TOP SHELVES: DEATH NOTE

Writer: Tsugumi Ohba
Artist: Takeshi Obata
Viz Media

Ένα από τα πρώτα manga που μου τράβηξε την προσοχή τόσο, ώστε να το διαβάσω όλο (βοηθάει και το μικρό σχετικά μέγεθος του) ήταν το DEATH NOTE, το αστυνομικό θρίλερ με υπερφυσικά στοιχεία των Tsugumi Ohba (BAKUMAN) και Takeshi Obata, το οποίο διήρκεσε 108 κεφάλαια (ή 12 τόμους). Ο νεαρός Light Yagami, ένας πανέξυπνος μαθητής, βρίσκει τυχαία στον δρόμο ένα Τετράδιο Θανάτου, το οποίο σκοτώνει οποιονδήποτε, αν γράψεις το όνομά του σε αυτό (αν γνωρίζεις το πρόσωπο του ανθρώπου που θέλεις να σκοτώσεις – υπάρχουν και πολλοί άλλοι κανόνες, μερικούς εκ των οποίων μπορείτε να διαβάσετε εδώ) και το οποίο έριξε ο shinigami (θεός του θανάτου) Ryuk. O Light αποφασίζει να εξαλείψει το κακό από τον κόσμο και να βασιλέψει ως θεός στην ουτοπία που θέλει να χτίσει.

ΚΑΝΟΝΑΣ: Ο άνθρωπος που γίνεται κάτοχος του Τετραδίου Θανάτου μπορεί, με αντάλλαγμα τον μισό χρόνο ζωής που του απομένει, να αποκτήσει τα μάτια ενός θεού του θανάτου, κάτι το οποίο θα του δώσει την δυνατότητα να βλέπει το όνομα ενός ανθρώπου και τον χρόνο ζωής που του απομένει όταν τον κοιτάει. 

Στην πορεία θα αποκτήσει το παρατσούκλι Kira και μεταξύ των αντιπάλων που θα αντιμετωπίσει, ξεχωρίζει ο L, ένας μυστηριώδης ντετέκτιβ που κανένας δεν ξέρει το πρόσωπο του ή το αληθινό του όνομα. Οι δύο χαρακτήρες θα μπλεχτούν σε μία από τις πιο συναρπαστικές μάχες μυαλού που έχουν αποτυπωθεί στις σελίδες των comics, καθώς ο καθένας προσπαθεί να είναι ένα βήμα πιο μπροστά από τον άλλον.

Ένα από τα πρώτα μεγάλα twists της ιστορίας (minor spoiler alert) είναι το γεγονός ότι ο ο L θα βάλει τον Light στην άκρως μυστική ομάδα κρούσης που κυνηγά τον Kira. Από την μία ο L υποπτεύεται συνεχώς τον Light, αλλά παραδέχεται ότι είναι σημαντικό εφόδιο στην αναζήτηση του Kira, από την άλλη o Light προσπαθεί συνεχώς να τον αποπροσανατολίσει. Δεν είναι το μοναδικό twist, καθώς ο Ohba παίζει με το status quo, δεν το αφήνει σε ησυχία και προσθέτει στοιχεία, χαρακτήρες και εξελίξεις, αρκετές εκ των οποίων παίζουν σημαντικό ρόλο προς το τέλος (και είναι και άλλες που εξυπηρετούν τον σκοπό τους και έχουν μπει από τον συγγραφέα για να καθυστερήσουν την κύρια πλοκή ή επειδή είναι μέρος του σχεδίου του Light – επίτηδες είμαι όσο πιο ασαφής γίνεται).

ΚΑΝΟΝΑΣ: Ο κάτοχος του Τετραδίου Θανάτου μπορεί να το δανείσει σε άλλο πρόσωπο χωρίς να απολέσει ο ίδιος την κυριότητα του. Ο περαιτέρω δανεισμός του σε τρίτο πρόσωπο είναι κάτι που επίσης επιτρέπεται. 

Ένα ερώτημα που δεν μπορούσα να μην σκέφτομαι, όσο διάβαζα την σειρά, είναι το πόσο κακός είναι ο Light, αν έχει δίκιο, αν μπορούμε να τον συμπαθήσουμε ως αναγνώστες. Όσο δεν έχει το Τετράδιο τον βλέπουμε να είναι ένας φυσιολογικός νέος με έντονο το αίσθημα της δικαιοσύνης, θέλει να βοηθήσει τον πατέρα του, που είναι αστυνομικός διευθυντής (και μάλιστα τον έχει βοηθήσει στο παρελθόν, με επιτυχία). Όταν αποκτά για πρώτη φορά το Τετράδιο και επαληθεύει την τεράστια δύναμη που φέρει, αναπτύσσει αμέσως ένα γιγάντιο god complex και θεωρεί πως μπορεί να κρίνει ποιος θα πεθαίνει και ποιος όχι.

