EVIL EMPIRE #1-9

Writer: Max Bemis
Artists: Various
Boom! Studios

Προσοχή: Το παρακάτω άρθρο περιέχει major spoilers! Αν δε θέλετε να σας αποκαλυφθούν πράγματα και καταστάσεις, σχετικά με την εξέλιξη του comic, συνεχίστε εδώ.

Πιστεύετε στις νεράιδες; Μα, τι χαζή ερώτηση, φυσικά και πιστεύετε! Προσωπικά, μετά την απογοήτευση που είχα με το POLARITY, απέφευγα οτιδήποτε είχε το όνομα του Say Anythingιάρη Max Bemis. Όμως, η καλή μου comicsονεράιδα έβαλε στο φάκελο με τις παραγγελίες μου το EVIL EMPIRE (από εδώ και πέρα ΕΕ) και δεν ξέρετε πόσο καλά έκανε!

Το ΕΕ ξεκινάει με μια ματιά στο μέλλον. Όταν ένας άντρας την πέφτει σε κάποια κωλόπαιδα που χτύπαγαν έναν ανάπηρο, εμφανίζονται άντρες με το σύμβολο του ΕΕ και τους σκοτώνουν. Όχι τα κωλόπαιδα. Τον ανάπηρο και αυτόν που προσπάθησε να τον βοηθήσει.

Παρόν. Παραμονές προεδρικών εκλογών στις ΗΠΑ, και μια αντικομφορμίστρια τραγουδίστρια (Reese Greenwood) φλερτάρει με τον νέο-και-ωραίο, προοδευτικό υποψήφιο Sum Duggins. Ταυτόχρονα, μαθαίνονται τα νέα: η γυναίκα του συντηρητικού υποψηφίου, Kenneth Laramy, βρέθηκε δολοφονημένη. Μέτριο έως αδιάφορο, μέχρι το τελευταίο, ολοσέλιδο panel: Ο Laramy παραδέχεται ότι εκείνος σκότωσε τη σκύλα (sic)!

“Ε, τον άτιμο, τον Bemis!”, είπα και συνέχισα. Στο δεύτερο τεύχος ο Laramy εξηγεί: “Η γυναίκα μου κακοποιούσε την κόρη μας και γι’ αυτό της έδωσα αυτό που άξιζε!”. Στη δίκη του υποστηρίζει: “Καλύτερα να κάνει ο καθένας ό,τι θέλει, αντιμετωπίζοντας τις συνέπειες, παρά να έχουμε το προσωπείο της ηθικής στην κοινωνία”. Πολύς κόσμος στηρίζει τη θεωρία αυτή, αντιδρώντας με βία.

Συνέχεια: Στο μέλλον δεν υπάρχει “καλό” και “ηθικό” και νόμος είναι να κάνει κανείς ό,τι θέλει. Οι τύποι του ΕΕ από το πρώτο τεύχος πάνε σε ένα μπαρ, όπου επιτίθεται η Αντίσταση. Εν τω μεταξύ, στο παρόν, αστυνομικοί υποστηρικτές του Laramy τον ελευθερώνουν κατά τη μεταφορά του στη φυλακή, σκοτώνοντας τους υπόλοιπους κρατούμενους.

Η Reese μιλάει με την κόρη του Laramy, Kara, και, ανακαλύπτοντας την ύπαρξη μιας καμπίνας στο βουνό, πάει να τον συναντήσει. Εκεί ακολουθεί το δεύτερο σοκ: Ο Laramy μπορεί να πιστεύει ότι η γυναίκα του άξιζε να πεθάνει, αλλά μια άλλη γυναίκα τον έβαλε να τη σκοτώσει και να γίνει το σύμβολο που είναι. Αυτός, απλά, νοιώθει μπλεγμένος. Τότε, ένας από τους “σωματοφύλακες” του Laramy τον σκοτώνει.

Η Reese και ο σωματοφύλακάς της σώζονται από ομοσπονδιακούς πράκτορες ειδοποιημένους από τον δεύτερο. Από μια σύμπτωση, η Reese ανακαλύπτει ότι η γυναίκα που ανέφερε ο Laramy ήταν η αδερφή του Duggins, Julia.

Βράδυ εκλογών, ο Duggins κερδίζει εύκολα και η Reese έρχεται αντιμέτωπη με ένα ακόμα σοκ: Πιάνει τον Sam (που μόλις πριν της είχε πει ότι είναι ερωτευμένος μαζί της, ο μπάσταρδος!) να φιλιέται παθιασμένα με την αδερφή του!

Η πρώτη δήλωση του (“uncle”?) Sam ως πρόεδρος είναι ένα χτύπημα για όλους τους “καλούς”: “Ο Laramy είχε δίκιο για την ανυπαρξία ηθικής κι εμείς θα συνεχίσουμε στα χνάρια του, ιδρύοντας το EVIL EMPIRE”.

To #5 του ΕΕ είναι “fillerάκι”. Ένας κατά συρροή δολοφόνος ελευθερώνει το θύμα του και πάει με την Αντίσταση. Ο λόγος: “A man’s hobby stops being as fun when everyone and their mother’s doin’ it”. Στο τέλος, τον σκοτώνει η γυναίκα που απελευθέρωσε.

