CONVERGENCE #0

Writers: Dan Jurgens, Jeff King
Artist: Ethan Van Sciver
DC Comics

Tί, αυτό ήταν; Έτσι ξεκινάει το τεράστιο event της DC που θα αλλάξει το universe για πάντα; Με διαλόγους και το ίδιο set up, σελίδα παρά σελίδα; Εκτίθεμαι, κύριοι! Εγώ, που προσπαθώ να πείσω τον Σακαρίδη να του ρίξει μια ματιά και τον Λάμπρη να παρακολουθήσει και κάτι άλλο από το New 52, πέραν του AQUAMAN AND THE OTHERS! Πώς θα τους αντικρύσω τώρα;

Και τώρα που το έβγαλα από μέσα μου, ας ξεκινήσω να σας μιλώ για το CONVERGENCE #0, το (σχεδόν) πρώτο τεύχος του mini series που αποτελεί τη ραχοκοκαλιά του νέου event της DC, ενός event που όχι μόνο επαναφέρει (προσωρινά ή μη, θα το μάθουμε αργότερα) αγαπημένους ήρωες των παλιών και παράλληλων universe της εκδοτικής, αλλά σκοπεύει να τους θέσει και αντιμέτωπους μεταξύ τους. Το premise του είναι σχετικά απλό: ο Brainiac έχει συγκεντρώσει θραύσματα από κάθε universe και τα κρατά φυλακισμένα, με σκοπό να πραγματοποιήσει κάποια πειράματα, ώστε να διαπιστώσει ποιο είναι το ισχυρότερο – αυτό που θα υπερισχύσει και τελικά θα επιζήσει.

Αυτό πάνω-κάτω το γνωρίζαμε από τη στιγμή περίπου που η DC ανακοίνωσε το CONVERGENCE. Αλλά σε αυτό το πρώτο (σχεδόν) τεύχος, το βλέπουμε να παίρνει σάρκα και οστά (ξανά, σχεδόν).

Πολλά “σχεδόν” χρησιμοποιώ και καλά θα κάνω να τα εξηγήσω. Το CONVERGENCE #0 είναι σχεδόν το πρώτο τεύχος, διότι δεν είναι το #1. Συνήθως, τέτοιου είδους τεύχη χρησιμεύουν αποκλειστικά στο να μας εισάγουν στον κόσμο και στους πρωταγωνιστές μιας ιστορίας και ελάχιστα κάνουν, ώστε να προχωρήσουν την ίδια την ιστορία. Και αυτό ακριβώς κάνει αυτό εδώ το τεύχος. Μα το κάνει αργά και βασανιστικά. Και εδώ έρχεται το δεύτερο “σχεδόν”. Το premise του CONVERGENCE παίρνει σχεδόν σάρκα και οστά, γιατί ουσιαστικά δε βλέπουμε την εξέλιξη μιας ιστορίας, αλλά την αφήγηση αυτού του premise.

Βλέπουμε, λοιπόν, ξαφνικά τον Superman (τον τωρινό, αυτόν του New 52, που φορά εσώρουχα μέσα από τα κολάν του), φυλακισμένο του Brainiac – όχι τον Brainiac αυτόν που γνωρίζουμε από το New 52 και το SUPERMAN: DOOMED, αλλά τον μεγάλο, τον βασικό, τον απόλυτο, αυτόν που έχει στη διάθεσή του δεκάδες εκδοχές του εαυτού του, οι οποίες τον υπηρετούν. Η ιστορία μας ξεκινά λίγο μετά από το τέλος του DOOMED και ο μεγάλος αυτός Brainiac αφήνει τον Superman στα χέρια ενός εκ των υποτακτικών του. Πρόκειται για έναν Brainiac που έχει το καθήκον να συγκεντρώνει μία πόλη από κάθε καταδικασμένο κόσμο, να τη διατηρεί και να τη μελετά. Και ο Brainiac αυτός (ο οποίος, αν κατάλαβα καλά, εξελίσσεται στον Telos, τη ζωντανή τεχνητή νοημοσύνη που θα αποτελέσει τον βασικό villain του event) εξηγεί στον Superman τα σχέδιά του και το premise του CONVERGENCE που ανέφερα παραπάνω.

Όλο το τεύχος, λοιπόν, δεν έχει καθόλου δράση, ελάχιστη κίνηση και πολλές εξηγήσεις – σαν τη σκηνή με τον Architect στο MATRIX, ένα πράγμα… Βέβαια, το πλεονέκτημα σε αυτό το τεύχος είναι ότι δε βλέπουμε τα γεμάτα απορία μούτρα του Keanu Reaves, αλλά ένα πλήθος εντυπωσιακών panels και splash pages, με αποκορύφωμα αυτή που δείχνει τους θανάτους του Superman σε διάφορα universes. Μοναδική σκηνή (την οποία, όμως, έχουμε δει σε promo του CONVERGENCE), που αξίζει το κόμπιασμα μερικών δευτερολέπτων στην σελίδα.

Υπεύθυνος, λοιπόν, για τα θετικότερα σημεία του CONVERGENCE #0, είναι ο σχεδιαστής του τεύχους, Ethan Van Sciver (GREEN LANTERN, SUPERMAN/BATMAN). Το σχέδιό του είναι άκρως εντυπωσιακό και οι σκηνές που καλείται να σχεδιάσει είναι αυτές που αποζημιώνουν για την έλλειψη δράσης. Κοιτώντας τα panels του, άλλωστε, σχεδόν αγνοείς μια-δυο επαναλήψεις, στις οποίες πέφτουν οι Dan Jurgens (DEATH AND RETURN OF SUPERMAN) και Jeff King (γνωστός για τηλεοπτικά σενάρια, ο οποίος κάνει εδώ το ντεμπούτο του στα comics), λες και προσπαθούσαν πάση θυσία να γεμίσουν τις σελίδες του oversized αυτού τεύχους. Set up, establish, repeat. Set up, establish, repeat.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το πρώτο (σχεδόν) αυτό τεύχος μας εισάγει με επιτυχία στο premise του CONVERGENCE. To πρόβλημά του, όμως είναι ότι χωλαίνει, όσον αφορά στη διαδικασία, και δεν αποτελεί τίποτε ιδιαίτερο ως αυτόνομο τεύχος. Θεωρώ, βέβαια, ότι τα πράγματα θα βελτιωθούν στα επόμενα οχτώ – φυσικα, το ζουμί αναμένεται να βρίσκεται στα 10 mini series που το συνοδεύουν, αλλά όσο κι αν θα απολαύσουμε παλιούς και αγαπημένους χαρακτήρες σε αυτά, δεν πρόκειται να προκύψει οτιδήποτε καλό από το συνολικό event, αν η ραχοκοκαλιά του δεν ενισχυθεί σύντομα.

Για να δούμε, λοιπόν. Θα καταφέρει να ξεχωρίσει αυτό το event, ή η φετινή άνοιξη θα αποτελείται από δύο όμοια events (μην ξεχνάτε το SECRET WARS της Marvel, που έχει παρόμοιο concept με το CONVERGENCE, αλλά και το ομότιτλο maxi series του 1984), που παρόμοιά τους έχουμε δει και στο παρελθόν;