SUPERMAN #32

Writer: Geoff Johns
Penciller: John Romita Jr.
Inker: Klaus Janson
Colorist: Laura Martin
DC Comics

Κάποια comics τα περιμένεις τουλάχιστον με μεγάλη περιέργεια. Και οι εκδοτικές συνήθως φροντίζουν συχνά-πυκνά να σου θυμίσουν ότι έρχονται, σε δύο μήνες, σε έναν, σε μια εβδομάδα. Πρόκειται για τα comics εκείνα που φαίνεται να μονοπωλούν το ενδιαφέρον αναγνωστών και εκδοτικών. Πολλές φορές, όμως, το ενδιαφέρον δεν επικεντρώνεται στην ιστορία, αλλά σε διαφορετικούς παράγοντες. Και ένα τέτοιο comic είναι και το SUPERMAN #32.

Το πιο ενδιαφέρον σημείο, λοιπόν, του SUPERMAN #32 δεν έχει να κάνει με την ιστορία. Αποτελεί μεν καλό jumping-on point, αλλά δε γίνεται κάτι κοσμοϊστορικό στις σελίδες του – τουλάχιστον όσον αφορά στον Man Of Steel. Δεν έχει καν να κάνει με την ουσία του ότι το ανέλαβε κάποιο διάσημο δημιουργικό team. Ούτε καν με το ότι σηματοδοτεί την επιστροφή του Geoff Johns στον Superman, σχεδόν τρία χρόνια μετά το run του στο ACTION COMICS. Το πιο ενδιαφέρον σημείο του SUPERMAN #32 αφορά στη “μεταγραφή” της χρονιάς: αυτή του John Romita Jr, από τη Marvel στη DC, για τον πρώτο του ongoing τίτλο στο επί χρόνια αντίπαλο στρατόπεδο.

Το βάρος που πέφτει, λοιπόν, στα παρασκήνια του συγκεκριμένου τεύχους, το ενδιαφέρον των αναγνωστών και των ανθρώπων του χώρου είναι δυσανάλογα μεγάλα, σε σύγκριση με αυτά που έχει να προσφέρει η ίδια η ιστορία. Και το γεγονός αυτό αδικεί σημαντικά το #32, το οποίο είναι, σε γενικές γραμμές, ένα καλό τεύχος και μια πολύ καλή ευκαιρία για νέους αναγνώστες να ξεκινήσουν να διαβάζουν τον τίτλο.

Επιπλέον, για ένα τεύχος που αποτελεί, τυπικά και ουσιαστικά, μια νέα αρχή για τον τίτλο, είναι εξαιρετικά ισορροπημένο, αποφεύγοντας πολλά ατοπήματα που συναντάμε σε παρόμοιες superhero περιστάσεις. Το σενάριο του Johns τα έχει όλα: μας φέρνει up to date, μας επανασυστήνει τους χαρακτήρες με καλό characterization και μας αφήνει να απολαύσουμε το σχέδιο του Romita σε σκηνές μάχης – δύο φορές!

Το νέο τεύχος του SUPERMAN, λοιπόν, ξεκινά με την εξιστόρηση μιας φαινομενικά άσχετης ιστορίας, που όμως μοιάζει πολύ γνωστή. Πριν 25 χρόνια, ένα νεογέννητο μωρό από τη Γη στάλθηκε σε μια άλλη διάσταση, προκειμένου να σωθεί από την καταστροφή που επεφύλασσε η μοίρα στους γονείς του. 25 χρόνια μετά, μεταφερόμαστε στη Metropolis, όπου ο Clark Kent απορρίπτει την πρόταση του Perry White, για επιστροφή του στη DAILY PLANET, λίγες ώρες πριν έρθει αντιμέτωπος με ένα δολοφονικό πλάσμα από την παραπάνω διάσταση, αλλά και τον άνθρωπο που πίστευε πως ήταν ο… last son of earth! Ωραία σύλληψη και μου αρέσει πού το πηγαίνει (πιθανότατα ο μοναχικός Superman θα αποκτήσει ένα νέο σύμμαχο και φίλο), αλλά έχω την εντύπωση πως έχει ξαναγίνει κάτι παρόμοιο – και, μάλιστα, ένα χρόνο πριν, με τον Wraith του SUPERMAN UNCHAINED. Ή κάνω λάθος;

