Ο Σκοτεινός Ιππότης Στις Οθόνες: Ο Κινηματογραφικός & Τηλεοπτικός Batman

Πολλές οι εμφανίσεις του Batman στα κινηματογραφικά πανιά και οθόνες της υφηλίου, οπότε καλύτερα να μη σπαταλήσω χώρο και χρόνο με μακροσκελείς εισαγωγές, καθώς υπάρχει άφθονο έδαφος να καλυφθεί. Ξεκινάμε!

BATMAN (1943)
Director: Lambert Hillyer
Producer: Rudolf C. Flothow
Writers: Victor McLeod, Leslie Swabacker, Harry L. Faser
Starring: Lewis Wilson, Douglas Croft, J. Carrol Naish, Shirley Patterson
Columbia Pictures

BATMAN AND ROBIN (1949)
Director: Spencer Gordon Bennet
Producer: Sam Katzman
Writers: George H. Plympton, Joseph F. Poland Royal K. Cole
Starring: Robert Lowery, Johnny Duncan, Jane Adams, Lyle Talbot
Columbia Pictures

Η πρώτη έξοδος του Batman στις κινηματογραφικές αίθουσες, έλαβε χώρα το 1943, στο ομώνυμο movie serial δεκαπέντε συνολικά κεφαλαίων, ένα Μέσο που ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές εκείνη την χρονική περίοδο. Ο πρώτος ηθοποιός που ενσάρκωσε τον χαρακτήρα ήταν ο Lewis Wilson, ο οποίος μπορεί να μην είχε και την πιο αθλητική εμφάνιση, φυσιογνωμικά όμως έφερνε αρκετά στον Bruce Wayne. Μην περιμένετε να δείτε το κλασσικό rogues gallery που συνοδεύει τον Dark Knight, μιας και εδώ ο αντίπαλος είναι ο Dr. Daka, ένας Ιάπωνας πράκτορας. Mια εύκολη λύση, καθώς η σειρά είχε γυριστεί στα μέσα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, και διακατέχεται από το πολιτικό κλίμα της περιόδου εκείνης, που άνετα μπορεί κάποιος να το χαρακτηρίσει προπαγανδιστικό και ρατσιστικό. Όσο για τον ίδιο τον Batman , αυτός είναι ένας πράκτορας της Αμερικάνικης κυβέρνησης, προστάτης της δικαιοσύνης και τον συμφερόντων της, στο πλευρό του νόμου και της τάξης, πάντα μαζί με τον Robin.

Η σειρά είχε μια σχετική επιτυχία, παρά τις κακές κριτικές που είχε λάβει, και έτσι το 1949, βγήκε στις αίθουσες το BATMAN AND ROBIN, επίσης δεκαπέντε επεισοδίων. Εδώ, τον Batman τον ενσαρκώνει – όχι εξίσου καλά με τον προκάτοχο του – ο Robert Lowery και αντίπαλος του είναι ο Wizard, ένας επιστήμονας που έχει τιθασεύσει την δύναμη του… τηλεχειρισμού! Υποθέτω πως 65 χρόνια πριν, αυτό ήταν αρκετά σημαντικό.

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=sboZb91Sybo[/youtube]

Όσο για το αν αυτά τα movie serials έχουν αντέξει στο χρόνο, η απάντηση μου στο ερώτημα, αφού πρώτα είδα μερικά επεισόδια, είναι μάλλον αρνητική. Πρόχειρα φτιαγμένα, χαμηλού προϋπολογισμού και με πλαδαρές ερμηνείες, μπορούν να προσφέρουν μια κάποια διασκέδαση, έχουν όμως περισσότερο εγκυκλοπαιδικό ενδιαφέρον, και πιστεύω πως αφορούν πολύ λίγο κόσμο στις μέρες μας. Ήταν όμως η αρχή.

