JUSTICE LEAGUE #35-39: “The Amazo Virus”

Writer: Geoff Johns
Artist: Jason Fabok
DC Comics

To JUSTICE LEAGUE #39 σήμανε την ολοκλήρωση του “Amazo Virus”, ενός ιδιαίτερα ενδιαφέροντος storyline και μιας ιστορίας που, προσωπικά, μου έδωσε την εντύπωση ενός comic με old school feeling. Βέβαια, αμφιβάλλω αν αυτός ήταν ο σκοπός των Geoff Johns (SUPERMAN, GREEN LANTERN) και Jason Fabok (DETECTIVE COMICS) – άλλωστε, ένα από τα side effects του storyline είναι το νέο origin του κλασικού villain Amazo.

Ασφαλώς, όπως και κάθε ιστορία, είχε τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά της, με αποτέλεσμα, προκειμένου να κατορθώσω κι εγώ να τα ζυγίσω, ώστε να καταλήξω σε κάποιο συμπέρασμα που δε μοιάζει με χιλιοειπωμένο κλισέ, να ξεκινήσω να γράφω αυτό το κείμενο, πριν καλά-καλά αφήσω το τεύχος από τα χέρια μου και πολύ πριν κυκλοφορήσουν τα τεύχη του storyline συγκεντρωμένα σε ένα trade. Παρακάτω, λοιπόν, θα σας παραθέσω τις σκέψεις μου, με την ελπίδα να καταλήξω κάπου (εννοείται ότι όσοι διαβάζετε το JUSTICE LEAGUE μπορείτε να συνεισφέρετε).

Το “Amazo Virus”, λοιπόν, ξεκίνησε στο #35, με τον πρόλογο που αποτέλεσε το αντικείμενο ενός παλιότερου Snapshot Review. Σε αυτό, ο Lex Luthor ήταν ο στόχος μιας απόπειρας δολοφονίας, η οποία είχε ως αποτέλεσμα το ξέσπασμα ενός ιού που “δραπέτευσε” από το εργαστήριο του αναμορφωμένου villain. O ιός αυτός είχε ως αποτέλεσμα, κοινό σε metahumans και κοινούς θνητούς, το θάνατο. Ενώ οι μεν πρώτοι, όμως, έχασαν τις δυνάμεις τους εξαιτίας του, οι δε δεύτεροι απέκτησαν δυνάμεις που μόνο όσοι φορούν κολάν δικαιούνται στον κόσμο των comics.

Κι ενώ τα μέλη της Justice League βρίσκονται στο κρεβάτι του πόνου, οι Superman, Wonder Woman, Batman και Lex Luthor απομένουν μόνοι – οι πρώτοι στους δρόμους, αντιμετωπίζοντας σούπερ γκρινιάρηδες ασθενείς και αναζητώντας τον patient zero, και ο δεύτερος στο εργαστήρι του, αναζητώντας τη θεραπεία. Η εξέλιξη αυτή σημαίνει δύο πράγματα. Πρώτον, οι τέσσερίς τους βρίσκονται στο κέντρο της εξιστόρησης, αλλάζοντας τις ισορροπίες στον τίτλο. Βέβαια, δεν το παρακάνουν, καθώς κατά κανόνα αποτελούν τους βασικούς χαρακτήρες των ιστοριών της Justice League. Μαζί τους, βέβαια, φωτίζονται και άλλοι – απόλυτα δευτερεύοντες χαρακτήρες – όπως ο Captain Cold στα δύο τελευταία τεύχη. Δεύτερον, το μικρότερο αυτό cast φέρνει και πιο αργούς ρυθμούς εξιστόρησης.

Μη φανταστείτε, βέβαια, μακρόσυρτες σκηνές και ατελείωτους διαλόγους. Η δράση είναι στο επίκεντρο και οι σελίδες του JUSTICE LEAGUE καταπίνονται μεμιάς. Αλλά, από τη στιγμή που δε στριμώχνονται πολλοί χαρακτήρες στο φως του προβολέα, οι ρυθμοί είναι πιο αργοί, σε σύγκριση όχι μόνο με προηγούμενα τεύχη του JUSTICE LEAGUE, αλλά και με άλλες superhero teams σειρές.

