WINTERWORLD #1-2
Writer: Chuck Dixon
Artist: Butch Guice
IDW
Σα νεράκι πέρασαν τα 26 χρόνια που χρειάστηκε να περιμένει το αναγνωστικό κοινό για να διαβάσει τη συνέχεια του κλασικού 80s comic WINTERWORLD. Και, έτσι ξαφνικά, πριν προλάβει κανείς να αναρωτηθεί τι να απέγιναν ο Scully, η Wynn και ο Rah-Rah – αν ζεστάθηκε το κοκαλάκι τους τελικά – να τους ξανά σε νέες, παγωμένες περιπέτειες, από την IDW, με νέο σχεδιαστή και νέα politicaly correct κατεύθυνση.
Ο κόσμος είναι μια παγωμένη κόλαση. Οι άνθρωποι καταφεύγουν σε όποιο ζωώδη τρόπο βρουν για να επιβιώσουν. Ούτε καν το ανθρώπινο κρέας δεν είναι εντελώς έξω από το μενού… Τα απομεινάρια ενός ξεχασμένου πολιτισμού είναι τα μόνα όπλα επιβίωσης και κανείς δεν έχει ιδέα πώς τα πράγματα έφτασαν σε αυτό το σημείο, κανείς, εξάλλου, δεν έχει και την πολυτέλεια να ασχοληθεί και σοβαρά με αυτό το θέμα, σε ένα κόσμο όπου ο κίνδυνος παραμονεύει σε κάθε γωνία. Ο Scully είναι σκληροτράχηλος, πολυμήχανος (τουλάχιστον σε σύγκριση με τα υπόλοιπα εκφυλισμένα, αποκτηνωμένα απομεινάρια της ανθρωπότητας) έμπορος που έχει βρεθεί κολλημένος (για τα πώς και τα γιατί, ανατρέξτε στα παλιά WINTERWORLD) με την Wynn, μια έφηβη κοπελίτσα που έχει βάλει σκοπό να βρει τους γονείς της, με τους οποίους χωρίστηκε πριν χρόνια κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Και μετά υπάρχει και ο Rah-Rah, με διαφορά ο πιο cool (no pun intended) χαρακτήρας του – παλιού και καινούργιου – comic, μια άγρια νυφίτσα, που λειτουργεί σαν κατοικίδιο, προστάτης, κυνηγός, ακροατής και “από μηχανής θεός” σε όλη την πορεία της ιστορίας.
Πρώτα- πρώτα, η άδικη σύγκριση με τα προηγούμενα μέρη του WINTERWORLD: Σε τι καιρούς ζούμε, άραγε, που ένα post-apocalyptic comic για μια παγωμένη κανιβαλιστική κοινωνία πρέπει να είναι τόσο γλυκανάλατο; Το αίμα είναι OK προφανώς, όπως και οι εκρήξεις που σκορπίζουν τον θάνατο, αλλά όλα τα υπόλοιπα που έπειθαν για το post apocalyptic κομμάτι της ιστορίας – βιασμοί, ακρωτηριασμοί και λοιπές εχθροπραξίες – μάλλον κρίθηκαν εντελώς ακατάλληλα για το σημερινό κοινό. Ακόμα και ο αμοραλισμός του Scully ή ο έντονος, σκληρός χαρακτήρας της Wynn φαίνεται να έχουν μαλακώσει, να έχουν γίνει επίπεδοι και εύπλαστοι. Ίσως φυσικά να είναι ο Dixon που έχει μεγαλώσει και μαλακώσει, αλλά για κάποιο λόγο δεν νομίζω ότι φταίει – εντελώς – αυτό. Σε κάθε περίπτωση, είναι γεγονός πως ο Rah-Rah είναι ο μόνος συνεπής χαρακτήρας. Πέρα από αυτό, όμως, το WINTERWORLD εξακολουθεί να είναι αρκετά συναρπαστικό. Παραμένει μια ιστορία της οποίας την συνέχεια θέλεις να μάθεις, ακόμη και αν είναι λιγότερο “αληθινή” από ότι την γνωρίσαμε και αγαπήσαμε.
Όταν τα παπούτσια που πρέπει να γεμίσεις είναι αυτά του εκλιπόντος Jorge Zaffino, ξέρεις ότι πρέπει να ξεπεράσεις τον εαυτό σου. Αυτό έπραξε και ο Butch Guice κάνοντας, αν όχι την καλύτερη, μια από τις καλύτερες δουλειές της καριέρας του. Υπέροχο artwork αδιαμφισβήτητα (αν και με κάποιες “ευκολίες” στην τεχνική), αλλά απ’ ό,τι φαίνεται ο Dixon/η IDW δεν σκοπεύει να κατασταλάξει σε έναν σχεδιαστή, αλλά να δοκιμάζει καινούριους σε κάθε arc, ελπίζοντας μάλλον πως στο all star cast των σχεδιαστών μπορεί να προστεθεί και ο γιος του Jorge Zaffino, Gerardo, που για την ώρα συμμετέχει με πραγματικά υπέροχα εξώφυλλα.
Θα μπορούσα εδώ να ξαναπώ πόσο το καινούργιο WINTERWORLD δε συγκρίνεται με τα παλιά, αλλά δενθα το κάνω (καλά, θα το κάνω λίγο ίσως γιατί, εδώ που τα λέμε, το καινούργιο WINTERWORLD δε συγκρίνεται με τα παλιά). Ξεπερνώντας, αναγκαστικά, αυτό το σημείο μπορώ και να πω ότι είναι μια ωραία σχεδιαστικά και ενδιαφέρουσα, από άποψη σεναρίου, προσθήκη στην λίστα των comics που, μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει, θα αναζητώ.
