QUAKE: S.H.I.E.L.D. 50TH ANNIVERSARY #1

Writer: Matthew Rosenberg, Patrick Kindlon
Artist: Daniel Warren Johnson
Marvel Comics

Όπως φαίνεται και από τον τίτλο, τον Αύγουστο που μας πέρασε, η κατασκοπική οργάνωση S.H.I.E.L.D. έκλεισε 50 χρόνια από την επινόηση της από τα πενάκια των Stan Lee και Jack Kirby και η Marvel το γιορτάζει με μια σειρά από one-shots, που επικεντρώνονται σε διάφορους σημαντικούς της πράκτορες. Μία από αυτές είναι η Daisy Johnson, a.k.a. Quake.

Οι Matthew Rosenberg και Patrick Kindlon, συγγραφείς του QUAKE #1, επιλέγουν να τοποθετήσουν χρονικά την ιστορία τους μερικά χρόνια πριν τα γεγονότα του AVENGERS #20, όπου η Quake γίνεται μέλος της ομάδας, όταν ήταν ακόμα μια
πράκτορας που δούλευε στις σκιές. Η υπόθεση δεν είναι κάτι το αξιοσημείωτο (η Daisy καλείται να συμμετάσχει σε μια αποστολή των Avengers), και το πιο αξιοσημείωτο είναι το πως χρησιμοποιούν αυτό το, σχετικά, υποτυπώδες plot, για να δώσουν το βήμα στην Daisy να αναδειχτεί ως χαρακτήρας και να μας δείξουν μια διαφορετική πλευρά των θρυλικών Εκδικητών.

Παρά την εμπιστοσύνη που της δείχνει ο Cap, είναι τελείως ψαρωμένη καθώς στέκεται δίπλα σε θρύλους και ξακουστούς ήρωες (το ρόστερ των Avengers εκείνη την περίοδο περιελάμβανε, μεταξύ άλλων, τον Cap, τον Iron Man, τον Red Hulk και την Storm), και καθώς προσπαθεί να καταλάβει ποιος είναι ο ρόλος της σε μια τέτοια ομάδα. Την βλέπουμε να διστάζει συνεχώς και να αγχώνεται δίπλα στους σαφώς πιο έμπειρους συνεργάτες της και είναι αρκετά αναζωογονητικό να βλέπουμε και αυτή την πλευρά στους χαρακτήρες των υπερηρωικών comics (ένα στοιχείο που μπορεί πολύ πιο εύκολα να παρουσιαστεί στους έφηβους και νεαρούς ήρωες, όπως η Daisy).

Αντίστοιχο ενδιαφέρον υπάρχει και στο interaction της Quake με τα υπόλοιπα μέλη. Και ας πούμε ότι δεν είναι το ιδανικό με κάποιους. Αν και οι περισσότεροι είναι σχετικά αδιάφοροι, ο Iron Man είναι από την αρχή εριστικός (και παρ’ όλες τις ανασφάλειες της, η Daisy δεν είναι διατεθειμένη να δεχτεί τα σχόλια του έτσι απλά, δημιουργώντας ως αποτέλεσμα μια ενδιαφέρουσα δυναμική μεταξύ τους, η οποία θα μπορούσε να εξερευνηθεί περαιτέρω σε κάποιον ongoing τίτλο).

Όσον αφορά στο artwork, το σχέδιο του Daniel Warren Wilson (THE GHOST FLEET) βγάζει μια πιο indie αισθητική (που ομολογουμένως, είναι πολύ πιο διαδεδομένη σε mainstream υπερηρωικά comics μετά την επιτυχία του τίτλου Batgirl), αλλά το μεγαλύτερο προτέρημά του είναι οι εκφράσεις των χαρακτήρων που σχεδιάζει. Με ένα σενάριο που επικεντρώνεται στο characterization, λογικό είναι να προτιμηθεί ένας τέτοιος σχεδιαστής, παρά κάποιος που γνωρίζει καλύτερα πως να απεικονίζει εκρηκτικές σκηνές δράσης..

Αν δεν ήταν αρκετοί οι διάλογοι του τεύχους, οι εκφραστικές φιγούρες του Wilson περνάνε στον θεατή το πλήρες φάσμα των συναισθημάτων που βιώνει η πρωταγωνίστρια και οι υπόλοιποι ήρωες. Η ένταση στο ξεκαθάρισμα μεταξύ Quake και Iron Man, για παράδειγμα, ξεπηδάει από την σελίδα, ενώ το χαμόγελο του Cap θα μπορούσε να καθησυχάσει ακόμη και κάποιον αναγνώστη, εκτός της πρωταγωνίστριας.

Και παρ’ όλο που το επίκεντρο του τεύχους δεν είναι η δράση, αυτό δεν σημαίνει ότι ο Wilson δεν παραδίδει μερικές σύντομες όμορφες action scenes και ένα εντυπωσιακό δισέλιδο, στο οποίο απολαμβάνουμε τους Avengers να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα. Όπως αποδεικνύει στις σελίδες του τεύχους, το στιλ του (παχιές και πολλές γραμμές, έντοντες σκιές), αν εφαρμοστεί σωστά, μπορεί να προσδώσει ενδιαφέρον σε συνηθισμένες σκηνές με talking heads, αλλά και σε πιο δυναμικές σελίδες. Το μόνο αρνητικό; Κάποιοι χαρακτήρες του, μερικές φορές, μοιάζουν σαν να τους σχεδίασε πολύ βιαστικά και κάπως πρόχειρα. Επιπλέον, ο Captain America του είναι πιο… goofy σε κάνα-δυο καρέ.

Τον τελευταίο καιρό, υπάρχει ένα ανανεωμένο ενδιαφέρον προς την Daisy Johnson, καθώς μάθαμε ότι η Skye της τηλεοπτικής σειράς AGENTS OF SHIELD, είναι στην πραγματικότητα η Quake και όσο προχωράει ο καιρός, θυμίζει όλο και περισσότερο την εκδοχή από τα comics.

Το QUAKE: S.H.I.E.L.D. 50TH ANNIVERSARY #1, όμως, λειτουργεί και αντίστροφα, και δανείζεται ορισμένα στοιχεία από την τηλεοπτική εκδοχή, καθιστώντας το ιδανικό για κάποιον που θέλει να κάνει το άλμα από το ένα Μέσο στο άλλο (είτε είναι θεατής της σειράς που θέλει να διαβάσει comics, είτε κάποιος αναγνώστης που σκέφτεται να παρακολουθήσει την σειρά). Οι Rosenberg και Kindlon επιλέγουν μια περίοδο της ζωής της Johnson που προσφέρει πολύ ψωμί και οι δύο συγγραφείς δεν χάνουν την ευκαιρία να μας παρουσιάσουν την Daisy με όλα τα καλά και κακά του χαρακτήρα της, ενώ το σχέδιο του Wilson οπτικοποιεί υπέροχα οποιαδήποτε σκηνή υπάρχει στο τεύχος.