TOP SHELVES: HARD BOILED

Writer: Frank Miller
Artist: Geof Darrow
Dark Horse

Με την αυγή της δεκαετίας του ’90, ο Frank Miller περνά στο δυναμικό της Dark Horse Comics και δημιουργεί κάποια από τα δημοφιλέστερα comics εκείνης της περιόδου. Κάποιες φορές, βρίσκεται στο ρόλο του γενικού δημιουργού (συγγραφέα και σκιτσογράφου) και κάποιες φορές αποκλειστικά στο ρόλο του συγγραφέα.

To HARD BOILED είναι ένα έγχρωμο comic τριών τευχών, που κυκλοφόρησε το 1990 και μας εξιστορεί τη συνειδητοποίηση της πλασματικής ζωής ενός τεχνητού, ψεύτικου ανθρώπου (cyborg δηλαδή) και την τελική του επαναφορά στην άχαρη πραγματικότητα που τον δεσμεύει, με μεγάλο τίμημα.

Όλο το comic είναι υπέροχα στημένο και γραμμένο και κυριολεκτικά θυμίζει χορευτή που παίρνει φόρα για να κάνει την τελική, θεαματική αλματώδη φιγούρα του, όπου λίγο πριν πέσει σταματά τον χρόνο και γυρνά πίσω στις προπονήσεις. Αρχικά, αφού γίνουμε μάρτυρες μιας θεότρελης πραγματικότητας, οι δημιουργοί μας αφηγούνται τη ζωή ενός μικρομεσαίου, τυπικού Αμερικανού οικογενειάρχη. Ξάφνου, ο πρωταγωνιστής της σειράς, Nixon, εμπλέκεται σε ένα ατελείωτο, τρελό αστυνομικοκυνηγητό, σε μια καταδίωξη όπου, κυριολεκτικά, σχεδόν αποσυντίθεται, φτάνοντας τελικώς στο δημιουργό του, τον απόλυτο ελεγκτή των πάντων.

Πέρα από την πλοκή, όμως, υπάρχει ένα ακόμη στοιχείο που κάνει αυτό το comic να θυμίζει θεαματική χορογραφία: Δεν εξηγεί σχεδόν τίποτα! Ούτε πώς και γιατί υπάρχουν ρομπότ, ούτε γιατί είναι φυλακισμένα, ούτε ποιος τα έχει υπό την εξουσία του… Μια ιστορία που δεν υπονοεί πράγματα, αλλά ούτε αναλύει. Εξιστορεί με σαφήνεια και συντομία κάποια γεγονότα, χωρίς άμεσες ή έμμεσες συνδέσεις, δυναμώνοντας έτσι το “ξέσκισμα” του Nixon και την πανωλεθρία του, καθώς μας μεταδίδει την ιστορία με τρόπο που θα ήταν ορθόδοξος μόνο αν οι αναγνώστες ήταν κάτοικοι του κόσμου του HARD BOILED. Αφαιρετική ιστορία (στο μυαλό μου αυτό φαντάζει μοντέρνο) που περνά σε ένα “αρχετυπικό” επίπεδο, ποιητικό. Ο τιτανομέγιστος Miller, όχι μόνο γράφει μια καθαρά genre-related ιστορία, φτάνοντας συγγραφικά στον πυρήνα του ίδιου του genre, χωρίς φιλοσοφικές αλλοιώσεις – συστατικά θεμελιώδη της μοντέρνας εποχής – αλλά με τέτοιο τρόπο ωστέ να αφήνει στο πόνημά του τον χαρακτηρισμό ενός τέτοιου comic. Κρατά καθαρό τον πυρήνα και στην ουσία αντικρούει την τάση που, εν πολλοίς, ο ίδιος βοήθησε να μεγαλώσει και να γίνει αυτή που θα όριζε τα comics της εποχής.

Το σχέδιο του Geof Darrow είναι πολύ καλό και πρωτοποριακό, συνδυάζοντας ευρωπαϊκές και ιαπωνικές τεχνοτροπίες και ερεθίσματα. Ένα μείγμα, θα έλεγα, “ενήλικης” καθαρής γραμμής και manga ευαισθησίας, που είναιε ίκοσι φορές πιο “πυκνό” και λεπτομερές από το μέσο artwork στα comics. Στη μακρινή απεικόνιση κατάρρευσης ενός κτιρίου, φαίνεται και το παραμικρό τούβλο. Πρέπει να το δείτε. Δεν είναι όλα τα panels έτσι, φυσικά, αλλά υπάρχουν κάποια στα οποία η λεπτομέρεια είναι μια λέξη που δεν μπορεί ούτε στο ελάχιστο να περιγράψει την κατάσταση. Ο Darrow ταιριάζει γάντι στην ιστορία του Miller, καθώς πέρα από το στιλιζάρισμά του, που αρμόζει στα ρομπότ και τις αποκρουστικές φυσιογνωμίες, το σχέδιο του έχει μια σχεδιαστική-αρχιτεκτονική πτυχή και υπόσταση, που, κατά τη γνώμη μου, κρατά όλη την υπόθεση στην σωστή βάση. Η αφήγηση του στην ιστορία είναι έξοχη και “υφολογικά” μπορώ να πω πως βρίσκεται μακριά από το neo-noir που κάνει συχνά-πυκνά την εμφάνισή του στα περισσότερα comics του Miller.

Κλείνοντας, θα ήθελα να πω πως διαβάζοντας το HARD BOILED, σκεφτόμουν το παράδοξο του ότι αρχικά το διάβαζα και δεν καταλάβαινα το λόγο ύπαρξης ενός τέτοιου comic, αλλά όταν ολοκλήρωσα την ιστορία, όλα έδεσαν με τρόπο αριστοτεχνικά κομψό και αντιλήφθηκα γιατί “έπρεπε” να γίνω ένας από τους αναγνώστες αυτού του εγχειρήματος, που είναι ξεχωριστό για όλους τους λόγους που ανέφερα παραπάνω…