TOKYO GHOUL
Writer: Chūji Mikasano
Director: Shuhei Morita
Animation: Studio Pierrot
Music: Yutaka Yamada
“TOKYO GHOUL”, λέω, διαβάζοντας τον τίτλο. Οι πρώτες σειρές με ενημερώνουν ότι η υπόθεση εκτυλίσσεται στο Τόκυο, μια πόλη όμως κατά πολύ διαφορετική από αυτή που γνωρίζουμε σήμερα. Οι άνθρωποι δε βρίσκονται πλέον στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας, αλλά η ζωή τους απειλείται από κάποια μυστηριώδη πλάσματα που ζουν ανάμεσα τους, τα Ghouls. “Άλλη μια ιστορία με αιμοβόρα τέρατα που στοιχειώνουν μια πόλη κατασπαράσσοντας ανυποψίαστους πολίτες;”, αναρωτιέμαι. “Ίσως όχι”, συλλογίζομαι, και μετά το πρώτο επεισόδιο συνειδητοποιώ ότι πάντα θα θέλω να βλέπω και να διαβάζω ιστορίες σαν αυτή. Γιατί τελικά, ο άνθρωπος πάντα θα παλεύει με ένα θηρίο, είτε αυτό βρίσκεται έξω στον κόσμο είτε βρίσκεται καλά κρυμμένο μέσα του, στον ίδιο τον εαυτό του.
Η ιστορία ανήκει στην κατηγορία των Dark Fantasy και μπορούμε να πούμε ότι φλερτάρει επικίνδυνα με το ψυχολογικό θρίλερ. Το υπερφυσικό στοιχείο είναι έντονο σε όλο το anime. Έχει γραφτεί από τον Chūji Mikasano και έχει σκηνοθετηθεί από τον Shuhei Morita. Η ιστορία ξεκινά φαινομενικά απλά, όπως συνήθως συμβαίνει πριν από κάποιο τρομερό γεγονός. Και έτσι, ακολουθούμε τη ζωή του κεντρικού ήρωα, Kaneki, ενός συνηθισμένου φοιτητή που του αρέσουν τα βιβλία και απολαμβάνει την παρέα του φίλου του Hide. Όλα αλλάζουν όμως, όταν μετά από ένα ατύχημα αρχίζει να μεταμορφώνεται σε ένα από τα πλάσματα που στοιχειώνουν την πόλη: τα ghouls. Ή περίπου έτσι, γιατί ο Kaneki μπορεί να μην είναι πλέον άνθρωπος, αλλά γίνεται ένα μοναδικό πλάσμα: μισός ghoul, μισός άνθρωπος.
Ενώ οι αστυνομικές αρχές αντιμετωπίζουν τα ghouls ως αδίστακτα όντα με μοναδικό σκοπό να σκοτώνουν, ο Kaneki ανακαλύπτει τις διαφορετικές “τάξεις” τους και τη φιλοσοφία τους. “Το κακό τελικά δεν είναι πάντα το ίδιο”, σκέφτομαι. “Υπάρχει ακόμα και εδώ μια λεπτή γραμμή που καθορίζει πόσο σκληρή είναι μια πράξη: τα κίνητρά της”. Βλέπουμε πως ο κόσμος είναι χωρισμένος σε διαφορετικές ομάδες, με διαφορετικά πιστεύω, αντιλήψεις και αρχές. Άνθρωποι που αρνούνται να αποδεχτούν ότι τα ghouls είναι πλάσματα που μπορούν να νιώσουν ανθρώπινα συναισθήματα. Άνθρωποι που κυνηγούν τα ghouls. Ghouls που πιστεύουν ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να καταστραφούν και, τέλος, ghouls που θέλουν να κυνηγήσουν μόνο γιατί πρέπει να ζήσουν και όχι γιατί τους αρέσει να σκοτώνουν.
Όσο προχωρά το anime τόσο καλύτερα σκιαγραφώ την προσωπικότητα του κεντρικού ήρωα και βλέπω ότι παίρνει την όψη ενός τραγικού ήρωα. Μέσα σε αυτή την κοινωνία, ο Kaneki έχει τη μοναδικότητα να αποτελεί ένα ξεχωριστό πλάσμα, έναν διαμεσολαβητή σε αυτούς τους κόσμους. Έναν άνθρωπο που πασχίζει να αντιταχθεί στη μοίρα του και αντιμάχεται το τέρας μέσα του, έναν άνθρωπο που στο τέλος ίσως χρειαστεί να τιθασεύσει και να αποδεχτεί τη σκοτεινή πλευρά του. Άθελά μου κάνω παραλληλισμούς με τον δικό μας κόσμο, με τη σκέψη πως όσο διαβρωμένος και αν είναι ένας σύγχρονος άνθρωπος, ίσως κάπου μέσα του κρύβει ένα κομμάτι της ανθρωπιάς που ξέχασε να σβήσει.
