RANDOM THOUGHTS: The “Shake It Off” Autumn Edition
Happy birthday, gorgeous!
Καλώς ήρθατε, για άλλη μια φορά, στη στήλη που δεν μοιάζει με καμιά άλλη και χαίρεται γι’ αυτό σχεδόν όσο και εσείς. Τη στήλη που γράφεται πάντα υπό πίεση, αλλά αρνείται να πάρει χάπια για να τη ρίξει. Τη στήλη που θέλει και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο, παρ’ όλο που έχει φάει προ πολλού την πίτα και δεν συμπαθεί ιδιαίτερα τους σκύλους (ούτε τις γάτες). Τη στήλη που επιβάλλεται να ξεκινήσει με ευχές για χρόνια πολλά και δημιουργικά, στη Marion Cotillard, που χθες έγινε 39, και στη Λήδα Τσενέ, που πριν λίγες μέρες έγινε… πολύ λιγότερα από 39.
Αν περιμένετε να διαβάσετε κάποια υπερπαραγωγή, αντίστοιχη με αυτή του πρώτου φετινού installment (το RANDOM THOUGHTS παραμένει η στήλη του Comicdom με τα περισσότερα self-serving links, με τεράστια διαφορά από τη δεύτερη!), θα μείνετε με την όρεξη (ωραία έκφραση!), γιατί δυστυχώς ο χρόνος μου είναι πολύ περιορισμένος και ξεκινάω να γράφω Τετάρτη μεσημεροαπόγευμα με την προοπτική να έχω τελειώσει πριν νυχτώσει! (We’ll see how it goes…)
Disclaimer: Η στήλη ενδέχεται να περιέχει βρισιές, μπινελίκια, μπηχτές, υπονοούμενα, κρυπτόλεξα, κρυφά μηνύματα, φανερά μηνύματα, φωτογραφίες ωραίων γυναικών, video clips, και αναφορές στον κώλο της Spider-Woman…
“Η λίστα των ανθρώπων που έγιναν πλούσιοι από το ταλέντο και τη δημιουργικότητά μου, μεγάλωσε λίγο ακόμα.”
— Τα μεγάλα νέα στην comics βιομηχανία, τις τελευταίες μέρες, έχουν να κάνουν με τις συμφιλιώσεις (για να είμαστε πιο ακριβείς, ας πούμε καλύτερα “τους συμβιβασμούς”) ανάμεσα στον Albert Uderzo και την κόρη του, στην “από εδώ” πλευρά του Ατλαντικού, και την Marvel/Disney και τους κληρονόμους του Jack Kirby, στην “από εκεί” πλευρά. Για το πρώτο, δεν έχω κάτι ιδιαίτερο να προσθέσω, αφού πρέπει (με ντροπή) να παραδεχτώ ότι δεν γνώριζα καν πως υπήρχε τέτοιο ζήτημα (ναι, ναι, ξέρω, “μόνο αμερικανικά comics διαβάζεις”, “δεν σε ενδιαφέρει τί γίνεται στην Ευρώπη”, “υποκουλτούρα”, “κολάν”, “φονιάδες των λαών Αμερικάνοι”, “λευτεριά στο Ιράκ” κ.λπ.). Για το δεύτερο, πάλι, νομίζω πως θα προτιμούσα η υπόθεση να πήγαινε κανονικά στο Ανώτατο Δικαστήριο, ώστε να έβγαινε μια απόφαση που θα αποτελούσε οδηγό για όλες τις παρόμοιες περιπτώσεις στο μέλλον. Για τους κληρονόμους του Kirby, που προφανώς θα πάρουν ένα σκασμό λεφτά από το συμβιβασμό (το “real, real happy” του Mark Evanier είναι ενδεικτικό, νομίζω), τρέφω τα ίδια συναισθήματα με αυτά που νιώθω για όσους κερδίζουν το Τζόκερ.
— Δεν το πιστεύω πως στο προηγούμενο RT (τί σας έλεγα για τα self-serving links;), έγραψα ένα item για το ότι, σύμφωνα με αυτό το quiz, αν η ζωή μου γινόταν ταινία θα με υποδυόταν ο Daniel Day-Lewis, και δεν έκανα ούτε ένα “I drink your milkshake” joke! Και να πεις ότι δεν είχα αφορμές! Oh, well… Χαμένες ευκαιρίες and all that… Τέλος πάντων, πάρτε ένα κλιπάκι μιας εκ των κορυφαίων σκηνών στην Ιστορία του κινηματογράφου, μήπως και εξιλεωθώ.
