RANDOM THOUGHTS: The Not So Random Post-Summer Edition

“Καλά ρε φίλε”, θα πει κανείς, “εσύ δε μας έλεγες πριν από τρεισήμιση μήνες, ότι η στήλη σου μας τελείωσε; Εσύ δεν είπες πως όταν κάποιος λέει ότι κάτι σταματάει ‘για μεγάλο χρονικό διάστημα’ αυτό συνήθως σημαίνει ‘για πάντα’; Και, μάλιστα, ήσουν τόσο γλαφυρός και πειστικός, που παρέσυρες και άλλους ανθρώπους, οι οποίοι, όταν αποφάσισαν να σταματήσουν τη στήλη τους, χρησιμοποίησαν το ίδιο αξίωμα, φέρνοντας εσένα ως παράδειγμα“! (Τρομάρα σου…)

“Γιατί, λοιπόν, μας τα αλλάζεις τώρα; Νομίζαμε πως είχαμε ξεμπερδέψει με την πάρτη σου!”

Short answer: Δικό μου (εν μέρει) το site, δική μου η στήλη, δική μου η απόφαση και η ανάκληση αυτής.

Longer answer: Όσοι με γνωρίζουν αρκετά (ή και λίγο),\ ή έστω όσοι διαβάζουν προσεκτικά τα κείμενά μου, είναι βέβαιο πως έχουν διαπιστώσει ένα πράγμα. Βαριέμαι εύκολα (παρεμπιπτόντως, φαντάζομαι πως η προηγούμενη δήλωση ακούγεται τρομερά “καθησυχαστική” προερχόμενη από κάποιον που είναι στους βασικούς “κουμανταδόρους” ενός Con που μετράει εννέα διοργανώσεις και πάει για τη δέκατη…)!

Όπως, λοιπόν, κάποια στιγμή (για πολλούς και διάφορους λόγους που ενδεχομένως δεν είναι της παρούσης) βαρέθηκα να γράφω τη στήλη, έτσι κάποια άλλη στιγμή (που, μεταξύ μας, δεν ήταν πολύ μακριά από την πρώτη) βαρέθηκα και να ΜΗΝ γράφω τη στήλη. Μου έλειψε να αραδιάζω τα παραλληρήματά μου επί παντός επιστητού και με διάφορους (φανερούς ή λιγότερο φανερούς) αποδέκτες. Μου έλειψε να σχολιάζω όλες αυτές τις βλακείες που δε μπαίνει στη διαδικασία να σχολιάσει κανείς άλλος εδώ μέσα (και καλά κάνουν – αυτό είναι ένα site για comics!). Μου έλειψε το να υπάρχουν, σε σταθερή βάση, φωτογραφίες της Marion Cotillard στο Comicdom.gr, βρε αδερφέ. (Disclaimer: Δεν έχω χρησιμοποιήσει ποτέ τη φράση “βρε αδερφέ” στον προφορικό λόγο. Ή τουλάχιστον δε θυμάμαι να το έχω κάνει…)

Κατά συνέπεια, το RANDOM THOUGHTS επιστρέφει στην κανονική ροή του προγράμματος του site, εν μέσω ζητοκραυγών, πυροτεχνημάτων, μουσικοχορευτικών happenings και λοιπών πανηγυρικών εκδηλώσεων (χειροκροτήστε, τσαούσες), αλλά αυτή τη φορά σε μηνιαία βάση, μιας και, ας είμαστε ειλικρινείς, ούτε εσείς μπορείτε να με αντέξετε συχνότερα, αλλά ούτε και εγώ εσάς.

Αν με βαρεθείτε ή σας εκνευρίσω υπερβολικά, μπορείτε είτε να στείλετε email διαμαρτυρίας στο comicdom@comicdom.gr (εκτός από μένα θα τα διαβάσουν και οι άλλοι δύο editors) είτε ιούς, trojan horses και λοιπά malware προγράμματα στο προσωπικό μου email. Προτιμώ το δεύτερο για να τεστάρω το νέο μου anti-virus.

