RAGNAROK #1

Writer/Artist: Walt Simonson
IDW

Σε πολλούς από εσάς, ο Walt Simonson θα είναι γνωστός από το run του στο THOR, το οποίο θεωρείται από αρκετό κόσμο, ίσως όχι άδικα, μία από τις καλύτερες στιγμές του χαρακτήρα. Αρκετές δεκαετίες μετά, φαίνεται πως ο Walt πεθύμησε τη Σκανδιναβική μυθολογία και επιστρέφει σε γνώριμα εδάφη, αυτή τη φορά με μια creator-owned δουλειά.

Η ιστορία είναι κάπως γνώριμη. Το RAGNAROK τελείωσε και οι θεοί της Asgard είναι πια παρελθόν. Το μόνο που απομένει, απ’ ότι έχουμε δει μέχρι στιγμής, είναι αχανείς, έρημες εκτάσεις, που κατοικούνται από trolls, black elves, και άλλα μυθολογικά πλάσματα. Η πρωταγωνίστρια μας είναι η Bryjna, μια ξωτικιά, η οποία ψάχνει κάτι, χωρίς να γίνεται απόλυτα σαφές τι. Πρόκειται, ουσιαστικά, για μια μετα-αποκαλυπτική ιστορία, με φόντο τη σκανδιναβική μυθολογία.

Στον τομέα της εικονογράφησης, ο Simonson αποδίδει με μεγάλη επιτυχία την αίσθηση της εγκατάλειψης που επικρατεί στον κόσμο του, όπως επίσης και τις έντονες σκηνές δράσης. Όχι ότι περίμενα κάτι λιγότερο.

Παρ’ όλα αυτά, έχω ένα πολύ βασικό πρόβλημα με το RAGNAROK. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο panel, τίποτα δεν μου έδωσε την αίσθηση ότι αυτή είναι μια ιστορία που βλέπω για πρώτη φορά. Γενικά, η πλοκή και το στιλ όλου του πρώτου τεύχους μοιάζουν περισσότερο με Thor-related τίτλο της Marvel. Τί σημαίνει αυτό, πως η Marvel έχει πλέον “κάψει” τη σκανδιναβική μυθολογία και κανείς άλλος δεν μπορεί να τη χρησιμοποιεί ως έμπνευση; Όχι βέβαια. Απλώς, η απλή μεταφορά μιας μυθολογίας σε comic δεν εντυπωσιάζει πια κανέναν, αν δε συνοδεύεται από μια φρέσκια και πρωτότυπη οπτική γωνία του μυθολογικού σύμπαντος με το οποίο καταπιάνεται. Και παρ’ όλο που, από άποψη πλοκής, ο Simonson φαίνεται τουλάχιστον να προσπαθεί να πετύχει κάτι τέτοιο, το ύφος του κόσμου είναι “μια απ’ τα ίδια” και αυτή η έλλειψη δημιουργικού world-building κοστίζει αρκετά στο comic.

Εν τέλει, πάντως, το RAGNAROK διαβάζεται ευχάριστα. Δεν πρόκειται για αριστούργημα, ενώ αν περιμένετε κάτι νέο και πρωτότυπο, μάλλον θα απογοητευτείτε λιγάκι. Από την άλλη, πρόκειται για το πρώτο τεύχος, η πλοκή μόλις που άρχισε να ξετυλίγεται και η Σκανδιναβική μυθολογία έχει μπόλικο υλικό για να αντλήσει κανείς έμπνευση. Υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο ο Simonson να κρύβει κάποιον άσσο στο μανίκι του, για να τον εμφανίσει στα επόμενα τεύχη.