Ο ΑΣΤΕΡΙΞ ΣΤΟΥΣ ΠΙΚΤΟΥΣ

Writer: Jean-Yves Ferri
Artist: Didier Conrad
Μαμούθ Κόμιξ

“Βρισκόμαστε στο 50 π.Χ. Όλη η Γαλατία βρίσκεται υπό ρωμαϊκή κατοχή… Όλη; Όχι! Ένα χωριό ανυπόταχτων Γαλατών αντιστέκεται ακόμη και θα αντιστέκεται για πάντα στους εισβολείς. Και η ζωή δεν είναι εύκολη για τους Ρωμαίους λεγεωνάριους που φρουρούν τα οχυρά στρατόπεδα Πετιμπόνουμ, Ακουάριουμ, Λαβδάνουμ και Μπαμπαόρουμ…”

Εδώ και τουλάχιστον 50 χρόνια, αυτά τα λόγια αποτελούν την εισαγωγή στις περιπέτειες του Αστερίξ και του Οβελίξ, δύο εκ των λίγων εναπομείναντων ανυπότακτων Γαλατών της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Και, όπως φαίνεται, η παράδοση θα συνεχιστεί για αρκετά χρόνια ακόμη, από τους νέους “κληρονόμους”, που επιφορτίστηκαν την ευθύνη των ιστοριών του Αστερίξ.

Πρόκειται για τους Jean-Yves Ferri (BOULE ET BILL, REVOIR CORFOU) και Didier Conrad (LES INNOMABLES, MARSU KIDS), δύο δημοφιλείς Γάλλους δημιουργούς κόμικς, στων οποίων το βιογραφικό ήρθε να προστεθεί η συνέχιση των περιπετειών με πρωταγωνιστή τον δημοφιλή, μικρόσωμο Γαλάτη ήρωα και τους φίλους του στο ανυπόταχτο γαλατικό χωριό. Όλα ξεκίνησαν όταν ο Albert Uderzo, μπαμπάς του Αστερίξ με τον Rene Goscinny, αποφάσισε να βγει στη σύνταξη και να αναθέσει στην επόμενη γενιά σχεδιαστών την μακρά παράδοση του ήρωα. Μέσα από μία μυστικότατη διαδικασία, ανατέθηκε σε κάποιους επιφανείς Γάλλους συγγραφείς comics να γράψουν από μία ιστορία με τον Αστερίξ, υπό την προϋπόθεση να μη μαθευτεί… “παραέξω”. Ανάμεσά τους και ο Jean-Yves Ferri, του οποίου το συγγραφικό ταλέντο επικράτησε συγκριτικά με τους ανταγωνιστές του και του προσέφερε την αξιοζήλευτη θέση που κάποτε κατείχε ο Rene Goscinny. Αντίστοιχα, το σχέδιο του Didier Conrad, κέρδισε τον Albert Uderzo, ο οποίος είδε στο πενάκι του διαδόχου κάτι γνώριμο – αν και αρχικά είχε προταθεί ο συνεργάτης του μεγάλου σχεδιαστή, Frederic Mebarki, ο οποίος όμως αποφάσισε να αποσυρθεί από τη θέση “λόγω της μεγάλης πίεσης”.

Είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι…

Η ανακοίνωση πως μία νέα ιστορία ΑΣΤΕΡΙΞ βρίσκεται στα σκαριά, από δύο καινούργιους δημιουργούς, προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις αλλά και προσδοκίες. Άλλοι βιάστηκαν να κατακρίνουν την επιλογή του Uderzo, ο οποίος παλαιότερα είχε δηλώσει πως δε θα υπάρξει συνέχεια στη σειρά μετά το θάνατό του, θεωρώντας πως θα επρόκειτο για “βεβήλωση” του αυθεντικού έργου – μεταξύ αυτών και η ίδια του η κόρη. Ακόμη και η επιτήρηση της νέας δημιουργικής ομάδας από τον Uderzo φαινόταν να μην ικανοποιεί τους θαυμαστές του ήρωα, ιδίως όσων δυσαρεστήθηκαν από τις μετά-Goscinny ιστορίες του δημιουργού. Ωστόσο, υπήρχαν και οι άλλοι, που απλά περίμεναν υπομονετικά να διαβάσουν ξανά μία νέα περιπέτεια με τους αγαπημένους τούς θεότρελους Γαλάτες.

Η προσμονή έληξε, για ένα μεγάλο μέρος του κόσμου, στις 24 Οκτωβρίου 2013, όταν κυκλοφόρησε σε πολλές χώρες ταυτόχρονα το 35ο άλμπουμ Ο ΑΣΤΕΡΙΞ ΣΤΟΥΣ ΠΙΚΤΟΥΣ (Asterix Chez Les Pictes). Μεταξύ αυτών δεν ήταν η Ελλάδα, στην οποία το άλμπουμ κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΜΑΜΟΥΘ ΚΟΜΙΞ τον Ιούλιο του 2014. Οι εντυπώσεις, πάλι, ποικίλες. Η ιστορία σίγουρα ικανοποίησε σε ένα βαθμό το τεράστιο αναγνωστικό κοινό του Αστερίξ, που διψά για νέες ιστορίες, και αγκάλιασε το νέο εγχείρημα: 2.387.000 πωλήσεις μόνο το 2013. Ωστόσο, δικαιολογημένα θα έλεγα, άφησε μία μικρή πικρή απορία να πλανάται: άραγε θα υπάρξουν ξανά εξίσου πετυχημένες ιστορίες με αυτές που έπλασε ο βετεράνος Rene Goscinny;

Ο Μακ Όλοχ παγωμένος φθάνει στις ακτές τις Αρμορικής!