Μετά από μια εισαγωγή (σχεδόν) αντάξια του Λαμπρόπουλου, ας προχωρήσουμε στα πρώτα THOUGHTS της νέας σεζόν, που πρέπει να σας προειδοποιήσω ότι, στην πραγματικότητα, αφορούν σε όλο το διάστημα που η επικοινωνία μας είχε διακοπεί. Κοινώς, το πρώτο installment θα έχει και μπαγιάτικο πράμα – θα φρεσκάρουμε τα καφάσια από την επόμενη φορά…

— Ποιός ηθοποιός θα σας υποδυόταν, αν η ζωή σας γινόταν ταινία; Εμένα, δυστυχώς, μου ‘λαχε ο Daniel Day Lewis. Μιλάμε ότι αν αυτό γινόταν πραγματικότητα, θα είχαμε την υπέρτατη έκφραση κραυγαλέου overacting (αλλά μπορεί να έπαιρνε και Oscar, οπότε ας μην παραπονιέμαι).

— Ο Michael Egan III απέσυρε (προσωρινά;) τη μήνυση που είχε καταθέσει σε βάρος του δημοφιλούς X-director, Bryan Singer. Το οποίο μπορεί να σημαίνει πολλά, αλλά και τίποτα. Νομίζω πως έγραψα το item επειδή μου αρέσει να πληκτρολογώ ονόματα που καταλήγουν στο “III”.

— Πέντε πράγματα που έμαθα τους τελευταίους μήνες:

• Η πολλη ειλικρίνεια βλάπτει.

• Η Αθήνα εξακολουθεί να αδειάζει τρομερά τον Αύγουστο (πλάγιος τρόπος για να αναφέρω ότι ξέμεινα στην πρωτεύουσα).

• Οι διακοπές στην Αθήνα είναι πολύ πιο υποφερτές, έως και απολαυστικές, όταν έχεις καλούς φίλους και καλές παρέες (ιδανικά, τα δύο group πρέπει να τέμνονται).

• Οι καταστροφές έρχονται συνήθως σε τριάδες.

• Το κακό με το να έχεις εχθρούς είναι πως αν τους συμβεί κάτι κακό, είσαι αμέσως στο shortlist των υπόπτων. (Το καλό δεν σας το λέω, γιατί είναι ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ και θα αρχίσετε όλοι να προσπαθείτε να κάνετε εχθρούς! Το οποίο θα οδηγήσει την κοινωνία μας στο χάος…)

— Very random thought: Γιατί χάθηκε έτσι από το προσκήνιο η Bridget Fonda; Αδυνατώ να πιστέψω πως μια τόσο όμορφη και τόσο ταλαντούχα ηθοποιός “απλά δε βρίσκει δουλειά”, οπότε φαντάζομαι πως η αποχώρησή της από το Hollywood ήταν προσωπική επιλογή. Αλλά θα ήθελα να μάθω τους λόγους…

— Το βραβείο του μαλάκα της εβδομάδας το παίρνει, με χαρακτηριστική άνεση, ο Νίκος Νικολόπουλος!

— Congratulations! You’re a moron! Next.

— Το σημερινό installment της στήλης περιέχει δύο κρυπτόλεξα, έξι (ημί)κρυφά μηνύματα και τρία inside jokes. Just thought I’d mention it.

— Πέντε πράγματα που πάντα πίστευα και δεν μου δόθηκε αφορμή να αμφισβητήσω:

• Τίποτα δεν μένει κρυφό για πολύ καιρό.

• Αν κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει (αργά ή γρήγορα).

• Όσα καλά πράγματα και αν κάνεις, η “αξία” σου κρίνεται (σε τεράστιο βαθμό) από την τελευταία μαλακία σου. Στην πραγματικότητα κανείς δεν “κρατάει σκορ” σε αυτά τα πράγματα – τουλάχιστον όχι με δίκαιο τρόπο.

