MARVEL 75th ANNIVERSARY CELEBRATION #1

Writers: Len Wein, Brian Michael Bendis, Stan Lee, James Robinson, Tom DeFalco κ.ά.
Artists: Chris Samnee, Michael Gaydos, Bruce Timm, Stan Goldberg, Paul Gulacy, Mike Deodato, Alan Davis, Bill Sienkiewicz, Sara Pichelli κ.ά.
Marvel Comics

Οι επέτειοι συνήθως αποτελούν εφιάλτη για εμάς τους άντρες, συνήθως γιατί τις θυμόμαστε αργότερα (αν τύχει και τις θυμηθούμε) και πάντοτε έχουμε την εντύπωση πως έχουμε αρκετό χρόνο για να τις προλάβουμε. Βέβαια, δε φταίμε εμείς για αυτό – ωραία δε θα ήταν να μπορούσαμε να θυμηθούμε κάθε επέτειο με ένα διογκωμένο comic-ανθολογία;

Προσωπικά, δεν είχα την τύχη να μου κάνει κάποια δώρο ένα τέτοιο comic, προκειμένου να θυμηθώ μια επέτειο, οπότε εκτιμώ ακόμη περισσότερο την κίνηση της Marvel να μου χαρίσει το MARVEL 75th ANNIVERSARY CELEBRATION #1, βοηθώντας με να θυμηθώ την επέτειό της – ουσιαστικά, την επέτειο των 75 χρόνων από την έκδοση του MARVEL COMICS #1, τον Οκτώβριο του 1939. Όπως και κάθε άλλη, επέτειος, όμως (για να μη μιλήσω και για τα δώρα που τις συνοδεύουν), έχει τις καλές και τις κακές στιγμές της.

Το MARVEL 75th ANNIVERSARY CELEBRATION #1, πάντως, προσφέρει αρκετές στιγμές, προκειμένου ο καθένας μας να επιλέξει τις καλύτερες και τις χειρότερες. Και, εξαιτίας κάποιων ανισοτήτων στις ιστορίες που μας παρουσιάζει, το καθήκον αυτό γίνεται ευκολότερο.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την πρώτη ιστορία αυτού του επετειακού τεύχους, με τίτλο “Anniversary”, γραμμένη από τον James Robinson (STARMAN, EARTH 2) και σχεδιασμένη από τον Chris Samnee (THOR THE MIGHTY AVENGER, ULTIMATE COMICS SPIDER-MAN). Πρόκειται, κατά τη γνώμη μου, για μακράν την καλύτερη ιστορία του τεύχους (ή το καλύτερο δώρο επετείου, αν προτιμάτε). H ιστορία επικεντρώνεται στο ερώτημα “Where were you and what were you doing when the Fantastic Four first came to be?” και σε αυτή βλέπουμε μικρές καθημερινές στιγμές των ηρώων του Marvel Universe – κάτι σα sneak peek στα origins τους – την ημέρα που οι Fantastic Four απέκτησαν τις δυνάμεις τους.

Βλέπουμε, λοιπόν, τον Bruce Banner πριν γίνει o Hulk, τον Donald Blake πριν γίνει ο Thor και τον πιτσιρικά Peter Parker, σε μια συζήτηση με τον uncle Ben. Βλέπουμε και πιο νέους χαρακτήρες, όμως, όπως τους Sam Alexander και Kamala Khan, πριν αποκτήσουν τα ψευδώνυμα Nova και Ms. Marvel αντίστοιχα. Εξαιρετική ιστορία, σύντομη και γεμάτη αναφορές στο παρελθόν και το παρόν του Marvel Universe και σχεδιασμένη όπως της αρμόζει – ακόμη και η λεπτομέρεια του lettering συγκαταλέγεται στα θετικά της.

Ακολουθεί μια έκπληξη για τους λάτρεις του παρελθόντος: Μια ιστορία που πρωτοδημοσιεύθηκε ως απλό κείμενο στο CAPTAIN AMERICA COMICS #3, το 1941, δια χειρός Stan Lee. Ο Bruce Timm (BATMAN: THE ANIMATED SERIES) είναι ο σχεδιαστής που ανέλαβε να τη μεταφέρει στο format των comics και να της δώσει μια νέα φρεσκάδα, παρά το ιδιαίτερα ρετρό θέμα της. Πρόκειται για την ιστορία “Captain America Foils the Traitor’s Revenge”, η οποία διαθέτει όλη την αθωότητα της εποχής εκείνης. Κάτι ιδιαίτερο στο σενάριο δε βρήκα, αλλά το σχέδιο του Timm ήταν πραγματικά ο παράγοντας εκείνος που φρεσκάρισε την ιστορία.

Η επόμενη έκπληξη ακούει στο όνομα “Alias”, μια ιστορία που επαναφέρει την Jessica Jones και το ALIAS, την πρώτη σειρά του MAX impint της Marvel, γραμμένη και σχεδιασμένη από το original δημιουργικό team των Brian Michael Bendis και Michael Gaydos. Η ιστορία, μάλιστα, συνδυάζει την ατμόσφαιρα του ALIAS με τις πρώτες ημέρες της Marvel (Timely, για να είμαστε ακριβείς), φέρνοντας στην πόρτα της Jones μια υπόθεση που σχετίζεται με τον original Human Torch. Ωραία ιστορία που μου θύμισε ότι πρέπει μια ημέρα να τσεκάρω το ALIAS.

