LOVERBOYS

Writer/Artist: Gilbert Hernandez
Dark Horse Comics

Η ζωή είναι σκληρή, ακόμη και για τους πλέον καταξιωμένους δημιουργούς. Είσαι υπεύθυνος για ένα αριστούργημα (για παράδειγμα, το μισό LOVE AND ROCKETS) και, αντί να τέρψεις την όρεξη των fans σου, τους την ανοίγεις κι άλλο. Ενδεχομένως, βέβαια, μετά να μην κατορθώσεις να δημιουργήσεις ξανά κάτι τόσο μεγαλειώδες και να ακούς τη γκρίνια όσων σε θαυμάζουν.

Σε αυτή την κατάσταση βρίσκεται, εδώ και μερικά χρόνια, ο Gilbert Hernandez. Υπεύθυνος για τις εκπληκτικές ιστορίες του LOVE AND ROCKETS με πρωταγωνιστές τους κατοίκους του Palomar, o Gilbert έχει χρόνια να μας παραδώσει κάποιο αριστούργημα, καθώς αναλώνεται σε μετριότητες τύπου THE TROUBLEMAKERS και SPEAK OF THE DEVIL.

Το νέο του comic, όμως, με τίτλο LOVERBOYS, δεν ανήκει στην παραπάνω κατηγορία. Αλλά δε μπορεί ούτε να συγκριθεί με τις καλές ιστορίες του LOVE AND ROCKETS. Καταφέρνει να συνδυάσει κάποια από τα χαρακτηριστικά των παραπάνω, γεγονός που το τοποθετεί ψηλότερα από τα μεν, αλλά χαμηλότερα από τα δε.

Το LOVERBOYS εξελίσσεται στην μικρή πόλη Lagrimas, μια πόλη που θα θυμίσει σε πολλούς το Palomar. Σε αυτήν, συναντάμε κάθε είδους προσωπικότητες, αλλά μαθαίνουμε και τους θρύλους που μετρούν αιώνες αφήγησης, όπως αυτόν που θέλει μικρά ανθρωπάκια να κατοικούν στην κουφάλα ενός δέντρου και να κλέβουν τα μυστικά των παιδιών, προστατεύοντάς τα από τους μεγάλους. Στη Lagrimas ζει μια 60χρονη δασκάλα, η Mrs. Paz, η οποία βρίσκεται στο επίκεντρο της ιστορίας.

Η Mrs. Paz τα φτιάχνει με έναν πρώην μαθητή της, τον Rocky, την ίδια στιγμή που η μικρή αδερφή του τελευταίου, Daniella, βρίσκεται στην τάξη της. Αυτό που παρακολουθούμε, σε πρώτη ανάγνωση, είναι η εξέλιξη της σχέσης των δύο ανθρώπων και, παρά το γεγονός ότι το βασικό χαρακτηριστικό αυτής της σχέσης είναι η διαφορά ηλικίας, το στοιχείο αυτό μοιάζει να είναι το τελευταίο που απασχολεί τον Gilbert.

Το πρώτο είναι οι σχέσεις, τα ψέματα και τα μυστικά που περιτριγυρίζουν, όχι μόνο τους δύο-τρεις πρωταγωνιστές, αλλά κάθε κάτοικο της πόλης. Οι συνέπειες όλων αυτών τυλίγονται σε ένα κουβάρι, μαζί με τη σχέση του Rocky και της Mrs. Paz, και η ιστορία ολοκληρώνεται σύντομα, αλλά δίνοντας μια μελαγχολική και ολοκληρωμένη αίσθηση, τουλάχιστον στον τομέα του storytelling. Αυτό επιτυγχάνεται και χάρη στο ρυθμό που έχει υιοθετήσει ο Gilbert. Ουσιαστικά, βλέπουμε στιγμιότυπα από τις ζωές των χαρακτήρων του, αποδεσμευμένα από χρονικούς περιορισμούς. Από τη μια σελίδα στην άλλη, μπορεί να έχουν περάσει λεπτά, ημέρες, εβδομάδες, ή μήνες, και ο Gilbert δεν ενδιαφέρεται να μας το αποσαφηνίσει. Κάθε σελίδα αναλώνεται σε ένα στιγμιότυπο, το οποίο εξελίσσεται άλλοτε γρηγορότερα και άλλοτε αργότερα – σαν τους χτύπους μιας άρρυθμης καρδιάς. Και αυτό έχει ως αποτέλεσμα μια ανάγνωση του LOVERBOYS να διαρκέσει, ενδεχομένως, μερικά λεπτά και μια επόμενη αρκετές ώρες.

Η μέθοδος αυτή, όμως, κρύβει ένα αρνητικό. Σε συνδυασμό με τη μικρή έκταση του LOVERBOYS, είναι υπεύθυνη για το φτωχό characterization. Οι ζωές των χαρακτήρων περνούν θρυμματισμένες μπροστά στα μάτια μας, με αποτέλεσμα να μην προλαβαίνουμε να γνωρίσουμε ουσιαστικά κάποιον. Παρ’ όλα αυτά, βρισκόμαστε μπροστά σε κάποιες αρκετά δυνατές στιγμές – ειδικά κάθε φορά που ο Gilbert αποφασίζει να ανοίξει το “πλάνο” του και να μας παρουσιάσει σιωπηλούς τους ήρωές του, τα αποτελέσματα είναι μοναδικά και μας θυμίζουν γιατί λατρεύουμε τόσο τις ιστορίες του.

Το σχέδιό του, από την άλλη, παραμένει ίδιο με αυτό των τελευταίων ετών. Όσο περνά ο χρόνος, γίνεται και πιο μινιμαλιστικό, με μόνο τις απαραίτητες γραμμές να κάνουν την εμφάνισή τους. Αυτό, όμως, στοιχίζει στο συνολικό αισθητικό αποτέλεσμα, ειδικά όταν στο panel πρωταγωνιστεί κάποιο πρόσωπο, ή η ιστορία βασίζεται σε κάποια έκφραση.

Το LOVERBOYS, λοιπόν, έχει τις ίδιες αδυναμίες που με έχουν κάνει να μην παρακολουθώ τόσο στενά τις τελευταίες κυκλοφορίες του Gilbert Hernandez. Ωστόσο, κρύβει μια δυναμική που απουσίαζε από τα τελευταία έργα του. Με μεγαλύτερη έκταση, η πόλη της Lagrima θα μπορούσε ίσως να συναγωνιστεί αυτή του Palomar στον χάρτη των comics, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν αποτελεί έναν ενδιαφέροντα προορισμό – έστω για ένα μικρό ταξίδι που διαρκεί όσο οι χτύποι μιας άρρυθμης καρδιάς.