• Τα περισσότερα κλισέ έχουν επικρατήσει για πολύ ρεαλιστικούς, προφανείς και χειροπιαστούς λόγους. Κοινώς, τα περισσότερα κλισέ εμπεριέχουν τόσο μεγάλη δόση αλήθειας, ώστε να είναι κατ’ ουσία σωστά.

• Κάθε πράγμα που βρίσκουμε ενοχλητικό σε έναν άλλον άνθρωπο, μπορεί κάποιος τρίτος να το βρίσκει τρομερά γοητευτικό.

— Ομολογώ ότι δεν είχα ιδέα για το ότι ο πρόσφατα εκλιπών κολοσσός της κωμωδίας, Robin Williams, ήταν τόσο κολλητός με τον Christopher Reeve! Ο Superman και ο Popeye, αδελφικοί φίλοι… Has a nice ring to it…

— Το 2014 δεν ήταν, σε καμία περίπτωση, αυτό που λέμε “καλή χρονιά” – τουλάχιστον μέχρι τώρα. Αντίθετα με όσα λέει ο Jonathan Larson, για μένα αυτά τα 525.600 λεπτά μου φαίνεται πως δεν περνάνε με τίποτα. (OK, για να είμαι δίκαιος, τουλάχιστον τα περίπου 352.000 που έχουμε διανύσει μέχρι σήμερα.)

— Three hundred and thirty-nine dollars and eighty-eight cents! Fuck… Δεν πίστευα ποτέ ότι μπορεί να συμβεί κάτι που θα μου “γαμήσει” το GROUNDHOG DAY. Live and learn, I guess…

— Πέντε πράγματα που ποτέ δεν πίστευα και εξακολουθώ να μην πιστεύω:

• Η κακοτυχία κάποιου άλλου μπορεί να λειτουργήσει ως καταπραϋντικό για τα δικά μας “ζόρια”. Το να έχει κάποιος καρκίνο, δεν θα με κάνει να αισθανθώ λιγότερα άσχημα για το ότι μου κάηκε το DVD player. Θα στενοχωρηθώ, φυσικά, για το δράμα του άλλου, αλλά δεν θα μειώσει τη δική μου πίκρα που δεν μπορώ να δω ξανά την τελευταία σεζόν του SIX FEET UNDER.

• Τα άσχημα πράγματα που μας συμβαίνουν έχουν να κάνουν με το κάρμα μας ή κάποια άλλη έννοια συμπαντικής ισορροπίας. (Γενικώς, δεν εμπιστεύομαι πολύ τις “ισορροπίες”.)

• Οι πιγκουίνοι. Δεν τους έχω δει από κοντά και αρνούμαι να παραδεχτώ ότι ένα τόσο γελοίο και παράλληλα αφάνταστα χαριτωμένο ζώο υπάρχει στην πραγματικότητα!

• Το να δείχνεις ανωτερώτητα είναι καλή επιλογή στις διαπροσωπικές σχέσεις.

• Κάποιες φορές η άγνοια είναι προτιμότερη από τη γνώση. Ακόμη και αν αυτό μπορεί βραχυπρόθεσμα να έχει μια δόση αλήθειας, μακροπρόθεσμα είναι πάντα καλύτερα να ξέρεις όσο περισσότερα γίνεται.

— Ο Milo Manara δίνει τη δική του (ιδιαίτερα ψύχραιμη) απάντηση για τον ντόρο που έχει ξεσπάσει σχετικά με το variant εξώφυλλο που έκανε για το SPIDER-WOMAN #1. Η δική μου θέση (as if you care) είναι πως α) είναι ένα εξώφυλλο του Manara, οπότε για ποιο λόγο να περιμένει κάποιος ότι δεν θα ήταν ερωτικού ύφους; β) αν κάποιος έχει πρόβλημα με το εξώφυλλο, δεν του φταίει ο Manara αλλά η Marvel (duh!) και γ) το εξώφυλλο δεν είναι πολύ καλό σχεδιαστικά, κάτι που θα ανέλυα περισσότερο αν δεν βαριόμουν.

