SOLAR #1-2

Writer: Frank J. Barbiere
Artist: Joe Bennet
Dynamite Entertainment

To SOLAR, ένας ακόμη τίτλος της Gold Key που ξανάρχεται στην ζωή από τη Dynamite, πέφτει – θεωρητικά τουλάχιστον – σε πολύ καλά χέρια. Με έναν γνωστό, αγαπημένο, όσο και ιδιαίτερο χαρακτήρα, τη συμβολή του πολλά υποσχόμενου Frank J. Barbiere και του κλασικού και δοκιμασμένου Joe Bennet, λίγες κυκλοφορίες θα μπορούσαν να προκαλέσουν περισσότερες προσδοκίες στο κοινό τους.

Ο Phil Seleski είχε ένα ατύχημα, που του έδωσε εξαιρετικές υπερδυνάμεις, χάρη στις οποίες μπορεί να ελέγχει τους νόμους της φυσικής σε μοριακό επίπεδο (mumbo-jumbo alert!) ή κάτι τέτοιο, τέλος πάντων. Οι δυνάμεις αυτές βασίζονται στην ατομική ενέργεια και τις επιστημονικές γνώσεις του Phil Seleski. Ο Phil, όμως, εκτός από υπερήρωας, ιδιοφυής επιστήμονας, εξαιρετικά fit για την ηλικία του και πάμπλουτος, είναι και οικογενειάρχης. Μετά από ένα δεύτερο ατύχημα, κατά το οποίο ο Phil Seleski (AKA Solar) χάνει εντελώς τον έλεγχο των δυνάμεών του και σχεδόν τη λογική του, η κόρη του η Erica, την οποία είχε χρόνια να δει, σπεύδει κοντά του μετά από παράκληση του βοηθού του. Η Erica γίνεται αυτόπτης μάρτυρας μιας mini ατομικής έκρηξης και του – κατά μία έννοια – θανάτου του πατέρα της και πέφτει θύμα της ίδιας έκλυσης ενέργειας που έκανε τον Phil υπερήρωα. Αυτό το δεύτερο ατύχημα αφήνει τις παρενέργειές του και στην Erica, η οποία εκτός από τις περίεργες, νέες δυνάμεις της έχει να αντιμετωπίσει και επιθέσεις εξωγήινων ρομπότ! Ευτυχώς για την Erica, ο πατέρας της δεν έχει πάει και πολύ μακριά, τελικά.

Διαβάζοντας το πρώτο τεύχος (θυμάμαι) είχα ενθουσιαστεί με τις προοπτικές που άνοιγαν για μία συναρπαστική συνέχεια (και φύλαγα το SOLAR, για μία διθυραμβική κριτική, αφού είχαν μαζευτεί κάποια τεύχη πρώτα) . Αλλά, δυστυχώς, μετά και το δεύτερο τεύχος, τα κενά στο όλο εγχείρημα έγιναν εμφανή, σε βαθμό που να είναι αμφίβολο το αν υπάρχει επιστροφή. Η αρχιτέκτονας κόρη που βρίσκεται ξαφνικά με την υπερδύναμη του μπαμπά, χωρίς όμως τις επιστημονικές του γνώσεις. Ο αριβίστας γιάπης γιος, που βρίσκεται στην περιφέρεια της ιστορίας, αλλά μέχρι τώρα είναι ακατανόητο το τι ρόλο ακριβώς παίζει, αφού από ότι φαίνεται εχθρός του (και της) Solar είναι οι συμπαντικές δυνάμεις, και όχι τα οικονομικά σκάνδαλα. Η εντελώς αδιάφορη σχέση της αρχιτεκτόνισσας με τον άντρα της. Η ελαφρώς κιτς γλώσσα που μιλάει (άγνωστο με ποιον επικοινωνιακό σκοπό) το εξωγήινο ρομπότ. Άγνωσται αι βουλαί, γενικότερα.

Σίγουρα, από την άλλη, είναι ενδιαφέρον το πώς τα δύο πρώτα τεύχη του εστιάζουν στο θέμα της οικογένειας (όσοι δηλαδή είστε αποξενωμένοι από τους γονείς σας, γιατί είναι ιδιοφυείς επιστήμονες που σας έκαναν manager των πολυεθνικών τους για να αναπληρώσουν με υλικά τον χρόνο που δε πέρασαν μαζί σας στα παιδικά σας χρόνια, πολύ θα ταυτιστείτε), καθώς και στο να επαναπροσδιορίσουν την ταυτότητα του ήρωα, έξω (λέμε τώρα) από τις νόρμες που επιβάλλει, τόσο το υπερηρωικό είδος όσο και το ίδιο το (εκδοτικό) παρελθόν του χαρακτήρα. Ο Barbiere δεν απογοητεύει εντελώς, πάντως. Ξέρει να λέει μία ιστορία και να βάζει ενδιαφέροντα στοιχεία σε (ας το παραδεχτούμε) αδιάφορους χαρακτήρες. Ο Solar, αν και θα μπορούσε εύκολα, δεν παρουσιάζεται και δεν είναι πανίσχυρος. Η αδυναμία του βρίσκεται στην ανθρώπινή του φύση και η Erica ως η νέα Solar θα έχει να αντιμετωπίσει τις ακόμη πιο εμφανείς της αδυναμίες. Σχετικά ενδιαφέρον.

Για τον Joe Bennet λίγα πράγματα είναι να ειπωθούν. Ένας πολύ καλός σχεδιαστής (από τεχνικής απόψεως, άψογος) που συνοδεύει φανταστικά κάθε υπερηρωικό (και το συγκεκριμένο υπερηρωικό) story αλλά χωρίς να έχει “κάτι”. “Το κάτι” που κάνει ένα comic να ξεχωρίζει από τα άλλα.

Είναι, τελικά, αυτό με τις προσδοκίες. O Barbiere με το FIVE GHOSTS (μου) δημιούργησε πολλές. Στο SOLAR, δε δείχνει να στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, προς ώρας. Φυσικά και σκοπεύω να δώσω στο SOLAR αρκετές ευκαιρίες ακόμη. Πιστεύω – ή ελπίζω – πως μέχρι να βγει το trade θα γιάνει, πως κάπου πηγαίνει το όλο πράγμα έστω.