TOP SHELVES: GENERATION X #1-4

Writer: Scott Lobdell
Penciler: Chris Bachalo
Inker: Mark Buckingham
Marvel Comics

Για την πρώτη συμμετοχή μου στο νεοσύστατο TOP SHELVES, επέλεξα ένα εύκολο σιγουράκι, μέσα από το πλήθος των X-titles που έχουν κατά καιρούς κυκλοφορήσει. Παλαιό και αγαπημένο, το πρώτο τεύχος GENERATION X (μα πόσο πιο 90s τίτλος για comic;) κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 1994, οπότε η επέτειος των εικοστών γενεθλίων του δίνει μια μικρή νότα επισημότητας στην επιλογή αυτή.

Η συνταγή, κλασική και δοκιμασμένη, τόσο παλιά όσο και οι X-Men οι ίδιοι. Έφηβοι μεταλλαγμένοι, συγκεντρώνονται στο Massachusetts Academy με σκοπό να εκπαιδευτούν στη χρήση των υπερδυνάμεων τους, όχι όμως από τον Charles Xavier, αλλά από τον Sean Cassidy (Banshee) και την Emma Frost (White Queen). Ουδεμία πρωτοτυπία στη σύλληψη (κάτι παρόμοιο είχε γίνει και στις αρχές των 80s με το NEW MUTANTS) αλλά η νέα δεκαετία και η προσέγγιση των δημιουργών είναι οι παράγοντες που κάνουν την διαφορά εδώ.

Ο Scott Lobdell, ένας συγγραφέας που από το πουθενά είχε αναλάβει το UNCANNY X-MEN πριν από λίγα χρόνια, μαζί με τον Chris Bachalo, στα τότε πρώτα του βήματα στην Marvel, παρουσιάζουν μια ομάδα αποτελούμενη από κυνικούς εφήβους, που προσπαθούν να τιθασεύσουν τις δυνάμεις τους, και τις επιπτώσεις που έχουν στις ζωές τους, ενώ δεν λείπουν και τα προσωπικά τους αδιέξοδα. Η Jubilee δυσκολεύεται να δεχθεί ότι δεν είναι πια μέλος των X-Men και αυτό θέλει να το ξέρουν όλοι, όπως και τις συνεχείς συγκρούσεις της με την υπεροπτική και μυστηριώδης Monet. Ο Everett μοιάζει απίστευτα ισορροπημένος για να είναι εδώ, ενώ η Paige θέλει να είναι η καλύτερη και συνεχώς πιέζει τον εαυτό της για ακόμα περισσότερο. Ο Angelo, ένα αλητάκι από το L.A., είναι υπερβολικά cool για να βρίσκεται εδώ – ή έτσι νομίζει τουλάχιστον… Ο Jonothon, από την άλλη, προσπαθεί να προσαρμοστεί στο γεγονός ότι εξαιτίας της δύναμης του, δεν μοιάζει πλέον φυσιολογικός. Και σαν να μην έφτανε αυτό, είναι ο πρώτος στόχος του Emplate, ενός μεταλλαγμένου που τρέφεται από το μεδούλι άλλων του είδους του. Δεν προλαβαίνει η ομάδα να συνέλθει από την πρώτη αυτή επαφή της με τον κίνδυνο, και από το πουθενά έρχεται η Penance, που είναι ένας γρίφος τυλιγμένος μέσα σε ένα μυστήριο.

Από πλευράς πλοκής, οι ρυθμοί είναι χαλαροί, με τα τρία πρώτα τεύχη να αποτελούν ένα ενιαίο storyline, ενώ το τέταρτο να στέκεται αυτόνομο, ως μια χριστουγεννιάτικη (ας το πούμε) ιστορία. Ένας κακοθελητής μπορεί να τα χαρακτηρίσει και decompressed, έτσι όμως βγαίνουν στην επιφάνεια οι χαρακτήρες, μέσα από τους διαλόγους που δείχνουν ότι ο Lobdell έχει δουλέψει τις προσωπικότητες τους, απολαμβάνοντας να τους βάζει στον ίδιο χώρο, όπου απλά μιλάνε ο ένας με τον άλλον.

Αυτό που επίσης μοιάζει να απολαμβάνει είναι η συνεργασία του με τον Bachalo, έναν μέχρι τότε κατεξοχήν artist του παραρτήματος της Vertigo της DC, και τις συνεχείς πάσες που μοιάζουν να δίνουν ό ένας στον άλλον. To σχέδιο του είναι πραγματικά διαχρονικό – άνετα αυτά τα τεύχη θα μπορούσαν να είχαν κυκλοφορήσει και σήμερα – όπως και πολύ παιχνιδιάρικο. Οι σελίδες μοιάζουν να είναι απασχολημένες, δίχως να είναι βαρυφορτωμένες, ενώ υπάρχουν και περιπτώσεις που δεν τσιγκουνεύεται την υπέρμετρη χρήση panels. Το γνωστό στιλιζάρισμα του είναι εδώ, δίχως φυσικά να το έχει αναπτύξει στο βαθμό που το συναντάμε τα τελευταία χρόνια. Τα μελάνια του Mark Buckingham όπως πάντα κολακεύουν τα μολύβια του και το συνολικό αποτέλεσμα έχει μια αισθητική διαφορετική από ό,τι επικρατούσε τα χρόνια εκείνα στα superhero comics, με έναν σχεδόν indie αέρα μερικές φορές.

Το κουσούρι των πρώτων τευχών του GENERATION X είναι ότι άφησε υποσχέσεις που δεν μπόρεσε να εκπληρώσει. Αντί να συνεχιστεί με πέμπτο τεύχος, η σειρά έκανε ένα διάλειμμα για τέσσερις μήνες, μετονομαζόμενη σε GENERATION NEXT, εξαιτίας του AGE OF APOCALYPSE reality altering crossover (αν δεν ξέρετε τι είναι αυτό, συγνώμη, αλλά δεν έχω αρκετό χώρο για να σας το εξηγήσω – κάποια άλλη φορά ίσως!), και μετά την συνέχιση της κανονικής ροής ο Bachalo έδωσε δυο μόνο τεύχη, αποχωρώντας προσωρινά. Η δυναμική επιστροφή του στο #17 ήταν αιτία πανηγυρισμού, αφού στα ενδιάμεσο είχαν υποφέρει τα μάτια μου από έναν κακό Roger Cruz και έναν μέτριο Tom Grummet, καθώς και μερικούς ακόμα fill-in artists, με όλη την μαγεία του τίτλου να έχει χαθεί στο ενδιάμεσο. Μέχρι τον τρίτο χρόνο της σειράς, ο Lobdell την είχε κάνει πλαγίως και ο Bachalo δεν άργησε να ακολουθήσει, με subplots να μένουν μετέωρα και τελικά να κλείνουν διαφορετικά από τις αρχικές προθέσεις των δημιουργών.

Το GENERATION X είναι ένα δείγμα hot τίτλου της δεκαετίας του ’90, που κρατάει καλά μετά από 20 χρόνια, αν και οφείλω να εξομολογηθώ ότι η ματιά μου είναι και λίγο θολωμένη από την νοσταλγία. Οι αναγνώστες των X-titles που θέλουν να είναι παντογνώστες, αξίζει να το επισκεφθούν, όπως και όσοι έχουν αδυναμία σε mutant angst, teen drama και, φυσικά, τον μαγευτικό Chris Bachalo!