— Δεν έχω ιδέα πώς (και αν) πρέπει να ερμηνεύσω την είδηση ότι υπάρχουν περισσότερες ενήλικες γυναίκες που παίζουν video games σε σχέση με έφηβους άντρες. Δεν έχω και καλά “πατήματα” για το θέμα, γιατί α) δεν έπαιξα ποτέ (συστηματικά) video games, β) δεν έχω υπάρξει ενήλικη γυναίκα, και γ) αμφισβητείται έντονα το αν υπήρξα πραγματικά ποτέ “έφηβος”…

— In the words of the immortal Johnny Carson, I did not know that.

— Coolest quote ever: “In theory there is no difference between theory and practice. In practice there is.” (Yogi Berra)

— Φιλική συμβουλή: Να προσέχετε τι φωτογραφίες βγάζετε με το κινητό σας. Βέβαια, εσείς δεν είστε ούτε τόσο διάσημοι ούτε τόσο εμφανίσιμοι όσο η Jennifer Lawrence ή η Mary Elizabeth Winstead, αλλά μπορεί να γίνετε κάποια στιγμή στο μέλλον. On a serious note, πόσο μουνόπανο πρέπει να είσαι για κάνεις κάτι τέτοιο σε ανθρώπους που δεν σου φταίνε σε τίποτα;

— Πρόσφατα, μία φίλη με αποκάλεσε (κατάμουτρα) μουνόπανο. Παρ’ όλα αυτά, δεν την παρεξήγησα καθόλου και σχεδόν εκτίμησα την επιλογή της λέξης. It’s all about the timing and context, people.

— Υπάρχουν success stories και SUCCESS STORIES! Η ιστορία του Austin Hatch ανήκει σίγουρα στη δεύτερη κατηγορία.

— Εφτά πράγματα με τα οποία κόλλησα αυτό το καλοκαίρι:

• Το COMMUNITY. Ναι, ξέρω πως παλαιότερα είχα πει πως δεν μου αρέσει. Πράγματι, το 2009, όταν είχα δει τα πρώτα τέσσερα-πέντε επεισόδια της σειράς, την είχα σχεδόν μισήσει! Αλλά φέτος, που το Mega (σε μια σπάνια επίδειξη καλής επιλογής για ένα κανάλι που σπάνια κάνει τέτοιες) βάζει όλη τη σειρά από την αρχή, σε καθημερινή βάση, την έχω κυριολεκτικά λατρέψει. Ειναι ακριβώς το χιούμορ που θα ήθελα να γράφω αν ήμουν συγγραφέας σε sitcom!

• Το “My Heart With You” των Rescues. Ναι, είναι σούπα, αλλά fuck, πόσο ωραία σούπα…

• Το trailer του INTO THE WOODS. Αφού δεν είναι εύκολο να βλέπουμε Sondheim στο θέατρο, ας βλέπουμε περισσότερο Sondheim στο σινεμά.

• Το “Do I Wanna Know” των Arctic Monkeys. Κάποια στιγμή, για περίπου ενάμιση μήνα, το mp3 player μου έπαιζε ΜΟΝΟ αυτό το τραγούδι (OK, με πολύ σύντομα διαλείμματα για λίγη Lana και μικρές δόσεις από Alice In Chains…).

• Το PRETTY LITTLE LIARS. Η μοναδική σειρά για την οποία έχω μπει φανατικά σε διαδικασία προσηλυτισμού. Μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος για ποιο λόγο δεν γνώριζα την ύπαρξη αυτής της σειράς εδώ και πέντε χρόνια;;; (Μάλλον δεν κάνω σωστές παρέες. Χμμ…). Anyway, είναι μακράν το πιο “εθιστικό” (ενδέχεται τα εισαγωγικά να είναι περιττά) πράγμα που έχω δει στην τηλεόραση, εδώ και πάρα πολύ καιρό! Δοκιμάστε το και, αν δεν σας αρέσει, μη μου το πείτε, γιατί μπορεί να εκνευριστώ :Ρ

