BEST OF: Indie Monthlies

Οι μηνιαίες ongoing σειρές σίγουρα δεν αποτελούν αποκλειστικότητα των μεγάλων mainstream εκδοτικών. Πολλοί ανεξάρτητοι δημιουργοί κατόρθωσαν ανά τις δεκαετίες να βρουν μια εκδοτική στέγη που υποσχόταν απόλυτη δημιουργική ελευθερία και συνέπεια στο εκδοτικό πρόγραμμα (άσχετα, αν η Ιστορία διαψεύδει συχνά το τελευταίο). Πολλοί, μάλιστα, δημιούργησαν τις δικές τους εκδοτικές, ώστε να αυτοεκδίδουν τις μηνιαίες σειρές που οραματίστηκαν.

Και μπορεί να πιστεύετε ότι η ποιότητα αυτών των comics, αυτών των indie monthlies, ενδεχομένως να είναι χαμηλότερη από την αντίστοιχη των μηναίων τίτλων των μεγάλων εκδοτικών. Η παρακάτω λίστα, όμως, μας αποδεικνύει ότι μερικές από τις σειρές που κατέληξαν σε μικρές εκδοτικές – ακόμη κι αν αντιμετώπισαν καθυστερήσεις ή διακοπές – στέκονται περήφανα δίπλα (ή και πιο πάνω) από τις αντίστοιχες mainstream, οι οποίες είχαν από πίσω τους ένα εκδοτικό πρόγραμμα που λειτουργούσε σαν καλοκουρδισμένο ρολόι.

10. THE BOYS
Writer: Garth Ennis
Artist: Darick Robertson
Publication Run: 2007-2012 (72 issues)
Dynamite Entertainment

Μετά τις μύριες όσες επιτυχίες έγραψε για λογαριασμό των μεγάλων εκδοτικών ο Garth Ennis, πήρε τα μπογαλάκια του και μετακόμισε στη Dynamite, όπου ξεκίνησε το THE BOYS (για να είμαι ιστορικά ακριβής, πρώτα ξεκίνησε το THE BOYS στη Wildstorm και μετά από έξι τεύχη πήρε τα μπογαλάκια του και μετακόμισε στη Dynamite, για τα υπόλοιπα 66).

Το αποτέλεσμα της (σχεδόν;) απεριόριστης ελευθερίας που απολάμβανε ο Ennis ήταν μια σειρά που έφτανε τα πάντα στα άκρα – κάθε υπερηρωικό κλισέ, κάθε ευκαιρία για χοντροκομμένο χιούμορ και άσκοπη βία και κάθε αναφορά σεξουαλικής διαστροφής. Κατανοώ γιατί σε πολλούς δεν αρέσει το THE BOYS, αλλά η σειρά αυτή έχει αξία ακόμη και ως ένα απλό υπερηρωικό κοινωνικό πείραμα.

9. SOLAR, MAN OF THE ATOM
Writers: Jim Shooter, Dan Jurgens, Kevin Vanhook, Tony Bedard κ.ά.
Artists: Barry Windsor-Smith, Don Perlin, Peter Grau, Dan Jurgens κ.ά.
Publication Run: 1991-1996 (60 issues)
Valiant Entertainment

Ανάμεσα στους ξεχασμένους χαρακτήρες της Gold Key που απέκτησε το 1991 η Valiant, ο Solar είναι ο αγαπημένος μου – και, μάλιστα, με διαφορά. Ο Jim Shooter ξεκίνησε να μας αφηγείται μια διαφορετική ιστορία, με πρωταγωνιστή τον ανυποψίαστο Phil Seleski, ο οποίος κατέστρεψε κατά λάθος τον κόσμο! Ακολούθησαν ταξίδια στο χρόνο και σε άλλες διαστάσεις, γενοκτονίες εξωγήινων και συνεχή twists και premises που δεν είχαμε ξαναδεί στα comics, με εξίσου ταλαντούχους συγγραφείς (όπως ο Dan Jurgens) να αναλαμβάνουν το σενάριο στη θέση του Shooter.

Το run των Shooter και Barry Windsor-Smith, όμως, έως και στο 10ο τεύχος, το οποίο ολοκλήρωσε το storyline “Alpha And Omega” παραμένει εκτός σύγκρισης.

8. NEXUS (VOL. 2)
Writer: Mike Baron
Artist: Steve Rude
Publication Run: 1983-1991 (102 issues)
Capital Comics, First Comics, Rude Dude Productions

Αν και ξεκίνησε ως mini series τριών μόνο τευχών, το NEXUS των Mike Baron και Steve Rude έφτασε σε κάποιο σημείο να αποτελεί ένα από τα μακροβιότερα ongoing series της ανεξάρτητης σκηνής των comics. Και, μπορεί το εκδοτικό του πρόγραμμα να ήταν οτιδήποτε εκτός από σταθερό, αλλά η ποιότητα των ιστοριών δεν επηρεάστηκε ποτέ.