Στο επόμενο τεύχος, ο πρόεδρος Duggins εξηγεί απλά και ξεκάθαρα ότι μια κακοποιημένη παιδική ηλικία έκανε αυτόν και την αδερφή του αυτό που είναι. Στη συνέχεια, βλέπουμε ότι η αντιπολίτευση δολοφονείται και το ΕΕ γίνεται σύμβολο της pop κουλτούρας. Εν τω μεταξύ, η Reese οργανώνει την Αντίσταση, προσπαθώντας να ξεσκεπάσει την “κοροϊδία” του Duggins. Από την άλλη, ο πρόεδρος κερδίζει ολοένα και περισσότερο τη λαϊκή αποδοχή.

Δυνατό χαρτί της Reese είναι η Kara Laramy, η οποία δρα ως διπλή πράκτορας. Από την άλλη, η ιδεολογία του ΕΕ αρχίζει να έχει παγκόσμια απήχηση. Το #7 τελειώνει με τον Duggins να φεύγει από τη συνέλευση του ΟΗΕ, έχοντας σκοτώσει όλους τους πρέσβεις.

Στο #8 η κατάσταση κλιμακώνεται, με την ιδεολογία του ΕΕ να παίρνει διεθνείς διαστάσεις. Η Julia, χρησιμοποιώντας κάποιους “φονταμεταλιστές” αμερικάνους, καταστρέφει τον Λευκό Οίκο, μεταφέροντας την έδρα του ΕΕ στο LA.

To πιο πρόσφατο τεύχος, το #9, είναι ένα ακόμα “fillerάκι”. Παρουσιάζει έναν “αντιδραστικό” μουσικό, ο οποίος δε μπορεί να σταματήσει να είναι δημοφιλής, ό,τι κι αν κάνει. Στην εποχή του ΕΕ νοιώθει άχρηστος και (κλείνοντας ο Bemis το μάτι στον εαυτό του) στρέφεται στα comics.

Το ΕΕ είναι ένα δυνατό κοινωνικοπολιτικό πόνημα με τη μορφή comic. Παίρνει ό,τι πιο ποταπό στην ανθρώπινη φύση, το κάνει ιδεολογία και το τρίβει στα μούτρα της καθωσπρεπίστικης νοοτροπίας του μέσου ανθρώπου. “Η ηθική”, λέει ο Duggins, “είναι μια μάσκα. Γιατί να τη φοράμε;” κι ο κόσμος το χαιρετάει και το επικροτεί. Κι έπειτα από χιλιετίες “ηθικολογικού γύψου”, ποιος να κατηγορήσει τον Bemis ότι γράφει υπερβολές;

Πολύ ενδιαφέρων, από άποψης διαλόγων, είναι ο κατακλυσμός αναφορών στην pop κουλτούρα. Είναι τόσες πολλές, που, προσωπικά, δυσκολεύομαι να τις ακολουθήσω. Και είναι τόσο ξεκάθαρες, που απορώ γιατί δεν έχουν δημιουργηθεί προβλήματα με πνευματικά δικαιώματα. Παράδειγμα διαλόγου λευκής γυναίκας, μαύρου άντρα:

“So you can keep pretending to be that dragon tattoo chick without breakin’ stride.”
“Ha! Low blow, dude. At least I don’t permanently subscribe to the Luke Cage school of fashion and hair maintenance.”
“Girl, it’s kind of racist that you knew I’d only catch that reference ‘cause he’s the only brother they let in the Avengers.”
“And yet they still wouldn’t put him in the movie. You’d better get yourself an eye patch.”

Το σχέδιο του ΕΕ διαφέρει, μιας και έχει φιλοξενήσει, ως τώρα, αρκετούς καλλιτέχνες. Το κοινό σημείο τους, πάντως, είναι οι σκοτεινές τους απεικονίσεις

Ιδιαίτερης μνείας, νομίζω, χρήζουν τα εξώφυλλα του Jay Shaw (NIGHT OF THE LIVING DEADPOOL). Όλα τους με δυνατό πολιτικό νόημα, σίγουρα θα χρησιμοποιηθούν από τρίτους, αν δεν έχουν χρησιμοποιηθεί ήδη. Συγκεκριμένα, αναφέρω:

#1: Γροθιές υψωμένες, η μία να καίγεται.
#2: Ένας σκοτεινός “uncle Sam” με το σύμβολο του ΕΕ και τερατώδη δόντια.
#3: Η αμερικάνικη σημαία να γίνεται αίμα και να τρέχει στο σιφόνι.
#4: Το σήμα της νίκης με τα δύο δάχτυλα κομμένα.
#5: Ο George Washington στο χαρτονόμισμα με μουτζουρωμένο χιτλερικό μουστάκι.
#6: Η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας σβησμένη με μαρκαδόρο.
#7: Το άγαλμα της ελευθερίας σε στόχο σκοπευτηρίου.
#8: Το έμβλημα του ΟΗΕ στις φλόγες.
#9: Η αφίσα του Woodstock, με όπλο αντί κιθάρας.

Συνοψίζοντας, το ΕΕ είναι ένα δυνατό, πολιτικό mainstream comic, που έχει πολλά να προσφέρει σε ψυχαγωγία και τροφή για σκέψη. Περιμένουμε τη συνέχεια!