Είναι αυτό το σημείο που γίνεται η αλλαγή στην ψυχοσύνθεση του Light; Ή υπάρχουν αναγνώστες που θεωρούν τον Light αντι-ήρωα στην αρχή; Σίγουρα ήμουν ένας από αυτούς. Και παρόλο που, όσο προχωράει η ιστορία, σιγουρεύομαι ότι έχει ελάχιστες πιθανότητες σε μια πιθανή λύτρωση, δε μπορώ παρά να θέλω να βγει στην κορυφή και να κάνει στην άκρη όσους τον κυνηγάνε. Πόσοι συγγραφείς μπορούν να υπερηφανεύονται ότι έχουν επινοήσει κακούς που είναι τόσο σαγηνευτικοί που θέλεις να τους δεις να κερδίζουν τους ήρωες; Όχι πολλοί, και ακόμα λιγότεροι τους έχουν κάνει το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας τους.

ΚΑΝΟΝΑΣ: Οι άνθρωποι που χάνουν την κυριότητα ενός τετραδίου θανάτου χάνουν επίσης τις αναμνήσεις τους από την χρήση του τετραδίου θανάτου. Αυτό δεν σημαίνει ότι χάνουν όλη την μνήμη τους από την ημέρα που έγιναν κάτοχοι μέχρι την ημέρα που έχασαν την κυριότητα, αλλά ότι χάνουν μόνο όποιο τμήμα της μνήμης τους αφορά το Τετράδιο Θανάτου. 

Μια μικρή αναφορά στο σχέδιο δεν βλάπτει. Το μεγάλο ατού του στιλ του Obata είναι το πόσο ικανός είναι με τα πρόσωπα των χαρακτήρων και την γλώσσα του σώματος. Σαν άλλος σκηνοθέτης, ο Obata δίνει οδηγίες στους ηθοποιούς-ήρωες του για το πως να ερμηνεύσουν. Ο κάθε χαρακτήρας έχει το δικό του στιλ, τις δικές του γκριμάτσες και ως αποτέλεσμα τους μαθαίνουμε καλύτερα και αισθάνονται πιο ρεαλιστικοί και πιο…. πλήρεις. Τα designs του για τους θεούς του θανάτου είναι ενδιαφέροντα και πρωτότυπα, ως επί το πλείστον. Και φαίνεται να απολαμβάνει να σχεδιάζει τον κόσμο των θεών του θανάτου, τον οποίον θα μπορούσαμε να βλέπαμε περισσότερο (και γενικότερα, τα υπερφυσικά στοιχεία θα μπορούσαν να γίνουν ακόμη πιο έντονα).

Το DEATH NOTE, λοιπόν, είναι το ιδανικό ανάγνωσμα για κάποιον που θέλει να ξεκινήσει τα manga (γιατί κατά πάσα πιθανότητα, οι fans του είδους θα το έχουν ήδη διαβάσει). Έχει συναρπαστική πλοκή που σπάνια σε αφήνει να χαλαρώσεις, έχει πρωταγωνιστές που σε τραβάνε και θέλεις να διαβάσεις περισσότερα για αυτούς, έχει ενδιαφέρον set-up που περιπλέκει τις σχέσεις των εν λόγω χαρακτήρων (και ως αποτέλεσμα έχουμε πολλές σκηνές στις οποίες ο Light προσπαθεί να καταλάβει τι σκέφτεται ο L και το αντίστροφο, προσπαθούν να καταστρώσουν τα σχέδια τους και τα επόμενά τους βήματα με βάση το τι θα σκεφτεί ο άλλος) και έχει πολλές απρόσμενες εξελίξεις.

Βέβαια, το πρώτο μισό του manga θεωρείται ανώτερο από το δεύτερο, το οποίο έχει ένα πολύ ανανεωμένο cast (πάλι, είμαι όσο πιο ασαφής μπορώ, φοβούμενος τα spoilers). Προσωπικά, το βρήκα το ίδιο ικανοποιητικό, ιδιαίτερα προς το τέλος που το κάθε κομμάτι του παζλ έχει μπει στην θέση του και έχουμε μάθει τον ρόλο που παίζει το κάθε πρόσωπο στην τελική πράξη.