Από τους τέσσερις πρωταγωνιστές, μάλιστα, αυτός που κλέβει λιγότερο τις εντυπώσεις είναι ο συνήθης ύποπτος – o Superman. Ο Luthor είναι το μυαλό πίσω από την αντιμετώπιση της απειλής, αλλά και ο υπεύθυνος για αυτή, και οι σκηνές με τον ίδιο πρωταγωνιστή έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον, είτε φροντίζει τους ασθενείς του είτε προσπαθεί να δικαιολογηθεί στον Superman. H Wonder Woman, από την άλλη, ξεδίνει στο #39, αναλαμβάνοντας να αντιμετωπίσει ολόκληρη την Justice League μόνη της. Και ο Batman; Ο Batman προσβάλλεται από τον ιό, αποκτώντας υπερδυνάμεις!

Ένα ακόμη ενδιαφέρον σημείο στο σενάριο του Johns είναι το γεγονός ότι πρόκειται για μια εξαιρετικά straightforward ιστορία, η οποία δεν αλλάζει πορεία, εξαιτίας twists, δεκάδων δευτερευόντων plots και άλλων αντιπερισπασμών. Και αυτός είναι ο βασικότερος λόγος που την χαρακτήρισα και old school, στον πρόλογο αυτού του κειμένου. Αλλά αυτό δεν αποτελεί λόγο για να κατηγορήσουμε τον Johns για τεμπελιά. Έχει φροντίσει, άλλωστε, να δέσει και να λύσει κάθε νήμα της ιστορίας του στις σελίδες των πέντε αυτών τευχών, με αποτέλεσμα το φινάλε να έρθει απρόσκοπτα και αβίαστα.

Πού είναι, όμως, οι εκπλήξεις σε αυτό; Το σενάριο εξελίσσεται τόσο λογικά που μοιάζει υπερβολικά υπολογισμένο. Όλα μοιάζουν, άλλωστε, να οδηγούν σε μια και μοναδική κλιμάκωση και, όταν αυτή η κλιμάκωση έρχεται, κανείς δεν εκπλήσσεται. Μάλλον εξαιτίας της το “Amazo Virus” χάνει το απαραίτητο νεύρο του. Θέλει, μάλιστα, να γίνει τόσο πολύ μια κλασική ιστορία της Justice League που νομίζεις ότι κάπου την έχεις ξαναδιαβάσει.

Ακόμη κι αν την έχεις ξαναδιαβάσει, όμως, δε μπορείς παρά να σταθείς στο εκπληκτικό σχέδιο του νεοφερμένου Jason Fabok. Οι clean cut πρωταγωνιστές έρχονται σε αντίθεση με τους… zombified ασθενείς και οι μάχες είναι τουλάχιστον εντυπωσιακές – όχι μόνο εκεί που το περιμένεις (σε splash pages), αλλά και εκεί που δεν το περιμένεις (σε μικρότερα panels). Και δεν είναι λίγες οι στιγμές που ο ταλαντούχος καλλιτέχνης ξεπερνά τον εαυτό του (συχνά και με τη βοήθεια του colorist Brad Anderson).

Ένα τελευταίο παράπονό μου αφορά και σε κάποια από τα ερωτήματα που έμειναν αναπάντητα. Το σημαντικότερο αυτών αφορά στην ταυτότητα και στους λόγους του ανθρώπου που θέλει τον Lex Luthor νεκρό. Ολόκληρη η ιστορία ξεκίνησε από αυτό και επανήλθε κάπου στα μισά, αλλά ποτέ δε μάθαμε όσα θέλαμε. Και δεν αμφιβάλλω ότι θα μάθουμε στο άμεσο μέλλον (το οποίο θα φέρει τη Justice League στο “Darkseid War”), αλλά η απουσία μιας κάποιας εξήγησης κάνει την ιστορία, νομίζω, να μοιάζει ανολοκλήρωτη.

Για να κάνω τη σούμα, λοιπόν, το “Amazo Virus” είναι ένα storyline που σε γενικές γραμμές στάθηκε αντάξιο των προσδοκιών που δημιούργησε. Από τη μία, θυμίζει καλές ιστορίες της Justice League του παρελθόντος και μοιάζει με ένα καλοκουρδισμένο δημιούργημα της πένας του Johns που αξίζει ανάγνωσης. Από την άλλη, βέβαια, μοιάζει πολύ προβλέψιμο και δεν προσφέρει μια διαφορετική εμπειρία, παρά το γεγονός ότι διαφέρει στα σημεία από πρόσφατες ιστορίες της Justice League. Εξαιτίας αυτού, δεν καταφέρνει να αναρριχηθεί πάνω από το status της καλής ιστορίας και να σταθεί πλάι σε σημαντικά κεφάλαια της Justice League. Αυτό που κατόρθωσε, πάντως, τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση, είναι να με κάνει να παραμείνω πιστός στον τίτλο, κυρίως του σχεδίου του Fabok, αλλά και του “τίμιου” δρόμου που ακολουθεί.