STRAY BULLETS: UBER ALLES EDITION

Writer/Artist: David Lapham
Image Comics / El Capitan

Συνεχίζοντας τη μικρή παράδοση καθυστερημένων reviews για εκδόσεις που καθυστέρησαν να έρθουν (την οποία ξεκίνησα με το THE BOJEFFRIES SAGA, πριν μερικές ημέρες, και στην οποία υπόσχομαι να παραμείνω σταθερός…), σας παρουσιάζω το review της απόλυτης έκδοσης για το STRAY BULLETS, ένα από τα comics που δικαίως συγκαταλέγονται στα “διαμαντάκια” της δεκαετίας του ’90.

Και πρόκειται για μια έκδοση που όχι μόνο συγκεντρώνει ολόκληρη τη σειρά του David Lapham, αλλά κατορθώνει να φέρει το STRAY BULLETS ξανά στα ράφια των comic shops, μετά από πολλά χρόνια αφλογιστίας και απουσίας οποιασδήποτε collected edition. Με λίγα λόγια… επιτέλους – το STRAY BULLETS ξανά στην κυκλοφορία! Και η συγκεκριμένη έκδοση, φυσικά, συνοδεύεται και από το τελευταίο τεύχος της σειράς, το οποίο μέχρι πρότινος δεν είχε κυκλοφορήσει, αλλά και από την έναρξη του νέου mini series, με τον τίτλο STRAY BULLETS: KILLERS (το οποίο πιθανότατα θα αποτελέσει το κεντρικό θέμα ενός μελλοντικού καθυστερημένου review).

“Τι είναι το STRAY BULLETS;”, θα με ρωτήσετε, για να μάθετε όσοι δε γνωρίζετε και για να θυμηθείτε οι υπόλοιποι, που βαριέστε να το αναζητήσετε στη βιβλιοθήκη σας ή στο Google. Το STRAY BULLETS, θα σας απαντήσω σύντομα, είναι το magnum opus του Lapham, το οποίο κυκλοφόρησε από το 1995 έως το 2005. Οι ιστορίες που το αποτελούν είναι, σε μια πρώτη ματιά, σκόρπιες στο χρόνο και κάποιες φορές άσχετες μεταξύ τους. Αλλά, όσο τα τεύχη προχωρούν, οι ιστορίες δένονται, οι πρωταγωνιστές αλληλεπιδρούν (με μόνιμη συνήθεια να κάνουν ο ένας κακό στον άλλο) και τα κομμάτια του παζλ ενώνονται. Εγκληματίες και ασέβεια προς το χωροχρονικό συνεχές ίσως σας θυμίσουν το PULP FICTION, το οποίο κυκλοφόρησε ένα χρόνο νωρίτερα. Και δε θα έχετε άδικο, γιατί το STRAY BULLETS έχει αυτή την επιρροή από πρώιμο Tarantino.

Οι ιστορίες του Lapham, λοιπόν, ξεκινούν να εξελίσσονται στη δεκαετία του ’70 και συνεχίζουν μέχρι αυτές του ’80 και του ’90. Πρωταγωνιστές σε αυτές είναι διαφόρων ειδών εγκληματίες, πρεζάκια, μαφιόζοι και πληρωμένοι δολοφόνοι. Και, φυσικά, όσοι άτυχοι πιάνονται στα δίχτυα τους ή βρίσκονται στην πορεία αυτών των… αδέσποτων σφαιρών. Όσο το χέρι γυρίζει τις σελίδες, οι πρωταγωνιστές αυξάνονται (θέλει μια προσοχή σε μια πρώτη ανάγνωση, για να μη χάσει κανείς το λογαριασμό), οι αναγνώστες μεταφέρονται πέρα και δώθε στο χρόνο και οι σχέσεις που παρουσιάζονται αποκτούν υπόσταση και νόημα. Παράλληλα, βέβαια, καθεμία από αυτές έχει υπόσταση και ως stand-alone.

Αν πρέπει να δώσουμε σε κάποιον από τους πρωταγωνιστές τον χαρακτηρισμό του κεντρικού, αυτός ανήκει δικαιωματικά στην πιτσιρίκα Ginny Applejack, η οποία βρίσκεται στο κέντρο των περισσότερων ιστοριών – τις περισσότερες φορές και κατά λάθος. Τη Ginny τη βλέπουμε ως πιτσιρίκα να το σκάει από το σπίτι της, να μεγαλώνει και να αλλάζει το όνομά της σε Amy, να τραβάει τα πάνδεινα στην πορεία και να επιστρέφει ξανά σπίτι της. Όλοι οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές – ακόμη και περαστικοί χαρακτήρες – παίζουν το ρόλο τους στη ζωή της, κι ας μην είναι κάτι τέτοιο εμφανές από την πρώτη στιγμή. Ακόμη και στις μόνες ιστορίες που δεν έχουν σχέση με τις υπόλοιπες, αυτές της Amy Racecar, πρωταγωνίστρια είναι το alter ego της Ginny.

