ANGELA: ASGARD’S ASSASSIN #1

Writers: Kieron Gillen, Marguerite Bennett
Artists: Phil Jimenez, Stephanie Hans, Tom Palmer
Marvel Comics

Angela. Αχ, Angela. Ξεκίνησες ως άγγελος, μέχρι που σε ξεκοίλιασε αυτός ο λεχρίτης ο Malebolgia, για να γιορτάσει ο McFarlane τα 100 τεύχη του SPAWN. Και μετά, έγινες το παιδί που διεκδικούσαν οι χωρισμένοι γονείς στα δικαστήρια, μέχρι που σε πήρε η Marvel, παίζοντας το ρόλο της Πρόνοιας. Ε, λογικό είναι να είσαι τόσο τσαντισμένη σήμερα.

Κι εκεί στη Marvel, σου αποκάλυψαν, στο JOURNEY INTO MYSTERY, πως όλα όσα πίστευες μέχρι τότε ήταν ψέματα. Δεν ήσουν άγγελος εσύ. Ήσουν σόι με τον Thor, τον Loki, τον Odin και τους άλλους Asgardians, λέει – κι ας είχες περάσει τις πρώτες ημέρες σου στη Marvel με το να τους εναντιώνεσαι. Δεν τα ήξερα αυτά προηγουμένως. Αλλά τα έμαθα στο ANGELA: ASGARD’S ASSASSIN #1. Στην πρώτη σελίδα, στον πρόλογο. Γιατί ο Kieron Gillen (PHONOGRAM, UNCANNY X-MEN) φρόντισε να μας διηγηθεί στα γρήγορα όσα προηγήθηκαν, ώστε να μη βρίσκεται το παρελθόν σου στο κέντρο της ιστορίας του, αλλά το παρόν σου. Δυο σελίδες μετά, όχι μόνο είχα ήδη κατανοήσει γιατί είσαι τόσο τσαντισμένη, αλλά και σε δικαιολόγησα αμέσως. Δεν είναι μικρό κατόρθωμα να πείσει ένας writer τον αναγνώστη για τα κίνητρα και τους σκοπούς ενός νέου χαρακτήρα (γιατί νέα είσαι ακόμη στο Marvel Universe – κι ας έκανες παλιότερα παρέα με τους Guardians Of The Galaxy που είναι φίρμες σήμερα). Και αυτό ήταν και το καλύτερο στοιχείο του πρώτου αυτού τεύχους της ιστορίας σου.

Σε κατανόησα, λοιπόν. Και εύκολα. Αλλά δε σε συμπάθησα. Καταλαβαίνω, όμως, ότι δεν υπήρχε λόγος για να γίνει κάτι τέτοιο. Ο τίτλος είναι δικός σου, αλλά στο πρώτο τεύχος τουλάχιστον δεν ήσουν η πρωταγωνίστρια. Ήσουν το αντικείμενο της ιστορίας. Μιας ιστορίας που έλεγε κάποια άλλη. Μιλάω για τη Sera, έναν άγγελο που έσωσες πριν από χρόνια και σε συντροφεύει τώρα. Αλλά δε μπορώ να κατανοήσω ποια είναι η θέση της στην ιστορία σου. Κοιτώντας πίσω από τα panels και διαβάζοντας ανάμεσα από τις γραμμές, δε μου έδωσε καν την εντύπωση ενός αληθοφανούς χαρακτήρα. Περισσότερο μου έμοιαζε ως ένα συγγραφικό τρικ – η αφηγήτρια της ιστορίας σου, την οποία πρέπει ντε και καλά να συμπαθήσω, επειδή είναι πιο ανθρώπινη και κάνει πλάκα. Αμάν πια, με αυτή την πλάκα στα comics της Marvel! Είναι τόσο αδιανόητο πια να γραφτεί ένα comic χωρίς comic relief;

Από την άλλη, βέβαια, δεν έχω παράπονο. Εσύ, άλλωστε, εμφανίζεσαι σε περισσότερες σελίδες. Κι αυτός ο Phil Jimenez (INFINITE CRISIS, THE INVISIBLES) δε σε αδικεί καθόλου στο σχέδιο. Σε παρουσιάζει σοβαρή, αποφασισμένη, φονική και περισσότερο bad-ass από τους περισσότερους άνδρες του Marvel Universe. Και, όταν ξεκινάει η δράση, είσαι στα καλύτερά σου. Τα panels θρυμματίζονται μπροστά στα πόδια σου και κοφτές εικόνες πραγμάτων που συμβαίνουν ταυτόχρονα γεμίζουν τη σελίδα. Και μη φανταστείς ότι χάνονται σε όλον αυτό τον πανικό οι λεπτομέρειες. Ο Jimenez βασίζεται σε αυτές – κι ας μοιάζει να κυνηγά μόνο τη δράση. Δίνει το έναυσμα, εξάλλου, και για τη δευτερεύουσα ιστορία, η οποία δείχνει το παρελθόν σου με τη Sera και είναι σχεδιασμένη από τη Stephanie Hans. Πιο ονειρικό το σχέδιο σε αυτή και διαφορετικό απ’ ό,τι έχουμε συνηθίσει.

Ορίστε, ανέφερα ξανά τη Sera και δε μπορώ να μην επανέλθω στο πόσο κακή ιδέα μου φάνηκε η παρουσία και ο ρόλος της. Θα μου πεις, γούστα είναι αυτά και με ποιο δικαίωμα κρίνω εγώ τις συγγραφικές μεθόδους ενός ανθρώπου που έχει αναδειχθεί σε έναν από τους καλύτερους writers περί των της Asgard τα τελευταία χρόνια; Η οποία Asgard δεν εμφανίζεται παρά στην τελευταία σελίδα, εκεί, λίγο μετά το twist του πρώτου τεύχους. Twist… Εντάξει, φαινόταν να έρχεται κι αυτό, αλλά δε με πείραξε.

Εσύ, βέβαια, Angela, καλή μου, περίμενες να διαβάσεις ένα review για το ANGELA: ASGARD’S ASSASSIN #1 και διαβάζεις αυτόν εδώ τον παραλογισμό των 634 λέξεων (μέχρι στιγμής – ωπ, 640!). Καταλαβαίνω την απογοήτευσή σου. Γιατί κι εγώ περίμενα να διαβάσω μια ιστορία με εσένα και όχι για εσένα. Καταλαβαίνω, ότι πρέπει να διατηρήσεις το προφίλ της αντιπαθητικής, αλλά πραγματικά διαφωνώ με το προφίλ της άλλης της συμπαθητικής που προσπαθεί να χτίσει η Marvel. Άλλα περίμενα, πάντως, να διαβάσω και άλλα βρήκα. Κι όσο κι αν δεχτώ πως η ουσία όντως βρισκόταν στις σελίδες της πρώτης ongoing σειράς αφιερωμένης αποκλειστικά σε εσένα, δε μπορείς κι εσύ παρά να παραδεχτείς πως η ουσία από μόνη της δεν αρκεί – είναι απαραίτητη και μια ανάλογη παρουσίαση. Το να σε γνωρίσω καλύτερα, το πέτυχε. Και το να σε υποστηρίξω, επίσης.

Αλλά να με νοιάζει τι θα γίνει παρακάτω δε θα πω ότι το πέτυχε. Και μη με αδικείς. Κι εσύ δε σταμάτησες να διαβάζεις αυτό το κείμενο πριν μια-δυο παραγράφους;