BATMAN (1966)
Director: Leslie H. Martinson
Producer: William Dozier
Writer: Lorenzo Semple Jr
Starring: Adam West, Burt Ward, Lee Meriwether, Cesar Romero, Burgess Meredith, Frank Gorshin

Η πρώτη κανονική ταινία BATMAN βγήκε στις αίθουσες τον Ιούλιο του 1966, λίγους μήνες μετά την προβολή του τελευταίου επεισοδίου της πρώτης σεζόν της ομώνυμης, θρυλικής εδώ και πολλά έτη, τηλεοπτικής σειράς. Το ύφος παραμένει ίδιο, παρά την μεταφορά σε άλλο Μέσο, οπότε αυτές οι παράγραφοι θα αποτελέσουν μια συνολική αποτίμηση των δυο εκφάνσεων του ιδίου θέματος: ο σαχλός Batman των 60s.

Η σοβαρότητα το σκάει από το παράθυρο, η pop art έχει πάρει το πάνω χέρι, οι ερμηνείες είναι υπερβολικές, η αισθητική είναι τόσο αβάσταχτα 60s, σεξουαλικά υπονοούμενα άφθονα και το συνολικό αποτέλεσμα του συνδυασμού των παραπάνω, είναι ίσως το τελευταίο που μπορεί να περάσει από το μυαλό ενός ανθρώπου όταν ακούει για “Dark Knight”. Πολύχρωμο, φασαριόζικο, με πολύ χιούμορ και απλοϊκά ηθικά διδάγματα, και έναν Adam West στον πρωταγωνιστικό ρόλο, σε μια στολή που δεν κολακεύει καθόλου την σιλουέτα του.

Η σειρά είχε απίστευτη επιτυχία, και κράτησε τρεις σεζόν, 120 συνολικά επεισοδίων, ενώ άφησε σημαντική πολιτισμική παρακαταθήκη. Από το πρόσημο “bat-” σε οτιδήποτε χρησιμοποιεί ο Batman (μέχρι και shark repellent!), τα “holy οτιδήποτε” που πέταγε ο Robin, τους ήχους που εμφανίζονταν και καταλάμβαναν ολόκληρη την οθόνη όταν έπεφταν τα κλωτσομπουνίδια, το τραγούδι τίτλων, το cliffhanger ανά δυο επεισόδια με την βροντερή φωνή του εκφωνητή (Same Bat-Time, Same Bat-Channel!), και, και, και… Όλα αυτά σχηματίζουν ένα υπέροχα παράδοξο pocket universe όπου ο Batman έχει πλάκα!

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=RLZQ3OLEJWE[/youtube]

Προσωπικά, διασκεδάζω αφάνταστα με όλα αυτά τα παραπάνω, πλήρως απενεχοποιημένα, μιας και η σειρά δεν υποκρίνεται ότι είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που δείχνει, ένα εντελώς camp show! Στα θετικά, καταλογίζω επίσης και την ερμηνεία του Cesar Romero ως Joker (τρελοκομείο!) και φυσικά αυτή της Julie Newmar ως μια απίστευτα σαγηνευτικής Catwoman, έναν ρόλο που δυστυχώς δεν τον επανέλαβε στην ταινία, με την Lee Meriwether να την αντικαθιστά.

Αν δεν έχετε δει ποτέ Batman των 60s, κάντε το και θα ξεχάσετε όσα ξέρετε!

BATMAN (1989)
Director: Tim Burton
Producers: Peter Guber, Jon Peters, Benjamin Melniker, Michael Uslan
Writer: Sam Hamm
Starring: Jack Nicholson, Michael Keaton, Kim Basinger
Warner Bros

