THE NAMES #1

Writer: Peter Milligan
Artist: Leandro Fernadez
DC Comics (Vertigo)

Μία αυτοκτονία που δεν είναι αυτό που φαίνεται. Μια διαπλοκή διεθνών διαστάσεων (μια πεταλούδα φτερουγίζει στη Wall Street, στα Σκόπια καταρρέει το νόμισμα). Μια πολύ νέα και όμορφη χήρα. Βία, χρήμα και σεξ. Για την ακρίβεια πολλή βία, εμετικά πολύ χρήμα, και σεξ τόσο όσο. “What can go wrong?”, σκέφτηκε ο Peter Milligan. Και, εδώ που τα λέμε, δεν είχε και εντελώς άδικο.

Για να τα πάρουμε από την αρχή: Ο Kevin Walker είναι πλούσιος (of the “filthy” variety) επιτυχημένος και παντρεμένος με μια κατά πολύ νεότερη του καλλονή. Έχει κι έναν γιο -προβληματικό, αλλά ιδιοφυή – από τον πρώτο του γάμο, τον οποίο υπεραγαπάει. Δεν έχει κανέναν λόγο να αυτοκτονήσει και όμως, μετά από τις προσταγές μίας ολίγον grotesque φιγούρας εν’ ονόματι Surgeon, το κάνει. Η Katya, η (πολύ) νέα και (πολύ) ωραία σύζυγός του, αδυνατεί να πιστέψει ότι ο άντρας της αυτοβούλως έβαλε τέρμα στη ζωή του και αποφασίζει να βρει την άκρη, όσο και να της στοιχίσει. Αλλά τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται σε αυτή την υπόθεση (ωραία, υπερβάλλω λίγο, δυστυχώς για την πορεία της σειράς, μάλλον όπως φαίνονται είναι τα πράγματα) και η Katya δεν είναι ούτε αθώα ούτε ανυπεράσπιστη, στο ελάχιστο. Αντίθετα, κατά πως φαίνεται, έχει πολλά κρυφά προσόντα.

Όταν ξεκινάς να διαβάζεις κάτι του Peter Milligan, το κάνεις χωρίς προκαταλήψεις, σχεδόν όπως όταν ξεκινάς κάτι που σου είναι εντελώς άγνωστο. Μπορεί να είναι κάτι πολύ καλό, μπορεί και να είναι GREEK STREET. Τώρα, το THE NAMES, ‘ντάξ’, ψιλοκαλό είναι. Βασίζεται πολύ στην πεπατημένη, ακολουθώντας τις δοκιμασμένες συνταγές και ξεσκίζοντας το τρίπτυχο της συγγραφικής επιτυχίας, σα να μην υπάρχει αύριο, καταφέρνει όμως, άγνωστο το πώς, μέσα από όλα αυτά τα κλισέ να κρατήσει κάπως το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Ειλικρινά, αυτό από μόνο του φαντάζει σχεδόν σα θαύμα. Αν έπρεπε να ξεχωρίσω, πάντως, αυτό που με κέρδισε στο πρώτο τεύχος του THE NAMES, δε θα έβρισκα εύκολα τι να πω. Ο Surgeon είναι ίσως ενδιαφέρων villain, όχι πρωτότυπος γενικά, αλλά με το κατιτίς του. Ο γιος μπορεί, γιατί μέσα από το κλασικό “προβληματικός, ιδιοφυής, εσωστρεφής έφηβος” διαφαίνεται πως ο χαρακτήρας του ίσως να έχει και κάτι ελαφρώς πιο ειλικρινές και γνήσιο. Η Katya, το μυστήριο που έκανε τον Surgeon να αυτοκτονήσει τον Kevin και το δηνάριο που καταρρέει εξαιτίας μιας σατανικής ομάδας χρηματιζόμενων χρηματιστών, πάντως, με άφησαν αδιάφορη.

Ο Leandro Fernadez έχει τις στιγμές του στο THE NAMES. Οι υπερβολικές φιγούρες (όπως του Surgeon) είναι το δυνατό του σημείο, ενώ αντίθετα η Katya πέρναγε από την πολύ καλοσχεδιασμένη αιθέρια μορφή στην άσκοπα περίεργη καρικατούρα από panel σε panel. Πάντως, γενικότερα το τεύχος συνδύαζε όμορφα το πιο κλασικό και “σωστό” στιλ σχεδίου με το πιο εκφραστικό και ευέλικτο. Συνολικά, χωρίς να είναι κάτι το συγκλονιστικό, το σχέδιο του Fernadez ήταν ένα από τα θετικά του THE NAMES.

Το THE NAMES μπορεί να μην είναι το καλύτερο (ή από τα καλύτερα) comics που έχουν βγει τον τελευταίο καιρό, αλλά μέσα σε όλα τα κλισέ και τις σεναριακές ευκολίες του, έχει αναμφίβολα τα φόντα να είναι κάτι διασκεδαστικό. Αν μάλιστα, είστε από αυτούς που προσμετράνε το WOLF OF WALL STREET και το KILL BILL στις αγαπημένες τους ταινίες, μη διστάσετε να το αγοράσετε, γιατί το THE NAMES τα συνδυάζει και τα δύο (αυτό δεν το λέω εγώ, το λέει ο Peter Milligan, αλλά δε μπορεί, κάτι θα ξέρει αυτός)!