TOP 50 WRITERS: 10. Chris Claremont

photo: Luigi Novi

(1950, ΗΠΑ)

Μερικές φορές, είναι απαραίτητο όλα τα άστρα να ευθυγραμμιστούν, προκειμένου να συμβούν πράγματα εξαιρετικά. Ας πάρουμε, για παράδειγμα, ένα από τα θαύματα της Ιστορίας των comics, γνωστό και ως “British Invasion”. Τα άστρα που έπρεπε να ευθυγραμμιστούν, στα τέλη της δεκαετίας του ’80, για να φέρουν την τεράστια αυτή επιτυχία ήταν πολλά: χρειάστηκε το αστείρευτο ταλέντο Βρετανών writers και artists που μετανάστευσαν στις ΗΠΑ, οι εκδοτικές που ήταν πρόθυμες να επενδύσουν στο ταλέντο ανθρώπων που ζούσαν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, μια χούφτα obscure και δευτερευόντων ηρώων, που έδιναν ελευθερία στους δημιουργούς, και imprints ή σειρές που θα επέτρεπαν την απόκλιση από την, έως τότε, καθορισμένη πορεία των mainstream comics.

Ένα “συνηθισμένο” θαύμα, λοιπόν, όπως το παραπάνω, απαιτεί την ευθυγράμμιση πολλών άστρων. Αλλά, φυσικά, υπάρχουν και εξαιρέσεις. Και οι αναγνώστες των comics έγιναν μάρτυρες μιας τέτοιας, λίγα χρόνια νωρίτερα, όταν ένα υπέρλαμπρο άστρο βρέθηκε απλά στην κατάλληλη θέση. Ευθυγραμμίστηκε, βέβαια, και με άλλα. Αλλά το μεγαλύτερο βάρος της ευθύνης του θαύματος πέφτει πάνω του. Το θαύμα αυτό είναι η εκτόξευση των X-Men στη στρατόσφαιρα (από άποψης ποιότητας και πωλήσεων) και το όνομα του άστρου, Chris Claremont.

Στα comics, βέβαια, κανένα αποτέλεσμα δεν οφείλεται σε έναν μόνο άνθρωπο. Αλλά το αποτέλεσμα που είχε η πρόσληψη του Claremont στο X-MEN, το 1975, δε θα μπορούσε να έχει τον ίδιο αντίκτυπο με κανέναν άλλο writer. Ο Claremont δεν έγραφε απλά τους X-Men. Ζούσε τους X-Men και αυτός ήταν ο πρώτος λόγος της επιτυχίας του. Οι προσωπικότητες ενός φοβερά ετερόκλητου cast αναπτύχθηκαν σε ανησυχητικά επίπεδα (φλερτάροντας με το είδος της σαπουνόπερας) και οι έως τότε καθιερωμένοι ήρωες ξεκίνησαν να αγαπούν, να μισούν, να συμπεριφέρονται ανθρώπινα προς τις νέες προσθήκες στο cast, τους ήρωες που συν-δημιούργησε ο ταλαντούχος writer και αποτελούν, έως σήμερα, τους αγαπημένους χαρακτήρες πολλών X-fans (Rogue, Gambit, Mystique, Emma Frost και πολλοί άλλοι).

Η νέα μέθοδος γραφής του Claremont βελτίωσε σημαντικά έναν τίτλο που φυτοζωούσε – τουλάχιστον είχε γλιτώσει την ακύρωση λίγα χρόνια πριν, χάρη στο GIANT-SIZE X-MEN #1. Οι νέες ιστορίες των μεταλλαγμένων τον έφεραν στην κορυφή, από άποψης αναγνωσιμότητας και πωλήσεων, δημιουργώντας ακόμη και ρεκόρ – το X-MEN #1 του 1991, των Chris Claremont και Jim Lee, διατηρεί το ρεκόρ Guinness για το κορυφαίο σε πωλήσεις comic. Και οι ανταγωνιστές έψαχναν μανιωδώς να βρουν τους anti-X-Men, την superhero ομάδα που θα μπορούσε να καταφέρει το ίδιο θαύμα.

Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι τεράστιες πωλήσεις μπορεί να φέρει κάθε ταλαντούχος δημιουργός και κάθε writer με μια καλή ιστορία στο κεφάλι του. Η αύξηση των πωλήσεων σε ολόκληρο το X-franchise, όμως, δεν ήταν το θαύμα που θεωρώ πως πέτυχε ο Claremont. Το θαύμα ήταν οι ιστορίες που μας παρέδωσε, ιστορίες που συγκαταλέγονται στις καλύτερες του Μέσου και οι οποίες έμοιαζαν, τότε, να έρχονται με τρομερά συχνό ρυθμό στα ανυποψίαστα μάτια των αναγνωστών.

“Days Of Future Past”. “The Dark Phoenix Saga”. “Mutant Massacre”. “Broodfall”. “Mutant Genesis”. Kαι το graphic novel GOD LOVES MAN KILLS. Ιστορίες που, ακόμη κι αν αγνοήσουμε τον αντίκτυπο που είχαν στο canon των X-Men και το άφθονο υλικό που προσφέρουν ως πρώτες ύλες για νέες ιστορίες και φόρους τιμής (αλήθεια, υπάρχει writer των X-Men των τελευταίων 20+ ετών, που μπορεί να πει ότι δε βασίστηκε σε οτιδήποτε έγραψε ο Claremont;), αποτελούν θαύματα της Ένατης Τέχνης, μεταμφιεσμένα υπό τον εμπορικό μανδύα του mainstream superhero genre.

Βέβαια, ο Claremont δεν έμεινε μόνο στους core τίτλους, αλλά επέμενε να παραδίδει αριστουργήματα (μικρότερα ή μεγαλύτερα) σε spin-off τίτλους και σε κάθε comic του X-franchise, για περισσότερα από 15 χρόνια. Μετά την αποχώρησή του, όμως, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, οι X-Men δεν ήταν ποτέ ίδιοι. Ευθύνεται ο ίδιος; Οι περιστάσεις; Οι συμπτώσεις; Σκοπός αυτού του άρθρου δεν είναι να εξετάσει αυτό το ερώτημα. Για αυτό το λόγο επικεντρώνεται στη δική του προσφορά και όχι στην τρομερά ταλαντούχα ομάδα των συνεργατών του, ή σε όλους τους λόγους που οδήγησαν ξανά το X-MEN στην κατηγοριοποίηση του “ενός ακόμη superhero comic”. Επίσης, μετά τους X-Men, η καριέρα του Claremont δεν κατόρθωσε ποτέ ξανά να φτάσει σε τόσο μεγαλειώδη επίπεδα – ακόμη κι όταν επέστρεφε σποραδικά στους αγαπημένους του μεταλλαγμένους. Τί έφταιξε σε αυτό; Ήταν σύμπτωση η τεράστια αυτή επιτυχία;

Όπως ανέφερα και στην αρχή αυτού του άρθρου, χρειάζεται μια ευθυγράμμιση για να πραγματοποιηθεί ένα θαύμα. Και, ακόμη κι αν αυτή η ευθυγράμμιση αφορά σε ένα μόνο άστρο, πιθανόν δε μπορεί να κρατήσει για πάντα. Κάτι θα αλλάξει και το θαύμα θα πάψει να υφίσταται. Το θαύμα, όμως, που πέτυχε ο Chris Claremont, στη θητεία του στους X-Men, ήταν τέτοιο που δε χρειάστηκε ούτε να κρατήσει περισσότερο ούτε να επαναληφθεί, προκειμένου να τον φέρει σε τόσο ψηλή θέση σε αυτό το Top 50.

(Θωμάς Παπαδημητρόπουλος)