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=dOEYT0wZFNg[/youtube]
— Και μια και το ‘φερε η κουβέντα (“καλά, δεν το ‘φερε η κουβέντα, εσύ το έφερες”), πρέπει να παραδεχτώ ότι το THERE WILL BE BLOOD ανήκει και αυτό στην κατηγορία με τις ταινίες/σειρές που την πρώτη φορά που το είδα δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα, αλλά με τις επόμενες θεάσεις το έχω λατρέψει. Το συγκεκριμένο, μάλιστα, ανήκει στην ειδική sub-category των ταινιών που την πρώτη φορά “δεν έπιασα το νόημα”, αλλά τώρα πια (μετά από άλλα τρία-τέσσερα viewings) το “έχω καταλάβει πλήρως”. Παρεμπιπτόντως, στην ίδια κατηγορία είναι και το BAD LIEUTENANT: PORT OF CALL – NEW ORLEANS του Werner Herzog. (Ναι, αυτό με τον Nicolas Cage!)
Επειδή ξέρω ότι βαρεθήκατε να βλέπετε τον κώλο της Spider-Woman…
— Μετά τον αρχικό ενθουσιασμό κάποιων για το ότι η Marvel ακύρωσε variant εξώφυλλα του Milo Manara επειδή προφανώς αντέδρασε στην λαϊκή κατακραυγή που προκάλεσε η Spider-Woman με τον κώλο ψηλά, ήρθε ο Axel Alonso για να διευκρινίσει ότι πρόκειται για scheduling problems, εξ αιτίας των οποίων ο καλλιτέχνης δεν προλαβαίνει να σχεδιάσει τα εξώφυλλα για το AXIS #1 και THOR #2. Σύμφωνα με όλα όσα γνωρίζουμε, η ξέκωλη Spider-Woman παραμένει ως έχει. A bad day for militant feminists everywhere…
— Και μια και το ‘φερε η κουβέντα στους militant feminists (ναι ρε, εντάξει, εγώ το έφερα!), η Heidi MacDonald του The Beat προσπαθεί, με ζήλο και κακοπροαίρετο χιούμορ, να κάνει το άσπρο μαύρο. Bonus: Στα comments του post, ο Kurt Busiek αποδεικνύει ότι είναι ελαφρώς ηλίθιος. Ή παριστάνει τον ηλίθιο με τεράστια επιτυχία. (Εμένα, πάντως, με έπεισε…)
— Ο μύθος για το ότι χρειάζονται πολύ λιγότεροι μύες του προσώπου για να χαμογελάσει κανείς, σε σχέση με το πόσους χρησιμοποιεί για να κατσουφιάσει, είναι πιθανώς αυτό ακριβώς: μύθος. (Related: Γιατί πρέπει κάποιος να κάνει blank choice για το αν θα χαμογελάσει ή θα κατσουφιάσει; Δεν θα ήταν πολύ ωραία αν η επιλογή γινόταν ανάλογα με το πως νιώθει σε κάθε περίσταση; Για να το κάνω πιο απλά, “a time to laugh, a time to weep”, που έλεγαν και οι Byrds.
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=pX6SuX0Z6AQ[/youtube]
— Στην πιο WTF? είδηση των τελευταίων ημερών, η (περίπου) μοντέλα Josie Cunnigham έκανε σχέση με έναν τύπο ο οποίος της πούλησε παραμύθι ότι ήταν (υπαρκτός, πραγματικός) παίκτης της Premier League. Το highlight της είδησης είναι πως η κοπελιά έμεινε και έγκυος από τον faux ποδοσφαιριστή! Το ακόμη μεγαλύτερο highlight είναι πως η εν λόγω διανοούμενη, όταν ο τυπίσκουλας την προσέγγισε, γκούγκλαρε το όνομα του ποδοσφαιριστή για να επιβεβαιώσει πως δεν πρόκειται για απάτη!!! Προς τιμήν της, παραδέχεται ότι δεν είναι ιδιαίτερα έξυπνη…
Τα αστεία γράφονται μόνα τους. Γι’ αυτό και επιλέγω να μην τα γράψω εγώ. (Don’t swing at the easy ones.)
— Στην δεύτερη πιο WTF? είδηση των τελευταίων ημερών (γιατί, συγνώμη κιόλας, το παραπάνω δεν ξεπερνιέται με τίποτα!), υπάρχει στα σκαριά live action ταινία TETRIS! Άραγε, αυτοί που θα πάνε να τη δουν με την προσδοκία να είναι καλή, θα έχουν την ευθιξία και την αυτογνωσία της Josie Cunningham;
— Τις τελευταίες μέρες, έχω κολλήσει πολύ να ακούω New Jack Swing, ένα είδος μουσικής που λάτρεψα όταν ήταν “η εποχή του” και για μεγάλο χρονικό διάστημα το ξέχασα σε πολύ μεγάλο βαθμό. Αν αυτό που ψάχνετε είναι semi-dance τραγούδια που συνδυάζουν R’n’B με Hip Hop (και ολίγον από funk), εξερευνήστε το συγκεκριμένο μουσικό στιλ και θα ανακαλύψετε ορισμένα εξαιρετικά κομμάτια. Όπως το παρακάτω…
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=N6blgjF6UkU[/youtube]
— Αντιλαμβάνομαι τις καλοπροαίρετες προθέσεις της Emma Watson, σε όσα είπα για την ισότητα των δύο φύλων, στην ομιλία της ως πρέσβειρα καλής θέλησης του ΟΗΕ, και σε γενικές γραμμές συμφωνώ με το πνεύμα των θέσεών της, αλλά νομίζω πως υπέπεσε σε καποια σοβαρά λογικά και ηθικά σφάλματα, τα οποία εντοπίζει και επισημαίνει (πολύ καλύτερα απ’ ότι θα μπορούσα να κάνω εγώ) η Cathy Young του TIME.