Ακριβώς 25 χρόνια πριν, ο τότε ανερχόμενος σκηνοθέτης Tim Burton εξαπολύει το όραμα του για το ποιος είναι ο Batman, τα ταμεία σπάνε και η Batmania κατακλύζει την Αμερική και τον δυτικό κόσμο. Τα 60s είχαν περάσει ανεπιστρεπτί, τα THE KILLING JOKE και THE DARK KNIGHT RETURNS όριζαν πλέον τον χαρακτήρα και το σύμπαν του, και η επιρροή τους στην ταινία είναι αισθητή. Σκοτεινή η φωτογραφία, υπέροχο το art direction – αυτό το Art Deco Gotham City ακόμα με στοιχειώνει – και δυο ηχηρά ονόματα στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, ο τεράστιος Jack Nicholson ως Joker κλέβει κάθε σκηνή που εμφανίζεται και ένα από τα sex symbols των 80s, η Kim Basinger ως Vicky Vale. Και τον Batman/Bruce Wayne; Ποιός ανέλαβε αυτόν τον ρόλο; Ο Michael Keaton, που όσο μπόι και αν του έλειπε, το αναπλήρωνε σε βλέμμα που φανέρωνε ότι “κάτι-δεν-πάει-καλά”, ειδικά όταν φόραγε εκείνη την (φαντάζομαι) ιδιαίτερα άβολη στολή.

Προσωπικά, έχω ΤΕΡΑΣΤΙΑ αδυναμία σε αυτή την ταινία. Την είχα δει όταν είχε βγει στους κινηματογράφους, στην ευαίσθητη ηλικία των 13 ετών, κάτι που τότε ήταν για μένα Σπουδαίο Πράμα και είχα πάθει ένα μικρό ΣΟΚ! Τώρα, αφαιρώντας τους παραμορφωτικούς φακούς της νοσταλγίας, μπορώ να την αντιμετωπίσω κάπως πιο ψύχραιμα και να δω τις αδυναμίες της, που κάποιες είναι και προσωπικά μου φετίχ.

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=Dz0egrNk83U[/youtube]

Καταρχήν, είναι ολοφάνερο ότι ο Burton ενδιαφέρεται περισσότερο για τον Joker, που άτυπα είναι ο πρωταγωνιστής, θεσπίζοντας άτυπα τον κανόνα ότι σε superhero movies, τον villain πρέπει να τον ενσαρκώνει ένα μεγάλο όνομα και να κάνει overacting. Αλλά το γεγονός ότι εδώ είναι και ο δολοφόνος των γονιών του Bruce Wayne, πραγματικά το θεωρώ λάθος, καθώς “εκβιάζει” έτσι την αναμέτρηση μεταξύ δυο αντιπάλων ως κάτι εντελώς προσωπικό, αλλάζοντας τη δυναμική. Επίσης, οι εμμονές του σκηνοθέτη περί παρεξηγημένων ανθρώπων, ενδεχομένως και “τεράτων” που δεν μπορούν να βρουν μια θέση στην κοινωνία, δεν μου κάθεται και πολύ καλά στον όλο μύθο του χαρακτήρα. Όσο για την ταινία συνολικά, μοιάζει παρωχημένη και με απλό, σχηματικό σενάριο, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι βλέπεται πολύ ευχάριστα, μιας και η καλλιτεχνική διεύθυνση και η καταπληκτική μουσική του Danny Elfman αναπληρώνουν με το παραπάνω.

BATMAN RETURNS (1992)
Director: Tim Burton
Producers: Tim Burton, Denisi Di Novi
Writer: Sam Hamm, Daniel Waters
Starring: Michael Keaton, Danny DeVito, Michelle Pfeiffer, Christopher Walken
Warner Bros

Η επιτυχία που σημειώθηκε το 1989, οδήγησε στο αναμενόμενο sequel, μια ταινία που είναι από τις αγαπημένες κοινού και κριτικών – αλλά όχι του υπογράφοντος.

Τί έλεγα πιο πάνω; Ότι ο Burton ενδιαφερόταν περισσότερο για τον Joker στην πρώτη ταινία; Εδώ να δείτε που οι villains είναι και δύο στον αριθμό! Ο Batman καταντάει δευτεραγωνιστής στην ταινία που φέρει το όνομα του, κάνοντας την εμφάνιση του μετά τα 20 πρώτα λεπτά! Ίσως ο Burton κάπως να μην ξέρει πώς να χειριστεί τον χαρακτήρα αυτόν, ή να έχει κάτι ενδιαφέρον να πει τουλάχιστον.

