SNAPSHOT REVIEWS 31-07-14

CHEW: WARRIOR CHICKEN POYO #1
Writer: John Layman
Artist: Rob Guillory
Image Comics

Αν θα πρότεινα αυτό το comic σε κάποιον που δεν είναι εξοικειωμένος με το σύμπαν του CHEW; Φυσικά και θα το πρότεινα. Δεν υπάρχει σύμπαν, δεν υπάρχει continuity, το μόνο που υπάρχει είναι μια αλλοπρόσαλλη δράση, με σουρρεαλιστικό χιούμορ, που δεν παίρνει και τον εαυτό της πολύ στα σοβαρά. Μα τί λέω; Δεν παίρνει τον εαυτό της καθόλου στα σοβαρά – και καλά κάνει.

Όσοι έχετε διαβάσει CHEW, γνωρίζετε καλά τον Poyo, τον απίθανο, βίαιο και ικανότατο κόκορα. Όταν αυτό το κοκόρι, με cybernetic ενισχύσεις α-λα Robocop, γίνεται μυστικός πράκτορας, αντιλαμβάνεστε ότι η λογική παίρνει φωτιά, σε μια ατελείωτη παρωδία/tribute σε όλους τους μυστικούς πράκτορες που αγαπήσαμε. Γιατί ο Poyo έχει το στυλ του James Bond, την τόλμη του Jack Ryan και δέρνει σαν τον Jason Bourne.

Μην κάνετε περιττές ερωτήσεις του τύπου “μα ποιά είναι η υπόθεση;”, “είναι το σχέδιο καλό;” κτλ. Αρπάξτε ένα μπούτι κοτόπουλο και απολαύστε το comic αυτό στην παραλία.

STORM #1
Writer: Greg Pak
Artist: Victor Ibanez
Marvel Comics

Στη Νότιο Αφρική πήγα στο χωριό της Rain Queen. Πιστεύεται ότι αυτή είναι που ελέγχει τον καιρό και κυρίως τις πολύτιμες βροχές. Παρ’ όλο που, από το 2005, δεν υπάρχει βασίλισσα, μπόρεσα να καταλάβω από πού πηγάζει ο μύθος και ο θρύλος για τη Storm. Και γιατί, τόσο φυσικά, η Storm ήταν θεά και βασίλισσα μαζί.

Μου αρέσει η Storm. Μπορεί να είναι μετά τη Rogue η αγαπημένη μου από τους X-Men. Μη ρωτάς γιατί. Γιατί έτσι. Γιατί όταν αρχίζει τούτο ‘δω το τεύχος, η Storm αποτρέπει ένα τσουνάμι. Με κυκλώνες. Και έχει και χρόνο να χαμογελάσει στο κοριτσάκι που τη θαυμάζει. Και όλα αυτά γίνονται με το απίθανο σχέδιο του Ibanez, που παρά το ότι πέφτει στα κλισέ ενός superhero comic, είναι πανέμορφο. Ειδικότερα στις εκφράσεις της Storm. Α, και στο στιλ που έχει η Storm πριν βάλει τη στολή της.

Ο Pak φαίνεται να αγαπάει και αυτός τη Storm και δε θέλει να μας αφήσει να ξεχάσουμε ότι στη ζωή της έχει υπάρξει τα πάντα. Θεά, πολεμίστρια, βασίλισσα, επαναστάτρια, και διευθύντρια σχολείου. Και αυτό φαίνεται να είναι το πρόβλημα. Πέρα από την εντυπωσιακότατη πρώτη σκηνή, πέρα από την κόντρα με έναν ανυπότακτο μαθητή, που την αγγίζει σε ένα βαθύτατο επίπεδο, δεν βλέπουμε καμία υπόθεση να μπαίνει σε κίνηση. Όχι. Ο Pak επέλεξε να επιμείνει στην ηρωίδα του – να τη ‘φχαριστηθεί, βρε αδερφέ – παρά σε κάποια πλοκή. Υπάρχουν και τα επόμενα τεύχη για αυτή τη δουλειά.

THE SQUIDDER #1
Writer/Artist: Ben Templesmith
IDW

Templesmith=ομορφιά. Δε μιλάω για τον ίδιο, αν και δεν είναι και χάλιας. Μιλάω για το artwork του, που τον ξεχωρίζει από το πλήθος. Και σε αυτή τη νέα σειρά, αποδεικνύει ότι έχει περισσευούμενο ταλέντο. Και ακόμη περισσότερο επειδή αποτελεί προσωπικό του project, στο οποίο γράφει το σενάριο, σχεδιάζει, χρωματίζει, κάνει το lettering και σκουπίζει τα γραφεία όταν τελειώσει.