Πέρα από την πλοκή, δεν περνά απαρατήρητο το animation της σειράς, το οποίο, φέροντας την υπογραφή του Studio Pierrot, είναι αρκετά καλό. Αν μη τι άλλο, οι ανθρώπινοι χαρακτήρες, τα πλάσματα, τα τοπία και οι εικόνες της πόλης είναι προσεγμένα. Έχει αρκετό gore και σκηνές με αίμα βέβαια, που ίσως ξενίσουν κάποιον που δεν προτιμά βίαια animation, αλλά σε γενικές γραμμές το σχέδιο είναι ικανοποιητικό, αξιοπρεπές και δένει αρμονικά με την πλοκή, τους χαρακτήρες και την υπόθεση.
Το soundtrack του Yutaka Yamada είναι ιδιαίτερο. Μια αρκετά μεγάλη ποικιλία κομματιών μέσα στο OST καταφέρνουν να περιγράψουν μια πληθώρα συναισθηματικών καταστάσεων: από τον τρόμο, την αγωνία, το μυστήριο και την απόγνωση μέχρι τη συγκίνηση, την αγάπη, τη χαρά και την προσμονή. Ο συνθέτης, πέρα από το να μας εισάγει σε μια σκοτεινή ατμόσφαιρα, δημιουργεί επίσης και κατάλληλα μουσικά κομμάτια για τις ήρεμες σκηνές της καθημερινής ζωής και τις ευχάριστες αναμνήσεις των ηρώων.
“Τι το κάνει τόσο δημοφιλές;” αναρωτιέμαι. Ίσως, η αέναη πάλη του καλού και του κακού, η μεταμόρφωση του ανθρώπου σε ένα πλάσμα με υπερφυσικές ικανότητες και η προσπάθειά του να νικήσει την αδύναμη φύση του, είναι μερικά από τα στοιχεία που αγάπησα. Στοιχεία που βρίσκουμε και σε άλλα έργα της 9ης Τέχνης, όπως ο SPIDER-MAN και ο BATMAN, τα οποία πραγματεύονται αυτή τη σύγκρουση που καθορίζει τη φύση του ανθρώπου. Ποια είναι η ανθρώπινη φύση; Τι την καθορίζει; Ποιά είναι η “σκοτεινή πλευρά” που όλοι κρύβουμε μέσα μας τελικά;
Η σειρά βρίσκεται ανάμεσα στις πιο γνωστές σειρές των τελευταίων δύο ετών, ενώ από τις 9 Ιανουαρίου 2015 άρχισε να προβάλλεται ο 2ος κύκλος (TOKYO GHOUL √A). Μετά το τέλος του, αναμένουμε με αγωνία την ανακοίνωση του επόμενου κύκλου. Βασίζεται στο ομότιτλο manga TOKYO GHOUL του Sui Ishida, που εκδίδεται από τη Shueisha (και τη Viz Media στις ΗΠΑ). Η γρήγορη πλοκή, η ανεξέλεγκτη δράση, η ευαισθησίες των κεντρικών ηρώων, καθώς και τα πανανθρώπινα ερωτήματα που τίθενται, δε γίνεται να αφήσουν αδιάφορο τον θεατή.
Κλείνοντας, μοιράζομαι μαζί σας ένα απόσπασμα από το τραγούδι “UNRAVEL” του opening του πρώτου κύκλου (vocals: TK from Ling Tosite Sigure). Οι στίχοι – που εκφράζουν τα βαθύτερα ερωτήματα και τους προβληματισμούς που θέτει το anime – εξακολουθούν να με αγγίζουν όποτε ακούω το τραγούδι.
Tell me, please tell me, what this plot is all about…
Exactly, who resides within me? I’m broken, so broken – amidst this world.
Yet you laugh, blind to everything. Being as broken as I am, I hold my breath.
And it can’t be unravelled; it can no longer be unravelled… Not even the truth.
Breakable; unbreakable – psychotic; unable to go insane I’ll find you, and…
In this shaken, twisted world, I gradually become transparent, unable to be seen.
Please don’t bother looking for me; don’t stare at me…
I merely don’t want to hurt you, inside a world that came out of someone’s imagination.
So please remember me; as vivid as I was…
