HOW TO TRAIN YOUR DRAGON 2

Directed/Screenplay by: Dean DeBlois
Produced by: Bonnie Arnold
Starring: Jay Baruchel, Cate Blanchett, Gerard Butler, Craig Ferguson, America Ferrera, Jonah Hill, Christopher Mintz-Plasse, T.J. Miller, Kristen Wiig, Djimon Hounsou, Kit Harington
Dreamworks Animation

Δεν μπορούσα να μαζέψω το απαραίτητο κουράγιο και να πάω στο σινεμά να δω το sequel. Θυμάμαι σε τι κατάσταση είχα βγει από τις αίθουσες, τη μέρα που πρωτοείδα το HOW TO TRAIN YOUR DRAGON. Σκεφτόμουν δράκους, πτήσεις, φιλίες, ήμουν συγκινημένη από τις περιπέτειες του Toothless και του Hiccup. Ήθελα να είμαι μέρος της ταινίας, φίλη με τους πρωταγωνιστές, και δρακοκαβαλάρισα. Οπότε, ίσως μπορείτε να καταλάβετε το φόβο μου για μια συνέχεια που ίσως κατέστρεφε τη μαγεία της πρώτης ταινίας. Δίσταζα και το ανέβαλα, μέχρι που κατάλαβα ότι δεν μπορώ να υποφέρω τις ανάμικτες κριτικές και τις γνώμες από δεύτερο χέρι! Έπρεπε να δω η ίδια τι απέγιναν οι ήρωες που – ναι, γλυκανάλατο αλλά αληθινό – αγάπησα.

Η δεύτερη ταινία μας βρίσκει με έναν έφηβο, δυνατό πλέον, Hiccup, που αντίθετα από την επιθυμία του πατέρα του να διαδεχθεί το θρόνο, εκείνος ζητάει ταξίδια και εξερευνήσεις. Σε μία από τις εξορμήσεις του, θα ανακαλύψει πως ο Drago Bludvist, ένας μοχθηρός Viking με ιμπεριαλιστικές διαθέσεις, μαζεύει στρατό από δράκους. Στο δρόμο του να τον εμποδίσει, ο μικρός θα γνωρίσει τη μητέρα του, θα αποχωριστεί τον Toothless, θα χάσει για πάντα τον πατέρα του, και θα χρειαστεί να πολεμήσει ενάντια στον καλύτερό του φίλο.

Η ταινία είναι αρκετά καλή. Υπάρχει πολλή περιπέτεια, η απαραίτητη δόση humor, αλλά και συγκίνηση για το θεατή. Στα πλην, θα βάλω τους άχρηστους αμερικανικούς/ηθικολογικούς/συναισθηματικούς διαλόγους, που παίζουν συχνά και μου σπάνε τα νεύρα, καθώς και την έλλειψη δομής στο σενάριο. Η ταινία απλώνεται σε πολλές μικρές συγκινήσεις και περιπέτειες, που αποτυχαίνει να δαμάσει και να βάλει σε σειρά, και, αν μπορώ να δανειστώ τον όρο, δε γκρουβάρει.

Το μεγάλο μου παράπονο είναι ο Hiccup. Όχι, μη με παρεξηγείτε, χαίρομαι που τα κατάφερε και βρήκε τόση πολλή αυτοπεποίθηση, που από ασχημόπαπο έγινε κούκλος και που κέρδισε το κορίτσι του. Απλά, εγώ αγαπούσα τον πρωταγωνιστή της πρώτης ταινίας, τον καλόκαρδο, ντροπαλό και άτσαλο Hiccup, που δεν έλεγε εξυπνάδες και που ποτέ και σε καμία περίπτωση, δε θα γινόταν αρχηγός του χωριού του. Καταλαβαίνω το concept της εξέλιξης του χαρακτήρα, και πιστεύω πως η συγγραφική ομάδα το χειρίστηκε σωστά, αλλά δεν μπορώ παρά να πεθυμήσω το φιλαράκι μου από την πρώτη ταινία.

Αντίθετα από τον master του, ο Toothless ήταν η μεγαλύτερη απόλαυση για τους θεατές. Υπέρμετρα γλυκούλης και τσαχπίνης, και έχοντας γατάκια ως reference models, γίνεται ο πιο αξιαγάπητος χαρακτήρας που έχει δει ποτέ ο κόσμος του animation. Δεν αντέχω τη γλύκα του, και αν κρίνω από τα “aaaaaaawwww” που ακούγονταν από την υπόλοιπη αίθουσα, ο μαύρος δρακάκος καταφέρνει να κλέψει όλες τις καρδιές.

Οπτικά, η ταινία είναι άρτια και το character design από μόνο του αρκεί για να μη βαρεθεί ο θεατής. Πέρα από τα διαφορετικά είδη δράκων που εμφανίζονται και πλουτίζουν αισθητικά το σύνολο, ο villain, Drago, είναι επίσης εξαιρετικά σχεδιασμένος. Αν και η πρώτη ταινία είναι γεμάτη από landscape σκηνές που σου κόβουν την ανάσα, το sequel επίσης δε στερείται σε πλάνα με τοπία πάνω από τα οποία θα θέλαμε όλοι να πετάξουμε. Ένιωσα να λαμβάνω μια απίστευτη ικανοποίηση, μόνο και μόνο από την οπτική πλευρά της ταινίας, και σίγουρα αυτό αποτελεί μεγάλο κατόρθωμα των δημιουργών.

Κάνοντας μια σούμα, η ταινία δεν ήταν άσχημη. Δυστυχώς, ενέδωσε σε κάποια ηθικοπλαστικά κλισέ, τα οποία της κατέβασαν το επίπεδο, και έτσι έγινε μία ακόμη παιδική ταινία, που δε νομίζω να επιτύχει ποτέ μια θέση στο hall of fame του animation. Αν λατρέψατε το HOW TO TRAIN YOUR DRAGON, ίσως δεν υπάρχει λόγος να τη δείτε. Επιλέξτε κάποια άλλη, κάποια sequel δεν έχουν λόγο να γίνονται.