Η space opera του NEXUS δε συνοδευόταν μόνον από το φανταστικό σχέδιο του Steve Rude, αλλά και από μεγαλεπήβολα σεναριακά τεχνάσματα που πάντοτε έμοιαζαν να λειτουργούν! Ακόμη και το εξωφρενικό όνομα του πρωταγωνιστή, Horatio Hellpop, και ο βοηθός του ο Dave, ένας ανθρωπόμορφος πίθηκος, φαντάζουν στοιχεία υψίστης σημασίας στον κόσμο του NEXUS!

7. MISTER X (VOL. 2)
Writer: Jeffrey Morgan
Artist: Shane Oakley, D’Israeli
Publication Run: 1983-1991 (14 issues)
Vortex Comics

Ενδεχομένως, το δεύτερο volume του MISTER X να μην έφτασε ποτέ τα επίπεδα ποιότητας που συναντήσαμε στο πρώτο (χωρίς τους Hernandez Bros και τον Seth, άλλωστε, κάτι τέτοιο ήταν αναμενόμενο). Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει πως η μηνιαία σειρά (το πρώτο volume ξεκίνησε – ή υποτίθεται πως ξεκίνησε – ως διμηνιαία έκδοση) ήταν κακή – το αντίθετο, μάλιστα. Απλά ήταν λίγο διαφορετική.

Ο Jeffrey Morgan, πρωτάρης στον τομέα των comics, έφερε ένα νέο αέρα στο σενάριο της δεύτερης σειράς, ενώ και το (για πρώτη φορά στον τίτλο) ασπρόμαυρο σχέδιο των Shane Oakley και D’Israeli αποτέλεσε έναν γοητευτικό συνδυασμό αρχιτεκτονικής, γραφιστικής και κλειστοφοβίας. Ειδικά τα τεύχη που σχεδίασε ο D’ Israeli (#7-12) αποτελούν τα αγαπημένα μου σε αυτό το δεύτερο volume του τίτλου.

6. DNAGENTS
Writer: Mark Evanier
Artist: Will Meugniot
Publication Run: 1983-1985 (24 issues)
Eclipse

Aν οι Mark Evanier και Will Meugniot αποφάσιζαν, πίσω στο μακρινό 1983, ότι δεν τους ένοιαζαν τα δικαιώματα των DNAgents, της νέας υπερηρωικής ομάδας που είχαν δημιουργήσει, και έκλειναν συμφωνία με τη Marvel, για παράδειγμα, αυτό εδώ το comic θα απουσίαζε από τη λίστα! Πάλι καλά, που η Eclipse τους έπεισε να εκδώσει η ίδια την ιστορία τους!

Το DNAGENTS διέφερε από πολλούς υπερηρωικούς τίτλους της εποχής εκείνης. Πρώτα απ’ όλα, αφορούσε σε νέους χαρακτήρες και όχι σε reimagining κάποιων κλασικών. Επιπλέον, όσο κι αν δε δίσταζε μπροστά στην ασταμάτητη δράση, είχε έναν περισσότερο χιουμοριστικό τόνο, σε πείσμα των grim and gritty τάσεων της εποχής. Οι νέοι χαρακτήρες, οι νέες υπερδυνάμεις και το γενικότερα νέο κλίμα που επικρατούσε στις σελίδες αυτού του μίνι αριστουργήματος, σε συνδυασμό με έναν χιουμοριστικό τόνο (που συχνά έφτανε και στα όρια της παρωδίας) με κάνουν να αισθάνομαι σχεδόν τύψεις που δε βρίσκεται ψηλότερα στη λίστα μου!

5. GROO THE WANDERER
Writer/Artist: Sergio Aragones
Publication Run: 1982-1984 (8 issues)
Pacific Comics

H αρχή για τον πιο αφελή, ηλίθιο, ατσούμπαλο και επικίνδυνο βάρβαρο στην Ιστορία οποιουδήποτε Μέσου έγινε, όχι στη Marvel, όπου για αρκετά χρόνια χρόνια το GROO THE WANDERER μας έκανε να κατουριόμαστε στα γέλια, αλλά στην Pacific. Οι προσδοκίες ήταν πολλές και τα όνειρα μεγάλα, αλλά τα οικονομικά προβλήματα της εκδοτικής χαντάκωσαν τον τίτλο, προκαλώντας συνεχείς καθυστερήσεις στο πρόγραμμά του (γεγονός παράδοξο, όταν μιλάμε για τον ongoing τίτλο που σχεδίαζε ο γρηγορότερος cartoonist στον κόσμο, Sergio Aragones) ανάγκασαν τον Aragones να πάρει τον Groo και να ξεκινήσει από την αρχή, αυτή τη φορά στη Marvel και στο Epic imprint της.

