COLLECTIVE MEMORY: Con-llective Memories

Είναι το γεγονός της χρονιάς! Είναι το καθιερωμένο ετήσιο ραντεβού! Είναι το Comicdom Con Athens! (Ή για όσους – εκτός χώρου – μας ρωτάνε, “το φεστιβάλ”.) Το Con (για συντομία) υπήρξε τομή για τις εκδηλώσεις της 9ης Τέχνης στη χώρα μας και αποτελεί must για κάθε λάτρη της.

Πριν τον “Ξύδη, μέλος του Comicdom”, υπήρχε ο “Ξύδης fanboy” (καλά, ακόμη υπάρχει), που δεν έχασε ούτε μία διοργάνωση. Χωρίς άλλες εισαγωγές, ας θυμηθούμε τις επτά πρώτες διοργανώσεις, όπως εγώ τις έζησα.

COMICDOM CON ATHENS 2006

Παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα, η πρώτη φορά όχι μόνο δεν πόνεσε, αλλά ήταν καταπληκτική. Σίγουρα υπήρχε μεγάλος ενθουσιασμός, που μπορεί να μην οδηγεί σε αντικειμενικές κρίσεις, όμως νομίζω ότι το αποτέλεσμα ήταν άψογο. Το μόνο μέτρο σύγκρισης που είχα, άλλωστε, ήταν το, προ τριετίας MAD Comicfest, αλλά το Con ξεπέρασε τον πήχη με χαρακτηριστική άνεση.

Η παρουσία και μόνο των δημοφιλέστατων Joseph Michael Linsner και Peter Milligan, σε ένα πολύ καλό Q&A, και το signing που ακολούθησε, θα αρκούσαν για να εγγυηθούν την επιτυχία, αλλά υπήρχαν και τόσα άλλα για να παρακολουθήσει κανείς. Το μεγαλύτερο μέρος του Con (και όλων σχεδόν των Con) το πέρασα στο Bazaar, όπου ήταν μαζεμένα τα κομιξάδικα της Αθήνας (κάποια από τα οποία δεν είχα επισκεφθεί ποτέ, ή δε γνώριζα καν την ύπαρξή τους). Και επειδή μιλάμε για φοιτητικές εποχές ακόμη, θυμάμαι που μάζευα χρήματα όλο το προηγούμενο διάστημα για να τα ξοδέψω στο Con.

COMICDOM CON ATHENS 2007

Έχοντας γερές βάσεις από την πρώτη χρονιά, το Con του 2007 ήταν ακόμη καλύτερο και περισσότερο οργανωμένο. Είχε και έναν από τους φιλικότερους (και ταλαντούχους φυσικά) καλεσμένους: τον Billy Tucci. Κάποια στιγμή, που είχε στήσει έναν πάγκο στο χώρο του Bazaar και πήγα να μου υπογράψει ένα comic, με άφησε να κάτσω δίπλα του και συζητούσαμε για αρκετή ώρα, καθώς υπέγραφε και σχεδίαζε. Nice guy. (Ακόμη έχω καδραρισμένο στο δωμάτιό μου ένα καταπληκτικό print της Shi, που αγόρασα τότε.)

Πολύ καλή και η έκθεση των Peanuts. Γενικά, νομίζω ότι οι εκθέσεις είναι από τα πολύ δυνατά κομμάτια του Con και ιδανική πρώτη στάση για τους μη μυημένους στο χώρο.

COMICDOM CON ATHENS 2008

“Του καλεσμένου το κάγκελο”, θα μπορούσε να είναι ο υπότιτλος του Con το 2008. David Lloyd, Mark Buckingham, Bryan Talbot, Ethan Van Sciver και άλλοι. Και εδώ κολλάει ένα σημαντικό κομμάτι του Con, το ότι σου ανοίγει τους ορίζοντες (μα πως τα λέω, εεε, γράφω).

Τον Talbot, για παράδειγμα, ούτε που τον είχα ακούσει. Εκεί τον έμαθα. Αντίστοιχα, τον Buckingham τον ήξερα πολύ λίγο και FABLES δεν είχα διαβάσει ποτέ. Φανταστείτε ότι έβλεπα όλους τους υπόλοιπους στην ουρά με trades του FABLES, κι εγώ κρατούσα το DEATH: THE HIGH COST OF LIVING, όπου ήταν inker. Η επίσκεψή του στο Con μου κίνησε την περιέργεια να ψάξω κι άλλο το έργο του.

