FIRST TIME EVER: THE SANDMAN

Writer: Neil Gaiman
Artists: Various
DC Comics (Vertigo)

Το SANDMAN είναι από τα αριστουργήματα της 9ης Τέχνης και το comic που έκανε τον Neil Gaiman σούπερσταρ του χώρου. Προσωπικά, γνώρισα την ιστορία του Μορφέα καθαρά από τύχη.

Ήταν το Σωτήριον Έτος 1994, τον καιρό που ακόμα ήμουν πολύ καινούριος στα αμετάφραστα comics (ως τότε, ό,τι ήξερα το όφειλα στον Καμπανά και τη Μαμούθ Κόμιξ). Οι γνώσεις μου πέρα από το Marvel Universe ήταν ελάχιστες και, γενικότερα, δοκίμαζα ό,τι μού γυάλιζε στο μάτι. Έτσι, ως φαν και των vampires, αγόρασα ένα τεύχος της Vertigo με κάτι βρικολακίνες, ονόματι VAMPS.

Η σελίδα στην οποία βασίστηκε η διαφήμιση που με τράβηξε στο SANDMAN.

Στο τεύχος εκείνο (το οποίο, παρεμπιπτόντως, ήταν χάλια) είχε μια διαφήμιση για το SANDMAN. Τη σελίδα 18 από το #64, σε σχέδιο Teddy Kristiansen. Ο Μορφέας στο προσκήνιο, σαν ένα goth, ταλαίπωρο ανδρείκελο, και στο φόντο η σκιά μιας τριπλής γυναίκας. Αμέσως “ψήθηκα” και την επόμενη φορά που πήγα στο κομιξάδικό μου, πήρα το SANDMAN που βρήκα στο ράφι.

Ήταν το #65 και το πρώτο πράγμα που μου κέντρισε την προσοχή ήταν το εξώφυλλο του Dave McKean. Μπορεί, πλέον, η δουλειά του να θεωρείται κλασσική, όμως τότε ήταν κάτι το εντελώς διαφορετικό. Για μένα, που είχα συνηθίσει στα εξώφυλλα των υπερηρωικών comic, με τον υπερ-πρωταγωνιστή σε κάποια σκηνή δράσης, ένα “καλλιτεχνικό” εξώφυλλο σαν του McKean ήταν, απλά, εμπειρία. Μέσα στο τεύχος, βέβαια, δεν με περίμενε το σχέδιο που με είχε κάνει να το αγοράσω (του Kristiansen), αλλά ο εξίσου εκπληκτικός Marc Hempel, με τους χαρακτήρες σχεδιασμένους όλο γωνίες, νοσηρά αδύνατους.

Όπως καταλαβαίνετε, το να πιάσεις ένα έπος όπως το “The Kindly Ones” από τη μέση-προς-τα-τελειώματά-του, ήταν μια δοκιμασία από μόνο του. Πρώτο panel: “Almost time. Nearly. Very nearly.” Κάτι τρέχει εδώ… Αυτό που με κράτησε, πρώτα-πρώτα, ήταν ο μονόλογος της Rose Walker για τον έρωτα, κομμάτι του οποίου φαίνεται στην εικόνα δεξιά.

Ο μονόλογος της Rose, αλλά και το σχέδιο του Hempel

Η συνέχεια ήταν επίσης σουρεαλιστική (θυμηθείτε ότι δεν ήξερα ΤΙΠΟΤΑ για τον κόσμο του SANDMAN) αλλά και συναρπαστική. Αυτό που με κέρδισε ήταν οι χαρακτήρες. Για παράδειγμα, το άτομο που δε μπορούσα να καταλάβω αν ήταν άντρας ή γυναίκα (Desire). Τελικά, αποφάσισα ότι ήταν άντρας, μιας και είπε ευθαρσώς στη Rose ότι είναι ο παππούς της. (Παράλογο;) Που να ‘ξερα, ο καημένος, τι προϊστορία υπήρχε στην οικογένεια Walker! Άλλοι χαρακτήρες ήταν ο Corinthian με τα… αχόρταγα μάτια (“Have you never wondered, little bird, what it must be like to see the world through the eyes of a god?”), η Eve, με τη σπηλιά της (“Not her. She is, in herself, an aspect of ourselves.”), ο Matthew, που λιγουρευόταν το μάτι του νεκρού Gilbert, αλλά αντιστάθηκε, γιατί ήταν φίλος του, και φυσικά, η Thessaly. Η τύπισσα περιορίζει τις επιλογές του Μορφέα, στην ουσία τον καταδικάζει σε θάνατο για ίδιο συμφέρον, κι όμως έχουν έναν ήρεμο διάλογο. Απλά, εκπληκτικό γράψιμο!

Ακόμη κι αν δεν καταλάβαινα πολλά, ήθελα να συνεχίσω, να δω περί τίνος πρόκειται. Έτσι, κάθε μήνα, πήγαινα και έπαιρνα το SANDMAN από το ράφι. Μέχρι το διαβόητο τεύχος #69, το οποίο δεν έφτασε ποτέ στα ράφια (ανάθεμα κι αν έφτασε στις παραγγελίες). Το γεγονός αυτό ήταν κι η αφορμή να ξεκινήσω να αγοράζω τα comics που με ενδιέφεραν με προπαραγγελίες και να μην τα ψάχνω κάθε φορά.

Πολύ σύντομα, (στο τεύχος #75) η σειρά ολοκληρώθηκε… Ως τότε, όμως, η ιστορία του με είχε κερδίσει τόσο, ώστε να βάλω σκοπό και αργά, αλλά αταλάντευτα, να μαζέψω, σε paperback συλλογές, ολόκληρο το έπος που ονομάζεται THE SANDMAN…