Το γεγονός ότι το δεύτερο run του GROO (η Marvel, άλλωστε, μηδένισε την αρίθμηση) έφερε το λογότυπο μιας από τις μεγαλύτερες mainstream εκδοτικές, λοιπόν, δε μου επιτρέπει να σας μιλήσω εδώ για τη σειρά των 120 τευχών, αλλά για αυτή που προηγήθηκε και τελικά δε διήρκεσε για περισσότερα οχτώ τεύχη. Επρόκειτο για μια εξαιρετική σειρά, όμως, όπως και να έχει, η οποία έθεσε τα θεμέλια για όσα επρόκειτο να ακολουθήσουν και συνοδεύτηκε από μεγαλύτερες δόσεις εκπλήξεων. Στα πρώτα αυτά τεύχη, μάλιστα, ο Groo ήταν πολύ πιο έξυπνος! Εντάξει, όχι και ιδιοφυία, αλλά πολύ πιο έξυπνος από ότι κατέληξε να είναι.

4. STRANGERS IN PARADISE
Writer/Artist: Terry Moore
Publication Run: 1997-2007 (90 issues)
Abstract Studios

Αααχ, η Francine. Αααχ, και η Katchoo. Μια ιστορία φιλίας ανάμεσα σε δύο άφραγκες κοπέλες κατέληξε σε μια περιπέτεια με φόνους, μυστικά, δράση και ακόμη περισσότερα μυστικά. Κατέληξε, επίσης, σε μια από τις πλέον καλογραμμένες, συναρπαστικές και πολυαναμενόμενες κάθε μήνα ιστορίες που είδαμε να προέρχονται από τα τυπογραφεία ανεξάρτητης εκδοτικής. Παράλληλα, διαπιστώσαμε από πρώτο χέρι ότι ο Terry Moore μπορεί όχι μόνο να σχεδιάσει μερικές από τις πιο όμορφες “συνηθισμένες” γυναίκες στα comics, αλλά να γράψει για αυτές σα να έχει την ικανότητα να διαβάζει το μυαλό τους!

Αν και ξεκίνησε στην Image, η σειρά μεταφέρθηκε στην προσωπική εκδοτική του σεναριογράφου και σχεδιαστή της, την Abstract Studios, ήδη από το τεύχος #9. Και, παραδόξως, σε αντίθεση με τις περισσότερες από τις σειρές που βρίσκονται σε αυτή τη λίστα, τα προβλήματα και οι καθυστερήσεις έκαναν εξαιρετικά σπάνια την εμφάνισή τους.

3. MIRACLEMAN
Writers: Alan Moore, Neil Gaiman
Artists: Garry Leach, Alan Davis, Chuck Austen, John Totleben, Mark Buckingham
Publication Run: 1985-1993 (24 issues)
Eclipse

Το MIRACLEMAN (ή MARVELMAN, αν προτιμάτε) έχει γίνει ευρέως γνωστό, όχι μόνο για την ποιότητά του, αλλά και για τα μόνιμα προβλήματα που αντιμετώπισε στην εκδοτική του πορεία, τα οποία δεν του έχουν επιτρέψει να ολοκληρωθεί έως σήμερα. Τα τεύχη της μηνιαίας σειράς που πρόλαβαν, όμως, να εκδοθούν αποτελούν μια σχεδόν εξωπραγματική μαρτυρία του διαφορετικού στο genre των υπερηρώων – θέλετε να το πείτε reimagining, θέλετε να το πείτε deconstruction, θέλετε να το πείτε κοινωνικό σχόλιο, δεν έχει σημασία.

Σημασία έχει ότι οι Alan Moore και Neil Gaiman ανέπτυξαν με τη σειρά τους μια συγκλονιστική ιστορία, την οποία οι αναγνώστες είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν σε (σχεδόν, λόγω των εκδοτικών προβλημάτων) μηνιαία βάση, πολύ πριν η Marvel προχωρήσει στην επανέκδοση του MIRACLEMAN. Από την εισήγηση ενός νέου origin στην άρση του ύψους των περιστάσεων και από την κυριαρχία του υπερήρωα που θέλησε να αλλάξει τον κόσμο στην κατάληξη μιας εφιαλτικής ουτοπίας, το MIRACLEMAN θα έπρεπε να έχει αποτελέσει εγχειρίδιο για τις μελλοντικές ιστορίες του genre. Μέχρι σήμερα, όμως, αποτελεί ένα ημιτελές απωθημένο.