COMICDOM CON ATHENS 2009

Το Con του 2009 ήταν σίγουρα το πιο αγχωτικό. Ο λόγος δεν είναι άλλος από το γεγονός ότι εκείνη την εποχή υπηρετούσα τη θητεία μου, στην 124 Πτέρυγα Βασικής Εκπαίδευσης της Πολεμικής Αεροπορίας στην Τρίπολη (σα να λέμε, σχεδόν commando). Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι το θέμα “άδεια για το διήμερο” ήταν υψίστης σημασίας. Με το που ανακοινώθηκαν οι ημερομηνίες, έγιναν οι κατάλληλες συνεννοήσεις με το Μοίραρχο και τους υπόλοιπους σμηνίτες (Βλάχος, Πλαπούτας, Ντάλας κλπ.) και το θέμα είχε ευτυχή κατάληξη. Πάλι καλά, γιατί στη σκέψη και μόνο ότι θα μπορούσα να χάσω το κορυφαίο – ίσως – δίδυμο καλεσμένων (Wolfman – Kitson), με έλουζε κρύος ιδρώτας.

Speaking of Wolfman and Kitson, το signing τους ήταν το αποκορύφωμα της τύχης που είχα διαχρονικά να μην περιμένω για πολλή ώρα στην ουρά για υπογραφές (το περισσότερο πρέπει να ήταν κάνα σκάρτο σαραντάλεπτο, στον Romita το 2010). Επειδή κάθε χρόνο άλλαζε η θέση των καλλιτεχνών, ήταν δύσκολο να ποντάρεις που να κάτσεις κατά τη διάρκεια του Q&A, ώστε να αποκτήσεις πλεονέκτημα. Εγώ καθόμουν μπροστά και αριστερά, οπότε σκέφτηκα: “αν τους πάνε πίσω όπως τον Buckingham, την κάτσαμε. Και τότε, ως εκ θαύματος, κάποιος (ποιος άραγε;) είχε την ιδέα να πάνε στο booth της Comicdom Press (ή, τέλος πάντων, εκεί που είναι τα τελευταία χρόνια, δε θυμάμαι αν ήταν και τότε). Οπότε, κύριος ο Ξύδης, την έκανε σβέλτα από την πόρτα με τα CRISIS ON INFINITE EARTHS και τα SUPERGIRL AND THE LEGION OF SUPERHEROES στα χέρια, και έπιασε πρώτο τραπέζι πίστα.

COMICDOM CON ATHENS 2010

Το πλέον αγαπημένο μου κομμάτι σε κάθε Con είναι τα Q&A. Είναι η σπάνια ευκαιρία να συνομιλήσεις με έναν δημιουργό που ζει από μέσα το χώρο και συναναστρέφεται με μύθους του Μέσου. Ειδικά αν ο δημιουργός αυτός είναι ο John Romita Jr. Τα Q&A είναι από τα ελάχιστα events του Con που προσπαθούσα να μετέχω ενεργά και να κάνω τις ερωτήσεις μου. Να μην το παινευτώ (ακολουθεί το σημείο όπου το παινεύομαι), αλλά ο ίδιος ο Romita μου είπε, όταν μου υπέγραφε τα τεύχη, ότι του άρεσαν οι ερωτήσεις μου (Larry King και μαλακίες). Η μία που θυμάμαι σίγουρα ήταν αν του είχαν προτείνει να πάει στην Image όταν δημιουργήθηκε και πώς το αντιμετώπισε. (Επίσης, θυμάμαι που έλεγε ότι θα είναι για πάντα στη Marvel και από τη DC θα έκανε ίσως μόνο Batman, και ποιος Superman και άλλα πολλά. Αλλά περασμένα-ξεχασμένα, Γιαννάκη μου.)

Μια και μίλησα για το signing, ο Romita ξαφνιάστηκε όταν του έδωσα να μου υπογράψει σε μία εσωτερική σελίδα του ΣΟΥΠΕΡ ΣΠΑΪΝΤΕΡ-ΜΑΝ #22. Δεν ήξερε, όμως, ότι σε εκείνο το τεύχος, δημοσιευόταν η πρώτη του – ουσιαστικά – ιστορία, “Terror At The Coffee Bean” (μετάφραση Καμπανά: “Χάος Στο Καφέ Ντορεμί”!), που πρωτοδημοσιεύθηκε στο AMAZING SPIDER-MAN ANNUAL #11.

COMICDOM CON ATHENS 2011

Αντικειμενικά, το Con του 2011 ήταν το πιο αδύναμο από όλα, για τα δικά μου γούστα τουλάχιστον, που έχουν στην κορυφή τα αμερικανικά mainstream comics. Σίγουρα ήταν σημαντικό το γεγονός ότι πρωτοδιοργανώθηκε το Cosplay, αλλά η είσοδος στις προ-“είμαι μέλος της ομάδας του Comicdom” εποχές, ήταν απαγορευτική.