• Το BLACK SWAN του Darren Aronofsky. Πόσο λογικό είναι να δει κάποιος τρεις φορές μέσα σε ένα καλοκαίρι μια ταινία που είχε ήδη δει άλλες 5-6 τα προηγούμενα τρία χρόνια;

• Το “Problem” της Ariana Grande και της Iggy Azalea. Απλά το τελειότερο mainstream dance pop κομμάτι των τελευταίων ετών, με το πιο υπέροχο 90s inspired video clip. Το ότι η Ariana είναι ένα από τα πιο αξιολάτρευτα πλάσματα στο σύμπαν και η Iggy είναι (caveat: θα γίνω χυδαίος!) ο ορισμός της λέξης “θεόμουνο”, βοηθάνε αρκετά, βεβαίως-βεβαίως! Για να μην αναφερθώ στον Big Sean, ο οποίος “τα σπάει” με τον sultry τρόπο που ψιθυρίζει το “I got one less problem without you”…

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=iS1g8G_njx8[/youtube]

— Παρόλο που έχω ειρωνευτεί πάρα πολλές φορές την Joan Rivers (κυρίως για τις δεκάδες πλαστικές επεμβάσεις στις οποίες έχει υποβάλει τον εαυτό της), πρέπει να παραδεχτώ ότι η είδηση ότι βρίσκεται σε κώμα από το οποίο μάλλον δεν θα ξυπνήσει ποτέ, με στενοχώρησε ιδιαίτερα. Love her or hate her (I love her!), η διάσημη κουτσομπόλα της Showbiz και Fashion Police Commisioner είναι θεσμός!

— Συγχαρητήρια στην Britney Griner και την Glory Johnson! Ακόμη περισσότερα συγχαρητήρια που διέφυγαν της προσοχής του Νίκου Νικολόπουλου!

— Τις τελευταίες βδομάδες, θέτω το εξής ηθικό δίλημμα σε φίλους και γνωστούς: Είναι χειρότερο να κάνεις πολύ (αλλά ΠΟΛΥ) κακές σκέψεις ή ελάχιστα κακές πράξεις; Δηλαδή, είναι χειρότερο να σκεφτείς (έντονα) ότι θέλεις να σκοτώσεις κάποιον ή να κλέψεις ένα μήλο από τον πάγκο του μανάβη; Η συντριπτική πλειοψηφία απαντά πως το δεύτερο είναι χειρότερο. Προσωπικά, δεν έχω καταλήξει, αλλά έχω βγάλει το συμπέρασμα πως οι περισσότεροι που δίνουν αυτή την απάντηση, το κάνουν επειδή δεν έχουν κάνει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ κακές σκέψεις…

— Υπάρχουν περίπου εκατό λογικοί λόγοι για τους οποίους θα έπρεπε να μου αρέσει το ETERNAL SUNSHINE OF THE SPOTLESS MIND (προσφάτως εκατόν ένας), αλλά και η τέταρτη απόπειρά μου να δω αυτή την ταινία με τα τόσα θεωρητικά προτερήματα, κατέληξε σε επικό fail. Και πάλι δε μου άρεσε!!!

— On a more positive note, είδα επιτέλους το (500) DAYS OF SUMMER και απλά το λάτρεψα! Κυριολεκτικά χτυπιέμαι που, για εντελώς στενόμυαλους λόγους, αρνιόμουν να αποπειραθώ να το δω, εδώ και πέντε χρόνια. Έπρεπε πρώτα να αγαπήσω την Zooey Deschanel, να εκτιμήσω και να ψιλοσυμπαθήσω τον Joseph Gordon-Levitt και να αποφασίσω πως είναι ανεπίτρεπτο κάποιος που αυτοαποκαλείται σινεφίλ, να αρνείται να δει μια ταινία που πάρα πολύς κόσμος θεωρεί καλή. Live and learn, once again.

