SNAPSHOT REVIEWS 23-07-15

BLUBBER #1
Writer/Artist: Gilbert Hernandez
Fantagraphics Books

Η αλήθεια είναι πως τα τελευταία (κάμποσα) χρόνια, οι νέες δουλειές του Gilbert Hernandez είναι εντελώς hit or miss… Για την ακρίβεια, είναι περίπου 5 ή 6 “miss” για κάθε ένα “hit” (μεταξύ μας, το μόνο hit που θυμάμαι πρόσφατα είναι το εξαιρετικό LOVERBOYS). Όταν, όμως, βρίσκει ρυθμό, αποδεικνύει γιατί θεωρείται ένας από τους κορυφαίους δημιουργούς όλων των εποχών, κάτι που συμβαίνει και εδώ, στο συγκεκριμένο εντελώς ασυνήθιστο, εξωφρενικό, “δεν μοιάζει με τίποτε άλλο”, one-shot!

Μια συλλογή μικρών ιστοριών, με πρωταγωνιστές περίεργα πλάσματα ενός ξένου (μάλλον) πλανήτη, τα οποία έχουν παράξενες διατροφικές συνήθειες και ακόμη πιο παράξενες μεθόδους αναπαραγωγής ή/και σεξουαλικής ικανοποίησης. Η γνωριμία μας με αυτόν τον άγνωστο κόσμο και τους μυστηριώδεις κατοίκους του έρχεται είτε υπό μορφή silent stories, όπου προσπαθείς να κατανοήσεις τι ακριβώς συμβαίνει, είτε υπό μορφή David Lynch buddy movies on paper (δεν ξέρω πώς αλλιώς να περιγράψω την ιστορία “Las Vegas Lace”), είτε σύντομων documentary style ιστοριών που μας πληροφορούν για τις συνήθειες των πλασμάτων με τις απόκοσμες μορφές και τα ονόματα που μοιάζουν να έχουν παραχθεί από randomizer software.

Ομολογώ, με σχετική ντροπή, πως δεν κατάλαβα πλήρως όλα όσα προσπαθεί να πει ο Gilbert, αλλά το συνολικό αποτέλεσμα είναι τόσο υπέροχο που δεν έχει ιδιαίτερη σημασία!

CHILLING ADVENTURES OF SABRINA #1
Writer: Roberto Aguirre-Sacasa
Artist: Robert Hack
Archie Comics

Πριν από κάποιους μήνες, ο καλός μου φίλος, ιδιοκτήτης του Jemma Books & Comics και εκδότης της Jemma Press, Λευτέρης Σταυριανός, μου είχε δώσει να διαβάσω ένα τεύχος από το AFTERLIFE WITH ARCHIE, δίνοντας μου παράλληλα τις καλύτερες συστάσεις. Πρέπει να ομολογήσω πως δε μου άρεσε καθόλου! Πριν λίγες ημέρες, μου έδωσε και το πρώτο τεύχος από τη νέα αυτή σειρά με πρωταγωνίστρια τη γνωστή “teenage witch”, που κινείται στα ίδια νερά. Δυστυχώς, το μόνο καλό που μπορώ να πω είναι πως μου άρεσε οριακά περισσότερο από το AFTERLIFE.

Για κάποιο λόγο, αυτή η “ρεαλιστική” (εντός εισαγωγικών, καθώς μοιάζει σχεδόν χαζό να χαρακτηρίζουμε ρεαλιστικό κάτι που έχει τέρατα, ζόμπι, μαγεία, βρικόλακες και λοιπά δαιμόνια) προσέγγιση των χαρακτήρων του Archie Universe δε με πιάνει καθόλου – ειδικά μάλιστα όταν, όπως εδώ, περικλείεται από εξυπνακισμό, υπονοούμενα, μισανδρεία, και κλισέ αναφορές στην υποτιθέμενη εξυπνάδα που διαθέτουν οι γάτες και δε διαθέτουν οι σκύλοι. Το artwork του Robert Hack, πάντως, είναι πολύ όμορφο και ιδιαίτερα “κλασικό” στη γραμμή του.

Αν σας αρέσει το AFTERLIFE WITH ARCHIE, θα σας αρέσει και αυτό. Αν όχι, μην μπείτε στον κόπο.

NAMELESS #4
Writer: Grant Morrison
Artist: Chris Burnham
Image Comics

Ο Άκης Τριανταφύλλου είχε γράψει snapshot για το πρώτο τεύχος, ενώ ο Θάνος Φιλάνης είχε καταπιαστεί με το δεύτερο. Κοινός παρανομαστής των δύο, τα σχεδόν διθυραμβικά σχόλια. Το τρίτο τεύχος το αφήσαμε να περάσει review-less, αλλά ελλείψει άλλων εύκαιρων αναγνωσμάτων, είπα να γράψω εγώ για το τέταρτο, αφού πρόσφατα βρήκα το χρόνο να διαβάσω τα #1-4 μαζεμένα.

