X-MEN: NO MORE HUMANS OGN

Writer: Mike Carey
Artist: Salvador Larroca
Colorist: Justin Ponsor
Marvel Comics

Δε μπορώ να πω πως η σχέση μου με τους X-Men τα τελευταία χρόνια είναι κάτι παραπάνω από περιστασιακή – λίγη ενημέρωση από εδώ κι από εκεί και κάποια σκόρπια storylines (πολυδιαφημισμένα ή μη) που δεν κατάφεραν να διατηρήσουν για πολύ το ενδιαφέρον μου είναι οι βασικοί σταθμοί της σχέσης μου με τους μεταλλαγμένους εδώ και αρκετό καιρό.

Και, δε θα πω ψέματα, κάπου στη λίστα με τα υπόψη μου είναι το BATTLE OF ATOM, απλά δεν έχω καταφέρει να χτίσω ακόμη τον απαραίτητο ενθουσιασμό που θα με κάνει να το ξεκινήσω. Από την άλλη, βέβαια, το NO MORE HUMANS, το οποίο παίζει το ρόλο (μου είπαν να σας πω) ενός spin-off του BATTLE OF THE ATOM, με έπεισε ότι αξίζει να ρίξω μια ματιά στο BATTLE…, έστω κι αν μιλάμε για διαφορετικές ιστορίες και δημιουργικά teams.

Το NO MORE HUMANS, λοιπόν, μπορεί να χαρακτηριστεί spin-off του BATTLE OF THE ATOM. Εξάλλου, είναι βασισμένο στο τρέχον continuity των X-τίτλων. Αλλά πολύ περισσότερο, το NO MORE HUMANS αποτελεί το πρώτο graphic novel με πρωταγωνιστές τους X-Men εδώ και 32 χρόνια (από την εποχή του εξαιρετικού GOD LOVES, MAN KILLS)! Αλλά σηματοδοτεί και την επιστροφή του Mike Carey (Χ-ΜΕΝ LEGACY) στο X-Universe, μετά από δύο τουλάχιστον χρόνια. Και αυτό αποτελεί ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον σημείο, αλλά και ένα σημαντικό λόγο για να το αποκτήσετε.

Ο Mike Carey γνωρίζει καλά τους μεταλλαγμένους – τουλάχιστον τους περισσότερους από αυτούς. Και είναι και μάστορας στο pacing, χάρη στην εμπειρία του σε πολλά formats ιστοριών: σειρές, graphic novels, πρόζα και άλλα. Επιπλέον, γνωρίζει καλά πώς να αφήνει στην άκρη τις… Χ-εμμονές του (λέγετέ μας Magneto και Rogue), προκειμένου να δώσει φωνή στα πολλά μέλη του cast που έχει στα χέρια του. Και στο NO MORE HUMANS, αυτό είναι μεγάλο. Κουμάντο κάνουν οι Cyclops, Wolverine και Magneto, καθώς και ο Raze, ως βασικός villain, αλλά σημαντική είναι και η συμβολή των Beast, Storm, Jean Grey, Mystique, Rachel Summers – ακόμη και των πιτσιρικάδων Tempus και Triage. Πρόκειται για ένα τεράστιο cast, το οποίο είναι απαραίτητο για το εξαιρετικά φιλόδοξο concept που έχουμε μπροστά μας στο NO MORE HUMANS.

Ο τίτλος του, άλλωστε, δεν αφήνει και πολλά στη φαντασία για το τι περίπου πραγματεύεται. Το νέο graphic novel φέρνει τους X-Men αντιμέτωπους με την μυστηριώδη εξαφάνιση όλων των ανθρώπων (όσων δηλαδή δε διαθέτουν το x-gene) του πλανήτη, παίζοντας με την άλλη πλευρά του νομίσματος που ήθελε τη Scarlet Witch να εξαφανίζει όλους τους μεταλλαγμένους. Η εξαφάνιση αυτή αναγκάζει τους μεταλλαγμένους σε συμμαχίες (ακόμη και οι Cyclops και Wolverine βάζουν προσωρινά στην άκρη τις διαφορές τους) και κάποιοι προσπαθούν να βρουν τη λύση του μυστηρίου, ενώ κάποιοι άλλοι να εκμεταλλευτούν τα νέα δεδομένα.

Αποτέλεσμα αυτού του concept είναι ένα πρώτο μισό με μεγάλες δόσεις μυστηρίου, αλλά και ευκαιρίες για πολυπόθητες επανενώσεις και τόσο ενδιαφέροντες όσο και διασκεδαστικούς διαλόγους. Ακόμη και το κλισέ των υπερηρώων που αρχικά σφάζονται μεταξύ τους και έπειτα τα βρίσκουν, για να αντιμετωπίσουν την κοινή απειλή, εδώ αποκτά νόημα και δεν αποτελεί μια ευκαιρία για ανούσιες μάχες. Εξάλλου, ο Carey γνωρίζει τις φωνές των μεταλλαγμένων και τις τοποθετεί ταιριαστά στα νέα δεδομένα.