— Μπορούμε επιτέλους να κατανοήσουμε όλοι ότι, παρόλο που ο διαχωρισμός to-may-to/to-mah-to είναι υπαρκτός, το “αντίστοιχο” po-tay-to/po-tah-to υφίσταται μόνο στους στίχους του (κατά τ’ άλλα υπέροχου) “Let’s Call The Whole Thing Off” των αδερφών Gershwin; Please?

— Top 10 Countdown επιλογών όταν ψάχνεστε να τσακωθείτε/πλακωθείτε με κάποιον (επιλεγμένες με καθαρά επιστημονικά κριτήρια):

10. Κολλητοί φίλοι.

9. Όχι ιδιαίτερα κοντινοί συγγενείς.

8. Λιγότερο κολλητοί φίλοι.

7. Κοντινοί συγγενείς.

6. Γνωστοί τους οποίους ψιλοσυμπαθείτε.

5. Γνωστοί που σας είναι αδιάφοροι.

4. Random νηφάλιοι ενώ εσείς είστε μεθυσμένοι.

3. Random μεθυσμένοι ενώ εσείς είστε νηφάλιοι.

2. Random μεθυσμένοι ενώ είστε και εσείς μεθυσμένοι.

1. Actual assholes (η all-time classic, ασφαλής και κοινωνικά αποδεκτή επιλογή.)

— Ο Frank Miller απαντά στις 20 ερωτήσεις του PLAYBOY, και λέει (αναμενόμενα) αρκετές βλακείες, αλλά (παραδόξως) και κάποια σωστά πράγματα. Παρεμπιπτόντως, μόλις απέδειξα το πολύ παλιό κλισέ ότι υπάρχουν άνθρωποι που διαβάζουν (σερφάρουν;) το PLAYBOY (και) για τις συντεύξεις.

— Λόγος που αγαπάμε την Anne Hathaway, αριθμός #2789.

— Επειδή πάντα πρέπει να υπάρχει και μια εντελώς WTF? είδηση σε κάθε RANDOM THOUGHTS, σας προκαλώ να διαβάσετε αυτό και να κρατηθείτε να μη χτυπήσετε το κεφάλι σας στον πλησιέστερο τοίχο ή/και να μην ξεκαρδιστείτε από τα γέλια (depends on your current mood, I guess).

— Πράγματα που κάνουν τον κόσμο καλύτερο (εκτός της Marion Cotillard, φυσικά), in random order: Η κορυφαία (αλλά δυστυχώς παραγνωρισμένη) ηθοποιός Leila Hyams, ο μεγιστοτεράστιος (πρώην) παίκτης του cricket, Shane Warne, η εντυπωσιακή Ουγγαρέζα κολυμβήτρια Ζsuzsanna Jakabos, η “γυναίκα που θα ήθελα να παντρευτώ αν δεν μου κάτσει η Cotillard και δεν είναι διαθέσιμη ούτε η Zooey ούτε η Kiki”, Lizzy Caplan, το καλύτερο τραγούδι όλων των εποχών, “I Heard It Through The Grapevine” του Marvin Gaye, οι χαριτωμενιές της κουκλίτσας της ενόργανης γυμναστικής, McKayla Maroney. (To be continued…)

Και μετά από 2400-something λέξεις, νομίζω πως κάπου εδώ μπορούμε να “μαζέψουμε” αυτό το εναρκτήριο installment της νέας σεζόν. Τα ξαναλέμε (λογικά) εδώ, σε τέσσερις εβδομάδες.

Αν βαριέστε να περιμένετε μέχρι τότε ή για κάποιον ανεξήγητο λόγο θέλετε να με γνωρίσετε από κοντά (για να μου δώσετε συγχαρητήρια ή να μου πετάξετε ό,τι ζαρζαβατικά περισσεύουν στο ψυγείο σας), μπορείτε να με βρείτε στο Bazaar την Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου ή ακόμη και στο Φθινοπωρινό Drink & Draw που (πιθανότατα) θα έχουμε διοργανώσει πριν έρθει ο καιρός για το δεύτερο RT του 2014-15 (Disclaimer: I can’t draw shit, but I’m solid on the “drink” part).

Stay safe, bitches.