DEADPOOL #250 (#45)

Writers: Brian Posehn, Gerry Duggan, κ.α.
Artists: Various
Marvel Comics

Έχει σκοτώσει ολόκληρο το Marvel Universe, έχει σκοτώσει κλασσικούς χαρακτήρες της λογοτεχνίας, έχει εξοντώσει εναλλακτικές εκδοχές του εαυτού του, έχει αντιμετωπίσει την αποκάλυψη των ζόμπι, τα έχει βάλει με τα πτώματα των προέδρων των ΗΠΑ, γνωρίζει ότι είναι φανταστικός χαρακτήρας και λατρεύει τα τσιμιτσάνγκα με φλεγόμενο πάθος. Ήρθε η ώρα να δούμε τον Deadpool να… πεθαίνει;

Αν και δεν είμαι και ο μεγαλύτερος φαν του merc with a mouth, ήθελα να δω πως θα χειριζόταν η Marvel τον θάνατο (no spoilers here, γύρω από αυτό το γεγονός χτίστηκε το promotion του συγκεκριμένου τεύχους, το λέει μέχρι και στο εξώφυλλο) ενός χαρακτήρα που μπορούσε να σπάσει τον 4th wall. Ο λόγος που δεν είμαι μεγάλος φαν του DP δεν είναι τόσο ο ίδιος ο χαρακτήρας, όσο το γεγονός ότι οι συγγραφείς συχνά παρασέρνονται από το χιούμορ και τις ευκαιρίες για χιούμορ που παρέχει ένας τέτοιος χαρακτήρας και το πόσο εύκολο είναι να ξεχάσει κάποιος τον στόχο του και απλά να βάλει τον Wade να λέει συνεχώς αστεία. Ευτυχώς το DEADPOOL #250 δεν χαρακτηρίζεται από υπερβολικό αριθμών αστείων και καταστάσεων που θα μπορούσαν να εκτροχιάσουν την αφήγηση.

Το τεύχος #250 σηματοδοτεί το τέλος του run των Gerry Duggan (ARKHAM MANOR, DEADPOOL: THE GAUNTLET) και Brian Posehn. Και οι δύο έχουν background στον χώρο της κωμωδίας, οπότε από την αρχή έμοιαζαν ιδανικές επιλογές για τον συγκεκριμένο τίτλο. Ευτυχώς όμως πήγαν ένα βήμα παραπέρα και δημιούργησαν ένα μεγάλο καστ γύρω από τον Wade, μας έδωσαν νέα οπτική στο τι τον ωθεί να κάνει ό,τι κάνει και δεν φοβήθηκαν να μας τον παρουσιάσουν ενίοτε και πιο σοβαρό. Και όλα αυτά τα στοιχεία χαρακτηρίζουν στο έπακρο την ιστορία του θανάτου του Deadpool.

Η πλοκή ξεκινάει αρκετά ξεκάθαρα και συνεχίζει με ανάλογο τρόπο. Η οργάνωση ULTIMATUM απείλησε την οικογένεια του Wade και τώρα αυτός απλά τους αντεπιτίθεται. Και μας δείχνει γιατί είναι από τους καλύτερους μισθοφόρους του Marvel Universe, καθώς μόνος εναντίον όλων προσπαθεί να κατατροπώσει κάθε άνδρα της οργάνωσης. Δεν θα ήταν το πιο ταιριαστό τέλος που θα μπορούσε να φανταστεί κάποιος, λειτουργεί όμως αρκετά καλά, ειδικά στα πλαίσια της πορείας που είχαν σκαρφιστεί για τον Deadpool στα 45 τεύχη του run τους.

Οι τελευταίες σελίδες της κεντρικής ιστορίας θα μπορούσαν να έχουν διάφορες ερμηνείες. Είτε το συγγραφικό team βρήκε τον ιδανικό τρόπο να συνδυάσει δράμα και κωμωδία σε αυτές τις 5 σελίδες, είτε βρήκε τον ιδανικό τρόπο να παρωδήσει το πως τα μεγάλα events διακόπτουν τα γεγονότα των διαφόρων σειρών, είτε βρήκε έναν ικανοποιητικό τρόπο να προσθέσει μέσα στην ιστορία κάποιο μεγάλο event (δεν θα αναφέρω το όνομα, αλλά μάλλον είναι αρκετά προφανές για ποιο πρόκειται). Ή ίσως είναι συνδυασμός όλων των παραπάνω.

Βέβαια τι τεύχος-σταθμός θα ήταν αν δεν είχε και συνοδευτικές ιστορίες; Και, ευτυχώς ή δυστυχώς, διαθέτει αρκετές. Αυτές που ξεχώρισα ήταν με το taco dog, “χαρακτήρας” που δανείζεται στοιχεία από το pizza dog του HAWKEYE, αυτή με τον Evan/Kid Apocalypse που προσπαθεί να εκπληρώσει το πεπρωμένο του και επιχειρεί να κάνει κακές πράξεις, ενώ η καλύτερη από τις σύντομες ιστορίες ήταν αυτή με την σύζυγο του Wade, Shikla, κατά την οποία εμβαθύνει στην ποπ κουλτούρα.

Η δευτερεύουσα ιστορία που ξεχωρίζει όμως δεν είναι κάποια από αυτές τις ολιγοσέλιδες που επικεντρώνονται στο καστ που περιτριγυρίζει τον Deadpool, αλλά ένα ακόμα lost issue, μια ιστορία που εντάσσει τον ήρωα μας στο παρελθοντικό continuity, πριν καν αυτός δημιουργηθεί. Σε αυτή την ιστορία, πέφτει στα χέρια του το Infinity Gauntlet και οργανώνει ένα roast προς τιμή του, στο οποίο εμφανίζεται ουσιαστικά όλο το Marvel Universe. Όταν θέλει είναι ξεκαρδιστικό, δείχνει τις σχέσεις που έχει με πολλούς άλλους ήρωες (hint: δεν είναι θετικές), έχει μια σημαντική στιγμή characterization για τον Wade και καταλήγει σε ένα tracking shot στο οποίο ο Deadpool απευθύνεται σε εμάς, τους αναγνώστες και στο οποίο, θα μπορούσαμε να πούμε, μας βάζει στην θέση μας.

Νομίζω ότι το DEADPOOL #250 είναι must για κάθε φαν του χαρακτήρα. Και όσο και αν φαίνεται παράξενο, μιας και είναι το τελευταίο τεύχος και αφορά τον θάνατο του πρωταγωνιστή, θα το πρότεινα και ως πρώτη επαφή για κάποιον. Έχει όλα τα στοιχεία που έχουν κάνει δημοφιλή τον χαρακτήρα τα τελευταίο χρόνια, εμφυτευμένα σε κάποιες αξιοπρεπείς ιστορίες. Βλέπουμε τον Deadpool να σπάει τον 4th wall και να μιλάει στους αναγνώστες, να κάνει (επιτυχημένα ως επί το πλείστον) αστεία. Αλλά βλέπουμε και έναν διαφορετικό Deadpool, ο οποίος είναι έτοιμος να πολεμήσει για την οικογένεια του ό,τι και αν του εξαπολύσουν (αν και μάλλον συμβαίνει το αντίθετο και εξαπολύει αυτός απειλές) και μια τέτοια ματιά στον ήρωα ήταν απόλυτα ταιριαστή για το “φινάλε”.