Δεν ξέρω, το BATMAN RETURNS ποτέ δεν μου έκατσε καλά. Θα μπορούσε να είναι καλό, αλλά κάπου χάνει. Το ύφος γίνεται περισσότερο σκοτεινό παραμύθι με στοιχεία νουάρ, με την μεγαλοπρέπεια της προηγούμενης ταινίας κάπου να χάνεται. Oι εμμονές του Burton που ανέφερα προηγούμενως εξακολουθούν να υπάρχουν (δεν το ξέρατε ότι οι σκηνοθέτες ουσιαστικά γυρίζουν την ίδια ταινία πολλές φορές;), συνεχίζοντας να μην έχουν σχέση με τον όλο μύθο. Όσο για το σενάριο, αγγίζει πιο ενήλικα θέματα, περί εκμετάλλευσης και απληστίας, αλλά κάποιες χαζομάρες δεν το σώζουν (ελεγχόμενοι με την σκέψη πιγκουίνοι με ρουκέτες στη πλάτη; ε;).

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=cmcBnyQCrcM[/youtube]

Αυτό όμως που δεν αντέχω, είναι την ερμηνεία της Pfeiffer ως σεξουαλικά απελευθερωμένης φετιχίστριας Catwoman, ενώ αυτή του Danny De Vito ως Penguin είναι καλύτερη, αν και αυτή τίγκα στο overacting. Την παράσταση την κλέβει ο Christopher Walken, στο ρόλο του άπληστου μεγαλοεπιχειρηματία, όχι μόνο επειδή έχει υπέροχα μαλλιά, αλλά επειδή είναι πιο συγκρατημένος σε σχέση με τους άλλους δύο.

Δεν ξέρω πόσους φίλους μπορεί να έχασα με τα παραπάνω, κάθε διαφωνία δεκτή.

BATMAN FOREVER (1995)
Director: Joel Schumacher
Producers: Tim Burton, Peter MacGregor-Scott
Writers: Lee Batchler, Janet Scott-Batchler
Starring: Val Kilmer, Tommy Lee Jones, Jim Carrey, Nicole Kidman, Chris O’Donnell
Warner Bros

Ώρα για αλλαγές, με τον Joel Schumacher να κάθεται στην πάνινη καρέκλα του σκηνοθέτη με τον τηλεβόα στο χέρι, ενώ κάτω από την κουκούλα βρίσκουμε τον Val Kilmer, με τα παχιά του χείλη να αποπροσανατολίζουν κάπως, μπορώ να πω. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτές οι αλλαγές. Το όλο ύφος διαφοροποιείται, δεχόμενο επιρροές από την σειρά των 60s, γίνεται πιο “ελαφρύ” και “οικογενειακό”, κατόπιν απαιτήσεως του studio, αλλά και πολύ πιο φανταχτερό και φασαριόζικο, κάπου μεταξύ pop art και kitsch, με τα όρια να μην είναι απόλυτα διακριτά, υποβοηθούμενο με ένα σενάριο που είναι και λίγο για τρελούς ώρες-ώρες.

Ο Tommy Lee Jones ενσαρκώνει τον Two-Face, αλλά μάλλον του είπαν “παίξε όπως έπαιξε ο Nicholson τον Joker” και ο Jim Carry, ως Riddler, είδε πράσινη στολή και είπε να κάνει ίδια ερμηνεία με το THE MASK που τον ανέδειξε. Ο Val Kilmer είναι ξύλινος ως Bruce Wayne, αλλά ως Batman δεν τα πάει και άσχημα (παρά τα χείλη του), αν και δεν βγάζει αυτό το οριακό psycho του Keaton. Ο άχαρος ρόλος του angry young man έτυχε στον Chris O’Donnell, και τέλος η Nicole Kidman είναι το αναγκαίο love interest που θα κάνει τον Bruce Wayne να αναθεωρήσει κάποια πράγματα.

