TOP 50 ARTISTS: 5. Jean Giraud (Moebius)

(1938-2012, Γαλλία)

Θα μου επιτρέψετε να μην κάνω απολογισμό, βιογραφία, ή ό,τι άλλο περιμένετε από αυτό το άρθρο. Σκοπεύω να σας πω μιαν ιστορία αγάπης.

Ω! Θεέ μου! Είναι αυτό το πετάρισμα στην καρδιά, αυτές οι πεταλούδες που σε αναστατώνουν. Είναι αυτή η ένταση που θέλει να σε κάνει να κλάψεις. Έτσι νιώθω κάθε φορά που βλέπω κάτι που έχει σχεδιάσει ο Moebius. Και ψάχνοντας εικόνες για αυτό το άρθρο, ένιωσα πάλι αυτή τη συγκίνηση. Δεν πάσχω από το σύνδρομο Stendhal, αλλά μπορώ να καταλάβω την έκσταση που νιώθει κάποιος, την ταχυπαλμία, την αίσθηση της πτώσης μπροστά σε τόση ομορφιά. Και ο Jean Giraud είχε δαμάσει, είχε τιθασεύσει την απόλυτη χίμαιρα κάθε καλλιτέχνη: ήξερε τι είναι όμορφο και μπορούσε να το αποτυπώσει στο χαρτί.

Όπως και το ψευδώνυμο που διάλεξε, ο Jean Giraud είχε μια συνεχώς ατέρμονη προσωπικότητα, με φαντασία ικανή να φωτοδοτήσει έναν ολόκληρο γαλαξία. Αν η ποσότητα της φαντασίας στον κόσμο είναι σταθερή, ο Giraud είχε την ικανότητα να καλύψει το κενό που δημιουργούμε όλοι εμείς οι κοινοί θνητοί. Η εντύπωση που έχω εγώ για τον άνθρωπο, είναι ότι μπορούσε να κάνει τα πάντα και να τα κάνει όλα το ίδιο καλά.

Δε θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που τον γνώρισα (όχι τον ίδιο – φευ!  – το έργο του). Ήταν το ARZACH στη βιβλιοθήκη του σπιτιού μας. Ήμουν πολύ μικρή για να καταλάβω τι συνέβαινε σε εκείνον τον παράξενο κόσμο. Και μεταξύ μας, ακόμη δεν ξέρω τι συμβαίνει σε αυτόν τον κόσμο. Αυτό που ήξερα ήταν ότι ένας πολύ παράξενος τύπος ταξίδευε με έναν πτεροδάχτυλο! Έλα, τώρα! Και παιδί να μην είσαι, δε γίνεται να μην ενθουσιαστείς. Θυμάμαι να περνάω ώρες, χαζεύοντας ξανά και ξανά τις εικόνες και να ταξιδεύω μέσα στις γραμμές και στα χρώματα. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά και θα είναι παντοτινός.

Πού να ήξερα, τότε, ότι αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που λάτρευα την τέχνη του. Πολύ αργότερα, έμαθα ότι όλα αυτά που με άφησαν με το στόμα ανοιχτό στην ταινία TRON, ήταν δικές του εμπνεύσεις. Δεν συνεισέφερε, όμως, μόνο σε αυτή την ταινία. Έβαλε το χεράκι του στο ALIEN του Ridley Scott, αλλά και στο THE FIFTH ELEMENT του Luc Besson. Όλες, μα όλες, του γούστου μου. Γιατί έτσι είναι οι αληθινοί έρωτες: μέχρι το κόκκαλο.

Χαθήκαμε για λiγάκι, αλλά λίγο αργότερα, όταν θα αρχίσω να διαβάζω τα δικά μου comics, ήταν μοιραίο να συναντηθούμε και πάλι. Ο ξαδερφός μου από την Αμερική, geek καθαρό, μου έφερε δώρο τα SILVER SURFER: PARABLE. Τα άνοιξα και κατάλαβα ότι αυτό δεν είναι το superhero κομιξάκι που ήξερα. Ήταν εκείνος! Εκείνος να σχεδιάζει έναν Galactus βγαλμένο από τα πιο τρομαχτικά, τρελαμένα όνειρα. Όταν θα μάθαινα τι είναι τα Eisner Awards, θα μάθαινα ότι αυτό το SILVER SURFER πήρε ένα.

Και όπως γίνεται στις σχέσεις, είχε έρθει η ώρα να τον βρω εγώ. Και τον βρήκα στο L’INCAL. Λίγα πράγματα έχω διαβάσει και ξαναδιαβάσει στη ζωή μου. Και αυτή η παρανοϊκή ιστορία ενός αλλοπρόσαλλου κόσμου είναι από αυτά που ξαναπιάνω συχνά στα χέρια μου. Και κάθε φορά θα φάω χρόνο χαζεύοντας τα καρέ ενός από τους πιο ταλαντούχους καλλιτέχνες στο χώρο.

Ποιός μπορεί να το αρνηθεί, αλήθεια, ότι είναι από τους πιο ταλαντούχους; Εντάξει, είναι σουρεαλιστική η κάθε γραμμή του, στο σημείο που σε κάνει να αναρωτιέσαι “καλά, ναρκωτικά παίρνει το άτομο;” (παρεμπιπτόντως η απάντηση είναι “ναι”), αλλά παραδέξου ότι δε μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από το σχέδιό του. Ακολουθείς την πορεία της γραμμής, τη σιγουριά, την καθαρότητα, που σε κάνει να πιστεύεις πως αυτό που βλέπεις είναι αλήθεια.

Αν το σχεδίασε εκείνος, είναι αλήθεια.

(Βασιλεία Βαξεβάνη)