Με Πενάκι & Σκαπάνη 2015

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, κατέβηκα στην όμορφη πρωτεύουσα για επισκεφθώ φίλους, να περάσω καλά και να ξεφύγω έστω και για λίγο από την ασφυκτική πολιτική πραγματικότητα. Ευτυχώς, τύχαινε αυτές τις μέρες η διεξαγωγή της φετινής, δεύτερης εκδήλωσης του πολύ όμορφου φεστιβάλ “Με Πενάκι & Σκαπάνη” και έτσι είχα την ευκαιρία να περάσω από το αγαπημένο Θησείο και να βρεθώ ανάμεσα στα comics που τόσο αγαπώ. Αποφάσισα, λοιπόν, να μοιραστώ τις εντυπώσεις μου ως επισκέπτη μαζί σας.

Το “Με Πενάκι & Σκαπάνη” περιέχει comics και fanzines και φέτος διήρκησε τρεις ημέρες (10-12 Ιουλίου), στο πολύ όμορφο ομολογουμένως νεοκλασικό κτίριο του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων στο Θησείο. Η διοργάνωση είναι του Comicon. Το πρόγραμμα της εκδήλωσης ήταν πολύ πλούσιο και παρουσίαζε εξαιρετικό ενδιαφέρον.

Εγώ κατάφερα να το επισκεφτώ το Σάββατο το απόγευμα και κυρίως την Κυριακή. Και πέρσι και φέτος, η εντύπωση που αποκόμισα από το φεστιβάλ είναι πως διέπεται από έναν αλλιώτικο χαρακτήρα. Είναι περισσότερο μια όμορφη μάζωξη της εγχώριας σκηνής, παρά επίσημη φεστιβαλικού χαρακτήρα εκδήλωση. Μπαίνοντας, μπορούσες να βρεις επαγγελματίες και ερασιτέχνες δημιουργούς με τα comics τους, σε έναν πολύ όμορφο κήπο. Όπως καταλαβαίνετε, με τέτοιο background, η κουβέντα και το σχέδιο δε σταματούσαν και οι επισκέπτες είχαν την ευκαιρία να συζητήσουν με τους δημιουργούς και να τους παρακολουθήσουν εν δράση.

Στο βάθος, μπορούσες να βρεις το χώρο που γίνονταν οι παρουσιάσεις και οι ομιλίες. Καρέκλες, δέντρα και video wall συνέθεταν μοναδικό σκηνικό καλοκαιρινής γιορτής. Πάμε πάλι πίσω στην είσοδο του φεστιβάλ. Πριν μπεις μέσα στο κτίριο, μπορούσες να δεις τα τραπεζάκια με τους εκδότες και λιανοπωλητές και όλη την όμορφη πραμάτειά τους. Εδώ έχω να παρατηρήσω ότι αυτό το section της οργάνωσης ήταν φτωχότερο από πέρσι. Μέσα στο νεοκλασικό, στεγαζόταν η έκθεση από έναν πολύ μεγάλο αριθμό δημιουργών. Κάποια μου έκαναν εντύπωση, κάποια άλλα όχι και απόρησα μάλιστα γιατί να είναι μέρος της έκθεσης. Αλλά απάντησα μόνος στον εαυτό μου, λέγοντας μου πως δεν είναι επίσημη φεστιβαλικού χαρακτήρα εκδήλωση. Μπορεί άτομα που δεν είναι “επαγγελματίες” να αποτελούν κάλλιστα βασικό συστατικό της εγχώριας δημιουργικής σκηνής και να αξίζουν κάθε θέση στον τοίχο του κτιρίου του Συλλόγου.

Από τις εκδηλώσεις που διεξάγονταν στον χώρο των ομιλιών θα ήθελα να αναφερθώ στο εξαιρετικό δίδυμο Νίκος Κούτσης- Άγγελος Ρούβας και στην ομιλία τους με θέμα “Και από δουλειά τι κάνουμε; – Συμβουλές πώς να προωθηθούν τα έργα εντός και εκτός Ελλάδας”. Ο Νίκος Κούτσης, σε μεγάλη φόρμα (κυριολεκτικά και μεταφορικά), μας εισήγαγε μοναδικά στην επαγγελματική διάσταση της αγαπημένης μας Τέχνης, μέσα από προσωπικές του αναφορές, εκτιμήσεις και εμπειρίες. Με χιούμορ, αναλυτική διάθεση και αυτοκριτική μπορέσαμε να πάρουμε μια γεύση για το τι συμβαίνει στο κεφάλι του δημιουργού και το τι θα μπορούσε να τρέχει στο κεφάλι κάθε δημιουργού. Μην ξεχάσω να αναφέρω τα γενικά σχόλια επικαιρότητας και πραγματικότητας, τα οποία ο δημιουργός δεν παραλείπει σχεδόν ποτέ. Τον Άγγελο Ρούβα πρέπει να ομολογήσω πως δεν τον ήξερα. Αλλά είναι (ας μου επιτραπεί ο φανμποϊσμός) ένας θρύλος του κινούμενου σχεδίου. Και, ως τέτοιος (με τόσο ξεχωριστό και συνεπή τρόπο), μας εισήγαγε στις παθογένειες της ελληνικής βιομηχανίας  του κινούμενου σχεδίου και – γιατί όχι; – και σε όλες τις παρόμοιες (σκέψου comics). Mε περίεργες και αμφιλεγόμενες ιστορικές και φιλοσοφικές αναφορές, κατέληξε στο απόλυτο βάλσαμο- συμπέρασμα-αντίδοτο της νοητής πραγματικότητας: Σύμπραξη-Συνεργασία-Εργασία.

Το χαμόγελο στα χείλη κράτησε αρκετή ώρα ανεβαίνοντας την Ερμού.