BIG MAN PLANS #1

Writers: Eric Powell/ Tim Wiesch
Artist: Eric Powell
Image Comics

Επιτέλους!

Δεν έβλεπα την ώρα και την στιγμή που θα έβγαινε το BIG MAN PLANS στα ράφια (ψηφιακά και μη). Ανυπομονούσα να το διαβάσω από όταν είδα τα promos της σειράς, πολύ απλά γιατί ενθουσιάστηκα. Γιατί όμως ενθουσιάστηκα; Επειδή ο Eric Powell – κοιτάξτε μία τα credits – είναι, εκτός από βραβευμένος, και προσωπικά αγαπημένος δημιουργός. Και ο τύπος που δημιούργησαν την ιστορία μαζί, καλός φαίνεται.

Σήμερα, λέω να το πάω ανάποδα από ότι συνήθως. Και για αυτό θα μιλήσω πρώτα για το παρουσιαστικό του comic, και ύστερα για την ιστορία. Κάνω αυτήν την κίνηση, γιατί πάνω κάτω το στιλ (για όσους το ξέρουν από το GOON) του Powell δεν αλλάζει και πολύ. Ιδιαίτερα εκφραστικά πρόσωπα, με σκληρές λεπτομέρειες και γενικά μουντά χρώματα. Εδώ και εκεί παρουσιάζει έντονα χρώματα και “χαρωπά” σχέδια που έρχονται σε αντίθεση με το υπόλοιπο.

Δεν υπάρχει αυστηρότητα στο σχέδιο των χαρακτήρων, καθώς εμπλουτίζει το σχέδιο του με αρκετά καρτουνίστικα στοιχεία. Ειδικότερα, στο συγκεκριμένο, μάλλον για να ταιριάζει στην ιστορία, το σχέδιο μοιάζει πρόχειρο. Αλλά δεν είναι. Απλά μέσα από αυτό το στιλ θα περάσει ακόμα πιο έντονα τα αισθήματα του χαρακτήρα.

Τώρα για την ιστορία, έχουμε κάτι πιο δραματικό και πονεμένο, με όμως σωστά τοποθετημένο χιούμορ. Dark χιούμορ! Πάντως, ξεκινάμε με μία εξιστόρηση της μέχρι τώρα ζωής του ήρωα μας. Ο ήρωάς μας είναι ένας νάνος. Με λίγα λόγια, βλέπουμε το ξύλο, τα υβριστικά σχόλια και την κοροϊδία που πέρασε καθώς μεγάλωνε. Κάτι, που παρόλο τον μετατρέπει σε έναν άξεστο και διεφθαρμένα σκληρό τύπο, μας κάνει να θέλουμε να ακούσουμε την ιστορία του. Και ας βωμολοχεί και σκοτώνει ακράδαντα.

Γενικά, δεν υπάρχει ακριβώς κάποιο θέμα γύρω από το οποίο να γυρνάει η ιστορία – πλην της ζωής του Big Man, όπως τον φώναζε ο πατέρας του – αλλά υπάρχει αρκετό μυστήριο. Και περιπέτεια, αγωνία για την συνέχεια. Δράμα και σχετικώς αστείες καταστάσεις και ατάκες. Αν σας αρέσει το συγκεκριμένο στυλ, το πιο πιθανό είναι να σας αρέσει αρκετά και το BIG MAN PLANS.

Γιατί εκτός της πλοκής, παρουσιάζεται πάρα πολύ επιτυχημένα. Δεν κολλάς πουθενά και δεν καταλαβαίνεις πότε έχεις τελειώσει παρά τις είκοσι και κάτι σελίδες. Και είναι κατά κύριο λόγο εσωτερικός μονόλογος.

Ίσως να μου άρεσε λίγο παραπάνω από ότι έπρεπε. Ίσως και να υπερβάλω στα σχόλια μου. Ίσως να θεοποιώ τον Powell – και τον Wiesch, κρίμα το παλικάρι μόνο του. Αλλά, το ευχαριστήθηκα, υπέρ του δέοντος, και ελπίζω να το ευχαριστηθείτε και εσείς!