TOP SHELVES: I KILL GIANTS

Writer: Joe Kelly
Artist: JM Ken Niimura
Image Comics

Είθισται, ανεξαρτήτως των όποιων αντικειμενικών ή καλλιτεχνικών κριτηρίων, κάθε αναγνώστης και συλλέκτης comics να έχει μια προσωπική, αγαπημένη του ιστορία. Αυτή για εμένα είναι το I KILL GIANTS (από εδώ και στο εξής IKG).

Η Barbara Thorson είναι ένα εντεκάχρονο κορίτσι με τσαγανό και αγάπη για στέκες μαλλιών που έχουν αυτιά ζώων. Αντίθετα με τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας της, εκείνη έχει ήδη ξεκινήσει την καριέρα της: βρίσκει, κυνηγάει και σκοτώνει Γίγαντες.

Το IKG είναι μια τρυφερή, συγκινητική ιστορία ενηλικίωσης. Κυρίως, όμως, είναι μια ιστορία αντιμετώπισης του “αληθινού κόσμου” και, ακόμα περισσότερο, των δυσάρεστων καταστάσεων που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε σε αυτόν.

Η Barbara, ζώντας με τα δύο αδέρφια και τη μητέρα της, περνάει την καθημερινότητά της ισορροπώντας ανάμεσα στην φαντασία και την πραγματικότητα. Ψάχνει για Γίγαντες, ενώ κάνει φιλίες, οι οποίες περνάνε κι εκείνες τις δυσκολίες τους. Αντιμετωπίζει τους νταήδες του σχολείου, αλλά και μιλάει με ξωτικούλια. Μαλώνει με τους δασκάλους της και παίζει D&D. Μα, πάνω από όλα, προσπαθεί να αποφύγει και να αντιμετωπίσει το “Μεγάλο Κακό” που έρχεται. Το Κακό αυτό θα εμφανιστεί με τη μορφή ενός Τιτάνα, αλληγορικού συμβόλου των αναπόφευκτων δυστυχιών που φέρνει η ζωή.

Όταν πρωτοβγήκε το IKG σε τεύχη, ομολογουμένως δεν του έδωσα πολλή σημασία. “Μία ακόμα Urban Fantasy ιστορία…”, είπα και το προσπέρασα. Δεν το ξέχασα, όμως, και όταν βγήκε σε TPB κάτι με τριβέλιζε και με έσπρωχνε να του δώσω μια ευκαιρία. Η ανάγνωσή του ήταν εξαιρετικά ευχάριστη και ψυχαγωγική. Το δε τέλος αναμφισβήτητα σε λιώνει. Από τότε αγάπησα τη σπιρτόζα Barbara και η ιστορία της έγινε η αγαπημένη μου.

Θα χαρακτήριζα το σχέδιο του J.M. Ken Niimura αμφιλεγόμενο. Από τη μια, έχει ξεκάθαρα χαρακτηριστικά manga, πράγμα αρνητικό για μένα. Από την άλλη, αυτή του η ιδιότητα επιτρέπει μια σουρεαλιστική και κωμική απόδοση της αφήγησης. Αυτό όχι μόνο της ταιριάζει εξαιρετικά, αλλά και την αναδεικνύει με τρόπο που δε θα μπορούσε ένα πιο “αληθοφανές” σχέδιο. Το ίδιο ισχύει και για την έλλειψη χρωμάτων. Γενικά, το ασπρόμαυρο σχέδιο δε μου αρέσει, το νοιώθω “ελλιπές”. Αυτή η ιστορία, όμως, δεν φαίνεται να χάνει κάτι χωρίς χρώματα.

Κάθε φορά που διαβάζω το IKG βουρκώνω. Αυτό συνέβαινε ακόμα και πριν αποκτήσει αντιστοιχίες σε προσωπικό επίπεδο. Περιττό, βεβαίως, να πω ότι η μεταφορά του σε ταινία, live-action ή animation, θα ήταν μια καταπληκτική ιδέα! Σε πιο εφικτά μονοπάτια, έχω κάνει ο ίδιος κάποιες δειλές, και προς το παρόν ανεπιτυχείς, προσπάθειες να μεταφραστεί στα ελληνικά. Πιστεύω ακράδαντα ότι το κοινό στο οποίο απευθύνεται είναι τόσο ευρύ, που θα μπορούσε να φτάσει ακόμα και στις σχολικές βιβλιοθήκες.

Σας ευχαριστώ, Joe Kelly (DEADPOOL, DAREDEVIL, JLA) και J.M. Ken Niimura (και Image Comics, βεβαίως)! Και όπως είπε και κάποια μικρή, “We’re going to be all right… we’re stronger than we think”.