2. STRAY BULLETS
Writer/Artist: David Lapham
Publication Run: 1995-2005 (40 issues)
El Capitan

Μαφιόζοι. Μικροαπατεώνες. Πρεζάκια. Γυναίκες-τρόπαια. Δολοφονίες. Εκτελέσεις. Έφηβοι. Όλα τα παραπάνω τα έχουμε ξαναδεί. Τα έχουμε ξαναδεί, μάλιστα, να συνδυάζονται σε πολλές περιπτώσεις, άλλες φορές με επιτυχία και άλλες φορές όχι. Πρώτη φορά, όμως, συνδυάστηκαν τόσο ρεαλιστικά, τόσο προκλητικά και τόσο διακριτικά χιουμοριστικά, όπως στο STRAY BULLETS.

Ο David Lapham μας άφησε να ρίξουμε κλεφτές ματιές (σκόρπιες στο χρόνο και μερικές φορές με σκόρπια λογική) σε έναν υπόκοσμο που έμοιαζε τόσο αγχωτικός και τρομακτικός όσο και γοητευτικός. Παίζοντας με τις συμβάσεις της γραμμικής αφήγησης και της επιλογής point of view, μας σύστησε ένα πλήθος χαρακτήρων, των οποίων οι ζωές αναπόφευκτα συνδέθηκαν.

Τι κι αν το σχέδιο χρειάστηκε μερικά τεύχη για να κατασταλάξει; Τι κι αν προς τα τελευταία τεύχη της σειράς έμοιαζε περισσότερο με teen drama, παρά με αυτό που ξεκίνησε να είναι; Τι κι αν χρειάστηκαν εννιά χρόνια για να κυκλοφορήσει το τελευταίο τεύχος του πρώτου volume (από την Image); Το STRAY BULLETS αποτελεί μια σειρά που καλά θα κάνει να βρίσκεται στην κορυφή των προτιμήσεών σας… Και ναι, αυτό είναι απειλή!

1. CEREBUS
Writer/Artist: Dave Sim
Publication Run: 1977-2004 (300 issues)
Aardvark-Vanaheim

Ποιο indie monthly θα μπορούσε να βρίσκεται στην κορυφή αυτής της λίστας, αν όχι το CEREBUS; Μιλάμε, άλλωστε, για την μακροβιότερη ανεξάρτητη μηνιαία σειρά και μια από τις πλέον μεγαλεπήβολες και πολυδιάστατες ιστορίες στην Ιστορία του Μέσου!

Αν και ξεκίνησε να εκδίδεται σε διμηνιαία βάση, σύντομα το CEREBUS ανανέωσε το ραντεβού του με τους αναγνώστες σε μηνιαία βάση. Και συνέχισε να εκδίδεται ασταμάτητα για σχεδόν τρεις δεκαετίες, με όσα σκαμπανεβάσματα μπορούσε να φέρει αυτό στον τομέα της ιστορίας – άλλωστε, γραφόταν και σχεδιαζόταν από έναν και μόνο άνθρωπο (με εξαίρεση τα backgrounds, τα οποία ανέλαβε από το “Church And State” o Gerhard) από την αρχή έως το τέλος.

Δικαιολογώ, λοιπόν, κάποια σημαντικά σκαμπανεβάσματα που παρατηρήθηκαν (όχι τόσο στην ποιότητα όσο στην επαφή των σεναρίων με την πραγματικότητα) προς το τέλος της σειράς. Αλλά αντιτάσσω παράλληλα και τη συνεχή βελτίωση του σχεδίου. Και επιπλέον, δε μπορώ παρά να σταθώ όχι μόνο στην εξέλιξη του χαρακτήρα του Cerebus, ο οποίος ξεκίνησε ως μια ακόμη παρωδία του Conan και κατέληξε σε έναν άκρως φιλοσοφημένο, μαχητικό, συνήθως συμπαθή, αλλά και πολλές φορές αντιπαθή (εντάξει, αρνητές του Sim, λυσσάξατε – μερικές φορές και αντιφεμινιστή) χαρακτήρα, αλλά και στη συμμετοχή δεκάδων ακόμη χαρακτήρων, άλλων ερωτεύσιμων, άλλων πέρα για πέρα αντιπαθητικών και άλλων απλά ξεκαρδιστικών.

Με λίγα λόγια, το CEREBUS δε βρίσκεται σε αυτή τη θέση της λίστας, μόνο και μόνο επειδή είναι η μακροβιέστερη ανεξάρτητη μηνιαία σειρά. Βρίσκεται εδώ, επειδή είναι η πιο πλούσια, γοητευτική και πολυδιάστατη ιστορία που έχει κυκλοφορήσει σε μηνιαία βάση – όχι απαραίτητα μέσω κάποιας ανεξάρτητης εκδοτικής, αλλά στο σύνολο του εκδοτικού κόσμου.