίας της Vertigo, ξεκίνησε με τη λογική να είναι κανονικό (ξέρετε, αυτό με τις πολλές λεξούλες, που περιλαμβάνει διευρυμένες παραγράφους και ξεχειλωμένα rants, με αποτέλεσμα να τα παρατάτε στη μέση και να κοιτάτε απλά τις εικονίτσες – δε σας κατηγορεί κανείς), αλλά συνειδητοποίησα ότι δεν έχω να πω πολλά για αυτό, παρά το γεγονός ότι αποτελείται από αρκετές και καλές ιστορίες.

Μόνη μου ένσταση αποτελεί το γεγονός ότι το χρώμα μπλε, ως βασικό θέμα του πρώτου τεύχους, δεν αξιοποιήθηκε όσο ήλπιζα. ΟΚ, σε κάποιες ιστορίες το μπλε χρώμα κυριαρχεί στο σχέδιο, ενώ αλλού όλα τα balloons έχουν μπλε γραμματοσειρά. Αλλά αρκεί αυτό; Είναι όσο πρωτοποριακό το περίμενα; Όχι. Έχουμε και κάποια περίεργα στο τεύχος, βέβαια, όπως η ιστορία “Much Ado About Nothing” (με εξαιρετικό format), αλλά μακριά από το βασικό θέμα της ανθολογίας. Υπάρχουν και ορισμένες πολύ καλές ιστορίες, φυσικά, όπως τα “Madame Bluebeard” (ίσως η πιο “μπλε” ιστορία του τεύχους) και “Serial Artist”, αλλά και μερικές πραγματικά παράξενες, όπως το “Blue Sundae”. Η ανθολογία, λοιπόν, ξεκίνησε με το δεξί. Αλλά σε τι διαφέρει από τις υπόλοιπες;

DREAM POLICE #1
Writer: J. Michael Straczynski
Artist: Sid Cotian
Image Comics (Joe’s Comics)

Έχω την εντύπωση πως ο JMS έχει πάντοτε καλές ιδέες στο κεφάλι του, αλλά και την ικανότητα να τις χτίζει με μαεστρία. Και πως τα μόνα μειονεκτήματα σε αυτές, ενδεχομένως, εντοπίζονται στον τρόπο εξέλιξης της βασικής ιστορίας – ξέρετε, αυτή ανάμεσα στους πρωταγωνιστές, που αποτελεί το όχημα εξέλιξης της ιδέας.

Στο DREAM POLICE, θα το ομολογήσω, η κεντρική ιδέα δε με εντυπωσίασε ως concept. ΟΚ, μπάτσοι στα όνειρά μας, που φροντίζουν ώστε όλα να πηγαίνουν όπως πρέπει. Και μετά; Μετά, έρχεται η πένα του JMS, να χτίσει έναν αεροστεγή κόσμο, με κανόνες, υποχρεώσεις και περιστατικά δύσκολα στη σύλληψη και απλά στην εκτέλεση. Προς το παρόν, λοιπόν, δεν έχω κάποια σοβαρή ένσταση. Το #1 μας εισάγει με επιτυχία σε έναν δύσκολο κόσμο και το τέλος, αν και δε μπορεί να χαρακτηριστεί twist, σε ωθεί να αναζητήσεις το δεύτερο τεύχος, έστω για να σβήσεις το wtf? λαμπάκι που άναψε στο μυαλό σου.

Αλλά επειδή θα ήθελα να γκρινιάξω για κάτι, γιατί ακολουθήθηκε, για μια ακόμη φορά, το generic στιλ σχεδίου (που θα μπορούσε να ταιριάζει σε superhero, sci-fi, fantasy και κάθε άλλου είδους comic), αντί για κάτι πιο ριζοσπαστικό και πρωτότυπο; Θέλω να πω, η ιστορία εξελίσσεται στο Dreamscape – τον κόσμο των ονείρων!

MAGNETO #3
Writer: Cullen Bunn
Artist: Gabriel Hernandez Walta
Marvel Comics

Η συγκεκριμένη σειρά μου θυμίζει αρκετά noir ιστορία, εξαιτίας των συνεχών μονολόγων, των περιγραφών και του γεγονότος ότι ο Magneto έχει αναλάβει, σε κάποιο βαθμό, το ρόλο του ντετέκτιβ. Και δε μου αρέσουν συνήθως οι noir ιστορίες. Επίσης, ο Walta έχει πάρει κάποιες πρωτοβουλίες – τουλάχιστον στον σχεδιασμό του Magneto – που τον κάνουν να μοιάζει λίγο με… ντουλάπα. Και δε μπορώ να συνηθίσω το Magneto σχεδιασμένο ως ντουλάπα.

