COPPERHEAD #1

Writer: Jay Faerber
Artist: Scott Godlewski
Image Comics

Ένας πλανήτης που θυμίζει Άγρια Δύση, με σκονισμένους χωματόδρομους (και χωματοστενά και χωματολεωφόρους, πολύ σκόνη όμως…) μία πόλη με ορυχεία (mining town, y’all) και ένας καινούριος σερίφης στην πόλη (seriff with two ‘f’s), παιχνίδια εξουσίας, μυστήρια και άλλα συναρπαστικά. Space Western με τα όλα του. Ή αλλιώς: “Μια ζωή θα ψάχνουμε για το επόμενο FIREFLY και δεν θα το βρίσκουμε.”

Η Carla Bronson καταφθάνει στον πλανήτη Jasper, καθ’ οδόν προς την καινούρια της δουλειά και ζωή, στη μικρή και καταφρονημένη πόλη Copperhead. Μαζί της, σέρνει και τον μικρό Zeke, τον γιο της. Η Carla είναι η καινούρια σερίφης του Copperhead, και είναι ελαφρώς αγροίκος. Βάζει τους ελεεινούς τύπους που της κολλάνε, στη θέση τους – ‘ντάξει αυτό – αλλά φροντίζει, αγενώς, να βάλει στη “θέση” του και τον οποιονδήποτε άλλο. Ανάμεσα στα θύματά της, ο συμπαθής γούνινος deputy, του οποίου διορθώνει την ορθογραφία με το καλημέρα σας και του βγάζει και παρατσούκλι κόβοντας το κοτσονάτο όνομά του για ευκολία του μούλικου της (μη και μάθει καμιά καινούρια λέξη και εκραγεί ο εγκέφαλός του). Και όλα αυτά, παρότι είναι εμφανές ότι ο διορισμός της στη θέση του σερίφη, αντί για τον Budroxifinicus (Καλά, καλά! Είναι όντως μεγάλο, ας τον λέμε Boo και ‘μεις, από δω και πέρα) ήταν καθαρά ζήτημα πολιτικό (επειδή, δηλαδή, ο Boo είναι λίγο τριχωτός και πολύ ντόπιος…). In other news, ένα περιστατικό ενδοοικογενειακής βίας, το πρωί της πρώτης μέρας της Carla στη δουλειά, γίνεται, μέχρι το βράδυ, πολλαπλό φονικό από άγνωστους δράστες, και ο Zeke αποδεικνύει, για δεύτερη φορά στο ίδιο τεύχος, ότι δεν ανήκει στους μεγάλους στοχαστές της γενιάς του.

Ο Jay Faerber φτιάχνει έναν αρκετά πετυχημένο κόσμο. Οι κεντρικοί χαρακτήρες σου δίνουν κάτι να περιμένεις – ο Boo είναι πολιτικοποιημένος και σκληρός, η Carla έχει αυτό, που σου δίνει κάθε λόγο να την συμπαθήσεις αλλά είναι κάργια, και οι δύο τους λειτουργούν καλά μαζί. (Από την άλλη, βέβαια, ο Zeke είναι, μάλλον, απλά βλακάκος.) Εξίσου εντυπωσιακοί είναι και οι υπόλοιποι χαρακτήρες, από τους απλούς δευτερεύοντες, έως αυτούς που εμφανώς θα παίξουν αργότερα βασικό ρόλο στην πλοκή, μέχρι και τους τελευταίους κομπάρσους, που δίνουν, αρχικά, την εντύπωση ενός καλοδουλεμένου universe. Τέλος, ό,τι υπονοείται για το μέλλον της ιστορίας, αλλά κυρίως για το παρελθόν της (σε προσωπικό, ή σε ευρύτερο πλαίσιο) δίνουν καλό λόγο στον αναγνώστη να επιμείνει στο COPPERHEAD.

Το artwork του Godlewski είναι ό,τι πρέπει. Απλό, καθαρό και όμορφο. Δεν βαραίνει πουθενά, δεν κολλάει, και σε συνδυασμό με το coloring, που είναι απλό αλλά λειτουργικό, αποδίδει τέλεια την ατμόσφαιρα του space western.

Φυσικά, δεν είναι άψογο. Η θέα του δεν θα αλλάξει το πως βλέπετε την Τέχνη και τη ζωή γενικότερα, αλλά είναι ακριβώς ό,τι και όπως έπρεπε, συνολικά. Σίγουρα, ένα από τα δυνατά σημεία ενός δυνατού τίτλου.

Γενικότερα, έναν ενθουσιασμό νιώθω. Ξεκίνησα να διαβάζω το COPPERHEAD με μία μέτρια διάθεση (πρώτον, πόσους καινούριους τίτλους κάθε μήνα πια αυτή η Image, και δεύτερον, ένα είναι το space western και όλα τα άλλα δεν πιάνουν μία μπροστά του!), αλλά τελικά με κέρδισε. Οι χαρακτήρες, η πλοκή, το σχέδιο, όλα βασικά, συντελούν στο να πιστέψω πως το COPPERHEAD ανήκει σε αυτές τις εξαιρετικές περιπτώσεις, για χάρη των οποίων μπαίνω στη διαδικασία να παρακολουθώ κάθε καινούριο τίτλο της Image, ωσάν πιστό σκυλί, εδώ και πόσα χρόνια.