Προσωπικά, τα πρώτα δείγματα γραφής των δημιουργών με αφήνουν με μία πολύ θετική εντύπωση. Πρόσφατα, μέσω της προσφοράς του ΕΘΝΟΥΣ είχα την ευκαιρία να διαβάσω για πρώτη φορά ένα μεγάλο μέρος των ιστοριών της σειράς σε σκληρόδετους τόμους. Όταν ολοκληρώθηκε η προσφορά, στα 20 τεύχη, και καθώς δεν περιλαμβανόταν το νέο άλμπουμ σε αυτή, αποφάσισα να το αγοράσω και να το διαβάσω, για να είμαι μέσα στα πράγματα και να μπορέσω να το συγκρίνω, έχοντας φρέσκα στη μνήμη μου τα υπόλοιπα τεύχη που καλύπτουν χρονολογικά μία περίοδο από το 1961 (1959 η πρώτη εμφάνιση του ήρωα στο Pilote) μέχρι το 2009.

Η ιστορία εντάσσεται στις “κοσμοπολίτικες” περιπέτειες του ΑΣΤΕΡΙΞ, δηλαδή σε αυτές όπου οι ήρωες επισκέπτονται μία άλλη χώρα, γνωρίζουν έναν άλλο λαό και μία διαφορετική κουλτούρα. Αυτή η επίσκεψη δίνει στον κειμενογράφο την ευκαιρία να μπολιάσει την περιπέτεια με πολλές ιστορικές λεπτομέρειες για τα ήθη, τα έθιμα και την ιστορία του εκάστοτε λαού, αλλά και τα διεθνή στερεότυπα που έχουν επικρατήσει για τους ανθρώπους του. Έτσι, οι Πίκτοι (ουσιαστικά πρόκειται για τους Σκώτους), απολαμβάνουν σολομό στη λαδόκολλα συνοδευόμενο από το “νερό της βύνης”, που εκτιμά ιδιαίτερα στην επιστροφή των ηρώων ο Γαλάτης Ουίσκιξ, εξασκούν τις ικανότητές τους στη ρίψη κορμών δέντρων και, τέλος, έχουν άριστες σχέσεις με τον Άφνορ, που έμεινε γνωστός στην ιστορία ως το “Τέρας του Λοχ Νες”!

Το ευτύχημα είναι πως οι δύο δημιουργοί παραμένουν πιστοί στο πνεύμα του διδύμου Uderzo-Goscinny. Η ιστορία πιάνεται από την τυχαία άφιξη του “ξένου” (=Πίκτου) στο γαλατικό χωριό, για να εξερευνηθεί στη συνέχεια ο λαός στο σύνολό του, ακολουθώντας μία κλασική συνταγή που έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον στο παρελθόν: Βρετανοί, Έλληνες, Αιγύπτιοι και ένα σωρό άλλοι λαοί της αρχαιότητας είχαν την ευτυχία να γνωρίσουν τους θεότρελους Γαλάτες. Το σχέδιο, με τη σειρά του, είναι ό,τι πιο κοντά σε αυτό του Uderzo θα μπορούσε κανείς να ελπίζει. Συνεπώς, τεχνικά, οι δύο δημιουργοί τα πήγαν περίφημα.

Ωστόσο, αφού διάβασα και την τελευταία σελίδα και έκανα έναν απολογισμό του τεύχους εν συνόλω, έμεινα με την εντύπωση πως κάτι έλειπε. Το άλμπουμ σίγουρα διαβαζόταν ευχάριστα, αλλά σίγουρα, απ’ την άλλη, δεν μπορεί να συγκριθεί με τα ευφυές σενάρια που σκαρφιζόταν ο Goscinny, κι ας είχε λογοπαίγνια, gags και τις κλασικές σκηνές στραπατσαρίσματος Ρωμαίων, πειρατών, όπως και το κλασικό τσιμπούσι στο τέλος του τεύχους. Ουσιαστικά, ακολουθήθηκε μία πεπατημένη συνταγή και αποφεύχθηκαν οι δημιουργικές πρωτοτυπίες.

Σε κάθε περίπτωση, η προσπάθεια είναι παραπάνω από αξιόλογη. Οι δύο δημιουργοί δείχνουν πρόθυμοι να συνεχίσουν μία παράδοση μισού αιώνα, στο δρόμο που χάραξαν οι προκάτοχοι του ήρωα. Ελπίζω να καταφέρουν σύντομα να εξοικειωθούν με το σύμπαν, να αφεθούν ελεύθεροι στη δημιουργική διαδικασία και, γιατί όχι, σύντομα να μεγαλουργήσουν.

Το μόνο σίγουρο είναι πως ο Αστερίξ, ο Οβελίξ και το υπόλοιπο γαλατικό χωριό θα συνεχίσει να μας συντροφεύει για πολύ καιρό ακόμα!