Από την άλλη, το κεντρικό θέμα του STRAY BULLETS δε θα μπορούσε παρά να είναι η βία. Βία σωματική, βία ψυχολογική και βία γενικότερη. Αλλά ο τρόπος που την παρουσιάζει σε αυτά τα 41 συγκεντρωμένα τεύχη ο Lapham δεν είναι γυαλισμένος ούτε εξιδανικευμένος. Επίσης, δεν είναι ούτε αφοριστικός ούτε δειλός μπρος στην ασχήμια της. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο Lapham μας παρουσιάζει τη βία, όπως ακριβώς είναι (ή έστω, όπως την αντιλαμβάνεται αυτός στις ιστορίες του) – με τα κακά, τα καλά και όλα τα ενδιάμεσα.

Αυτός είναι ίσως και ο λόγος που το STRAY BULLETS έχει καταφέρει να ξεχωρίσει, με αποτέλεσμα χιλιάδες αναγνώστες να προσπαθούσαν επί χρόνια να βρουν κάποιο υποκατάστατο, όσο ο Lapham είχε βάλει το comic του στον πάγο. Και πλέον, όλοι αυτοί έχουν τη δυνατότητα να διαβάσουν (ακόμη και σε μια καθισιά, αν έχουν το κουράγιο) ολόκληρη τη σειρά, χάρη στην κυκλοφορία του UBER ALLES. Σε αυτό το τέρας 1200 σελίδων περιλαμβάνονται όλα τα τεύχη της σειράς (#1-41), αλλά όχι το AMY RACECAR COLOR SPECIAL – πρόκειται, άλλωστε, για μια ασπρόμαυρη έκδοση. Με λίγα λόγια, όσοι διαθέτουν ήδη τα τεύχη της σειράς δεν κερδίζουν τίποτε καινούργιο, παρά χάνουν γύρω στους πέντε πόντους χώρου στη βιβλιοθήκη τους.

Προσωπικά, είχα διαβάσει το STRAY BULLETS πριν αρκετά χρόνια. Με την ευκαιρία της δεύτερης ανάγνωσης, όμως, η οποία ολοκληρώθηκε σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα, αυτό που μου πρόσφερε η συγκεκριμένη έκδοση ήταν το να δω την εξέλιξη του Lapham, όσο τα τεύχη διαδέχονταν το ένα το άλλο. Και, αν οι συγγραφικές του ικανότητες εξελίχθηκαν διακριτικά, οι σχεδιαστικές του έμοιαζαν να κάνουν άλματα κάθε 6-7 τεύχη! Αποτέλεσμα αυτού, το τραχύ του αρχικό σχέδιο με τα συχνά λάθη να εξελιχθεί σε μια τρομερά ώριμη απεικόνιση χαρακτήρων και καταστάσεων, με τη βία πάντοτε να παραμονεύει στο ωμό μεγαλείο της. Με ένα ξεφύλλισμα του νέου mini series, KILLERS, μάλιστα, πρόσεξα πως το σχέδιό του εξελίχθηκε λίγο ακόμη από τότε, χάνοντας, ωστόσο, την αγαπημένη μου χρήση των μαύρων μελανιών. Μα αυτή είναι μια παρατήρηση που ανήκει σε άλλο review.

Παρατήρησα, επίσης, ότι στο σύνολό της η ιστορία είναι μάλλον άνιση. Το μεγαλύτερο μέρος του STRAY BULLETS είναι αριστουργηματικό, καθώς αξιοποιεί όλα τα τρικ του Lapham. Από το σημείο που η Ginny επέστρεψε στο σπίτι της, η ιστορία πήρε νέα τροπή, η οποία θυμίζει περισσότερο teen drama – αλλά με βία, ξύλο, πιστόλια και βαριοπούλες, μην ξεχνιόμαστε. Όχι ότι τα τελευταία τεύχη ήταν άσχημα, απλά θα μπορούσαν να είναι μια άλλη (παρόμοια μεν, αλλά με διαφορετικό επίκεντρο) σειρά.

Συμπερασματικά, πάντως, ο τίτλος UBER ALLES EDITION είναι απόλυτα δικαιολογημένος και δικαιολογεί το σκασμό χρήματα που ζητά (γύρω στα 50 δολάρια). Αποτελείται, άλλωστε, από 41 εξαιρετικά τεύχη, μιας σειράς που αποτέλεσε όχι ένα λιθαράκι, αλλά έναν ογκόλιθο του Lapham στο κτίσμα της σκηνής των ανεξάρτητων comics, την εποχή που ακόμη έγραφε αριστουργήματα και όχι…

… αλλά αυτό θα αποτελέσει το θέμα ενός άλλου review και όχι του παρόντος.