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=JStSVCVJ6uw[/youtube]

Εντάξει, δεν είναι και το καλύτερο bat-film, αλλά βλέπεται ευχάριστα, ως μια τσιχλοφουσκέ χαζομάρα, μαζί με εδέσματα και ελαφρύ αλκοόλ.

Κάτι τέτοια γράφω, και θα μας βγει το όνομα εδώ στο Comicdom ότι διαφθείρουμε την νεολαία.

BATMAN AND ROBIN (1997)
Director: Joel Schumacher
Producer: Peter MacGregor-Scott
Writer: Akiva Goldsman
Starring: Arnold Schwarzenegger, George Clooney, Chris O’Donnell, Uma Thurman, Alicia Silverstone
Warner Bros

Σε έναν δίκαιο κόσμο, αυτό το συφιλιασμένο ξέρασμα, δεν θα είχε κυκλοφορήσει ποτέ στις αίθουσες. Κάποιος θα το είχε απαγορεύσει. Τα $140.000.000 που στοίχισε για να γυριστεί θα είχαν επενδυθεί σε κάτι με αντίκρισμα, πολιτισμικό ή μη. Καθήκον μας, ως ανθρωπότητα, είναι να φροντίσουμε να καταστρέφουμε όλα τα αντίτυπα σε οποιοδήποτε Mέσο και αν υπάρχουν, και αφού γίνει αυτό, να το διαγράψουμε από τη συλλογική μας μνήμη. Η ταινία να αποκαλείται “The One Better Left Unnamed”, από τώρα και μέχρι την κατάρρευση του ανθρώπινου πολιτισμού

Δεν υπάρχουν λόγια για να σας περιγράψω πόσο κακή θεωρώ αυτή την ταινία, αλλά μάλλον έχετε πάρει μια ιδέα. Πώς ήταν το BATMAN FOREVER; Αν κάποιος από αυτό αφαιρέσει το fun factor που είχε, ανεβάσει το kitsch level σε δυσθεώρητα ύψη, το γεμίσει κακό χιούμορ και απάλευτες ερμηνείες και γράψει το σενάριο μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο, ενώ παράλληλα θα προσπαθεί να ζήσει το FEAR AND LOATHING IN LAS VEGAS, και τέλος πολλαπλασιάσει όλα αυτά επί δέκα, τότε ίσως το αποτέλεσμα να αρχίζει να θυμίζει κάπως το BATMAN AND ROBIN. Και ούτε καν ανέφερα τα bat-nipples, bat-crotches και bat-buttshots.

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=3M8FC7uZj3M[/youtube]

Αυτή η ταινία είναι απίστευτα κακή, αλλά όχι έτσι ώστε να γίνεται διασκεδαστική. Απλά κάθεται εκεί. Και είναι κακή.

Έχει όμως ένα θετικό! Ο George Clooney, ως Bruce “θα σας φάω τις γυναίκες σας” Wayne (πιθανώς έπαιζε απλά αυτό που οι περισσότεροι εκλαμβάνουν ως την προσωπικότητα του), είναι υπέροχος. Όλοι οι άλλοι, σε όλα τα άλλα, όχι.

Μέτρο σύγκρισης κακογουστιάς. Αν κάποιος σας πει ότι του αρέσει, να είστε αφάνταστα σκεπτικιστές στις προτάσεις του γύρω από θέματα Τέχνης. Εκτός και αν έχει γερά επιχειρήματα.

