ANT-MAN

Σκηνοθεσία: Peyton Reed
Σενάριο: Edgar Wright, Joe Cornish, Adam McKay, Paul Rudd
Πρωταγωνιστούν: Paul Rudd, Michael Douglas, Evangeline Lilly, Corey Stoll, Bobby Cannavale, Anthony Mackie, Judy Greer, Abby Ryder Fortson, Michael Peña κ.α.
Marvel Studios

Ο Ant-Man είναι ένας χαρακτήρας από την Silver Age των αμερικανικών comics, καθώς δημιουργήθηκε το 1962 από τους Stan Lee, Larry Lieber και Jack Kirby. Όταν ο ιδιοφυής επιστήμονας Hank Pym εφηύρε μία ουσία που του επιτρέπει να αλλάζει το μέγεθός του κατά βούληση, τη συνόδευσε με ένα κράνος που του δίνει τη δυνατότητα να επικοινωνεί και να ελέγχει τα μυρμήγκια και ξεκίνησε έτσι το υπερηρωικό του έργο!

Στη μεγάλη οθόνη, ο Hank Pym έχει εδώ και καιρό αποσυρθεί, τόσο από την εταιρεία του όσο και από την ενεργό δράση, και είναι έτοιμος να παραδώσει τη στολή του σε κάποιον που θεωρεί άξιο, τον Scott Lang, έναν διαζευγμένο πατέρα, άρτι αποφυλακισθέντα, που προσπαθεί να τακτοποιήσει τη ζωή του και να είναι καλό πρότυπο για την κόρη του. Δυστυχώς, όμως, υπάρχει και ο Daren Cross, πρώην εργαστηριακός βοηθός και νυν διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας του Hank, που θέλει να χρησιμοποιήσει το έργο ζωής του για τους συνήθεις σατανικούς σκοπούς (να πλουτίσει αισχρά σε συνεργασία με εμπόρους όπλων και να μπει στο μάτι του πρώην μέντορά του). Σκούρα τα πράγματα, δηλαδή, για τον ήρωα, καθώς πρέπει να πείσει, από τη μια, την κόρη του Hank, Hope, και από την άλλη, ένα στρατό από διάφορα είδη μυρμηγκιών, ότι αξίζει να φορά τη στολή του Ant-Man!

Το σενάριο της ταινίας έχει ενδιαφέρον, καθώς οι κεντρικοί τουλάχιστον χαρακτήρες είναι αρκετά καλά ανεπτυγμένοι και έχει γίνει προσπάθεια να δοθούν διάφορες κατευθύνσεις, τόσο όσον αφορά στην προσωπική ζωή των ηρώων, όσο και την τεχνολογία, που αποτελεί τη βάση δύναμης του πρωταγωνιστή. Υπάρχει μία σχετική ισορροπία ανάμεσα στις σκηνές δράσης, ορισμένες εκ των οποίων είναι αρκετά παράδοξες λόγω του μεγέθους του ήρωα, και του έντονου χιούμορ που χαρακτηρίζει την ταινία και που την απογειώνει κατά στιγμές. Η σκηνοθεσία είναι καλή και υποστηρίζει τους αρκετά γοργούς ρυθμούς της ταινίας, αλλά και το συναισθηματικό στοιχείο ορισμένων σκηνών. Τα ειδικά εφέ είναι πραγματικά εντυπωσιακά και αποτυπώνουν αρκετά ρεαλιστικά τις διαφορετικές διαστάσεις ενός απαιτητικού χαρακτήρα.

Ο πάντα συμπαθής Paul Rudd ντύνει το χαρακτήρα του Lang με μία γλυκύτητα και μία μεταμέλεια, που συγκινεί. Ο Michael Douglas δίνει ορμή σε έναν ακούραστο, παρότι γκριζομάλλη, Hank. H Evangeline Lilly, στο ρόλο της Hope, έχει μια ιδιαίτερη φρεσκάδα και έναν δυναμισμό, που κάνει το χαρακτήρα της πιο ενδιαφέροντα και πικάντικο και ξεφεύγει από το στερεότυπο της κοπέλας που απλώς θέλει να κερδίσει το θαυμασμό του πατέρα της.

Συμπληρωματικά, ως comic relief για την ταινία, λειτουργεί όχι ένας μόνο χαρακτήρας αλλά μία τριανδρία, στα όρια του κλισέ. Οι φίλοι του ήρωα, μικροαπατεώνες που ονειρεύονται το μεγάλο κόλπο και πιστεύουν υπέρμετρα στις δυνάμεις τους (όχι πάντα δικαιολογημένα), αλλά στηρίζουν από καρδιάς ή, τουλάχιστον, το προσπαθούν, ο ένας τον άλλο. Πρόκειται για ένα πραγματικά απολαυστικό τρίο, που με τις ατάκες και τις προσπάθειές του χαρίζει μερικές ξεκαρδιστικές στιγμές στην ταινία.

Πινελιές που προσθέτουν βάθος στον κόσμο του ANT-MAN είναι οι γνώριμες φυσιογνωμίες από το κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel, που κάνουν μία μικρή εμφάνιση στην αρχή της ταινίας, όπως η Agent Carter, γνωστή από την ταινία CAPTAIN AMERICA: THE FIRST AVENGER και την ομώνυμη σειρά, αλλά και ο Howard Stark. Ο Falcon, νεόκοπος Avenger στο AVENGERS: AGE OF ULTRON, θα έρθει αντιμέτωπος με τον Ant-Man, σε μια νευρώδη σκηνή, που αφήνει υπόνοιες και για το μέλλον του ήρωα, σε σχέση με την ομάδα των Avengers.

Τελικά, το θέμα είναι ότι διασκεδάζεις βλέποντας το ANT-MAN, συμπαθείς τους ήρωες και εκνευρίζεσαι αρκούντως με τους κακούς (δηλαδή κάνουν καλά τη δουλειά τους). Δυνατό χαρτί της ταινίας, πέρα από τους καλούς ηθοποιούς και τα εντυπωσιακά εφέ, είναι το χιούμορ του σεναρίου, που σε σημεία αγγίζει τα όρια της σάτιρας και είναι απλά απολαυστικό… Από την άλλη, όμως, η ταινία θα ήταν καλύτερη αν περιόριζε λίγο την παιδικότητα προς όφελος περισσότερο του μυστηρίου.