DARTH VADER #1

Writer: Kieron Gillen
Artist: Salvador Larroca
Marvel Comics

Πρέπει να ξεκινήσω αυτό το review δηλώνοντας ότι έχω μια love/hate σχέση με τον κόσμο του STAR WARS. Από τη μία, θεωρώ αδύνατο να μην εντυπωσιαστεί κανείς με την έκταση του σύμπαντός του και αναγνωρίζω πως τα designs των στολών, τοπίων, οχημάτων και λοιπών στοιχείων του κόσμου είναι εντυπωσιακά και αιχμαλωτίζουν την φαντασία κάθε θεατή/αναγνώστη (και επίσης, τα lightsabers, με διαφορά το πιο cool αντικείμενο που έχει συλλάβει η ανθρώπινη φαντασία). Κάποια από τα comics της Dark Horse μου είχαν φανεί αξιοπρεπή, αλλά τίποτα το συνταρακτικό, και το video game KNIGHTS OF THE OLD REPUBLIC είναι ένα από τα καλύτερα RPGs που υπάρχουν εκεί έξω κι αν δεν το έχετε παίξει φροντίστε να το κάνετε.

Από την άλλη, οι ταινίες μου φαίνονται, στην καλύτερη περίπτωση, μέτριες και αδυνατώ να εξηγήσω το status του franchise στην pop κουλτούρα, την οργή των fans σε κάθε παραστράτημα του George Lucas, είτε αυτό λέγεται midichlorians, είτε “ο Han πυροβόλησε πρώτος”, και τη χρήση του STAR WARS ως default πηγή nerdy αναφορών σε κάθε είδους sitcoms και ταινίες.

Στο θέμα μας, τώρα, η ιστορία του DARTH VADER εκτυλίσσεται χρονικά μετά το τέλος της πρώτης ταινίας και την καταστροφή του αρχικού Death Star, και παρακολουθούμε τα γεγονότα από την οπτική γωνία του Darth Vader, του βασανισμένου Sith Lord που λατρεύουμε να μισούμε. Κατ’ αρχάς (και παρ’ όλο που δεν το βλέπουμε για πρώτη φορά), οποιοσδήποτε τίτλος ασχολείται με το τι κάνουν οι villains μεταξύ των ταινιών, παρουσιάζει κάποιο ενδιαφέρον. Οι Sith, απ’ ότι φαίνεται, έχουν πολύ καλύτερα πράγματα να κάνουν από το να περιμένουν τον Luke για την επόμενη διάλεξη σχετικά με τη Σκοτεινή Πλευρά.

Ο Kieron Gillen κάνει πολύ καλή δουλειά στο να μεταφέρει τη φωνή του κάθε χαρακτήρα με επιτυχία στο χαρτί, ειδικά στην περίπτωση του Vader, όπου σχεδόν ακούς τη χαρακτηριστική αναπνοή στις παύσεις μεταξύ των προτάσεων.

Ο Salvador Larroca, του οποίου η εικονογράφηση περιλαμβάνει πολύ ωραία backgrounds και λειτουργεί άψογα όταν οι χαρακτήρες ποζάρουν εντυπωσιακά, πάσχει σε οτιδήποτε έχει να κάνει με κίνηση ή εκφράσεις προσώπων, αν και υποπτεύομαι πως το γεγονός ότι αναπαριστά πρόσωπα ηθοποιών ευθύνεται, εν μέρει, γι’ αυτό. Φυσικά, ο πρωταγωνιστής μας φορά συνεχώς μάσκα, οπότε η κατάσταση σώζεται.

Σε γενικές γραμμές, το συγκεκριμένο τεύχος μου άφησε μέτριες εντυπώσεις. Φυσικά, η Marvel οφείλει να χρησιμοποιήσει τα πρώτα τεύχη των STAR WARS τίτλων για μας επανεισάγει στο μακρινό του γαλαξία και (γιατί όχι) να προσελκύσει και νεότερους αναγνώστες. Από την άλλη, όμως, τα ηθικά διλλήματα του Anakin Skywalker, καθώς αμφιταλαντεύεται μεταξύ καλού και κακού, δεν προσφέρονται για ανάλυση επ’ άπειρον, για να μην πω ότι οι ταινίες τα έχουν ήδη εξαντλήσει.

Δυστυχώς, η δύναμη ενός franchise σαν το STAR WARS αποτελεί παράλληλα και αδυναμία του. Το τεράστιο fanbase, που φαίνεται να θεωρεί την ιστορία κτήμα του, έχει αποδείξει αρκετές φορές στο παρελθόν, ότι δεν συγχωρεί παρεκκλίσεις από το canon, περιορίζοντας έτσι αρκετά το πόσο μπορεί κανείς να πειραματιστεί, με έναν κόσμο και ένα καστ χαρακτήρων που βρίσκονται χαραγμένα στο συλλογικό υποσυνείδητο του κοινού επί δεκαετίες. Είναι, λοιπόν, αρκετά λογικό η εταιρία-κάτοχος του franchise να φοβηθεί τους πειραματισμούς και να αρκεστεί στο να παρουσιάζει ξανά και ξανά γνώριμους χαρακτήρες σε γνώριμες ιστορίες και καταστάσεις. Και η αλήθεια είναι πως το DARTH VADER μου άφησε μια τέτοια εντύπωση.

Βεβαια, είναι πολύ νωρίς ακόμη για να βγάλουμε συμπεράσματα για το μέλλον του franchise, το οποίο προφανώς και δεν πρόκειται να κριθεί από τα comics, αλλά από την ταινία του J.J. Abrams. Φοβάμαι, όμως, λίγο, μήπως ο DARTH VADER αποδειχθεί “as good as it gets”.