Όσο συνεχίζω να το διαβάζω, όμως, τόσο μου αρέσει. Σίγουρα, το MAGNETO είναι διαφορετικό, σε σχέση με αυτό που περίμενες. Αλλά διαθέτει και γνωστά στοιχεία: υπερδυνάμεις με την πρώτη ευκαιρία και sentinels – τους αγαπημένους μου villains στο X-universe. Και, σε αυτό το τεύχος, έναν Magneto που μένει περισσότερο από ποτέ πιστός στα φονικά του ένστικτα.

Στα αγαπημένα μου στοιχεία, τέλος, συγκαταλέγεται και η εισαγωγή του #3, η οποία παραμένει πιστή στο πνεύμα των δύο προηγούμενων, δείχνοντάς μας την επιρροή των πράξεων του Magneto στον υπόλοιπο κόσμο. Παράλληλα, όμως, αποτελεί μια εξαιρετική μέθοδο εισαγωγής στο τεύχος και στησίματος της ιστορίας.

THE WALKING DEAD #126
Writer: Robert Kirkman
Artist: Charlie Adlard
Image Comics (Skybound)

Άλλο ένα μεγάλο storyline (ίσως το πιο φιλόδοξο έως τώρα) της αγαπημένης zombie σαπουνόπερας όλων, έφτασε στο τέλος του. Άξιζε, όμως, τον κόπο και τα διπλά τεύχη (επομένως και διπλά χρήματα) τους τελευταίους έξι μήνες;

Tο είχα αναφέρει και σε προηγούμενα SNAPSHOTS, όταν το “All Out War” βρισκόταν στην αρχή του: η συγκεκριμένη ιστορία θα μπορούσε να ειπωθεί πολύ πιο σύντομα. Αλλά το να παραπονιέσαι για decompression στο WALKING DEAD είναι σα να παραπονιέσαι ότι δεν έχει αρκετό χρώμα. Άλλωστε, ξέρεις τι παίρνεις και συνεχίζεις να το παίρνεις.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το 12ο τεύχος του “All Out War” ήταν σίγουρα anticlimactic. Όχι ότι ήταν κακό, αλλά δεν ήταν και αντάξιο ενός τόσο διαφημισμένου storyline. Και, μεταξύ μας, δεν είχε και payoff. Μετά από περίπου έναν χρόνο, όλοι θα θέλαμε να δούμε τη δικαιοσύνη του νέου κόσμου και όχι του παλιού, να θριαμβεύει – κοινώς, θέλαμε αίμα! Αλλά δεν το πήραμε. Και όσο κι αν αυτό παρουσιάζει ενδιαφέρον (από πολλές απόψεις) για τη συνέχεια της σειράς, ένα μικρό κομμάτι μέσα μας απογοητεύτηκε.

TRILLIUM #8
Writer/Artist: Jeff Lemire
DC Comics (Vertigo)

Και μιας και είχα καιρό να χρησιμοποιήσω τη λέξη anticlimactic, λέω να την κάνω τη λέξη της ημέρας. Και θα τη χρησιμοποιήσω και για το TRILLIUM, το νέο mini series του Jeff Lemire που ολοκληρώθηκε με αυτό το τεύχος. Ο χαρακτηρισμός “anticlimactic”, μάλιστα, δεν προορίζεται μόνο για αυτό εδώ το τεύχος, αλλά για ολόκληρη την ιστορία.

Έχω την εντύπωση πως το βασικό πρόβλημα των τελευταίων creator-owned ιστοριών του Lemire είναι ότι, ενώ αποτελούν υπέρμετρα φιλόδοξες ιδέες (πάρτε, για παράδειγμα, τα μεταλλαγμένα παιδιά και τον ιό που εξαφανίζει την ανθρωπότητα στο SWEET TOOTH και τα ταξίδια ανάμεσα σε παράλληλα σύμπαντα και χρονικές περιόδους στο TRILLIUM), η αφήγησή τους δεν καταφέρνει ποτέ να ξεφύγει από την καθημερινή, απλή μανιέρα του ESSEX COUNTY. Ο Lemire, βέβαια, καταφέρνει πάντοτε να με εκπλήξει με τη χρήση του Μέσου, αλλά οι πρωτοποριακές αυτές μέθοδοί του δεν εξυπηρετούν την ιστορία.

Έτσι, και στο #8, βλέπουμε ένα μεγαλειώδες και “larger than life” τέλος, αλλά μέσα από ένα απλοϊκό πρίσμα, που του στοιχίζει σε ενδιαφέρον και… ανοιχτά στόματα.