Στο ενδιάμεσο, πάντως, βλέπουμε κι όλα όσα σας ανέφερα παραπάνω. Το τεύχος βασίζεται κυρίως στο characterization, με αποτέλεσμα να έχουμε κάποιες σκηνές με έντονο διάλογο. Οι συγκεκριμένες μου φάνηκαν μάλλον παρωχημένες, αλλά μια-δυο σελίδες μετά αποζημιώθηκα. Οι βουβές σκηνές που αντιπαραβάλλονται ανάμεσα στο μοναχικό Clark Kent και τους υπόλοιπους χαρακτήρες (Lois Lane, Jimmy Olsen) ήταν εξαιρετικές, δίνοντας τροφή στους πολέμιους του Johns να υποστηρίζουν ότι είναι καλύτερος συγγραφέας, όταν δε γράφει!

Φυσικά, ο Johns είναι αυτός που έβαλε τις βάσεις για κάθε panel του τεύχους και η συμβολή του στο καλό αποτέλεσμα του SUPERMAN #32 είναι μεγάλη. Αλλά οι βάσεις αυτές απογειώθηκαν, χάρη στο σχέδιο του Romita. Οι γραμμές του κορυφαίου σχεδιαστή δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με όσα βλέπαμε στον (βαθύτατα επηρεασμένο – στο δικό μου κεφάλι τουλάχιστον – από το στιλ του Jim Lee) τίτλο τα τελευταία χρόνια. Μάλιστα, το σχέδιό του για το SUPERMAN μοιάζει ανανεωμένο, ακόμη και σε σύγκριση με τις προηγούμενες πρόσφατες δουλειές του. O Romita προσαρμόστηκε στο στιλ του Superman, ο Janson (inker και συχνός συνεργάτης του Romita) και η Martin (colorist) στο στιλ του Romita και ο Superman στο στιλ όλων των παραπάνω!

Φυσικό επόμενο, λοιπόν, οι σκηνές μάχης να αποτελούν eye candy για τους fans του Romita και του Superman. Και οι δημιουργοί φρόντισαν να τους αποζημιώσουν με ολοσέλιδα και δισέλιδα spreads, όχι μόνο στο τέλος του τεύχους, αλλά και στην αρχή, όταν ο Superman αντιμετωπίζει τον Titano, σε μια σύντομη, αλλά εντυπωσιακή μάχη. Καμία έκπληξη εδώ, λοιπόν – όλοι γνωρίζουν ότι ο Romita δίνει ρέστα σε σκηνές μάχης.

Έκπληξη, όμως, θα μπορούσε να αποτελεί το γεγονός ότι ο Romita ακολουθεί με άνεση τον Johns, ακόμη και όταν επικεντρώνει στο ανθρώπινο πρόσωπο του Superman. Πραγματικά, ο Clark Kent είναι μαεστρικά σχεδιασμένος, ώστε να μη θυμίζει σε τίποτε τον Superman – και αυτό από έναν άνθρωπο που τα τελευταία χρόνια μοιάζει να σχεδιάζει το ίδιο πρόσωπο σε κάθε χαρακτήρα του! Στις σκηνές με τον Clark Kent, η γλώσσα του σώματος είναι όπως πρέπει και δε βλέπουμε απλά τον Superman με γυαλιά.

Όλη η περιέργεια και αρκετό από το hype που συνόδευε αυτό το τεύχος τους τελευταίους μήνες (όπως είπαμε, κυρίως λόγω της “μεταγραφής” του Romita) μοιάζει δικαιολογημένο, μετά την ανάγνωση του τεύχους. Δεν αποτελεί, βέβαια, κάτι το εξαιρετικά ιδιαίτερο, αλλά είναι ένα τεύχος καλογραμμένο και καλοσχεδιασμένο που κατορθώνει να προσελκύσει νέους αναγνώστες και να διατηρήσει το ενδιαφέρον τους, τουλάχιστον μέχρι και το επόμενο. Όταν, από εκεί και πέρα, το hype για τη “μεταγραφή” του Romita ξεθωριάσει, θα φανεί το πώς θα επηρεαστεί ο τίτλος.

ΥΓ: Μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος, γιατί στα γραφεία της Daily Planet υπάρχει πρωτοσέλιδο του αρχείου της εφημερίδας που παραπέμπει στο “Death Of Superman”; Μου διαφεύγει κάτι ή ο Johns κάνει εξυπνάδες εκτός canon;