Δυστυχώς (και το λέω με πόνο ψυχής, καθώς δεν έχω κρύψει την αγάπη μου για τον Grant Morrison), είμαι υποχρεωμένος να διαφωνήσω με τους δύο εκλεκτούς συναδέλφους και ο κυριότερος λόγος είναι πως ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΣΧΕΔΟΝ ΤΙΠΟΤΑ! Ναι, μόλις λίγες παραγράφους παραπάνω ανέφερα πως κάποιες φορές το συνολικό αποτέλεσμα μπορεί να είναι τόσο όμορφο και συναρπαστικό, ώστε το γεγονός ότι δεν αντιλαμβανόμαστε πλήρως τα τεκταινόμενα μοιάζει ήσσονος σημασίας. Αλλά, κατά τη γνώμη μου, το NAMELESS δε συγκαταλέγεται σε αυτές τις περιπτώσεις.

Εννοείται, φυσικά, πως θα εξακολουθήσω να αγοράζω τη σειρά, αφού “in Morrison we trust” και αφήνω πάντα ανοιχτό το ενδεχόμενο να αλλάξω πλήρως άποψη στη δεύτερη ή στην τρίτη ανάγνωση (it happens often with the Mad Scotsman!), αλλά για την ώρα το μόνο θετικό που μου έχει αφήσει η νέα αυτή science fiction σειρά της Image είναι το εξαιρετικό artwork του Chris Burnham, που ελλείψει καλύτερης περιγραφής θα χαρακτηρίσω “Frank Quitely done the right way”…

OPTIC NERVE #14
Writer/Artist: Adrian Tomine
Drawn & Quarterly

Μετά από ένα εξαιρετικά υψηλής ποιότητας σερί (tangent: μπορούν δύο τεύχη να θεωρηθούν “σερί”..; Δεν είμαι βέβαιος…), ο Tomine με απογοητεύει και πάλι με το τεύχος 14 του OPTIC NERVE (tangent: σχεδόν κάθε φορά που πάω να γράψω τη λέξη “nerve”, καταλήγω να γράφω “never” – μιλάμε για ποσοστό πάνω από 90%!), καθώς μοιάζει να ξαναγυρίζει σε αυτές τις ατελείωτες ιστορίες που δεν οδηγούν πουθενά και είναι γεμάτες από “ασυμπάθιστους” πρωταγωνιστές.

Όταν οι ήρωες με τους οποίους υποτίθεται πως πρέπει να βρεις ταύτιση ή σημεία επαφής σε κάνουν να θέλεις να τους κλωτσήσεις στη μούρη, φωνάζοντας κάτι του στιλ “σκάσε, είσαι ο πιο εκνευριστικός μαλάκας στον κόσμο”, τότε πρέπει τουλάχιστον να σε κρατάει είτε το plot είτε η δομή/τεχνική της ιστορίας. Ε, όταν το plot είναι “η αυνανιστική καθημερινότητα κακομαθημένων ανθρώπων που αρέσκονται στο να σαπίζουν μέσα στη μιζέρια τους” και το structure της ιστορίας δεν έχει να προσφέρει απολύτως τίποτα από πλευράς προσέγγισης ή νεωτερισμών, τότε το παιχνίδι είναι χαμένο.

Τουλάχιστον, αυτά ισχύουν για την πρώτη ιστορία, με τίτλο “Killing And Dying”, που καταλαμβάνει παραπάνω από το μισό τεύχος. Η δεύτερη ιστορία, το ασπρόμαυρο “Intruders”, με πρωταγωνιστή έναν ελαφρώς αντικοινωνικό τύπο που εισβάλλει τακτικά στο σπίτι που έμενε παλιά με την κοπέλα του, τις ώρες που λείπουν οι τωρινοί ένοικοι, έχει αρκετό ενδιαφέρον, τόσο θεματικά, καθώς αγγίζει αρκετά κοινωνικά θέματα που αφορούν πολύ κόσμο, όσο και εικαστικά, με τον Tomine να θυμίζει σε σημεία μια μίξη του παλιού προσωπικού του στιλ, με αυτό που θα είχε ο Dave Lapham αν ήταν πιο μινιμαλιστής.

Το αυτοβιογραφικό one pager που κλείνει το τεύος (στο εσωτερικό οπισθόφυλλο) είναι αναμφισβήτητα πανέξυπνο και αρκετά αστείο. Προσωπικά, θα ήθελα να δω τον Tomine να κάνει περισσότερες τέτοιες δουλειές.