Και ερχόμαστε στο “That Parker Boy”, την ιστορία με πρωταγωνιστή τον Spider-Μan που υπογράφουν οι Tom DeFalco και Stan Goldberg. O τελευταίος έχει αποτελέσει τον πρώτο colorist του Spider-Man, πέρα από θρυλικό σχεδιαστή των ARCHIE COMICS, και ο πρώτος είναι παλιός γνωστός των ιστοριών με πρωταγωνιστή τον Spider-Man.

Kαι οι δυο τους, μάλιστα, δίνουν ένα χιουμοριστικό… Archie twist στην ιστορία, η οποία μοιάζει περισσότερο να εξελίσσεται στο Riverdale παρά στη Νέα Υόρκη. Το σχέδιο του μακαρίτη Goldberg, όμως, έχει εμφανείς αδυναμίες που οφείλονται στο πέρασμα του χρόνου. Και, επίσης, δε μπορώ να καταλάβω γιατί ήταν καλή ιδέα να μετατραπεί ο Peter Parker σε Archie, σε μια επετειακή ιστορία (spoiler: o λόγος ήταν ο Goldberg). Δε θα μπορούσε να υιοθετήσει την ατμόσφαιρα ενός άλλου comic της Marvel;

To “Walkabout”, από την άλλη, ήταν και η ιστορία που απόλαυσα λιγότερο. Ίσως να ευθύνονται οι προσδοκίες που έφερε το όνομα του Len Wein, συνδημιουργού του Wolverine, στα credits της ιστορίας. Ίσως το γεγονός ότι θα μπορούσε να είναι το ίδιο εξαιρετική με το “Anniversary” που άνοιξε το τεύχος – το κουβάρι της, άλλωστε, ξετυλίγεται με την ίδια λογική. Ή ίσως επειδή πολύ απλά δε μου άρεσε καθόλου το σχέδιο του Paul Gulacy (SABRE, MASTER OF KUNG FU), το οποίο βρήκα ασύμμετρο και “γερασμένο” σε πολλά από τα panels της ιστορίας. Στο “Walkabout”, ο Logan βρίσκεται στην Αυστραλία, λίγο πριν γίνει μέλος των X-Men, και δέχεται την επίσκεψη γνωστών, φίλων και εχθρών, καθώς έχει χαθεί στο Dreamtime. Ο Wein ξεκινά με ένα teaser για την πρώτη εμφάνιση του Wolverine, κατά την οποία αντιμετώπισε τον Hulk (πόσο πιο απολαυστική θα ήταν, αν παρέμενε σε αυτή την ιδέα;) και προχωρά σε αρκετούς αναχρονισμούς, οι οποίοι ναι μεν δικαιολογούνται και σμιλεύουν τον χαρακτήρα της ιστορίας, αλλά σε βγάζουν έξω από αυτή, όσο κι αν είσαι πρόθυμος να αντισταθείς.

Πέρα από τις παραπάνω ιστορίες, βέβαια, το MARVEL 75th ANNIVERSARY CELEBRATION #1 προσφέρει κι άλλα καλούδια, για να δικαιολογήσει τις περισσότερες σελίδες και την τιμή των $5.99. Ανάμεσα σε αυτά ξεχωρίζει η ενότητα “Marvel Comics We Never Made”, στην οποία συμμετέχουν καλλιτέχνες όπως οι Mike Deodato, Alan Davis και Bill Sienkiewicz, σχεδιάζοντας εξώφυλλα που θα μπορούσαν να ανήκουν σε μια σειρά “What If…”. Επιπλέον, βλέπουμε κάποια άρθρα αφιερωμένα στους superheroes της εταιρείας που χάθηκαν στη λήθη, τα σημαντικότερα γεγονότα του πραγματικού κόσμου που πέρασαν στις σελίδες των comics και μια λίστα των δημιουργών της Marvel που δε βρίσκονται πια στη ζωή.

Συνολικά, το επετειακό τεύχος της Marvel είναι, αν μη τι άλλο, χορταστικό. Οι αναγνώστες θα έχουν την ευκαιρία να ταξιδέψουν στο παρόν και το παρελθόν του Marvel Universe και να νοσταλγήσουν παλιότερες εποχές – αυτό, βέβαια, δεν ισχύει στην περίπτωση των περιστασιακών αναγνωστών, οι οποίοι θα χάσουν πολλά από αυτά που βρίσκονται μέσα και πίσω από τα panels των ιστοριών. Όπως κάθε ανθολογία των τελευταίων ετών (ειδικά όταν μιλάμε για mainstream comics), όμως, δεν καταφέρνει να κρύψει τις ανισότητες που υπάρχουν από ιστορία σε ιστορία. Και το χαρακτηριστικό του αυτό είναι εκείνο που δε με αφήνει να γκρινιάξω για την απουσία δημιουργών που αποτελούν ορόσημα στην ιστορία της εκδοτικής. Ακόμη κι αν είχαμε, για παράδειγμα, ιστορίες των Chris Claremont, Frank Miller, Peter David – ακόμη και του Steve Ditko – (ξέρω, η συνεργασία πολλών από αυτών με τη Marvel αποτελεί πλέον σενάριο επιστημονικής φαντασίας), οι ανισότητες από ιστορία σε ιστορία θα ήταν δύσκολο να κρυφτούν.

Όπως και να έχει, η Marvel όχι μόνο έβγαλε την υποχρέωση του δώρου επετείου της, αλλά εξέδωσε και μια ενδιαφέρουσα ανθολογία, η οποία κατορθώνει, παρά τις όποιες ανισότητες, να παρουσιάσει περισσότερα θετικά παρά αρνητικά.