BATMAN BEGINS (2005)
Director: Christopher Nolan
Producers: Charles Roven, Emma Thomas, Larry Franco
Writer: David S. Goyer
Starring: Christian Bale, Michael Cane, Liam Neeson, Katie Holmes, Gary Oldman
Warner Bros

Μετά το franchise killer που ήταν το BATMAN AND ROBIN, μια αλλαγή πλεύσης ήταν όχι απλά ενδεδειγμένη, αλλά απαραίτητη. Με τον Christopher Nolan πλέον στα ηνία, το BATMAN BEGINS βγαίνει στις αίθουσες και είναι η προσωπική μου προτίμηση από όλες τις κινηματογραφικές περιπέτειες του Dark Knight.

Έχοντας πάρει μαθήματα από τα στραβοπατήματα του προκατόχου του, ο Christopher Nolan, στο rebοot αυτό, ελαχιστοποιεί το στιλιζάρισμα, εισάγει ρεαλισμό στους χαρακτήρες και το πώς λειτουργεί ο κόσμος του Batman, και καταθέτει την ταινία που έδωσε ζωή ξανά στην κινηματογραφική εκδοχή του χαρακτήρα.

Για πρώτη φορά, η ταινία ασχολείται με τον Bruce Wayne και εμβαθύνει στα κίνητρα και την προσωπικότητα του, μιας και ο σεναριογράφος David Goyer αποφάσισε να στήσει την ταινία γύρω από αυτόν και όχι τους villains. O πολύ καλός Christian Bale είναι “μετρημένος” στο ρόλο του, και υποβοηθούμενος από ένα cast, που (με εξαίρεση την Katie Holmes) φυσάει, με το σύνολο των ερμηνειών να ανεβάζουν την ταινία.

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=b5T4_Vgnq-0[/youtube]

Αν και origin story, οι παραλλαγές του monomyth που το Hollywood λατρεύει να χρησιμοποιεί με την πρώτη ευκαιρία, δεν ακολουθούνται πιστά, σε συνδυασμό με το καλογραμμένο σενάριο και την αναζήτηση του Bruce Wayne για μια πατρική φιγούρα, καθώς προσπαθεί ο ίδιος να υπερνικήσει τους φόβους του, δημιουργούν μια από τις καλύτερες μεταφορές comic σε ταινία.

Μπορεί να αργεί κάπως να ξεκινήσει, μπορεί οι χορογραφίες μάχης σώμα με σώμα να έχουν υπερβολικά shaky camera, αλλά πέρα από αυτά – και φυσικά την ερμηνεία της Holmes – δυσκολεύομαι να βρω άλλα τρανταχτά ψεγάδια εδώ.

THE DARK KNIGHT (2008)
Director: Christopher Nolan
Producers: Charles Roven, Emma Thomas, Charles Roven
Writers: Christopher Nolan,
Starring: Christian Bale, Michael Cane, Heath Ledger, , Gary Oldman, Morgan Freeman, Maggie Gyllenhaal
Warner Bros

Ομάδα που κερδίζει, δεν την αλλάζεις, ή έτσι τουλάχιστον με ενημερώνουν οι ποδοσφαιρόφιλοι. Το THE DARK KNIGHT είναι η πιο δημοφιλής σε κοινό και κριτικούς ταινία με τον Batman, και το 2008 που είχε κάνει την εμφάνιση της, είχε κάνει πάταγο. Δικαιολογημένα;

Ναι, μπορώ να πω. Όχι πως δεν έχει τις αδυναμίες της, όπως μια διάρκεια που πολλοί τη βρίσκουν εξοντωτική, όπως και κάποιες άτσαλες αλλαγές στη ροή, αλλά το συνολικό αποτέλεσμα δικαιώνει τη φήμη που έχει. Μια φήμη που βασίζεται στον Heath Ledger, όχι μόνο, πιστεύω, στο πως ενσάρκωσε τον χαοτικό Joker, αλλά και στο θάνατο του, λίγους μήνες προτού η ταινία βγει στις αίθουσες. Πέρα από την παραφιλολογία, όμως, κάθε σκηνή στην οποία εμφανίζεται καταφέρνει και μαγνητίζει, σε βαθμό που κλέβει την παράσταση από τον εξαιρετικά μετρημένο Aaron Eckhart, ως Harvey Dent/Two Face.