Η αλήθεια είναι ότι σπάω το κεφάλι μου για να θυμηθώ κάποια εμπειρία από εκείνο το Con, αλλά το μόνο που θυμάμαι είναι το γεγονός ότι, για να καταφέρω να είμαι εκεί όλο το τριήμερο, πήρα την πρώτη άδεια της επαγγελματικής μου ζωής (αφού, ελάχιστους μήνες πριν, είχα ξεκινήσει να δουλεύω). Ο διάλογος με το Διευθυντή μου (που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο πλέον), μόλις έμαθα τις ημερομηνίες διεξαγωγής, ήταν ο ακόλουθος:

– Θα ήθελα μια μέρα άδεια για την Παρασκευή 8 Απριλίου.
– Εντάξει, αλλά είναι δυο μήνες ακόμη μέχρι τότε.
– Ήθελα να είμαι σίγουρος γιατί είναι κάτι πολύ σοβαρό.
– Παντρεύεσαι;
– Πιο σοβαρό.

COMICDOM CON ATHENS 2012

Τα signings ήταν και είναι ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια του Con. Πόσο μάλλον όταν οι καλεσμένοι, μου είναι αγαπητοί και έχω αγοράσει αρκετές δουλειές τους. Έτσι, η έλευση του Milo Manara ήταν σημαντική και σε αυτό το κομμάτι (και σε συνδυασμό με την προηγούμενη – σχετικά φτωχή, για τα γούστα μου – χρονιά). Διάλεξα τις εκδόσεις που ήθελα υπογεγραμμένες. ΤΟ ΚΟΥΜΠΙ ΤΗΣ, ΤΟ ΑΡΩΜΑ ΤΟΥ ΑΟΡΑΤΟΥ, το αμερικανικό X-WOMEN και κάποια άλλα, ήταν ανάμεσα σε αυτά. Τα έβαλα προσεκτικά σε μία σακούλα και… ΤΑ ΞΕΧΑΣΑ ΣΤΟ ΝΑΥΠΛΙΟ!

Μόλις έφτασα στο φίλο μου το Γιώργο, που θα με φιλοξενούσε, και άρχισα να ξεπακετάρω, έψαξα τα τεύχη. Ψάχνω στη μία τσάντα, πουθενά τα τεύχη. Ψάχνω στην άλλη, το ίδιο. Μόλις συνειδητοποίησα το μοιραίο, ακούστηκαν κάποιες λέξεις, που δεν ταιριάζουν σε ένα site του κύρους του Comicdom.gr…

Αυτές ήταν κάποιες, σκόρπιες, αναμνήσεις από το Comicdom Con Athens, όπως το έζησα – και το ζω – όλα αυτά τα χρόνια. Και αν έχω την ευτυχία να είμαι σήμερα από την άλλη πλευρά, αυτή της διοργάνωσης, το Con θα είναι πάντα οι φάτσες που βλέπεις κάθε χρόνο, μόνο εκείνες τις τρεις μέρες, και δεν έχετε μιλήσει ποτέ (δοκιμάστε φέτος να τους πείτε ένα γεια), η αναμονή για το αυτόγραφο με τα comics στα χέρια, η ανακάλυψη του τεύχους που σου λείπει για να ολοκληρώσεις μια συλλογή. Μα πάνω απ’ όλα, ένα σταθερό σημείο συνάντησης και ένα ασφαλές καταφύγιο, όπου, για όσο διαρκεί, νιώθεις ότι κανείς και τίποτα δε μπορεί να σου χαλάσει τη διάθεση.

FINAL ISSUE

Όταν, πέρυσι το καλοκαίρι, παρουσίασα την ιδέα μου για το COLLECTIVE MEMORY, σε μια συνάντηση της ομάδας του Comicdom, ο Δημήτρης μου είπε: “Ενδιαφέρουσα ιδέα, αλλά πόσα installments μπορούν να βγουν”; “Σίγουρα δώδεκα, για να συμπληρωθεί ένας χρόνος”, υποσχέθηκα. Και τελικά φτάσαμε στο μαγικό αριθμό 13. Ελπίζω το διάβασμα της στήλης να ήταν τόσο ευχάριστο όσο ήταν το γράψιμό της. Ελπίζω, επίσης, κάποιες από τις εμπειρίες μου να μπορέσατε να τις διαβάσετε με τον εαυτό σας πρωταγωνιστή σε ανάλογα περιστατικά.

Και που ξέρετε, μπορεί να τα ξαναπούμε. Άλλωστε, για κάθε συλλέκτη θα υπάρχουν πάντα missing issues. See you around!

Being a Bat-Fan, like a boss!