Και μπορεί ο τίτλος να σας παραπέμπει σε καλαμαράκια τηγανητά, αλλά η πραγματικότητα είναι πολύ πιο ζοφερή. Ο κόσμος που έχει πλάσει ο Templesmith έχει όλα τα κλισέ ενός κόσμου δυστοπικού. Ενός κόσμου που έχει χάσει τον πόλεμο και πια ζει στη σκιά πλασμάτων που μοιάζουν να έχουν βγει από την αρρωστημένη φαντασία του Lovecraft. Και μέσα σε αυτό τον κόσμο, ο Squidder δίνει, ακόμα μόνος του, μια μάχη χαμένη. Ο χαρακτήρας του Squidder έχει και αυτός όλα τα κλισέ ενός σκληροτράχηλου στρατιώτη, του τελευταίου σε μια μοναχική σταυροφορία. Έχει αέρα ήρωα western, κάτι από τον ήρωα που ενσάρκωσε ο Clint Eastwood στην επική τριλογία του Sergio Leone (και μοναδικών western που μπορώ να ανεχτώ).

Όσο για το σχέδιο… Ε, είναι μακράν το δυνατότερο σημείο της σειράς, μιας και ο Templesmith, με το χαλαρό, καρτουνίστικο σχέδιό του, καταφέρνει να πλάθει τρομαχτικά ζωντανές εικόνες.

THE LAST FALL #1
Writer: Tom Walz
Artist: Casey Maloney
IDW

Ώχου, και ποιός θα μου δώσει πίσω το χρόνο που έχασα; Λοιπόν, θα είμαι σύντομη, μιας και αρκετό χρόνο ξόδεψα για να διαβάσω αυτό το τεύχος.

Πρόκειται για μια κακή, κάκιστη αντιγραφή του DUNE. Δε θα με πείραζε καθόλου να ήταν καλή αντιγραφή. Αλλά να, είναι μια κακή αντιγραφή, άνευ λόγου και αιτίας, με πρωταγωνιστή έναν και καλά διαπλανητικό Ράμπο, και καλά σκληρό, με τα κλασικά ψυχολογικά “κάποτε ήμουνα ευτυχισμένος, αλλά τώρα…”. Ε, όχι! Αυτό δε το ανέχομαι.

Και όλα αυτά, με ένα αδιάφορο, βαρετό και – το χειρότερο – βαριεστημένο σχέδιο; Ασ’ τα να πάνε. Γιατί τα κλισέ είναι καλά όταν κάποιος τα ανασυνθέτει δημιουργικά.

GROO VS CONAN #1
Writers: Sergio Aragones, Mark Evanier
Artists: Sergio Aragones, Thomas Yeates
Dark Horse Comics

Αν αγαπάτε τον Conan, αν είστε μεγάλοι θαυμαστές του βάρβαρου, αν τον λατρεύετε και τον έχετε σαν πρότυπο… μην πάρετε αυτό το τεύχος! Αν είστε θαυμαστής του Groo, λάτρης του σουρρεαλιστικού χιούμορ του Aragones, τότε κάντε μιαν απόπειρα. Τώρα, αν είστε μια αδερφή ψυχή και – όπως και εγώ – ανήκετε και στις δύο κατηγορίες, τότε θα βρεθείτε σε μια πολύ ενδιαφέρουσα κατάσταση.

Αν περιμένετε να δείτε τον Conan, ή ακόμη και τον Groo, σε χορταστικές δόσεις, τότε μάλλον θα απογοητευτείτε. Και αυτό γιατί, όπως το συνηθίζει ο Aragones, πρωταγωνιστής είναι ο ίδιος! Και όπως πάντα, οι περιπέτειες που εμπλέκεται ο ίδιος είναι χαζούλικες (ξέρω ότι δεν υπάρχει η λέξη) και άκρως κουλές, στα όρια του καμένου.

Με μεγάλη απογοήτευση, ωστόσο, θα πρέπει να παραδεχτώ ότι δε μου άρεσε. Δεν ενθουσιάστηκα. Μη σου πω στενοχωρήθηκα και λίγο…