Η θεματολογία του φόβου συνεχίζεται, με το χάος και την αβεβαιότητα να είναι οι φορείς του και εκπρόσωπο τους τον Joker, ο οποίος παρουσιάζεται ως άνθρωπος δίχως ξεκάθαρα κίνητρα, που επιθυμεί μόνο την καταστροφή.

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=5K3E5tLoado[/youtube]

Η πιο τρανταχτή αδυναμία που βρίσκω, όμως, είναι στο ύφος. Απόλυτα ρεαλιστικό και βαρύ, με αποτέλεσμα όποτε εμφανίζεται ο Batman, με την παραμορφωμένη φωνή του, να μοιάζει κωμικός, μιας και κάπως έτσι φαντάζεται ένας δεκάχρονος το πώς μιλάνε οι “σκληροί”. Το ίδιο, βέβαια, μπορώ να πως και για την προσέγγιση στον χαρακτήρα του Joker και το πόσο υπερβολικά παρουσιάζεται αυτός. Γενικά, κάπου σαν η ταινία να διχάζεται μεταξύ των comic book ριζών της και τη φιλοδοξία του Nolan, και σε σημεία αυτή η ένταση φαίνεται άσχημα.

THE DARK KNIGHT RISES
Director: Christopher Nolan
Producers: Charles Roven, Emma Thomas, Charles Roven
Writers: Christopher Nolan, David S. Goyer
Starring: Christian Bale, Michael Cane, Gary Oldman, , Morgan Freeman.
Warner Bros

Οι υποσχέσεις που είχε αφήσει το δεύτερο μέρος της τριλογίας για ένα εκρηκτικό κλείσιμο, ήταν ανεβασμένες. Και δυστυχώς, το THE DARK KNIGHT RISES καταφέρνει να ανταποκριθεί μόνο στο εμπορικό κομμάτι.

Σενάριο πρόχειρο σε σημεία, με πολλές τρύπες και ευκολίες, διάρκεια που, αυτή την φορά, δεν μπορεί να δικαιολογηθεί, και με πολιτικό σχολιασμό που εύκολα κάποιος μπορεί να κατηγορήσει ως συντηρητικό (ή και ακόμη χειρότερα), το κλείσιμο της τριλογίας του Nolan δεν κατάφερε να με εντυπωσιάσει. Αυτό οφείλεται και στις υψηλές προσδοκίες που είχα, οι οποίες δε βρήκαν ανταπόκριση, καθώς η υπέρμετρη φιλοδοξία της ταινίας δεν κατάφερε να κρύψει τα σεναριακά κενά της. Αναγνωρίζω, όμως, ότι η Hathaway ήταν διαβολικά σαγηνευτική ως Catwoman, ενώ ο θάνατος της Cotillard πρέπει να είναι από τις χειρότερες σκηνές της ταινίας, αν όχι η χειρότερη. Όσο για τον Bane, με υπότιτλους καταλαβαίνω τι λέει ο Hardy. Μόνο.

Το κλείσιμο της τριλογίας, για μια ακόμη φορά, έχει θέμα τον φόβο, όπου εδώ λαμβάνει το ρόλο της κινητήριας δύναμης, τον οποίο πρέπει να αποδεχθεί και πάλι ο Bruce Wayne, εάν θέλει να λειτουργήσει ως Batman.

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=aAzXwlmQ0b4[/youtube]

Το γενικότερο συμπέρασμα μου για το THE DARK KNIGHT RISES, είναι ότι η κεκτημένη ταχύτητα από την επιτυχία του 2008, κάπου δείχνει να έδωσε μια χαλάροση στο πόση δουλειά έπρεπε να πέσει. Ήθελε να κάνει πολλά και μεγαλεπήβολα, αλλά λύγισε από το βάρος.