COLLECTIVE MEMORY: Ένας Φινλανδός, Ένας Αμερικανοπορτορικανός Κι Ένας Έλληνας

Χρόνος: Μεσημέρι Κυριακής 1ης Αυγούστου 1999
Τόπος: Ένα λεωφορείο με πενήντα Έλληνες τουρίστες, στον ευρωπαϊκό αυτοκινητόδρομο Ε-50, λίγο έξω από το Mannheim.

Σε λίγες ώρες, θα λάμβανε χώρα ένα από τα σημαντικότερα κομιξικά γεγονότα της ζωής μου. Και, παρά το γεγονός ότι δεν είχα ιδέα για το τι θα ακολουθούσε, ήμουν ενθουσιασμένος και στεκόμουν όρθιος στο διάδρομο του λεωφορείου, με μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι. Γιατί; Θα σας εξηγήσω αμέσως.

Όπως – φαντάζομαι – δε γνωρίζετε, μία από τις πλέον αγαπημένες μου ασχολίες, πέρα από τα comics, είναι η Formula 1. Την περίοδο που διαδραματίζεται η ιστορία μας, μάλιστα, είχα ξεκινήσει τη συστηματική και φανατική (με τον ενθουσιασμό του δεκαπεντάχρονου) παρακολούθηση κάθε Grand Prix και του αγαπημένου μου ιπτάμενου Φινλανδού Mika Hakkinen με την – εξίσου – αγαπημένη McLaren. Ε, μαντέψτε πότε και πού έγινε το Γερμανικό Grand Prix του 1999. Στο Hockenheimring, λίγα χιλιόμετρα έξω από το Manheim, την 1η Αυγούστου! Και μόνο το γεγονός ότι περάσαμε έξω από την πίστα την ώρα του αγώνα και τράβηξα μια-δυο φευγαλέες φωτογραφίες, ήταν για εμένα ένα συγκλονιστικό γεγονός.

Τρέλανέ μας!

Μόλις φτάσαμε στην πόλη, και με τη διάθεση στα ύψη έστω και από τον αέρα της Formula 1, ξεκινήσαμε μια βόλτα στην πόλη. Κυριακή στη Γερμανία, ίσον τα πάντα κλειστά. Αυτό, όμως, δε μας πτόησε. Όπως περπατούσαμε, πέσαμε πάνω σε ένα κατάστημα που πουλούσε comics. Αν και έχουν περάσει τόσα χρόνια είμαι 99,9% σίγουρος ότι ήταν το Comicothek. Φυσικά, ήταν κλειστό, αλλά δεν αγχώθηκα, γιατί ήξερα ότι την μεθεπόμενη μέρα θα είχαμε ελεύθερο χρόνο στην πόλη (καλά, εννοείται ότι αμέσως άρχισα να πρήζω τη μάνα μου: “θα περάσουμε από εδώ, ε, μαμά, θα περάσουμε, θα περάσουμε”).

Την επόμενη ημέρα, μας ενημερώνει ο ξεναγός ότι η εκδρομή που είχαμε κανονίσει αναβάλλεται και έτσι θα έχουμε τη μέρα ελεύθερη στην πόλη. Έτσι ξεκινάμε, μαζί με τη μητέρα μου και την ξαδέρφη μου, τη βόλτα στην πόλη, με τελικό προορισμό ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο, αλλά και ενδιάμεση στάση το κομιξάδικο (ας έκαναν κι αλλιώς). Οι προσδοκίες μου ήταν απλά να πάρω μερικά comics, κανένα γερμανικό, ίσως και κάποιο αμερικανικό. Βλέπετε, πλέον είχα ανακαλύψει το Solaris, οπότε ο ενθουσιασμός μου δεν ήταν τόσο έντονος. Πού να ‘ξερα!

Καθώς πλησιάζαμε στο κατάστημα, είδαμε κόσμο μαζεμένο απ’ έξω. “Μπα”, σκέφτηκα, “τόση κίνηση έχει”; Φτάνοντας, όμως, είδα το κοινό να παρακολουθεί έναν καραφλό τύπο να σχεδιάζει σε ένα τραπεζάκι. Φόραγε και ένα πολύχρωμο χαβανέζικο πουκάμισο. Μα, αυτός, είναι, είναι, ο… GEORGE PÉREZ! Ο άνθρωπος πίσω από μεγάλα run στα AVENGERS, FANTASTIC FOUR, NEW TEEN TITANS, WONDER WOMAN και, φυσικά, το έπος των επών, CRISIS ON INFINITE EARTHS!