Το δεύτερο μέρος, από την άλλη, είναι που φέρνει σιγά-σιγά τη λύση του προβλήματος, μέσα, φυσικά, από μια εντυπωσιακή τελική μάχη. Ο Carey φρόντισε να τοποθετήσει τα κομμάτια του παζλ της λύσης προσεκτικά μέσα στις σελίδες που προηγήθηκαν και όλα έδεσαν την κατάλληλη στιγμή – γεγονός και θετικό και αρνητικό. Θετικό, γιατί δίνει την απαραίτητη αίσθηση του δεμένου, και αρνητικό, επειδή η λύση φάνηκε στο τέλος πολύ εύκολη. Σε αυτό συνέβαλλε και η καθοριστική εμφάνιση του από μηχανής θεού στο τέλος. Αλλά (όπως ανέφερα και σε σχετική συζήτηση με το φίλο και σύντροφο Ηλία Κατιρτζιγιανόγλου) ένα graphic novel περιορισμένης έκτασης (100 σελίδων) χρειάζεται μια τέτοια λύση, ώστε να επενδύσει σε όλους τους υπόλοιπους τομείς. Και, δεδομένης της χρήσης από μηχανής θεού, οι X-Men πέρασαν ήδη πολλά για να μπορέσουν να φτάσουν στη λύση μέσω αυτού.

(Μιλάω με γρίφους, το ξέρω, αλλά δε θέλω να σας κάνω spoiler.)

Ακόμη και ο ίδιος ο Carey παραδέχεται μέσα στην ιστορία ότι η λύση ήταν εύκολη (μέσω του Wolverine, αν δεν κάνω λάθος), αλλά προτιμώ να μη σταθώ εκεί. Αντίθετα, θα σταθώ στα ενδιάμεσα στάδια της ιστορίας. Σε αυτά, δύο γεγονότα μου έκαναν εξαιρετικά θετική εντύπωση. Το πρώτο ήταν το… διάλειμμα που έκανε από όλη τη δράση το comic, για να μας δείξει τον Beast να έχει σοβαρούς ηθικούς φραγμούς για τα όσα αναγκάζονται να κάνουν οι X-Men, προκειμένου να επαναφέρουν την κατάσταση στα φυσιολογικά επίπεδα. Θα πίστευε κάποιος πως όσα κάνουν οι πρωταγωνιστές απαιτούν μια γερή δόση suspension of disbelief από πλευράς αναγνωστών. Και πάνω που οι περισσότεροι αναγνώστες θα έφταναν στο σημείο να αναρωτηθούν κάτι τέτοιο, ο Carey τους αποπροσανατολίζει, βάζοντας έναν από τους χαρακτήρες του (και ούτε καν κάποιον από τους αναμενόμενους) να αναρωτιέται όχι για το κατά πόσο είναι πειστικά, αλλά ηθικά τα όσα διαβάζουμε. Προσωπικά, το βρήκα πανέξυπνο – και ως μέσο αποπροσανατολισμού και ως τρόπο διαλείμματος από τη δράση και όλα τα υπόλοιπα απόκοσμα.

Το δεύτερο αφορά στη χρήση της πιτσιρίκας Jean Grey – αλλά ούτε αυτό θα αναλύσω πολύ, για να μην υποπέσω σε spoilers. Μου άρεσε ο ρόλος της στο δεύτερο μισό της ιστορίας, αλλά και αυτή η αίσθηση του αναπόφευκτου της μοίρας που την περικύκλωσε μετά το τέλος της. Και ελπίζω πως θα αποτελέσει ένα στοιχείο που θα χρησιμοποιηθεί μελλοντικά στο continuity των X-Men.

Άλλωστε, όπως το NO MORE HUMANS δανείστηκε στοιχεία από το continuity των υπαρχόντων X-τίτλων, και οι μελλοντικοί τίτλοι θα μπορούσαν να δανειστούν από αυτό. Δεν ξέρω αν αυτός ήταν ο σκοπός μιας τέτοιας απόφασης που ίσως μπέρδευε ή αποξένωνε νέους αναγνώστες από ένα graphic novel που στέκεται αυτόνομο, αλλά σε αυτόν ελπίζω. Από την άλλη, βέβαια, ο Carey φρόντισε να αφήσει το X-universe το ίδιο “τακτοποιημένο” όσο το βρήκε, με αποτέλεσμα η περίληψη του NO MORE HUMANS στο continuity να μην παίζει κανένα ρόλο σε μελλοντικά story arcs – πέρα από τυχαίες αναφορές, στην “ημέρα που εξαφανίστηκαν όλοι οι άνθρωποι” και “εκείνη τη φορά που συνεργαστήκαμε προσωρινά με τον Cyclops”.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ακόμη κι αν το NO MORE HUMANS δεν αλλάζει το πρόσωπο του X-universe, αποτελεί ένα πολύ καλό graphic novel που έχει λίγο απ’ όλα: εμφανίσεις πολλών αγαπημένων χαρακτήρων και συνεργασία τους (που θυμίζει λίγο τον παλιό καλό καιρό), κεντρική ιστορία τεραστίων διαστάσεων, άκρως ενδιαφέρουσες στιγμές και ιδέες μέσα και έξω από αυτή, καθώς και πανέμορφο σχέδιο, το οποίο λειτουργεί εξίσου καλά στις μάχες και στις ήσυχες στιγμές. Ειδικά σε κάποιες περιπτώσεις, ο Larroca (NEW X-MEN, X-TREME X-MEN) κάνει εξαιρετική δουλειά, βοηθούμενος και από την – κατ’ εμέ – έκπληξη του graphic novel: το coloring του Ponsor.

Θεωρώ ότι το X-MEN: NO MORE HUMANS, λοιπόν, αξίζει το χρόνο σας και τα χρήματά σας, είτε παρακολουθείτε τους σημερινούς X-τίτλους είτε έχετε μείνει σε παλιότερες εποχές. Όπως και στην περίπτωση του X-universe, δε θα σας αλλάξει τη ζωή, υποκρινόμενο το επόμενο X-masterpiece, αλλά περιέχει πανέμορφο σχέδιο, μια τρομερά φιλόδοξη ιστορία που εκτυλίσσεται με μαεστρία και κάποιες αρκετά ενδιαφέρουσες ιδέες.