TERMINAL HERO #1

Writer: Peter Milligan
Artist: Piotr Kowalski
Dynamite Entertainment

Κάποιοι παρακολουθούν στενά τα solicitations της Vertigo, αναζητώντας το επόμενο FABLES. Και κάποιοι άλλοι αγοράζουν κατά κόρον τα #1 της Image, ελπίζοντας σε ένα νέο THE WALKING DEAD. Εγώ δεν είμαι σαν αυτούς. Εγώ απλά αναζητώ νέα comics με την υπογραφή του Peter Milligan (Χ-STATIX, HELLBLAZER), ελπίζοντας πως μια ημέρα θα διαβάσω το επόμενο SHADE, THE CHANGING MAN.

Και θέλω να σας πω πως δεν είχα καμιά επιτυχία μέχρι στιγμής. Προσπαθώ εδώ και μερικά χρόνια, από τότε που ο Δημήτρης Σακαρίδης μου πρότεινε τον τίτλο που θα γινόταν πολύ σύντομα ένας από τους αγαπημένους μου στο είμαι-ή-δεν-είμαι-superhero genre. Και οι ελπίδες μου ξεφούσκωναν, κάθε φορά που έπεφτα πάνω σε τίτλους του Βρετανού που μπορεί να ήταν ακόμη και εξαιρετικοί (X-STATIX, HUMAN TARGET) ή και αδιάφοροι (GREEK STREET). Mα δεν το έβαζα κάτω. Και, πριν δύο μήνες, είδα το solicitation του TERMINAL HERO #1, το οποίο ανέφερε οράματα, ανεξέλεγκτες δυνάμεις και εκφάνσεις της ανθρώπινης σκέψης που συνορεύουν με την παράνοια.

Ήρθε η στιγμή που περίμενα; Θα έπαιρνα στα χέρια μου το νέο SHADE, THE CHANGING MAN; Εντάξει, οι πιθανότητες ήταν εναντίον μου, το γνώριζα. Αλλά γιατί να καταπιέσω τον μικρό fanboy μέσα μου; Ας τον αφήσω να βγει έξω να παίξει για λίγο. Και, αν πέσει και χτυπήσει, δεν πειράζει. Ίσως βάλει μυαλό και είναι περισσότερο προσεκτικός την επόμενη φορά.

Η στιγμή, λοιπόν, έφτασε και το TERMINAL HERO #1 ήρθε στα χέρια μου. Η πρώτη μου σκέψη ήταν πως ήταν πολύ ελαφρύ, αλλά μια γρήγορη καταμέτρηση των σελίδων με καθησύχασε. Ξεκινώντας να το διαβάζω, είδα στην πρώτη σελίδα έναν φλεγόμενο τύπο (όχι σαν τον Human Torch – αυτός υπέφερε) και έπειτα τον πρωταγωνιστή της ιστορίας, έναν χρόνο μετά, να μαθαίνει τα άσχημα νέα: ο όγκος στον εγκέφαλό του δε θα του αφήσει περισσότερους από δύο μήνες ζωής.

Θα περίμενε κανείς, στις επόμενες σελίδες να δούμε τον πρωταγωνιστή να προσπαθήσει να αντιμετωπίσει τα νέα, να εντρυφήσει στη ματαιότητα της ύπαρξης και τη θνησιμότητα του ανθρώπου. Μα το TERMINAL HERO είναι πολλά περισσότερα, από μια εσωτερική αναζήτηση της ματαιότητας. Και ο πρωταγωνιστής μας πείθεται να δοκιμάσει μια νέα θεραπεία, η οποία είναι γνωστή για τις τραγικές της παρενέργειες. Και αυτές γρήγορα κάνουν την εμφάνισή τους, αποκαλύπτοντάς μας την αληθινή φύση της ιστορίας και δίνοντας ειδικές δυνάμεις στον πρωταγωνιστή, ο οποίος χάνεται ανάμεσα στα όρια της πραγματικότητας και της φαντασίας.

Περίεργες και ανεξέλεγκτες δυνάμεις; Έχουμε. Πρωταγωνιστή χαμένο στην παράνοια; Έχουμε. Ομοιότητες με το SHADE, THE CHANGING MAN; Δεν έχουμε. Τουλάχιστον, όχι στο θέμα της ποιότητας και του ενδιαφέροντος. Γιατί το TERMINAL HERO δε μοιάζει τόσο παρανοϊκό όσο προχειροδουλεμένο. Τα περάσματα από την πραγματικότητα στις φαντασιώσεις είναι απότομα, χωρίς καμία προειδοποίηση και τέχνασμα ομαλότητας, γεγονός που κάνει ολόκληρη την ιστορία να μοιάζει όχι με παζλ, αλλά με βιαστικό κολάζ. Κατανοώ ότι ο Milligan προσπαθεί να θολώσει τα νερά ανάμεσα στο αληθινό και το φανταστικό (δε μπορώ να ορκιστώ για το τι συνέβαινε στην πραγματικότητα και τι όχι), αλλά είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσε να το κάνει καλύτερα. Το να με αναγκάζει να πηδάω από σκηνή σε σκηνή, χωρίς να καταλαβαίνω γιατί, μου χτύπησε περισσότερο ως βιασύνη, παρά ως άποψη.

Επιπλέον, δεν είχα λόγο (ή χρόνο) να συμπαθήσω κανέναν από τους χαρακτήρες. Ακόμη και ο πρωταγωνιστής, ο οποίος υποτίθεται πως τώρα θα ανακαλύψει τα όρια της κακίας που κρύβει μέσα του, δεν παρουσιάστηκε αρχικά ως κάποιος συμπαθής φοιτητής. Απλά παρουσιάστηκε. Και το υπόλοιπο cast είναι λίγο-πολύ αδιάφορο, τουλάχιστον προς το παρόν.

Το σχέδιο του Piotr Kowalski (SEX), από την άλλη, μου άρεσε στο μεγαλύτερο μέρος του comic, αλλά αποκάλυπτε και αρκετές αδυναμίες. Ειδικά στις σκηνές που παρακολουθούμε τις νέες δυνάμεις του φλεγόμενου πρωταγωνιστή να αναπτύσσονται, το σχέδιο κερδίζει τις εντυπώσεις, χωρίς, όμως, να δίνει κάτι ξεχωριστό ή μοναδικό στο όλο εγχείρημα.

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν το TERMINAL HERO #1 θα μου άρεσε περισσότερο, αν δεν εκβίαζα τις συγκρίσεις με το SHADE. Αλλά το πρώτο τεύχος με απογοήτευσε, καθώς μου επέτρεψε να επικεντρωθώ περισσότερο στις αδυναμίες του, παρά στα δυνατά του σημεία. Αλλά δε θα το κόψω – όχι ακόμη, τουλάχιστον. Γιατί πραγματικά θέλω να δω πώς θα εξελιχθεί.

Ακόμη και το καλύτερο comic του Milligan, άλλωστε, έπρεπε να ξεκινήσει με το “The American Scream”…