Φιλάκια, haters!
— Η Taylor Swift το έχει πιάσει πολύ καλά το νόημα! Τί σημασία έχει αν κάποιοι μαλάκες σε κράζουν και ψειρίζουν κάθε σου κίνηση και κουβέντα; Το θέμα είναι να τα έχεις εσύ καλά με τον εαυτό σου. Shake it off και να πάνε να γαμηθούνε οι haters! Κάνουμε στην άκρη τους αρνητικούς ανθρώπους, λοιπόν, και πάμε γι’ άλλα.
— Βέβαια, οι χειρότεροι haters είναι αυτοί που άλλα λένε μπροστά σου και άλλα πίσω από την πλάτη σου. Τουλάχιστον αν είσαι μαλάκας πρέπει να έχεις τα άντερα να το υποστηρίξεις κιόλας. Αυτό είναι, εν μέρει, αξιέπαινο…
— Το πιο ενδιαφέρον φετινό trailer που είχα δει μέχρι χθες, ήταν αυτό του BIRDMAN, του Alejandro Gonzales Iñarritu. Χθες, όμως, είδα το trailer από το INHERENT VICE του Paul Thomas Anderson και νομίζω πως οτιδήποτε άλλο ωχριά μπροστά του…
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=OUZgOQ186-A[/youtube]
— Σύμφωνα με τις πρώτες ενδείξεις, η νέα σειρά του Fox, GOTHAM, τα πάει μια χαρά. Χαράς ευαγγέλια για τους απανταχού fans του (μύθου του) Batman. Προσωπικά, δεν την έχω τσεκάρει ακόμη (shocking, I know), αλλά ο Αντώνης Σουβατζής το έκανε και δεν τον χάλασε. Which is good… I guess.
Ο Benedict Cumberbatch ξυπνάει παράλογα πάθη στις ευαίσθητες ψυχές των αθώων κορασίδων…
— Δεν είμαι φανατικά αντίθετος με τις υπερ-ενθουσιώδεις εκδηλώσεις θαυμασμού και λατρείας για τους σταρ του χόλιγουντ (είπε, με περισσή μετριοπάθεια, ο άνθρωπος που ξεκινάει κάθε στήλη του με μια φωτογραφία της Marion Cotillard), αλλά αυτό το tweet με τρομάζει…
— Ε, όχι! Ένα προϊον της Apple έχει quality control issues; Ένα smaptphone που χιλιάδες άνθρωποι περίμεναν για μέρες, σε ατελείωτες και τρομακτικές ουρές, για να αποκτήσουν, λυγίζει; Τί κακοήθειες είναι αυτές;;; Δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο!!!
— Κάποιες φορές σκέφτομαι πως αν έβγαζα στη φόρα όλα όσα ξέρω για διάφορους ανθρώπους, πολύς κόσμος θα έτρεχε πανικόβλητος να κρυφτεί. Ευτυχώς που είμαι καλόψυχος και πολύ καλός γνώστης της “lost art of keeping a secret”.
Ladies and (mainly) gentlemen, Lake Bell’s magnificent sideboob!
— Πράγματα που κάνουν τον κόσμο καλύτερο (εκτός της Marion Cotillard, φυσικά) in random order: Η πανέμορφη, πανέξυπνη, και υπερ-ταλαντούχα Lake Bell, το νέο πόνημα του ιδιοφυούς Σκωτσέζου, Grant Morrison, MULTIVERSITY, η πιθανώς ωραιότερη Ασιάτισα στον κόσμο, Kim Si Hyang (warning: NSFW!), οι παλιές φωτογραφίες που δίνουν διαφορετική οπτική σε γνωστά ιστορικά γεγονότα, η “την-ερωτεύεσαι-ακόμη-και-αν-υπάρχουν-ωραιότερες-γυναίκες-τριγύρω” Troian Belissario. (Το be continued…)
Και κάπου εδώ, λίγο πριν τις οκτώ το απόγευμα (φτου, ρε πούστη μου, νύχτωσε!), ήρθε η ώρα να κλείσω το δεύτερο installment του RANDOM THOUGHTS για τη φετινή σεζόν, το οποίο γράφτηκε πιο εύκολα από οποιοδήποτε άλλο (έχω, γενικά, μια πνευματική διαύγεια, τις τελευταίες μέρες, που με ψιλο-ανησυχεί…).
Σας αφήνω με το video clip του τραγουδιού που έδωσε τον τίτλο και όρισε το πνεύμα και το ύφος της σημερινής στήλης. Take it away, TayTay!
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=nfWlot6h_JM[/youtube]