Η τελευταία λέξη της μόδας.

Το μυαλό μου εξερράγη! Πρώτη φορά έβλεπα από κοντά ένα διάσημο δημιουργό comics (που έκανε περιοδεία, προωθώντας τη γερμανική έκδοση του CRISIS ON INFINITE EARTHS – τουλάχιστον αυτό είχα καταλάβει από τις αφίσες), πόσο μάλλον έναν superstar. Πάλι καλά που αγόραζα το WIZARD και μπόρεσα να τον αναγνωρίσω. Αφού καθίσαμε λίγο, μαντέψτε τι έγινε. Φύγαμε! Για κάποιο λόγο (που ακόμη αδυνατώ να κατανοήσω), η μητέρα μου με έπεισε να προχωρήσουμε και να κάτσουμε στην επιστροφή. Λες και ήταν σίγουρο ότι ο Pérez θα ήταν ακόμη εκεί.

Αφού κάναμε τα ψώνια μας στο εμπορικό κέντρο, όπου τσίμπησα δύο Adventure Games (άλλος έρωτας αυτός), τα THE LEGEND OF KYRANDIA BOOK TWO: THE HAND OF FATE και – γκουχ, γκουχ – LEISURE SUIT LARRY: LOVE FOR SAIL!, πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Τώρα που το σκέφτομαι, comics, Formula 1, adventure games – αν στην περιοχή έκανε καλοκαιρινή προετοιμασία ο Παναθηναϊκός και πετυχαίναμε την ομάδα, θα είχα τέσσερα στα τέσσερα!

Aaaanyway, μόλις φτάσαμε για δεύτερη φορά στο κομιξάδικο, είδα, με ανακούφιση είναι αλήθεια, πως άπαντες ήταν εκεί. Μπήκα στο κατάστημα να αγοράσω ένα comic για να μου υπογράψει ο Pérez (ήταν το AVENGERS #20 από το τότε run με τον Busiek, που ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές) και ο μαγαζάτορας με ενημέρωσε πως, όποιος αγόραζε κάτι, έμπαινε σε κλήρωση για να κερδίσει ένα από τα σκίτσα που έφτιαχνε ο Pérez. Ήμουν ο εκατοστός και, όπως αποδείχθηκε, ο τελευταίος συμμετέχοντας.

Βγήκα έξω (το event λάμβανε χώρα στον πεζόδρομο μπροστά από το μαγαζί) και κατευθύνθηκα προς το διάσημο καλεσμένο. Αφού χαιρετηθήκαμε (“I’m from Greece”, “It’s the first time I meet a famous artist” και λοιπές fanboyές), με ρωτάει σε ποιον να αφιερώσει το comic. “To George” του λέω (αν αρχίζαμε τα Giorgos, ακόμη εκεί θα ήμασταν). “Difficult name, how do you spell that?” με ρωτάει. Εξυπνάδες… Πήρα το comic και, λίγα λεπτά μετά, τελείωσε η εκδήλωση. Στο δρόμο για το ξενοδοχείο, κρατώντας το πολύτιμο απόκτημά μου, προσπαθούσα από τη μία να το χορτάσω και από την άλλη να το προστατέψω. Ήταν και παραμένει ο θησαυρός μου και μια χειροπιαστή ανάμνηση (και ακόμα καταριέμαι που δεν είχαμε μαζί μας τη φωτογραφική μηχανή).

Ίσως, με τους τόσους διάσημους δημιουργούς που έχουν έρθει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, μέσω του Comicdom Con Athens και όχι μόνο, να μη μπορούν να αντιληφθούν κάποιοι, ιδιαίτερα οι νεότεροι, το πόσο σημαντικό ήταν εκείνο το περιστατικό για εμένα και φαντάζομαι για όποιον άλλο θα ήταν στη θέση μου. Μια σημαντική στιγμή, που γίνεται ακόμη πιο μαγική, λόγω των συγκυριών που την κατέστησαν δυνατή.

Όσο για το τι έγινε με εκείνη την κλήρωση; Ε, να μωρέ…